Ο κολλητός ο
Critic έδωκεν μου την αφορμήν για τούτην την ανάρτησην. Ο φίλος εν απογοητευμένος που τες επιλογές που έσιει μπροστά του στες εκλογές που κοντεύκουν τζιαι τείνει προς το λευκόν.
Εγώ πάλε δεν σκέφτουμαι ποττέ αν θα ψηφίσω ή οϊ. Η ψήφος μου εν δεδομένη τζιαι απλά πάντα βασανίζουμαι για το ποιον τζιαι τι θα ψηφίσω.
Ο λόγος εν απλός. Η ψήφος εν δικαίωμαν τζιαι ευθύνην. Έσιει διπλήν ιδιότηταν δηλαδή. Δικαίωμαν είναι διότι καθορίζεις (έστω τζιαι σε μικρό βαθμόν) την επιλογήν των ηγετών σου. Έσιεις δηλαδή συμβολικήν αλλά τζιαι επί της ουσίας πολιτικήν ισχύν. Τούτη είναι ούλλη τζιαι ούλλη η ισχύς σου ως πολίτης, πέραν φυσικά της απεργίας, της διαδήλωσης τζιαι της ένοπλης επανάστασης (ως οργανωμένη υποομάδα). Ευθύνη είναι διότι είναι συνταγματική υποχρέωση που απορρέει που τα ωφελήματα που (οφείλεις να) ζητάς τζιαι να απολαμβάνεις που το κράτος στο οποίο ζεις. Τζιαι έγινεν συνταγματική διότι ως είδος ακόμα δυστυχώς δεν είμαστεν αρκετά υπεύθυνοι στη συμπεριφορά μας ώστε να είναι αχρείστος ο νόμος (τζιαι η επιλογή του που τα οργανωμένα σύνολα της κοινωνίας). Τείνουμεν δηλαδή, χωρίς τη νουθεσίαν του νόμου, στην "λούφαν". Φυσικόν, αφού καταγούμαστεν που τους πιθήκους. Δείτε ήνταλως ζει ο μέσος πίθηκος τζιαι θα καταλάβετε.
Άρα εκ των άνω, εν σαφές νομίζω γιατί είμαι κάθετα εναντίον τόσον της αποχής όσον τζιαι του άκυρου (το δεύτερον όταν γίνεται εκούσια). Ουσιαστικά είναι παράνομες πράξεις τζιαι πρέπει να είναι καταδικαστέες που όσους συμμετέχουν (ή θέλουν να συμμετέχουν) στο πολιτικοοικονομικόν γίγνεσθαι της χώρας τους. Είναι δε αυταπάτη τζιαι κοροϊδία του ίδιου του εαυτού μας να νομίζουμεν ότι επειδή απείχαμεν ή ακυρώσαμεν έχουμεν μετά τζιαι το δικαίωμαν της αφ' υψηλού κριτικής. Είναι επίσης μια συνειδητά απολίτικη συμπεριφορά, διότι σε μιαν ευκαιρίαν να δηλώσεις ξεκάθαρα την πολιτική σου συνειδητοποίησην, εσύ κρύφκεις, τάχα μου διαμαρτυρόμενος. Κοινώς, η αποχή τζιαι το σκόπιμον άκυρον για μέναν είναι όπως το τσιάρον σε δημόσιους χώρους ενώ απαγορεύεται. Κάπνισε φίλε μου αλλά μεν μας το πλασάρεις τζιαι ως "επανάσταση κατά του συστήματος". Είσαι απλά ένας φυγόπονος παράνομος διότι ούτε να το κόψεις μπορείς, ούτε να φκεις έξω έσιεις τη διάθεση.
Το λευκόν εν μια ιδιαίτερη περίπτωση. Ουσιαστικά είναι μια σπέσιαλ περίπτωση άκυρου αλλά νομίζω είναι νάκκον πιο διακριτικόν τζιαι λλιόττερον αντιδραστικόν. Δηλώνεις παρών αλλά "αδυνατείς" να επιλέξεις. Διαφωνώ πάλε αλλά ας πούμεν ότι είναι το lesser of three evils. Ο καπνιστής βάλλει τα τσιάρα πάνω στο μπαρ αλλά εν άφτει (εγώ τζιαι οι παρομοιώσεις μου).
