"Τα μωρά εθκιαβάσαν;"

Αν μεν είναι η πρώτη, εν η δεύτερη ερώτηση που μου κάμνει η αγάπη όταν τηλεφωνά να δει νάμπου κάμνουν οι μαντραχαλαίοι του σπιθκιού, σε κανέναν που τα διαλείμματα της ανάμεσα σε δουλειάν τζιαι δια βίου εκπαίδευσην. Τζιαι είναι σχεδόν πάντα με μερικήν ενοχήν που απαντώ "ναι, μια χαρά, εθκιαβάσαν", διότι ξέρω ότι άμα έρτει σπίτιν, εννά τους τσιακκάρει, τζιαι σχεδόν πάντα εννά εύρει πράματα λάθος ή ακάμωτα.

Εν το μπορώ το θκιάβασμαν του σχολείου ρε κοπέλια. Εν το εμπορούσα ούτε όταν ήμουν εγώ μαθητής, ούτε όταν ήμουν αρκετά προκομμένος για να είμαι παραστάτης στην τρίτη γυμνασίου. Εθκιάβαζα πάντα the minimum necessary. Το ίδιον τζιαι φοιτητής, εν εκάθετουν ο κόλος μου πάνω που κάποια συγκεκριμένα λεπτά. Οπότε τωρά που εν το γυρίν των κοπελιών να θκιαβάζουν σπίτιν, μετά το σχολείον (λες τζιαι εν έshιει η ζωή τόσα όμορφα πράματα να κάμουν), βαρκούμαι το θκιάβασμαν θκιό φορές. Εθκιάβαζα 12 χρόνια δημοτικόν, γυμνάσιον, λύκειον τζιαι ακόμα 8 πανεπιστήμιον, πόθθεν ως πόθθεν να πρέπει να θκιαβάζω ακόμα 12 ώσπου να ξεσκολίσουν τα κοπέλια;

Πέρσι είπα "εντάξει, εν πρωτούθκια, πρέπει να τα κρατούμεν που κοντά κλπ. κλπ. αλλά του χρόνου εν έshιει". Έτσι εκατάπιννα την μιαν ώραν καθημερινά (φαντάσου πόσην ώρα θα θέλουν στο λύκειον ας πούμεν) που έπρεπεν να κάθουμαι να τους "γλέπω" να θκιβάσουν. Φέτος είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να είμαι απλά around αν με χρειαστούν, αλλά δεν πρόκειται να κάθουμαι που πανωθκιόν τους να θκιαβάσουν. Θέλεις γιέ μου να θκιαβάσεις, θκιάβασε. Εν θέλεις, μεν θκιαβάσεις. Ζαττίν εν τζιαι εν με το ζόριν. Δική σου η κκελλέ που θα τα ακούει που τη δασκάλαν. Αλλά εν το τηρώ ακόμα. Κάθουμαι μαζίν τους. Κάτι μέσα μου, σε συνδυασμόν με την αναπόφευκτην ερώτησην της μάμμας τους σε κάθε τηλέφωνον, εν με αφήννει να είμαι απλά "around". 

Διότι, πέραν της προφανούς απέχθειας μου για το υποχρεωτικόν θκιάβασμαν (αφού κατά τα άλλα θκιαβάζω συνέχεια, τζιείνα που γουστάρω φυσικά), εν είχα ποττέ εγώ κανέναν να κάτσει μαζίν μου, συστηματικά, για να βεβαιωθεί ότι θα θκιαβάσω. Οι γονιοί μου, εκτός που το ότι ήταν πολλά απασχολημένοι οι αθρώποι για να μας βουρούν τα πισών, είχαν μας δείξει μιαν εμπιστοσύνην τζιαι είχαν μας αναθέσει την ευθύνην του εαυτού μας. "Μιαν δουλειάν έshιετε να κάμετε, κάμνετε την" ελάλεν ο παπάς μου, τζιαι απλά εβοήθαν λλίον άμα τον ερωτούσαμεν τζιαι ήξερεν να απαντήσει, ως τζιαμέ. Ουδέποτε μας έκαμνεν την αστυνομίαν του homework. 

