Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2012

'Αθληση: Μαζοχισμός ή τρόπος ζωής;


Διαλειμματούδιν που τες αναρτήσεις πολιτικού περιεχομένου. Εναλλακτική θεματολογία: γυμναστική, αθλήματα τζιαι ο "μαζοχισμός" τους. Άρα τζιαι ο δικός μου.
Που τον τζιαιρόν που με αθθυμούμαι είχα τούτην την διάθεσην της άσκησης. Ενύχτωννεν να μπω σπίτιν που την γειτονιάν, όπου είχα την τύχην να έχω παρέαν κάμποσα κοπέλια συνομήλικα ή κοντινής ηλικίας εν πάσει περιπτώσει. Κάποιαν στιγμήν εμεγάλωσεν τζιαι ο αρφός μου οπότε είχα τον τζιαι τζιείνον παρέαν. Είσιεν τζιαι κορούδες αν τζιαι απλά ανεχούμαστεν τες σε κάποια παιχνίθκια μας (ώσπου τζιαι αρκέψαμεν να τες ερωτευκούμαστεν αλλά ως τότε εγράφαν μας κανονικά τζιαι εγυρεύκαν μεγαλλίττερους). Είχαμεν τζιαι "πάρκον" τζιαμέ στο Ττεμπελόδεντρον της Αγλαντζιάς, είχαμεν τζιαι όφκερες χωράφες καπάλιν (τωρά εγεμώσαν posh επαύλεις με πέντε μέντρα περίφραξην άμπα τζιαι φαίνουνται οι "εκλεκτοί" που τες έχουν προς τα έξω), επαίζαμεν μέχρι τελικής πτώσεως. Μάππαν, μπάσκετ, τρεχτόν, χωστόν τζιαι διάφορα αυτοσχέδια παιχνίθκια με ή χωρίς μπάλαν. Ας πούμεν είσιεν έναν μονίμως αχρησιμοποίητον συντριβάνιν στο πάρκον, τζιαι εμπαίνναμεν μέσα με μιαν μάππαν είκοσι-είκοσι, τζιαι εκλωτσούσαμεν μεν την. Όποιον έβρισκεν έχαννεν τζιαι έφκαιννεν έξω. Στο τέλος εμείνισκεν ένας τελευταίος, ο νικητής. Άρεσκεν μας τζιαι το μονοφάτσιην αθθυμούμαι.
Που νωρίς επίσης ο παπάς που το υστέρημαν του αγόρασεν μας ποδήλατα. Πάντα είχα έναν ποδήλατον τζιαι έκοψαν άπειρα χιλιόμετρα στους δρόμους της Αγλαντζιάς τζιαι του Πλατύ. Δαμέ εξιστορώ τες σχετικές μου εμπειρίες, ως πρόσφατα, στο συναφές άθλημαν. 
Που νωρίς εκατάλαβα ότι ήμουν γλήορος στο τρέξιμον. Στην έκτην δημοτικού ήμουν ο πιο γλήορος του σχολείου (του Δ' Αγλαντζιάς) αλλά εν έτυχεν να πάω σε περιφερειακούς έστω αγώνες να "δοκιμαστώ". Στο γυμνάσιον άρκησα να επανέλθω στο θέμαν τούτον, αν τζιαι που την πρώτην γυμνασίου άρκεψα τη συστηματικήν γυμναστικήν τζιαι που τότε ουσιαστικά εν έχω διακόψει ως τα σήμερα. Βέβαια τότε έκαμνα μόνον κάμψεις, κοιλιακούς τζιαι ραχιαίους. Στη γυμναστικήν ήμουν πάντα στους "άνετους", αλλά εν έτυχεν να με "προσέξει" κανένας τζιαι να με ενθαρρύνει να ασχοληθώ πιο συστηματικά με κάποιον άθλημαν του στίβου. Κατά τα άλλα, φούρπος με τη σέσουλαν αν τζιαι εφαίνετουν που τότε ότι εν ήμουν κάτι το ιδιαίτερον στα ομαδικά αθλήματα.
Στην 3η γυμνασίου αποφάσισα να βουρήσω στα 3 χιλιόμετρα, τον λεγόμενον "ανώμαλον" του σχολείου. Στη γυμναστικήν είχαμεν τον Ελευθερίου (γνωστός προπονητής πετόσφαιρας της εποχής) ο οποίος έβαλλεν μας να βουρούμεν κανέναν χιλιόμετρον για προθέρμανσην τζιαι εγώ με τον Γιώτην τον Παναγιώτου (της Ομόνοιας - συμμαθητής τζιαι κολλητός τότε) ερκούμαστεν πάντα πρώτοι (δίπλα-δίπλα για να μεν προσβάλλεται κανένας). Στον ανώμαλον το λοιπόν έφερεν τα η τύχη αλλά τζιαι το ταλέντον να έρτω πρώτος. Τούτον ήταν το έναυσμαν να με προσεγγίσει ο τρίτος στη σειράν, έναν πρωτάκιν τότε, ο Ηλίας, τζιαι να μου προτείνει να πηέννουμεν παρέαν στο ΓΣΠ για προπόνηση. Η "κυβέρνηση" (θώρε παπάς/ "σιωφέρης") εσυγκατένευσεν (άρεσεν του το κυπελλούϊν του ανώμαλου) τζιαι άρκεψεν έτσι η "θητεία" μου στο στίβον.

