Φεντεραλισμός στην Κύπρο τζιαι την Ε.Ε.

Γιατί φαίνεται ότι η ομοσπονδία εν το μόνο πλαίσιο λύσης που να διατηρεί την "ακεραιότηταν" της Κυπριακής Δημοκρατίας; Νομίζω εν προφανές. Στην Κύπρον υπάρχει εδώ τζιαι 43 χρόνια ντε φάκτο διαίρεση εθνικής βάσης, δηλαδή έχουν διαμορφωθεί θκιό "τμήματα" τα οποία χαρακτηρίζουνται "εθνικά καθαρά", οϊ τόσον που άποψην πληθυσμού, αφού εν γεμάτα με μετανάστες άλλων εθνικοτήτων, αλλά που την άποψην της άσκησης εξουσίας τζιαι της διαπαιδαγώγησης.
Τα δε ισοζύγια δυνάμεων εν επιτρέπουν την "επανένωσην" υπό έναν "ενιαίον κράτος", αφού οι μεν "ελληνοκύπριοι" θεωρούν άδικον να πάρουν "υπερπρονόμια" οι σαφώς λλιόττεροι "τουρκοκύπριοι", τζιαι φοούνται παράλληλα τα νταηλίκια της "μαμάς" Τουρκίας. Οι δε τουρκοκύπριοι θεωρούν αντίστοιχα άδικον να υποβιβαστούν σε επίπεδον μειονότητας, την στιγμήν που το παρόν σύνταγμαν διά τους προνόμια "κοινότητας", ενώ με τη σειράν τους φοούνται την "εκδίκησην" των ελληνοκυπρίων για τα όσα εκάμαν κάποιοι που την κοινότηταν τους κατά την εισβολήν. Η μόνη λύση λοιπόν για να παραμείνει η Κυπριακή Δημοκρατία ως μια "οντότητα", είναι έναν πλαίσιον όπου οι θκιό κοινότητες να πάρουν μέρος που όσα ζητούν (μιαν "ιθαγένειαν, διεθνής προσωπικότηταν" κλπ. οι ελληνοκύπριοι, εκτεταμένην αυτονομίαν οι τουρκοκύπριοι) τζιαι παράλληλα να "παραιτηθούν" που έναν άλλον μέρος (οι ελληνοκύπριοι το ενιαίον κράτος τζιαι οι τουρκοκύπριοι έναν δικόν τους κράτος).

Βασική προϋπόθεση φυσικά για να υπάρξει έστω ελπίδα συμφωνίας, είναι τζιαι οι θκιό κοινότητες σταδιακά να "απεκδυθούν" το "ελληνο-" τζιαι το "τουρκο-" αντίστοιχα τζιαι να δώσουν προτεραιότηταν στο "-κύπριος". Εν τόσον στοιχειώδες αλλά για πολλούς, μάλλον την πλειοψηφίαν, τζιαι στες θκιό κοινότητες, έννεν ακόμα φανερόν. Φυσικά εν τζιαι λαλεί κάποιος να "ισοπεδώσεις" τες εθνικές καταγωγές, αφού εν στοιχείον "πλούτου" εφόσον αξιοποιηθεί σωστά, αλλά πρέπει ποικιλοτρόπως να δοθεί προτεραιότητα στην "κυπριακήν ταυτότηταν", ή αν προτιμάτε, την "ιδιότηταν του κύπριου πολίτη". Όπως δηλαδή συμβαίνει σε πλείστες όσες "πολυεθνικές ομοσπονδίες" ανά το παγκόσμιο. Όπου αναγνωρίζεται πρώτιστα η ανάγκη "συνοχής" του κράτους τζιαι μετά η "εθνική ταυτότητα" των κοινοτήτων του. Μια τέθκοια καλλιέργεια συνείδησης, του "κύπριου πολίτη" δηλαδή, θα έπρεπεν να είshεν αρκέψει ήδη, ακριβώς για να καταστήσει τες πιθανότητες αποδοχής μιας συμφωνίας ομοσπονδίας πιο μεγάλες στα δημοψηφίσματα που εννά γίνουν κάποτε.