Εν τζιαι ένα σημείον των τζιαιρών τούτη η μανία μας ως γενιά να τζηδεύκουμεν τα κοπελλούθκια μας. Φοβίες τζιαι υστερία. Κάμνουμεν τόσον λλία κοπελλούθκια πιον που νομίζουμεν ότι εν ανίκανα να αναλάβουν τες ευθύνες τους. Αν είχαμεν τη δυνατότηταν να τα βάλουμεν σε μιαν φούσκαν ασφαλείας άμπα τζιαι κτυπήσουν ή αρρωστήσουν, θα το εκάμναμεν σχεδόν ούλλοι. Ενώ μια χαρά εν τα κοπέλια, έχουν τον χαρακτήραν τους, τα προτερήματα τους τζιαι τα αϊπια τους, χωρίς να χρειάζεται να τους πιντώννουμεν τες δικές μας εμμονές τζιαι απωθημένα.

Έτσι εγώ θέλω να είμαι φιλελεύθερος ρε παιδί μου. Φίλε μου, είμαι τζιαμέ να βοηθήσω, αλλά το θκιάβασμα σου εν δική σου έννοια, οϊ δική μου. Κάπως έτσι, λόγω τζιαι του φιλελευθερισμού μου τούτου, επροκύψαν μου τζιαι αποελίστες τα κοπέλια. Αλλά εν δική τους ευθύνη. Που εν αποελίστες. Οϊ δική μου.

Ώσπου να αναλάβει ο καθένας τες ευθύνες του, stay cool and keep rocking!

Περί της κάρτας φιλάθλου

Ώρες ώρες ρε κοπέλια πραγματικά αδυνατώ να διαμορφώσω καθαρά προσωπικήν άποψην. Τζιαι γυρεύκω να δω τι λαλεί ο ένας τζιαι ο άλλος για να βοηθηθώ. Εν πολλά αρνητικόν για μέναν αίσθημαν τούτη η ανάγκη. Ένιωσα το ξανά με τούτες τες κουβέντες για την κάρταν φιλάθλου. 

Κατ'αρχάς, για κάποιο λόγον αθθυμίζει μου την περίπτωσην με τες ζώνες ασφαλείας στα αυτοκίνητα πίσω στη δεκαετίαν του '80. Αν μεν το ξέρετε αγαπητοί μου επισκέπται, τα αυτοκίνητα στην Κυπρούλλα μας έρκουνταν μέχρι κάποιαν χρονολογίαν οϊ πολλά μακρινήν ΧΩΡΙΣ ζώνες ασφαλείας (!!!!), τουλάχιστον στο βασικό εξοπλισμόν. Αν ήθελες έβαλλες, αλλά ήταν προαιρετικόν τζιαι έπρεπεν  να δώκεις λεφτά που πάνω. Κάποιαν στιγμήν λοιπόν, εξυπνήσαν οι κυβερνώντες στραβά, ή κάποιος διεθνής οργανισμός είπεν τους "ρεεεεεεε, μα εισαστεν σοβαροί ρεεεε, μα εν βάλλετε ζώνες ασφαλείας μέσα στα αυτοκίνητα" κλπ. τζιαι εφκάλαν νόμον να υποχρεούσαι οϊ μόνον να έshιεις ζώνες ασφαλείας αλλά να τες φορείς τζιόλας (προφανώς διότι εκαταλάβαν ότι κάποιοι κυπραίοι ήταν να τες βάλουν για διακόσμησην). Τζιαι ο παπάς μου τότε, στο Escort του '67 που είχαμεν, έσπευσεν να βάλει ζώνες ασφαλείας, αλλά μόνον για τους μπροστινούς επιβάτες (για τους πίσω μόλις πρόσφατα επιβλήθηκεν η ζώνη). Αθθυμούμαι το λεπόν ότι έγινεν το έλα να δεις διότι αν σε επιάνναν χωρίς ζώνην έπρεπεν να πληρώσεις έναν αρκετά βαρβάτον πρόστιμον. Εφκαίνναν που λέτε οι λογής λογής τύποι, που τον λαόν τζιαι το κολονάκιν, τζιαι εμιλούσαν για "παραβίασην των δικαιωμάτων" με την "επιβολήν του να φορείς ζώνην ασφαλείας", εμάχουνταν να δείξουν ότι οι ζώνες πιο πολλύν κόσμον σκοτώννουν παρά σώζουν κλπ. Στο τέλος φυσικά όπως ξέρετε εσκάσαν ούλλοι τζιαι εβάλαν τες ζώνες τους αλλιώς είτε η τζιέπη τους πονεί (πρόστιμον), που εν το λλιόττερον, είτε οι ίδιοι τζιαι οι οικογένειες τους (σοβαρά/ θανατηφόρα τροχαία καθαρά λόγω μη πρόσδεσης με τη ζώνη).