Πάμεν τωρά στον κ. Νίκαρον. Βασικά τείνω να τον ψηφίσω (ακόμα έχουμεν τζιαιρόν ως την κάλπην) με μισήν καρκιάν. Μετά δε τες τελευταίες του δηλώσεις (η μια περί του "ελληνικού γονιδίου"των κυπραίων που επέζησεν των αιώνων (sic) αλλά τζιαι το ότι εμετάνιωσεν που εστήριξεν τον πρόεδρον τα πρώτα θκιό χρόνια της διακυβέρνησης του, για να μεν συναφέρω τζιαι τες υστερίες του για τους πρόσφυγες που τη Συρία) ούτε μισή έννεν η καρκιά, έναν τρίτον τζιαι ππέφτει.
Η πολιτικο-κοινωνική μου ιδεολογία πλέον απέχει παρασάγγας τόσον που τον ηγέτην όσον τζιαι τον μέσον ψηφοφόρον του συναγερμού. Είμαι διεθνιστής, άθεος τζιαι φλερτάρω με τα αναρχικά ιδεώδη εδώ τζιαι τουλάχιστον θκιό χρόνια. Βέβαια δεν θεωρώ οτιδήποτε δεδομένον τζιαι σε αντίθεσην με πολλούς, δεν θεωρώ "ανεμόμυλον" όποιον για οποιονδήποτε λόγον αλλάξει στάσην, είτε στην πολιτικήν του ιδεολογίαν είτε στην κοσμοθεωρίαν του. Εν συνηθίζω να φτύννω του εαυτού μου κοινώς, όσον αυστηρός τζιαι να είμαι μαζίν του. Όπως άλλαξα εγώ (τζιαι μπορεί να ξαναλλάξω) δικαιούται να αλλάξει τζιαι ο ηγέτης.
Τούτον εν ο πρώτος λόγος που ακόμα εν "αποκλήρωσα" το Νίκαρον. Το ότι άλλαξεν τζιαι αλλάσσει πολιτικές θέσεις τζιαι στάσεις θεωρώ το δικαίωμαν του τζιαι όϊ στοιχείον πολιτικής αναξιοπιστίας. Αλλά ακόμα τζιαι έτσι ρόμπα που έγινεν τζιαι γίνεται με τους προσεταιρισμούς των απορριπτικο/ δηκοϊκο/ γιωρκατζικο κλπ.κλπ. συνονθυλευμάτων, στο κυπριακόν παραμένει λλίον πολλά τζιαμέ που τον ξέρω: θέλει να το λύσει γλήορα (ο χρόνος για μέναν εν κεφαλαιώδης) τζιαι δεν δαιμονοποιεί τους τούρκους (όπως κάμνουν ακόμα τζιαι οι αριστεροί ενίοτε). Εξάλλου ο μόνος λόγος που παρά την ιδεολογικήν μου απόκλισην θέλω ακόμα να του δώσω ευκαιρίαν για εξουσίαν εν η τεράστια υπέρβαση του το 2004, την οποίαν όσον τζιαι να προσπαθήσουν εν μπορούν να αμαυρώσουν οι φίλοι μου οι αριστεροί. Ως τζιαι τσιουράκκιν της πρεσβείας τον βαφτίζουν τζιαι ότι εν για τούτον που είπεν ναι τότε. Εν τζιαι οι αριστεροί θωρείτε ικανοί να εν "μικροί" πολιτικά άμα τους έρτει. Τζιαι όμως επροσπάθησεν τεκμηριωμένα να τους τείνει θκιό τρεις φορές χείραν συνεργασίας εναντίον του "κέντρου" τζιαι εφτύσαν τον. Λες τζιαι έννεν ήλιου φαεινότερον ότι στο επίπεδον του εσωτερικού μετώπου, η λύση του κυπριακού προϋποθέτει σύμπηξη ΔΗΣΥ-ΑΚΕΛ. Τέλος πάντων.
Εννά μου πεις τζιαι ο Λιλλήκκας καλό έσιει δικαίωμαν να αλλάσσει "ιδεολογικά πουκάμισα", γιατί οϊ Λιλλήκκαν, εν ομορφούλλης, εν πιο νέος, εν πιο business man κλπ. Βασικά ο Λιλλήκκας τρώει μαύρον που μέναν διότι επέλεξεν να εκφράσει τους hardcore απορριπτικούς αλλά τζιαι διότι την μετά 2004 περίοδον ήταν που τους πρωτοστάτες στο κυνήγιν μαγισσών κατά των "νενέκων". Εν οι ίδιοι λόγοι βασικά που με εκάμαν να αποστρέφουμαι τζιαι τζιείνον τον οποίον ονειρεύκεται να προσομοιώσει, δηλαδή τον Τάσσον.
