Κακές συνήθειες...

Ομολογώ το ρε παιδί μου, κάποια πράματα όσος τζιαιρός τζιαι να περάσει, όσον τζιαι να αλλάξεις ως άθρωπος, μεινίσκουν τα ίδια. Καλή ώρα, η μάππα, η Ανόρθωση τζιαι οι εθνικές ομάδες.

Σήμερα ξέρω ότι το "έθνος" είναι μια συλλογική αυταπάτη, ένας αναχρονισμός, ένας διαχωριστικός τζιαι οϊ ενοποιητικός παράγοντας, μια αιτία σύγκρουσης ανάμεσα στους αθρώπους. Αλλά που την άλλην, όταν σε μια χώραν στην άλλην άκρην της γης, εμαζευτήκαν αθρώποι που τόσες περιοχές να παίξουν μάππαν, ακόμα συγκινούν με (αντί να τες χαρακτηρίσω χαζές τζιαι γραφικές) εικόνες σαν τες παρακάτω:

Κοπελλούδες στα "εθνικά χρώματα" - φετίχ....

Ή ότι τζιαι να κάμω, ότι τζιαι να σκεφτώ, ακόμα σηκώννεται μου η τρίχα στο άκουσμαν του "γραφικού" Χελάκη.

Ίσως μιαν ημέραν οι επόμενες γενιές να θωρούν τζιαι να ακούν τούτες τες συμπεριφορές τζιαι να μέμφονται τα κουσούρκα μας. Αλλά ο εγκέφαλος έshιει θκιό ημισφαίρια, η λογική έννεν μόνη της, υπάρχει τζιαι το συναίσθημαν. Τζιαι κάποια πράματα φαίνεται εν πολλά βαθκιά ριζωμένα τζιαμέ.

Που την άλλην, εν μπορώ να αφήσω ασχολίαστες τες επικλήσεις στα θεία που τους έλληνες παίκτες, τον προπονητήν τζιαι τους οπαδούς της εθνικής Ελλάδος. Θεωρώ το επιεικώς χαζόν να επικαλείσαι "θεϊκήν παρέμβασην" υπέρ σου δίκην αποκατάστασης της δικαιοσύνης ή εν ξέρω γω τι άλλον. Αφενός ισχυρίζεσαι ότι ο θεός σου κάμνει διακρίσεις υπέρ σου, αλλά εναντίον άλλων. Αφετέρου, υποτιμάς εσύ ο ίδιος τες δυνατότητες σου τζιαι το τι μπορείς να καταφέρεις. Τέλος, αν ο θεός σου ήβρεν τη διάθεσην τζιαι την αθκιάσην να σε βοηθήσει να "σκοράρεις", γιατί εν το κάμνει πάντα τζιαι για ούλλους;

Εννά σταθώ τζιαι στη μιζέρκαν που φκάλλουν ορισμένοι μετά την εχτεσινήν νίκην/ πρόκρισην της εθνικής Ελλάδος. Μια μερίδα επιμένει να χώννει τα πάντα υπό την "ταξικήν θεώρησην" τζιαι να απαξιώννει την όλη διοργάνωσην διότι "εν των πολυεθνικών", ή "διότι εν εκμετάλλευση" ή διότι "είσαστεν κάφροι σωβινιστές με τες σημαίες σας" κλπ. Χωρίς να λαλώ ότι έχουν άδικον επί της ουσίας, στην στιγμήν της χαράς, οποιασδήποτε μορφής, το να επιλέγεις να καταδεικνύεις ούλλα τα κακά τούτου του κόσμου, καθιστά σε έναν party pooper που λεν τζιαι στα αμερικάνικα χωριά. Αν δεν μπορείς να χαρείς με τους άλλους, τουλάχιστον μεν πάεις να τους χαλάσεις τη δικήν τους χαράν.