Η μέθοδος επιβολής του να φορείς ζώνην, ως μέτρον προστασίας δικής σου αλλά τζιαι των υπολοίπων (διότι στον αγγελικά πλασμένον καπιταλιστικόν κόσμον, ακόμα τζιαι ο θάνατος σου κοστολογείται) ήταν τούτον που λέμεν εμείς των human resources (ατς!) "αρνητικής ενίσχυσης", του τύπου "αν μεν κάμεις έτσι, εγώ θα σου κάμω γιουβέτσιν". Κατασταλτική δηλαδή, με τον φόον, με την απειλήν ουσιαστικά της χρηματικής επιβάρυνσης που λαλούμεν το πρόστιμον. Ακόμα όμως τζιαι έτσι, θωρείς ότι κάθε μέρα έχουμεν νεκρούς ή τραυματίες που εν φορούν τη ζώνην τους. Οπότε κάμνουν τζιαι "εκστρατείες" διαφόρων μορφών μπας τζιαι συνετιστεί με άλλους τρόπους ο κόσμος. Τούτον ονομάζεται "θετική ενίσχυση". Δηλαδή "κάμε το τούτον τζιαι θα έshιεις τούτον το όφελος". Τωρά ποιον εν το πιο αποτελεσματικόν, να απειλείς ή να υπόσχεσαι εν σίουρα πολλά ενδιαφέρον θέμαν για στατιστικήν ανάλυσην. Θέλω να πιστεύκω ότι εν το δεύτερον, αλλά ορισμένες φορές πραγματικά απηυδήζω με το πόσον κουρπάτζιην θέλουν ορισμένοι ανεπίδεκτοι μαθήσεως. 

Πηαίννοντας πίσω στην κάρτα φιλάθλου, βάλλω κάποιες υπερσυνδέσεις που διάφορους για να διαμορφώσετε τζιαι σεις μιαν κάποιαν εικόναν του τι λέγεται για το θέμαν τούτον:

Κύπρος - Νομοσχέδιο κατά των χούλιγκαν με αγγλική λογική

Κάρτα φιλάθλου, οπαδού ή πελάτη - Αντρέας Γρηγορίου - ΕΔΟΝ

Αλήθειες και μύθοι για την κάρτα φιλάθλου - Γιώργος Κυριάκου

Έρευνα για την κάρτα φιλάθλου - Οι θέσεις των ομάδων και η ετοιμότητα των σταδίων

Debate: Ναι ή όχι στην κάρτα φιλάθλου

Εννά δώκω αφορμήν του Anti-Christos να λαλεί ότι είμαι Ακελικός, αλλά που τες θέσεις που είχα την ευκαιρίαν να θκιαβάσω ή να ακούσω, η πιο ολιστική τζιαι νηφάλια εν τζιείνη του Αντρέα Γρηγορίου της ΕΔΟΝ. Το κακόν είναι ότι ούτε ο Αντρέας κάμνει μιαν καθαρήν αντιπρότασην πρακτικήν. Δαμέ επροτάθηκεν κάτι συγκεκριμένον. Αντίκρουσ'το, αλλά μετά πε μας τζιαι τι πρακτικόν τζιαι άμεσον πρέπει να γίνει για να μεν γίνεται ότι γίνεται συνέχεια στα γήπεδα.

Η κάρτα φιλάθλου ως μέτρον μπορεί πάλε να χαρακτηριστεί "αρνητικής ανίσχυσης". Εν έναν μέτρον κατασταλτικόν, προσπαθεί με το "φακέλωμαν" των πάντων να φκάλει εκτός μιαν σαφήν μειοψηφίαν που πάει στο γήπεδον για να "ξεσπάσει"πάνω σε άλλους αθρώπους. Ως γεννικήν φιλοσοφίαν, είμαι θιασώτης της "θετικής ενίσχυσης", της "παιδείας", τζιαι έτσι αβασάνιστα εν θέλω να δεχτώ ότι εν υπάρχουν άλλες λύσεις που την καταστολήν. Εν κάτι που προσπαθώ να εφαρμόσω τζιαι ως οικογενειάρχης, χωρίς φυσικά να το καταφέρνω σε ούλλες τες περιπτώσεις.