Εν ενδιαφέρον ότι παρόμοια θέματα αντιμετωπίζει τζιαι μια τεράστια - εν δυνάμει - ομοσπονδία που ονομάζεται "Ευρωπαϊκή Ένωση". Η Ε.Ε. εν μια παγκόσμια πρωτοτυπία στο ότι μια μεγάλη ομάδα εθνών-κρατών προσπαθεί εδώ τζιαι δεκαετίες να κινηθεί από κοινού σε έναν μέλλον ειρήνης τζιαι ευημερίας. Τζιαι εν προφανές ότι στο πρώτον σκέλος παρουσιάζει αξιοσημείωτην επιτυχίαν, αφού η "γηραιά ήπειρος" εν στην πιο ειρηνικήν της φάσην εδώ τζιαι αιώνες, παρά τες κατά τόπους μικροσυγκρούσεις, αλλά τζιαι τες τάσεις αποχώρησης διαφόρων μελών της, προεξάρχουσας της Μεγάλης Βρετανίας (που πάντα ήταν με το μισόν πόδιν έξω για να λέμεν την αλήθκειαν).

Ποια εν η πιο μεγάλη αποτυχία της Ε.Ε. ως σήμερα κατ'εμέναν; Η αδυναμία να πείσει τους πολίτες των χωρών-μελών της ότι αφενός έχουν την ιδιότηταν του "ευρωπαίου πολίτη" τζιαι αφετέρου ότι σταδιακά πρέπει να "προηγηθεί" της ιδιότητας του "εθνικού πολίτη". Πάλε δαμέ εννοείται ότι εν πρέπει να επιδιώκεται "ισοπέδωση" των εθνικών ταυτοτήτων, αλλά "ενσωμάτωση" σε μιαν πλουραλιστικήν κοινωνίαν. Όμως ο στόχος ποττέ εν θα επιτευχθεί αν σε κάθε δύσκολον εμπόδιον οι χώρες-μέλη προτάσσουν το συμφέρον του "έθνους" τζιαι κλωτσούν στα σκουπίθκια την "ευρωπαϊκήν ταυτότηταν". Τούτον περιλαμβάνει τόσον τα κράτη-μέλη που έχουν κατά τζιαιρούς αδικηθεί που τες αποφάσεις των οργάνων της Ε.Ε. αλλά τζιαι την "ηγετικήν πυραμίδαν", στην οποίαν ανήκουν η Γερμανία τζιαι η Γαλλία.
Φυσικά το άλλον που έπρεπεν να εν προφανές είναι ότι σε μιαν "ομοσπονδίαν", ο όρος "εξουσία" πρέπει σταδιακά να "εκλείψει". Όταν κάποια κράτη-μέλη προσπαθούν να "επιβληθούν" των υπολοίπων λόγω ισχύος, τότε καταρρέι το οικοδόμημαν, όπως τζιαι όταν κάθε κράτος-μέλος θεωρεί το λογικόν να βάλλει την "εθνικήν" υπόστασην πάνω που την ιδιότηταν του μέλους. Απαιτείται λοιπόν "ηγεσία" τζιαι "ενδυνάμωση" τόσον της ιδιότητας του πολίτη όσον τζιαι της αίσθησης ότι εξυπηρετείται πάντα το "κοινόν συμφέρον" τζιαι όχι τα επιμέρους, ή για να το πούμεν πιο ολιστικά, ότι τα επιμέρους συμφέροντα πρέπει να συμπλέουν με το κοινόν.

Δύσκολον; Προφανώς, για τούτον τζιαι εν επιτυγχάνεται ακόμα. Αδύνατο; Η απάντηση είναι πάλε προφανής: τίποτε έννεν αδύνατον αν υπάρχει θέληση τζιαι σύμπνοια. Τζαι ηγέτες που να την εκφράσουν με την σωστήν μεθοδολογίαν.

Ώσπου να εύρουμεν ηγέτες τζιαι μεθοδολογίαν, stay cool and keep rocking!