Μια άλλη μερίδα shίζει το μαγιώ της ότι ο Σαμαράς "εβούττησεν", ότι το πέναλτι της νίκης ήταν "πέτσινον", τζιαι προσπαθούν (συνειδητά ή ασυνείδητα) να απαξιώσουν την εψεσινήν νίκην. Η αλήθκεια είναι ότι ο Σαμαράς φαίνεται όντως να πέφτει εύκολα, ενώ οι κάμερες εν δείχνουν πολλά καθαρά το τι έγινεν. Αλλά επειδή άμα θέλεις να είσαι "καλόπιστος", βρίσκεις τρόπον εγώ στέκομαι σε τρία σημεία υπέρ του ότι το πέναλτι ήταν κανονικόν:

1) Ως ερασιτέχνης ποδοσφαιριστής, μπορώ να βεβαιώσω ότι σε πολλές φάσεις μια πολλά ήπια επαφή μπορεί να σε "κλαππώσει", "εκτροχιάσει" κλπ. σε βαθμόν που να συνιστά φάουλ αλλά να μεν είναι εύκολα ορατή που τους θεατές, τόσον στο γήπεδον όσον τζιαι αλλού.

2) Ο παίκτης της αντίπαλης ομάδας δεν διαμαρτύρεται καθόλου στο διαιτητήν, παρά το λεπτόν που γίνεται η φάση τζιαι την κρισιμότηταν της απόφασης του.

3) Ο διαιτητής εν πολλά κοντά τζιαι σε πολλά καλήν οπτικά/ ακουστικά θέσην με τη φάση, ενώ υποδεικνύει το πέναλτι σχεδόν αμέσως τζιαι με σιουρκάν.

Ακόμα τζιαι αν τα παραπάνω έννεν αρκετά, ακόμα τζιαι αν όντως η Ακτή Ελεφαντοστού αδικήθηκεν εψές που την διαιτητικήν απόφασην της εκπνοής, συνολικά η εθνική Ελλάδος ψές, τζιαι μετά που τζιαιρόν, έπαιξεν πραγματικά όμορφα τζιαι συνολικά "εδικαιούτουν" να νικήσει, βάσει απόδοσης. Για όσους που μας είμαστεν "φίλαθλοι" τζιαι οϊ τυφλοί οπαδοί (της οποιασδήποτε ιδεολογίας), το ότι η ομάδα με τα μπλε εννά παίξει ακόμα 90 λεπτά (τουλάχιστον) εν μπορεί παρά να εν λόγος χαράς. 

Ώσπου να ξαναπαίξει η "εθνική", stay cool and keep rocking!

Ο Μακάριος ζει!!

Για όσους επήαν να χαρούν ή να αγχωθούν αντιστοίχως, πρέπει πρώτα να σας παραπέμψω σε περσινήν μου ανάρτηση (Μακάριε ζεις;), την οποίαν συστήνω προς κατατοπισμόν αναφορικά με την σημερινήν.

Περί του τίτλου το αληθές

Έτσι το λοιπόν ο Μακάριος Δρουσιώτης οϊ απλά "λύνει την σιωπήν του" αλλά σύρνει μας ολόκληρον βιβλίον, για τι άλλον, για το κυπριακόν, το οποίον προφανώς λατρεύει να μισεί ή μισεί να λατρεύει κ.ο.κ.

Η παρουσίαση στη διαφήμισην εν πολλά ενδιαφέρουσα για μέναν, αφενός γιατί δεν έχω γνωρίσει ποττέ το Μακάριο Δρουσιώτη δια ζώσης, αλλά τζιαι διότι θα συμμετέχουν αθρώποι αξιόλογοι όπως ο Βασίλης Πρωτοπαπάς τζιαι ο Νιαζί Κιλζιλγιουρεκ (τον τελευταίον είχα την ευκαιρίαν να τον γνωρίσω, όπως τζιαι το Γιώργον Πήτταν, μέσα που την "Πρωτοβουλία για ομοσπονδιακή Κύπρο"). Το κυπριακόν έτσι τζι'αλλιώς κρούζει με, όπως τζιαι τον συγγραφέαν του βιβλίου, τζιαι όσον αρθρογραφούσεν, θεωρώ ότι ήταν ο πλέον ενδιαφέρον σχολιογράφος για τες εκάστοτες εξελίξεις στον εθνικόν μας "καρκίνον". 