Αλλά για να πω την αμαρτίαν μου ρε κοπέλια, φέτος που επήα σε θκιό ματς της Ανόρθωσης στο Αντώνης, η κατάσταση εν πολλά πιο όμορφη χωρίς τα χουλιγκάνια τους οργανωμένους. Τζιαι το να κάθεσαι στο 90% του ματς (εντάξει σηκώννεσαι στα γκολ ή στες σημαντικές φάσεις) εν πολλά πιο βολικόν για ούλλους παρά το να έshιεις 50 πελλούς να χοροπηδούν μπροστά σου 90 λεπτά τζιαι να μεν σε αφήννουν εσέναν ή τα κοπελλούθκια σου να δεις μάππαν. Λαλούν τα σωματεία ότι χάννουν ριάλλια λόγω μειωμένης προσέλευσης αλλά εβάλαν μέσα πόσα πρόστιμα πληρώννουν επειδή ένας κουρούπεττος άναψεν φωτοβολίδες ή επειδή έσυρεν έναν αναπτήραν στο γήπεδον; Αμφιβάλλω.

Επίσης, ως μέλη μιας οργανωμένης κοινωνίας, είμαστεν ήδη φακελωμένοι. Το μόνον που ξενίζει εν ο βαθμός φακελώματος, τζιαι οϊ το καθαυτόν φακέλωμαν, το οποίον κάμνουν μας οι γονιοί μας μόλις γεννηθούμεν, τζαι ονομάζουν το "πιστοποιητικόν γεννήσεως". Είναι τζιαι το φακέλλωμαν μέρος της ελευθερίας που παραχωρείς για να συμμετέχεις σε μιαν κοινωνίαν με τα οφέλη που σου προσφέρει, πως να το κάμουμεν. Επίσης, γιατί να ξενίζει η παροχή προσωπικών δεδομένων (μέχρι έναν σημείον φυσικά) έναν "νομοταγήν πολίτην"; Τι μέρος των βασικών του στοιχείων ταυτότητας έshιει να κρύψει που το οργανωμένον σύνολον; Ένας παρέας έξω που το γήπεδον είπεν μου το εξής: "Τούτοι που εν εναντίον της κάρτας φιλάθλου εν κυρίως ορισμένοι σεσημασμένοι χούλιγκαν, οι οποίοι αν τολμήσουν να παν γήπεδον με την εφαρμογήν της κάρτας θα συλληφθούν πάραυτα. Τούτοι οι κάποιοι ποδηγετούν τζιαι τους υπόλοιπους οργανωμένους στην αντίθεσην τους με την κάρταν φιλάθλου". Εν ξέρω αν μπορώ να πιστέψω τούτον το τελευταίον αλλά έννεν τζιαι απίθανον. Εν προφανές ότι κάποιο αθρώποι μπορεί να ασκήσουν πολλά έντονην επιρροήν σε μιαν πλειοψηφίαν.

Δυστυχώς μετά που τούτην ούλλην την κουβένταν, εν μπορώ να διατυπώσω ξεκάθαρην θέσην. Ίσως μια πιλοτική εφαρμογή της κάρτας σε περιορισμένην κλίμακαν να είναι πιο ενδεδειγμένη. Εξάλλου εν προφανές ότι αρκετά που τα γήπεδα εν θα μπορούν να λειτουργήσουν σωστά διότι εν απαρχαιωμένα ή ελλιπώς εξοπλισμένα.
Επίσης, όπως πολλά σωστά επισημαίνει ο Αντρέας Γρηγορίου, η βία στα γήπεδα "δεν αποτελεί κομμάτι αποσπασμένο από την κοινωνική πραγματικότητα. Αντίθετα έχει βαθιά οικονομικά και κοινωνικά αίτια. Προκύπτει μέσα από μια κοινωνία γεμάτη αδικία, ανισότητα, ανελευθερία, καταπίεση, ατομικισμό, φιλοτομαρισμό, σκληρό και ανελέητο ανταγωνισμό, καταρράκωση των πνευματικών  και πολιτιστικών αξιών, με σχεδόν μοναδική και υπέρτατη αξία το χρήμα και την απόκτηση του με κάθε μέσο."