Ο παππούς με το κοτόπουλο

Καλά μιλούμεν, κοτζάμ υπεραγορά, με τόσα τμήματα, ανάμεσα στα οποία τζιαι μάρκετινγκ φαντάζουμαι, εν είshεν καλλίττερην "τακτικήν" να χειριστεί έναν μικροκλέφτην που το να τον καταγγείλει στην αστυνομίαν για έναν κομμάτιν κοτόπουλο; Που τούτην την άποψην, καλά να πάθει που τους "καταναλωτές" που την "μποϋκοτάρουν" εις συμπαράστασην του παππού που έκλεψεν θκιό-τρία κομμάθκια κοτόπουλον για το διαβητικόν εγγόνιν του. Που την άλλην, το όλον θέμαν σηκώνει φιλοσοφικήν κουβένταν, εξ'ου τζιαι η ανάρτηση.

Η συγκεκριμένη ιστορία περιλαμβάνει παραμέτρους που πρέπει να προσμετρήσουμεν για να "ψυχολογήσουμεν" την "κοινή γνώμη" τζιαι τες αντιδράσεις της σε τούτον το συμβάν. Τι την κάμνει να λυπηθεί τον "κλέφτην" τζιαι να "κατακεραυνώνει" τον "παθόνταν"; Ενδιαφέρον έννεν; Ειδικά για τους image makers τζιαι τους marketing managers...
Κατ'αρχήν έχουμεν τον κλέφτην. Ένας ηλικιωμένος, τζιαι μάλιστα παππούς. Έχουμεν ήδη "πόντους συμπάθειας" δαμέ. Συνταξιούχος, με χαμηλόν εισόδημαν προφανώς (υπάρχουν "ηλικιωμένοι συνταξιούχοι" που αγοράζουν τζιαι πουλούν μας), του οποίου εκαθυστέρησεν να έρτει η σύνταξη του μήνα (άρα τζιαι θύμαν γραφειοκρατίας). Μετά, έχουμεν τα "κλοπιμαία", δηλαδή έναν πακεττούϊν κοτόπουλο φιλέτο. Ήντα ψυshήν έshιει έναν πακεττούϊν κοτόπουλον; Τίποτε. Τζιαι μετά έχουμεν τζιαι τον λόγον της κλοπής. Το διαβητικόν εγγόνιν που θα εμείνισκεν νηστικόν αν δεν εγίνετουν κλέφτης ο παππούς. Φέρτε τα κλίνεξ γιατί επλημμυρίσαμεν στο δάκριν.

Πάμεν τωρά στον "παθόνταν". Είναι μια υπεραγορά. Πρέπει να πούμεν κάτι άλλον; Για τον μέσον καταναλωτήν τούτον εν αρκετόν. Εν άσχετον ότι εν το "θύμαν" της κλοπής. Στην ούλλην ιστορίαν βαφτίζεται ο "κακός", πολλά αβασάνιστα μάλιστα, τζιαι πρέπει να τιμωρηθεί με μειωμένες πωλήσεις πάραυτα.

Ήδη, πολλοί συμπολίτες του παππού επροθυμοποιηθήκαν να καλύψουν το πρόστιμον των €250 (η αξία των "κλοπιμαίων" ήταν γύρω στα €6) τζιαι πιθανότατα να υποστηρίξουν οικονομικά ή άλλωσπως την συγκεκριμένην, αναξιοπαθούσαν, οικογένειαν. Παράλληλα, ζητούν την κκελλέν της υπεραγοράς (άρα των αθρώπων που την διοικούν τζιαι κατά προέκτασην, που την στελεχώνουν) επί πίνακι, μεταφορικά ομιλούντες. Σίουρα πρέπει να χάσει αρκετές χιλιάδες ευρώ σε "διαφυγόντα έσοδα" για να πληρώσει την "αναισθησίαν" της.

Γιατί όμως τούτη η συμπεριφορά της "κοινής γνώμης"; Έννεν ενδιαφέρον; Η δική μου εξήγηση εν σχετικά απλή, έως απλοϊκή. Ο μέσος άθρωπος συμπάσχει με κάποιον άλλον άθρωπον ή μιαν ομάδαν αθρώπων, όταν μπορεί να "ταυτιστεί", δηλαδή όταν μπορέσει να μπει κάπως στη θέσην τους. Έτσι στην συγκεκριμένην περίπτωσην, εν πολλά πιο εύκολον να μπει στη θέσην του φτωχού ηλικιωμένου που κλέφκει για το άρρωστον εγγόνιν του παρά στη θέσην του υπαλλήλου που τον ετσάκωσεν τζιαι της υπεραγοράς που τον εκατάγγειλεν. "Τζιαι γω στη θέσην του το ίδιον θα έκαμνα" λαλεί που μέσα του, τζιαι ξεσπαθώνει πάραυτα τόσον εναντίον της "άσπλαχνης υπεραγοράς" όσον τζιαι του κράτους που επιβάλλει το πρόστιμον (ενώ αφήνει τους "μεγαλοκαρχαρίες" να αλωνίζουν στην παρανομίαν δισεκατομμυρίων ευρώ).