Ο Μαλάς καλό; Εν του "Ναι", εν σίουρα πιο κοντά μου ιδεολογικά, εν "άφθαρτος" (ατάκα των promoters του), εν φατσούδα, εν επιστήμονας κλπ. κλπ. Δαμέ η αλήθκεια εν το δίλημμαν μου. Εν δύσκολον να βάλω σε λέξεις γιατί οϊ Μαλάς. Θα το βάλω κάπως πλαγίως με κίνδυνον αντίφασης: αν το ΑΚΕΛ εκατέβαζεν τον Κατσουρίδην ή τον Χρίστου θα είχα παρασάγγας μεγαλλίττερον δίλημμαν, για να μεν πω ότι θα τους εψήφιζα παρά το Νίκαρον. Αλλά εβάλαν το Μαλάν. Νάμπου να τους κάμω; Εν τόσον ξεκάθαρα πρόταση διπλοπόρτιν (αν πάει καλά καρπώνουμαι το, αν πατώσει τζιείνος φταίει) που θεωρώ την επιλογήν του πολιτική δειλίαν κατ'ελάχιστον. Τζιαι τα πραγματικά αριστερά κόμματα οφείλουν να μεν δειλιάζουν όπως τα δεξιά που κατηγορούν. Ο Αναστασιάδης δαμέ εν πιο μάγκας που λλόου τους διότι ενώ ξέρει ότι έννεν τζιαι ο πλέον δημοφιλής, εν εφοήθηκεν να φκει τζιαμέ τζιαι να ρισκάρει. Ήδη πληρώννει πολιτικόν κόστος τζιαι για τούτον. Για μέναν κερδίζει του πούντους, εν του χάννει.
Υπάρχει πάντα τζιαι η Πραξούλλα Αντωνιάδου. Τη Μακαρίαν φκάλλω την έξω γιατί εν απορριπτική τζιαι τζιείνη τζιαι για μέναν το κυπριακόν παραμένει προτεραιότητα, αν τζιαι άκουσα κάπου ότι εν άθρωπος καλός, εν τζιαι γυναίκα, κάτι πολλά θετικόν πάλε. Η κ. Αντωνιάδου εν επίσης γυναίκα, εν σε καλήν ηλικίαν, έσιει καλόν μορφωτικόν υπόβαθρον, έσιει "πολεμήσει" για την επανένωσην εισπράττοντας μένος τζιαι μειώσεις προσωπικότητας που τύπους όπως ο Καυλίας, ιδεολογικά εν μια μετριοπαθής τζιαι αριστερίζουσα φιλελεύθερη που θα δείξει μάλλον έναν ανθρώπινον πρόσωπον, τζι'ας την κατηγορούν όσοι έχουν τύψεις ότι "επέλλανεν τζιαι πάει στα ριάλιτι τζιαι τες "Πατάτες" με το Δάκη". Θα μπορούσα κάλλιστα να ψηφίσω Αντωνιάδου στον α'γύρον τζιαι να στηρίξω Νίκαρον στο β'. Αλλά που την άλλην, η ιδεολογία είναι μεν σημαντική για την επιλογή μου, αλλά πιο σημαντική η αίσθηση της ικανότητας του ηγέτη. Τζιαι ο Τσιώρτσιλ ήταν καρα-συντηρητικός του κερατά αλλά σε εποχές κρίσης, επειδή εκουμάνταρεν, εσταθήκαν ούλλοι μαζίν του μέσα στη φουρτούναν (τζιαι όταν ήρτεν η ηρεμία εσιουττάραν τον για τες παρωχημένες του ιδεολογίες). Εν νομίζω να μπορεί να αντιπαραβάλει κάποιος σήμερα το πολιτικόν εκτόπισμαν (εντός τζιαι εκτός Κύπρου) του Νίκαρου με την συμπαθέστασην κ. Αντωνιάδου. Ακόμα τζιαι οσοι τον μισούν.
Άρα λοιπόν, επί του παρόντος τζιαι χωρίς συγκλονιστικές εξελίξεις, η ψήφος μου εν στον Αναστασιάδην. Τζιαι ας τον βαφτίζει "ανδρείκελον του συστήματος" ο συνονόματος ο
OSR του οποίου τη γνώμην θεωρώ ιδιαίτερα βαρύνουσαν. Εν ουσιαστικά τζιαι η τελευταία ψήφος που διώ σε δεξιόν κόμμαν. Την επόμενην φοράν ή που θα ψηφίσω καθαρά αριστερά, ή που θα κατεβώ ο ίδιος (ουάου, τζιαι κάτσε τη μάππαν χαμέ!!!).
Ως την "επόμενην φοράν", stay cool and keep rocking!