Βασικά ήμουν ήδη τρίτην γυμνασίου, άρα πολλά μεγάλος πλέον, για να κτίσω κάτι στο στίβον, αλλά μετά που θκιό προπονήσεις εκατάλαβα ότι οι μεγάλες αποστάσεις εν με ευχαριστούσαν. Τούτον επιβεβαιώθηκεν τζιαι στον περιφερειακόν ανώμαλον της Λευκωσίας (όπου αν τζιαι απροπόνητος ήρτα 14ος - οι 10 πρώτοι επηένναν παγκύπριους) όπου παραλλίον να κάμω εμετόν τερματίζοντας τζιαι εμίσησα το αίσθημαν. Έτσι επήα στον Μαυρονικόλαν που με επροπονούσεν τζιαι είπα του ότι προτιμώ τες "ταχύτητες" (100 τζιαι 200 μέτρα). Εστραβομουτσούνιασεν η αλήθκεια διότι ήταν παρασάγγας πιο δύκολον να εύρει δρομείς μεγάλων αποστάσεων τζιαι επίστευκέν ότι είχα ταλέντον τζιαμέ, αλλά εδέχτηκεν.
Για να μεν τα πολλολοώ, έκαμα περιπου θκιό χρόνια συστηματικής ενασχόλησης με τον στίβον, ώσπου τα βούριστρα με τα ιδιαίτερα αναγκάσαν με να διακόψω. Ήταν μια ωραία εποχή, με καλές αναμνήσεις τζιαι με ωραία νταραβέρκα με κόσμον που αλλιώς εν θα εσυναντούσα. Σε ούλλην τούτην την περίοδον οι κατ'οίκον ασκήσεις εσυνεχίζουνταν. Έτσι ήμουν πάντα σχετικά "κτισμένος" τζιαι "σφίκτερμαν", τζιαι τούτον έδωκεν μου τζιαι το παρατσούκλιν μου (βλ. προμετωπίδαν του blog).
Στον στρατόν το ΚΕΝ τζιαι οι τέσσερις μήνες στη ΣΕΑΠ (Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Πεζικού - ήμουν στην καρα-σωβινιστικήν μου φάσην τότε τζιαι ήθελα να ελευθερώσω την Πόλην, με αλεξίπτωτον σε τουρκικόν χωριόν, ειδικήν μεταχείρισην των Τουρκάλων τζιαι άλλα ωραία τζιαι εθνικιστικά) ήταν εξόχως "αθλητικοί", κοινώς ερεύσαμεν που τα τροχάθκια τζιαι το "παίρνε σαπίγλαρε". Με την επιστροφήν στα πάτρια εδάφη τζιαι το επόμενον 20μηνον στο Μπαρσάκ του Δαλιού (εν που τότε που με εσύγκοφκεν η περιοχή) εβάρυνα που το καθήσιν, τα σουβλάκια τζιαι την αδράνειαν γεννικώς αλλά επήεννα γυμναστήριον, που έστω ως ημίμετρον κάτι έκαμνεν.
Στην δεκαετίαν του πανεπιστημίου είχα πάλε το σύστημαν μου. Έπαιζα μάππαν στο φοιτητικόν πρωτάθλημαν (των Κυπραίων) τζιαι στην ομάδαν της σχολής μου. Παράλληλα έκαμνα τες ασκησούες μου, τες οποίες εμπλούτισα με ότι έμαθα που το γυμναστήριο, συνοδευμένες που έναν πάγκον με μπάρα τζιαι αλτηράκια. Κάποιαν στιγμήν εξαναπήα γυμναστήριον στη Σαλονίκη, όπου είσιεν ωραίον στίβον, τζιαι αξιοποίησα τον για τροχάδην προθέρμανσης. Ήταν η πρώτη φορά μετά την φάσην του στίβου που έκαμνα 4 χιλιόμετρα σε είκοσι λεπτά απλά για προθέμανσην. Ήταν ωραίες εποχές, 12 χρόνια τζιαι 15 κιλά λλιόττερα που τωρά.
Όταν ήρταμεν πίσω Κύπρον, είχα τες πρώτες μου απογοητεύσεις με την "αθλητικήν μου κατάστασην". Βασικά εβάρυνα λόγω της καθιστικής δουλειάς, κάτι που στην Ελλάδαν είχα γλυτώσει λόγω του καθημερινού περπατήματος προς τζιαι από τες στάσεις των λεοφωρείων. Δακάτω με τα αυτοκίνητα έλειψεν τούτον. Οπότε μιαν καλήν ημέραν, επήα να παίξω μάππαν χωρίς να "βράσω". Ακούεται έναν απόκοσμον "κρρρ" τζιαι έτην την πρώτην θλάσην της ζωής μου. Πασ'τον τετρακέφαλον του ποθκιού αησ'τον πελάν. Ακολουθησαν τζ'άλλες, διότι εκτός που το βάρος μου που ήταν πλέον παραπάνω, ήμουν τζιαι "απαίδευτος" στο τροχάδην. Μακάρι να εν καλά ο φίλος ο Κέντελης ο φυσιοθεραπευτής, που αφού επεριποιήθηκεν τα πονεμένα μου πόθκια μου έκαμεν την απλήν εισήγησην να αρκέψω να βουρώ λλίον τροχαδάκιν.
Έσιει που τότε 3-4 χρόνια τζιαι πλέον είμαι συστηματικός δρομέας. Τωρά τελευταία μάλιστα επόλλυνα την ώραν τζιαι κάμνω κανέναν 40λεπτον, που πρέπει να φκάλλει 5 χιλιόμετρα. Πάω τζιαι σε διοργανώσεις όποτε ευκαιρίσω, αλλά το φίλον τον Πατίνιον ακόμα εν τον επέτυχα να γνωριστούμεν. Next time...
Τα κοπέλια μου τωρά αρκέψαν κολύμπιν τζιεικάτω στο κοινοτικόν της Αγλαντζιάς, με έναν (κυριολεκτικά τζιαι μεταφορικά) "τσάρον" δάσκαλον. Ελπίζω κάποιαν στιγμήν να με μάθουν να κολυμπώ τζιαι γω σωστά τζιαι αν αξιωθούμεν να κάμουμεν καμιάν πισινούαν σε κανέναν εξοχικόν να βάλουμεν τζιαι τούτον το πολλά "οικολογικόν" άθλημαν στη ρουτίναν της οικογένειας.
Εν πάσει περιπτώσει, τζιαι επειδή επολλολόησα (πάλε), να καταλήξω στο ότι η άθληση είναι μαζοχισμός, για τον απλόν λόγον ότι σημαίνει σωματικήν δοκιμασίαν. Άρα αν θέλεις να την πετύχεις συστηματικά (που μόνον έτσι έσιει αποτέλεσμαν) πρέπει να σου γίνει τρόπος ζωής. Αλλιώς δεν θα πετύχεις να την τηρήσεις σε βάθος χρόνου. Έσιει πολλά οφέλη, χειροπιαστά τζιαι άϋλα τζιαι αν καταφέρεις να την κάμεις παιχνίδιν, γίνεται τζιαι ευχαρίστηση. Ποττέ όμως μεν την προσπαθήσεις με το στανιόν. Διότι ούτε ψυχολογικά ούτε άλλωσπως θα σε ωφελέσει.
Αν θα βουράς πάντως, βοηθά πολλά η μουσική. Εδοκίμασα το τελευταία τζιαι απορώ πως άντεχα να βουρώ πριν δίχα της. Αν καταφέρω να ξεφορτωθώ τζιαι καμμιάν δεκαρκάν κιλά υπέρβαρον, θα είμαι ένας πολλά ευτυχισμένος χαζίριν σαραντάρης.