Η κυκλοφορία του εν λόγω βιβλίου, αν κρίνω καθαρά που το facebook τζιαι τα blogs (διότι μπορεί να υπάρχουν τζιαι αλλού "αντιδράσεις" αλλά να μεν τες έχω εντοπίσει) συναντά ήδη σφοδρήν "πολεμικήν", η οποία βάσει του τίτλου του, καθώς τζιαι της θέσης που κατέχει ο Δρουσιώτης εδώ τζιαι ενάμισυ χρόνον, ίσως να είναι αναμενόμενον τζιαι λογικόν να προέρχεται που το χώρον όπου ανήκουν ο Άνευ Ορίων, η Δυσδαιμόνα, τζιαι η Αγκάρρα. Ήδη έκαμα τα σχόλια μου στους φίλους Άνεφ τζιαι Dis, στη δε Αγκάρρα δεν θα πω τίποτε γιατί βαρκούμαι τες κατηχήσεις τες οποίες θα σπεύσουν να με υποβάλουν οι διαχειριστές του εν λόγω blog. Άλλες θκιό ενδιαφέρουσες ανταλλαγές απόψεων επί του θέματος στο facebook, σε αναρτήσεις του Στροβολιώτη τζιαι του Παύλου Παμπορίδη.

Υπάρχει κάτι που ανάφερα παλιά στους φίλους τζιαι συμπλόγκερ, ειδικά όσον αφορά την κυοφορούμενην (αν τζιαι κολλημένην) διαδικασίαν στο κυπριακόν: μπορεί η αφετηρία τους να είναι παντελώς διαφορετική, αλλά η όλη τους στάση στην κατάληξην της ουδεμίαν διαφοράν θα έshιει ως αποτέλεσμαν, που την απορριπτικήν συνοπαρτζιάν στο κυπριακόν. Μπορεί δηλαδή να είναι "αντι-ΝΑΤΟ" τζια να πουν το "περήφανον ΟΧΙ" τους, αλλά στο τέλος της ημέρας, πάλε "ΟΧΙ" όπως του Νικόλα τζιαι του Λιλλήκκα θα είναι. Έτσι τζιαι στο θέμαν "Μακάριος Δρουσιώτης", οι εξ αριστερών ορμώμενοι επικριτές τζιαι υβριστές του (διότι το να αποκαλείς κάποιον "σφουγγοκωλάριον του φασισμού" στο λεξικόν μου ονομάζεται εξύβριση) μπορεί κάλλιστα να πιστωθούν με διαφορετικές αφετηρίες, αλλά στη σούμαν, δυστυχώς για τζιείνους, καταλήγουν σε συμπεριφορές παρόμοιες ας πούμεν με του Λάζαρου. Άσε που η πάλε ποτέ απορριπτική συνοπαρτζιά επίσης χρεώννει στους αμερικανούς τα πάντα τζιαι προσβλέπει στο "ξανθό γένος" του Πούτιν για την λύτρωσην του έθνους. Άλλες αφετηρίες, ίδιες προτιμήσεις. The road to hell is paved with good intentions που λεν τζιαι στα αγγλοσαξωνικά χωρκά.

Επαναλαμβάνω ότι είχα πει τζιαι πέρσι. Δεν θεωρώ τον Μακάριο Δρουσιώτην αλάνθαστον, ούτε αυθεντίαν. Αλλά είναι μια ξεκάθαρη φωνή υπέρ της επίτευξης συμφωνίας στο κυπριακόν, με γνώμοναν τη σημασίαν του χρόνου που χάννεται. Τα δε βιβλία του, τα οποία έχω θκιαβάσει όλα, χαρακτηρίζονται που παράθεσην εγγράφων τζιαι διασταύρωσην αντικρουόμενων πηγών.Τζιαι είναι με ανακούφισην που βλέπω ότι η επιστροφή του στην επικαιρότηταν γίνεται με άλλην μια δουλειάν πάνω στο συγκεκριμένο θέμαν, όσον τζιαι αν τούτη μπορεί να πατά πάνω σε κάλλους τζια στερεότυπα δεκαετιών, εξάπτοντας τα πάθη (παλιά του τέχνη κόshιηνον). Έτσι θα πάω στην παρουσίασην τζιαι θα αγοράσω ένα βιβλίον για να αποκτήσω ίδιαν άποψην για τη δουλειάν που έκαμεν. Μετά θα τη διατυπώσω, όχι πριν.

Ώσπου να διατυπώσω άποψην, stay cool and keep rocking!

Υ.Σ. Τζιαι κάτι πολλά ψυχαγωγικόν, που λέει αρκετά για το συγκεκριμένον άθρωπον...