10 λόγοι που με κάμνουν να θέλω συμφωνία στο κυπριακό

1. Θα σταματήσουν οι ειδήσεις να αναφέρονται στο "κυπριακό".

2. Θα πάψουν να ακούονται τόσο συχνά οι προσδιορισμοί "ψευδο" τζιαι "λεγόμενος-η-ο-οι".

3. Θα αντικατασταθεί  η πεπαλαιωμένη εικόνα της Τζιερύνειας τζιαι το "Δεν ξεχνώ"στα τετράδια.

4. Θα παραδώσω το G3, το κράνος, την εξάρτηση τζιαι τες 200 σφαίρες που έχω στο ερμάρι.

5. Θα φκιερώσει ο τόπος που τα στρατόπεδα τζιαι τα άχρηστα σιδερικά που εν γεμάτα.

6. Θα απαλειφθεί η "πράσινη γραμμή" τζιαι θα ζωντανέψει η "νεκρά ζώνη".

7. Θα καταργηθεί το παίξιμον των σειρήνων κάθε 15 τζιαι 20 του Ιούλη.

8. Θα σβηστεί το κιτσαριόν που πάνω στον Πενταδάκτυλον.

9. Θα ξηλωθούν ούλλα τα οδοφράγματα.

10. Θα αρκέψουμεν να είμαστεν πρώτα αθρώποι, ύστερα Κυπραίοι τζιαι μετά οτιδήποτε άλλον.

Άμα θέλετε τζι'άλλα, εύρετε τζιαι σεις.

Ώσπου να τα εύρετε, stay cool and keep rocking!

Έλληνες, Κυπραίοι τζιαι άλλες ομαδοποιήσεις

Έshιει τζιαιρόν που θεωρώ ανώφελον να αναπτύσσω σκέψεις τζιαι απόψεις περί εθνικισμού. Όποιος θέλει να ξεχαρμανιάσει, έshιει υλικόν σε πιο παλιές αναρτήσεις, δαμέ τζιαι δαμέ
Τούτες τες ημέρες, τζιαι με την νέαν περιρρέουσαν να κτίζεται λόγω των εξελίξεων στο κυπριακόν, εν με αφήνουν να αγιάσω οι διαφόρων λογιών ελληνοφρενείς, που ήβραν την ευκαιρίαν να αρκέψουν τα περί πατριωτών, προδοτών τζιαι του ελληνισμού που απειλείται.

Βέβαια δαμέ να πω ότι τζιαι ο Νίκαρος εν βοηθά ποσώς όταν προσφωνεί τον κόσμον με το "ελληνίδες, έλληνες". Ο πρόεδρος της Κύπρου τζιαι δεν το γυρίζει η γλώσσα του να πει "Κυπρίες, Κύπριοι". Αλλά κόπτεται περί της συνέχειας της Κυπριακής Δημοκρατίας. Τέσπα...

Τι σημαίνει λοιπόν το "είμαι έλληνας", "είμαι κυπραίος",  "είμαι ζουλού" κλπ.;

Κατ'αρχήν υπάρχει η γλώσσα. Εν το βασικό γνώρισμαν. Όταν είσαι ας πούμεν Βρυξέλλες τζιαι ακούεις μέσα στο πλήθος έναν "κόρηηηηηηη", ε, μάλλον πρόκειται περί "κυπραίου". Εκτός τζιαι αν είναι φιλιππινέζα που γεννήθην Κύπρον. Go figure.

Μετά είναι η φάτσα. Ας πούμεν όταν δεις έναν "μαυρήν", μάλλον κόφκει που καμμιάν Αφρικήν. Αλλά επειδή η Αφρική εν πολλά κομματούθκια, όπως επιτάσσει η ιερότητα του εθνικισμού, πρέπει μετά να πεις αν εν νιγηριανός, γκανέζος, κογκολέζος κλπ. Μετά θωρείς τον Ησαϊαν Ματιάμπα ή τον Σοφόκλην το Σκορτσιανίτην τζιαι συγχίζεσαι τέλεια.