Φυσικά, κάποιος πιο νηφάλιος παρατηρητής, που παράλληλα με το συναίσθημαν βάλλει τζιαι την λογικήν του όταν αξιολογεί μιαν κατάστασην, μπορεί να σκεφτεί τα εξής:

- Γιατί ο φτωχός παππούς, αντί να κλέψει κάτι, εν αποτάθηκεν πρώτα κάπου για βοήθειαν; Εξ όσων γνωρίζω, υπάρχουν πλήθος υπηρεσιών τζιαι οργανισμών, τόσον δημόσιων όσον τζιαι ιδιωτικών, που στηρίζουν τες λεγόμενες "ευάλωτες ομάδες" στες οποίες προφανώς ανήκει. Πιθανότατα, αν αποτείνετουν στην ίδιαν την υπεραγοράν με το πρόβλημαν του, δεν αποκλείεται να τον αντιμετωπίζαν με κατανόησην τζιαι συμπαράστασην, κάμνοντας του πίστωσην ή ακόμα τζιαι χαρίζοντας του το τι εχρειάζετουν. Η "ντροπή" του να ζητήσεις βοήθειαν συγκρίνεται με την ντροπήν να σε πιάσουν με κλοπιμαία;
- Υπάρχει το γράμμαν του νόμου τζιαι το πνεύμαν του νόμου. Τα θκιό πρέπει να συμβαδίζουν. Το να κλέψεις αποτελεί παρανομίαν τζιαι η παρανομία πρέπει να τιμωρείται. Ο παππούς που την στιγμήν που επαρανόμησεν, θα πρέπει να υποστεί τες συνέπειες της πράξης του. Με τα αντίστοιχα ελαφρυντικά της κατάστασης του. Έτσι αφενός αποτρέπεται παρόμοια συμπεριφορά τζιαι αφετέρου αποδίδεται μια στοιχειώδης δικαιοσύνη. Το ότι οι "μεγαλοκαρχαρίες" αλωνίζουν ατιμώρητοι εν σημαίνει ότι πρέπει να ισχύει το ίδιον τζιαι με τα "ψαρούθκια". Κοινώς, το να ηρωοποιείς έναν κλέφτην έννεν απάντηση στην αδικίαν του κόσμου ούτε στέλλει τα σωστά μηνύματα κάπου.

- Οι βαθύτερες αιτίες που ο παππούς εκατέφυγεν στην κλοπήν αντί σε άλλες επιλογές εν αρκετά σύνθετες. Κατ' αρχήν εν θα έπρεπεν εν έτει 2017 να υπάρχουν αθρώποι που πεινούν τζιαι εν έχουν γενικά τα απαραίτητα προς το ζειν. Πουθενά. Αλλά εν μας κόφτει τζιαι ιδιαίτερα, εκτός τζιαι αν μας παρουσιάσουν δακρύβρεχτες ιστορίες όπως η συγκεκριμένη. Τότε "συγκινούμαστεν". Τούτον συνιστά μυωπίαν τζιαι υποκρισίαν του χείριστου είδους. Εν παρόμοιον με το θέμαν των φόρων. Ούλλοι φοροδιαφεύγουμεν με την μεγαλλίττερην ευκολίαν, αλλά μετά "διαρρηγνύουμεν τα ιμάτια" μας για τους δισεκατομμυριούχους που τα χώννουν σε φορολογικούς παραδείσους. Στους οποίους, σημειωτέον, θέλουμεν ούλλοι κάπως να "μοιάσουμεν", ενδόμυχα ή φανερά.

Ώσπου να λειτουργούμεν με συνδυασμόν λογικής τζιαι συναισθήματος, αντί μόνον με το δεύτερον τζιαι επιλεκτικά, stay cool and keep rocking!