Άρα θα επροτιμούσα, στο μακροπρόθεσμον ορίζονταν, μέτρα "θετικής ενίσχυσης" που να αρχίζουν που τες μικρές ηλικίες τζιαι να "διαπαιδαγωγούν" παρά να "καταστέλλουν". Τωρά ποια εν τούτα...

Ώσπου να εφαρμόζουμεν "θετικήν ενίσχυσην" αντί "καταστολήν", stay cool and keep rocking!

Η διχασμένη "γλωσσική" προσωπικότητα του Κυπραίου

Αθθυμούμαι όταν επρωτοπήα στη Θεσσαλονίκην πριν 20 χρόνια, που εκάμναμεν με τους άλλους κυπραίους χάζιν τες αντιδράσεις των καλαμαράδων συμφοιτητών μας όποτε μας ακούαν να μιλούμεν μεταξύ μας. Ουσιαστικά για λλόου τους ήταν λες τζιαι ήταν άλλη γλώσσα, ειδικά στες αρχές. Είναι λες τζιαι ήταν εχτές μιαν πολλά γλυτζιά κοτζιακαρού στο λεωφορείον για το πανεπιστήμιον, η οποία αφού εμελέτησεν με συνοφρυωμένον ύφος για κάμποσα λεπτά εμέναν τζιαι τον παραλιμνίτην συμφοιτητήν μου καθώς εμιλούσαμεν τα "κυπριακά" μας , εσηκώστηκεν να κατεβεί πετάσοντας μας έναν "μιλάτε ελληνικά μωρέ"! 

Εν έναν θέμαν που με απασχολεί αρκετά, το θέμαν της διαλέκτου μας τζιαι το πως την αντικρίζουμεν σε σχέσην με την "κοινή νέαν ελληνικήν" που διδάσκουμεν στα σχολεία τζιαι που χρησιμοποιούμεν ως "γλώσσα των μέσων" τζιαι ως "κώδικαν ευγενείας".

Το εν λόγω θέμαν απασχολεί τζιαι τρεις συνομιλητές στην εν λόγω ανταλλαγήν απόψεων:

Κρατώ τα εξής πολλά ενδιαφέροντα, τα οποία παρατηρώ τζιαι γω:

"Ζούμε στην Κύπρο και μιλάμε κυπριακά, γράφουμε ελληνικά και στα σχολεία τα παιδιά διδάσκονται… τι;

Όταν μιλάμε μεταξύ μας, μιλάμε κυπριακά. Όταν όμως θέλουμε να δείξουμε πόσο μορφωμένοι και ευγενείς είμαστε, τότε μιλάμε... τι;

Η ελληνική γλώσσα και η κυπριακή διάλεκτος συνυπάρχουν, όχι αρμονικά, σε μια χώρα που ακόμη δεν έχει αποφασίσει ούτε τι θέλει, ούτε τι είναι."

Τζιαι:

"«Ναι, αλλά πως αυτά τα σπουδαία κυπριακά θα τα μάθουμε και θα μάθουμε και σωστά και θα μάθουμε να τα χρησιμοποιούμε, αν δεν διδάσκονται στο σχολείο; Εύλογο το ερώτημα."

Πρέπει δαμέ να επαναλάβω πόσον γελοίαν θεωρώ την προσπάθειαν του μέσου κυπραίου να "καλαμαρίσει", ειδικά όταν τούτον γίνεται με συνομιλητές άλλους κυπραίους στην τηλεόραση τζιαι σε άλλα δημόσια φόρα. Πρέπει πραγματικά να ζήσει κάποιος στην "άσυλα" Ελλάδαν για να το αντιληφθεί τούτον. Δεν κοντεύκουμεν καν την έκφρασην, την καθαρότηταν τζιαι την ταχύτηταν λόγου του μέσου ελλαδίτη, γιατί απλά δεν είναι η καθομιλουμένη μας. Τζιαι εν ειρωνικόν γιατί ο μέσος ελλαδίτης γοητεύκεται τζιαι ζητά να ακούει κυπριακά, τζιαι ας δυσκολεύκεται αρχικά να τα ακολουθήσει. Όταν τα ακούσουν αρκετά μαθαίνουν τα πάντως, ακριβώς γιατί πρόκειται πάλε για ελληνικά.