Τι άλλον; Α, ναι, η θρησκεία. Ας πούμεν, οι έλληνες τζιαι οι κυπραίοι (υποτίθεται ότι) εν χριστιανοί ορθόδοξοι. Έχουμεν τα λεγόμενα "ελληνοχριστιανικά ιδεώδη". Μετά θωρείς τα αποκεφαλισμένα που τους χριστιανούς αγάλματα της ελληνικής αρχαιότητας τζιαι εν φκάλλεις άκρην.

Εξόχως "συγχιστικά" τούτα ούλλα. Υπάρχει τζιαι η θεωρία ότι "έλληνας (ή ζιμπαπουανός ή θιβετιανός  κλπ.) γενιέσαι, δεν γίνεσαι". Κάτι που ενδεχομένως να παραπέμπει στην ύπαρξην "εθνικού γονιδίου" Έννεν τούτα που μας ελαλούσαν τζιαι στο σχολείον, δίπλα που τα παραμύθκια περί αόρατων φιλαράκων στον ουρανόν, ότι επιάνναν ας πούμεν οι τούρτζιοι τα ελληνόπουλα για γενίτσαρους αλλά κάποια στιγμήν εξυπνούσαν τζιαι ενιώθαν έλληνες πάλε.

Εν ξέρω παίδες. Εγώ θεωρώ ότι εν πολλά πιο απλόν να πω ότι είμαι απλά άθρωπος. Ή καλλίττερα ότι είμαι απλά έναν ον πάνω σ'έναν πλανήτην σε έναν αχανές σύμπαν που μόλις αρκέψαμεν να κατανοούμεν. Ελπίζω να μεν καταρρίπτω επωδύνως διάφορα στερεότυπα.

Ώσπου να μεν έχω έτσι ανησυχίες, stay cool and keep rocking!

Δεν είναι περί λύσης οι διαπραγματεύσεις......

....αλλά περί συμφωνίας. Ποττέ καμμιά συμφωνία δεν επιφέρει λύσεις αλλά η εφαρμογή τζιαι η σταδιακή αναθεώρηση της, ώστε να καταστεί τελικά "βιώσιμη τζιαι λειτουργική". Για να εφαρμοστεί φυσικά,πρέπει πρώτα να υπογραφεί. Κατά προτίμησην όσον ζουν οι άμεσα επηρεαζόμενοι (π.χ. πρόσφυγες).

Ο κ. Πουργουρίδης λαλεί τα πολλά σωστά σε εχτεσινόν του άρθρο:

"Όλες οι πτυχές του Κυπριακού είναι χιλιοσυζητημένες. Εκείνο που χρειάζεται για να οδηγηθούμε σε λύση δεν είναι συνομιλίες αλλά πολιτική βούληση και τόλμη. Η στάση της ηγεσίας του ΑΚΕΛ του επιτρέπει να κοιτάξει το μέλλον και να αγνοήσει τους προπαγανδιστές που πιο πάνω ανέφερα. Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης ας έχει αδιάκοπα στο μυαλό του τα σοφά λόγια του Αβραάμ Λίνκολν: «Κάνω το καλύτερο που ξέρω, το καλύτερο που μπορώ. Κι εννοώ να συνεχίσω να πράττω έτσι ώς το τέλος. Αν το τέλος με δικαιώσει ό,τι κι αν λέγεται εναντίον μου δεν θα μετρήσει. Αν το τέλος δείξει πως έκανα λάθος, 10 άγγελοι να ορκίζονται πως είχα δίκαιο δεν θα κάνει καμιά διαφορά".

Ούλλοι τούτοι οι οποίοι ψάχνουν δικηγορίστικες έννοιες, νομικισμούς τζιαι λογοπαίγνια προσπαθώντας με νύshια τζιαι με δόντια να αποτρέψουν τζιαι να καταστρέψουν άλλην μιαν ευκαιρίαν για συμφωνία, προφανώς εν έχουν την απαιτούμενην αντίληψην της παρέλευσης του χρόνου. Εννά αποπειραθώ να τους βοηθήσω νάκκον στέλλοντας τους να ρίξουν μια μμαθκιάν στο εξής:

Πόσοι γεννιούνται τζιαι πόσοι πεθανίσκουν καθώς γράφω τούτον το κείμενον

Τούτοι οι αθρώποι, οι οποίοι βρίσκουν τόσες προφάσεις για να αποθαρρύνουν τους "αναποφάσιστους", πιθανώς να αναμένουν κάποιο "θαύμαν", όπως η εξάλειψη των Τούρκων ή η επικράτηση του ελευθεριακού κομμουνισμού, τζιαι ύστερα θωρούμεν, διότι έτσι εννά έχουμεν το "πάνω shιέριν". Ή απλά δεν τους συμφέρει να αλλάξει η κατάσταση, βολεύκουνται μια χαρά έτσι σκέδιον, νιώθουν πιο "ασφαλείς". 

Εμέναν η προσέγγιση μου εν διαφορετική. Δεν αναμένω "θαύματα", αφήννω τα για τους θρησκόληπτους. Ούτε με "βολεύκει" η παρούσα κατάσταση,ούτε τη θεωρώ πιο "ασφαλήν". Τζιαι θέλω να συμφωνηθεί κάτι "εχτές", ώστε μετά να αφεθεί η ζωή να ακολουθήσει το δρόμον της, χωρίς G3 στα ερμάρκα τζιαι στρατόπεδα στα δάση.

Για όσους λοιπόν εν "αναποφάσιστοι" (που εν οι shιειρόττεροι που ούλλους), προτιμώ να παραθέσω πιο χειροπιαστά κίνητρα:

Το βορειοδυτικόν άκρον της Κύπρου. Δεν το απασχολεί ούτε αν "ανήκει" σε κάποιον, ούτε αν είναι "κατεχόμενο"

Όψη της θάλασσας της Τζιερύνειας. Δεν την απασχολεί αν εξαερωθείτε αναμένοντας "δίκαιη λύση"

Όψη της θάλασσας της Μόρφου. Δεν την απασχολεί αν θα "παρθενογεννηθείτε"

Η ζωή εν αποτελείται που έναν μάτσον κολόχαρτα μιας κάποιας συμφωνίας κάποιων ηλίθιων homo sapiens που νομίζουν ότι κάτι εν στο σύμπαν. Όσον πιο γλήορα το συνειδητοποιήσουμεν, τόσον πιο γλήορα θα εκλείψουν τα "Κυπριακά", τα "Παλαιστινιακά", τα "Συριακά", οι "ταξικοί πόλεμοι", οι "απολιτίκ", οι "υπερπολιτίκ" κλπ. κλπ.

Καθώς επερπατούσα στους βράχους του ακρωτηρίου του Κορμακίτη, κλαψουρίζοντας που μέσα μου για άλλη μια φοράν περί του ήνταλως έγινα 40 για να αξιωθώ να το δω, ήρτεν μου στο νου το εξής τραγουδάκιον, που εν κομματάρα:

Ένας ξένος στον κήπο

Ώσπου να μεν νιώθω πλέον ξένος στον "τόπον μου", stay cool and keep rocking!

Γονίδια θρασύτητας τζιαι δειλίας

Όχι, δεν έshιει σχέσην η ανάρτηση με τα του ΔΗΚΑ (Δημόσιον Καπαρέ, copyright: Cyprus Critic), τζιαι το χαρμόσυνον της ενδεχόμενης αποχώρησης του που την κυβέρνηση (καλά ξεκουμπίθκια). Η ανάρτηση αναφέρεται στο τι μας είπεν ο διοικητής του συντάγματος εχτές, που επήα "ενδιάμεσην αξιωματικών". Για όσους δεν σκαμπάζουν που τα στρατά, ενδιάμεσην πάσιν οι έφεδροι αξιωματικοί εν όψει επερχόμενων συγκεντρώσεων ούλλων των εφέδρων (υπαξιωματικών τζιαι απλών στρατιωτών), τάχατες για ενημέρωση, συνεννόηση τζιαι προετοιμασίαν. Κουρουφέξαλα. Εν πάσει περιπτώσει, ενίοτε άμα πάμεν τζιαμέ, κατεβαίνει μας σχεδόν πάντα ο συνταγματάρχης για να μας πει "θκιό λόγια" που λέμεν. Τζιαι να κορτώσει που φακκούμεν προσοχήν ενήλικες αθρώποι.