Πόσον επίσης αφύσικον μου ακούεται να θκιαβάζεται έναν κείμενον στην κοινήν ελληνικήν όταν το ακροατήριον αποτελείται που κυπραίους, σε αντίθεσην με την ζεσταshιάν τζιαι την οικειότηταν που μου δημιουργεί η κυπριακή διάλεκτος στον ίδιον ακριβώς ρόλον. Εν λες τζιαι θέλεις να "σκοτώσεις" το κείμενον σου τούτη η συμπεριφορά. 

Υπάρχουν θκιό κυρίως επιχειρήματα εναντίον της πλήρους υιοθέτησης της κυπριακής διαλέκτου σε ούλλα τα σχετικά επίπεδα (προφορικός δημόσιος λόγος, γραπτός λόγος, εκπαίδευση).

Το πρώτον είναι η "δυσκολία" να εκφραστεί γραπτώς. Θωρείτε τζιαι γω που γράφω στα κυπριακά, όταν θέλω να κάμω αντιληπτούς κάποιους ήχους που στην γραπτήν κοινήν ελληνικήν εν ανύπαρκτοι χρησιμοποιώ λατινικούς χαρακτήρες όπως ας πούμεν για το "sh-ίζω" (αντί του ελλιπώς αποδίδοντος "σιή-ζω"), ενώ μια άλλη επιλογή αντί του "τσ" είναι το "ch" κ.ο.κ. Άρα η "δυσκολία" αίρεται αν θέλουμεν με το να εισάξουμεν στο γραπτό λόγο σύμβολα/ γράμματα για τους ήχους της διαλέκτου που εν μπορεί να εκφράσει η κοινή ελληνική. Problem solved που λαλούν τζιαι στα αγγλοσαξωνικά χωρκά. Θέληση να υπάρχει.

Το δεύτερον είναι ότι η υιοθέτηση της κυπριακής διαλέκτου μπορεί να μας "αποστασιοποιήσει" τροποντινά που τον "εθνικόν κορμόν", όπου ανεξαιρέτως περιοχής, η "κοινή νέαν ελληνική" είναι ομοιόμορφα εφαρμοσμένη τόσον προφορικά όσον τζιαι γραπτά. Δαμέ πάλε η απάντηση εν απλή: ΔΕΝ είμαστεν μέρος του "εθνικού κορμού", είμαστεν αν δεν κάμνω λάθος ανεξάρτητον κράτος. Όπου το κυρίαρχον μέσον έκφρασης στην καθημερινότηταν ΔΕΝ είναι η κοινή ελληνική (όπως πανταχόθεν στο ελληνικόν κράτος, όπου καταστρέφει καθημερινά τες κατά τόπου τοπολαλιές που τη νεολαίαν) αλλά η κυπριακή διάλεκτος. Εν σαφές ότι αν επιμένουμεν να διαχωρίζουμεν την απλήν καθημερινήν επαφήν που τον γραπτόν λόγον δημιουργούμεν διάφορα προβλήματα, παντελώς αχρείαστα κατ' εμέναν. Τζιαι εφόσον η κυπριακή διάλεκτος εν εξόχως ελληνικότερη της κοινής ελληνικής (το "θωρώ" ας πούμεν εν αρχαία ελληνικά τζιαι οι εν Ελλάδι αδερφοί συνήθως εν το ξέρουν καν), εν υφίσταται η συνήθης κουφέττα των διαφόρων ελληκεντρικών τύπων δακάτω που shίζουν το μαγιώ τους ότι ο "κυπροκεντρισμός" είναι "ανθελληνικός".

Ιδού η Ρόδος λοιπόν, αν θέλουμεν να άρουμεν το πρόβλημαν υπάρχουν επιλογές. Εκτός τζιαι αν γουστάρουμεν τούτην "διχασμένην προσωπικότηταν" ως πολίτες ενός κράτους που όπως αναφέρεται στην αρχήν της ανάρτησης, "δεν έχει αποφασίσει ούτε τι θέλει, ούτε τι είναι."