Ήρτεν που λέτε ο κ. συνταγματάρχης, τζιαι άρκεψεν να μας λαλεί τα συνηθισμένα περί του "γιατί ήρθαμεν σήμερα εδώ", τζιαι "εσείς που είσαστεν αξιωματικοί να δίνετε το παράδειγμαν στους άτακτους στρατιώτες" τζιαι "είναι χαλεποί οι τζιαιροί για την πατρίδαν". Κάποιαν στιγμήν αποφάσισεν να μας πει τζιαι για τον "εχθρόν".

"Οι Τούρκοι ξέρετε (στάνταρ καλαμαρίζουν όσοι πάσιν που συνταγματάρχες τζιαι πάνω, ασχέτως αν εν πελλοκούμπαροι) έχουν δύο χαρακτηριστικά: το θράσος και τη δειλίαν. Το θράσος το εκφράζουν με το να απαιτούν συνέχεια περισσότερα χωρίς ντροπή. Τη δειλία τη βλέπουμε διότι όποτε τους αντιστέκονται, αυτοί το βάζουν στα πόδια". 

Άκουα τον τύπον να λαλεί τούτες τες κοτσάνες, τζιαι εδιερωτούμουν: ποιος εν πιο μαλάκας, τζείνος που τες λαλεί, οξά εγώ που κάθουμαι τζιαι ακούω τον τζιαι εν λαλώ τίποτε; Παράλληλα εσκέφτουμουν ότι για μεγάλο μέρος της ζωής μου, τούτα που μας αράδιαζεν ο τύπος εθεωρούσα τα δεδομένα. Ότι ο "Τούρκος καλός ένας είναι, ο νεκρός". Ή το υπέροχον "νους τουρchισιμος, χωράφιν μαζέριν", για να μεν νομίζουμεν ότι εν μόνον οι γέρημοι οι μόνιμοι στρατιωτικοί που έχουν έτσι κουσούρκα, εν τζιαι ο "σοφός λαός" που ήταν ανέκαθεν ρατσιστής δακάτω. Είχαν τα τόσον καλά φυτέψει στη κκελλέν μου οι συγγενείς τζιαι το σχολείον, ήταν τόσον χειροπιαστά τζιαι αδιαμφισβήτητα, που εσιοκκαρίστικα σφόδρα όταν εδιαψευστήκαν οικτρά στην πορείαν της ζωής μου. Όταν εκατάλαβα δηλαδή ότι η λέξη "Τούρκος" εν απλά άλλη μια περιγραφή για άλλον έναν homo sapiens που είναι επί της ουσίας το ίδιον σκατόν με μέναν.

Που την άλλην, όταν εν έτει 2014, ένας υψηλόβαθμος αξιωματικός του στρατού, υπεύθυνος για εκατοντάδες αθρώπους, οι παραπάνω που τους οποίους εν νεαροί τζιαι ευκολόπιστοι, εκφράζει τούτες τες απόψεις, του τύπου " ο Τούρκος έτσι είναι, έshιει ας πούμεν τον γονότυπον του "θρασύ" τζιαι του "δειλού"", εν μπορώ παρά να νιώθω τζιαι εγώ υπεύθυνος που τον ανέχουμαι τζιαι εν τον βάλλω στη θέσην του. Τζιαι να του πω ότι μόνον έναν πράμαν ενδεχομένως να εν πιο μεγάλον που το άπειρον του σύμπαντος: η ανθρώπινη ηλιθιότητα.

Ώσπου να απομονώσουμεν τα γονίδια της δειλίας τζιαι του θράσους, stay cool and keep rocking!