Ώσπου να αποφασίσετε τι θέλετε τζιαι τι είσαστεν (εγώ εν έχω έτσι προβλήματα, είμαι Κυπραίος, period), stay cool and keep rocking!

Είσαι Κύπριος Μπλόγκερ; Ενδιαφέρει σε! Εν είσαι; Πάλε ενδιαφέρει σε.

Φίλτατοι συμ-μπλόγκερς τζιαι των τριών φύλων, προσεχώς έρκουνται δύο όμορφα event τα οποία ως άθρωπος (καλάν, shύλλος) που σέβεται τον εαυτόν του, ως μπλόγκερ τζιαι σκεφτόμενον ον, οφείλει να προωθήσει. Δείτε περί αυτού τες εξής προσκλήσεις:

Η φίλτατη Όλγα Ρουβήμ είναι η, γνωστή τζιαι μη εξαιρετέα στο δια-μπλογκικόν γίγνεσθαι, Νεράϊδα  ενώ ο φίλτατος Κώστας Πατίνιος νομίζω εν χρειάζεται συστάσεις.

Προσωπικά θα προσπαθήσω να θέσω υπό την αιγίδαν μου τες θκιό εκδηλώσεις, αφενός γιατί θέλω να γνωρίσω την Όλγαν (τον Κώσταν εγνώρισα τον στην παρουσίασην του βιβλίου του "Δρόμου Δρώμενα", όπου επίσης είχαν την τιμήν να με γνωρίσουν ο Στροβολιώτης τζιαι ο Νίκος ο Λαζάρου) τζιαι αφετέρου να αποκτήσω άλλα θκιό ωραία, φρέσκα, τοπικά βιβλιούθκια προς κατανάλωσην.

Εσείς φίλτατοι συμ-μπλόγκερς αλλά τζιαι άλλοι αναγνώστες/ επισκέπτες του μπλογκ που παρακολουθείτε με κομμένην την ανάσαν το τι τσαμπουνώ δαμέσα δα, αδράξετε πάραυτα την ευκαιρίαν να έρτετε στα μέρη των εν λόγω παρουσιάσεων τζιαι να μας γνωρίσετε τζιαι σεις. Αν εν πλυμμένη θα φορήσω τζιαι την ειδικήν φανελλούν που έχω κάμει με το όνομαν "Woofis" πάνω για να με ξεχωρίσετε που το πλήθος. 

Ώσπου να σας δω στες παρουσιάσεις των βιβλίων των συμ-μπλόγκερς, stay cool and keep rocking!

Sabotage

Σημείωση: Τούτη εν η τελευταία ανάρτηση που αναφέρεται σε "βιώματα" του παρελθόντος τζιαι βασίζεται σε κείμενα που έγραψα παλιά σε "κοινήν ελληνικήν". Που δαμέ τζιαι δα επιστρέφω στα κλασσικά μου θέματα, τζιαι - κυρίως - στην κυπριακήν διάλεκτον. Αν "ενθυμηθώ" κάτι που γουστάρω να "φυλαχτεί" στο μπλογκ εννά επανέλθω (μεν κρατάτε τζιαι τες αναπνοές σας)....

"Στην α’ λυκείου ο Γούφης άλλαξε συμμαθητές. Νέο σχολείο, νέα τάξη, νέα δεδομένα γενικώς. Από νωρίς και για διάφορους λόγους με δύσκολη εξήγηση ήρθε γρήγορα κοντά με μια συγκεκριμένη παρέα ατόμων οι οποίοι έτυχε να γουστάρουν το ροκ και το heavy metal. Από τα παιδιά αυτά πήρε τις πρώτες κασέτες (η τότε τεχνολογία) για να αντιγράψει, με συγκροτήματα όπως οι Scorpions, οι Def Leppard και οι Manowar. Μια μεγάλη στροφή είχε συντελεστεί και ο Γούφης πλέον ήταν ένας δοσμένος ροκάς, αν και ενδεδυμένος με συμβατική εμφάνιση.

Καθώς ανέβηκαν όλοι μια τάξη, στη β’ λυκείου οι κολλητοί κάποια στιγμή αποκάλυψαν ότι είχαν προσπαθήσει κατά καιρούς να σκαρώσουν συγκροτηματάκια ροκ, χωρίς κανένα να μπορεί να στεριώσει. Το έφερε η κατάσταση να προσεγγίσουν το Γούφη για να συμμετάσχει στο νέο σχήμα, με την αμφιλεγόμενη ονομασία «Sabotage” (η αντίρρηση οφειλόταν στην παράλληλη ύπαρξη γκρουπ εξ Ελλάδος με το ίδιο νόημα, που έπαιζε επάρατο, για κάθε ροκά, λαϊκό ρεπερτόριο). 

Στην πρώτη πρόβα με τον «ηγέτη»  του συγκροτήματος ο Γούφης πελάγωσε, καθώς τα τραγούδια υπό διασκευή ήταν των ACDC, τους οποίους δεν είχε ακόμα γνωρίσει. Αποτέλεσμα, σε συνδυασμό και με το άβολο συναίσθημα της απειρίας από τέτοια πράγματα, να μην αφήσει καλή εντύπωση. Επειδή ο αρχηγός όμως ήταν και κολλητός, του έδωσε άλλη μια ευκαιρία, δίνοντας του τα τραγούδια να τα ακούσει και να επανέλθουν την επομένη. Αυτό αποδείχτηκε αρκετό, καθώς στη νέα προσπάθεια ο Γούφης πέρασε με επιτυχία το τεστ. Και έτσι έβαλαν μπρος οι πρώτοι Sabotage.

Ήταν τέσσερις, δύο κιθάρες, ένα μπάσο και ο Γούφης στα φωνητικά, αλλά τους έλειπε ο ντράμερ. Έτσι αποτάθηκαν σε ένα άλλο μαθητικό γκρουπ, τους Autocrash/ Gangland (τα ίδια άτομα είχαν δύο ονόματα)  για να τους δανείσει το δικό τους. Οι Sabotage είχαν μια ευκαιρία μόνο να παρουσιάσουν τόσο τις εκτελέσεις που ετοίμασαν (από ACDC, DIO και Bruce Dickinson) καθώς και ένα δικό τους ορχηστικό κομμάτι (Another perfect Day). Και αυτό διότι στην υποτιθέμενη 2η τους εμφάνιση τους έστησε ο «δανεικός» ντράμερ, με αποτέλεσμα να μείνουν θεατές. Αυτό το γεγονός υπήρξε και η αφορμή της διάλυσης αυτής της πρώτης ομάδας των Sabotage.

Στην γ’ λυκείου πλέον και με την πρώτη στα χρονικά εφαρμογή του πενθήμερου, οι κολλητοί ξαναπροσέγγισαν το Γούφη για μια ανασύσταση των Sabotage.  Θα ήταν οι τρεις από τους πρώην συν δύο νέα μέλη, ένας εκ των οποίων ο πρώτος αποκλειστικός ντράμερ του γκρουπ. Η παρέα είχε πλέον και μοτόρες στη διάθεση της και έκανε πρόβες σε ένα μικρό σύλλογο στις Άσπρες Στροβόλου. Έγραψε και 5 τραγούδια δικά της (ο Γούφης ήταν στιχουργός σε 4 από αυτά) και τα παρουσίασε σε τέσσερις συναυλίες καθώς και την καλλιτεχνική του λυκείου κατά την αποφοίτηση της παρέας (εισπράττοντας από αποθέωση μέχρι γιούχες από πολέμιους των ροκάδων). 

Η περίοδος αυτή ήταν από τις πιο ενδιαφέρουσες και όμορφες στην διαδρομή του Γούφη μέχρι σήμερα. Αληθινή συντροφικότητα, αντισυμβατικές εμπειρίες, δημιουργικότητα, όλα διανθισμένα με τον ερωτισμό που αποπνέει η συμμετοχή σε μια μπάντα, ειδικά μια που παίζει ροκ. Έχουν μείνει από τότε μόνο οι αναμνήσεις και ένα DVD με κομμάτια από τις συναυλίες που έδωσαν οι «θρυλικοί» πλέον Sabotage. Μαζί και μια κρυφή ελπίδα ότι κάποτε ο Γούφης θα βρεθεί ξανά σε μια σκηνή, ή έστω ένα γκαράζ για αχαλίνωτο ροκ με πραγματικά δικούς του ανθρώπους."

Ώσπου να επανέλθω, stay cool and keep rocking!