Ωραίες Μουσικούλες για πόρωσην καθώς βουράτε!


Ώσπου να ξεφορτωθώ το υπέρβαρον (ή να μεν πασιηνίσκουν οι σιοκολατούες), stay cool and keep rocking!

8 σχόλια:

  1. φίλε ένα απόσπασμα που ένα κείμενο μου

    Ο αθλητισμός η άθληση είναι το υγιεινό ας πούμε ναρκωτικό

    όταν αθλείσαι παράγονται ενδορφίνες που είναι η ορμόνη της ευφορίας

    νους υγιής εν σώματι υγιές

    απολύτως αληθινό

    καθαρίζει το μυαλό ανοίγει το πνεύμα διευρύνονται οι ορίζοντες σου

    βάζεις στόχους και τους πετυχαίνεις

    αποκτάς αυτοπεποίθηση πίστη στις δυνάμεις σου

    ό,τι κατάφερες το κατάφερες μόνο με σκληρή προπόνηση με θυσίες που όμως απέδωσαν καρπούς

    οι στόχοι που εσύ έβαλες στον εαυτό σου εκπληρώθηκαν και μπορείς να νοιώθεις περήφανος και ικανοποίηση για αυτό

    αυτό είναι ο αθλητισμός

    Η μιζέρια του οπαδού ή δεν θα γίνεις άνθρωπος ποτέ οπαδέ οπαδέε
    http://osr55.wordpress.com/2012/03/25/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πάντως με το τροχάδιν φίλε η ευχαρίστηση εν όταν τελειώννει. Αλλά κατά τα άλλα είμαι μαζί σου!

      Διαγραφή
  2. Να σημειωθεί στα πρακτικά ότι συμφωνώ με τον Οσρ!!!

    Εγώ ως τα 30 μου ήμουν κουνόσσιυλλος. Στα 30 μου έπιασα το πρώτο μου ποδήλατο, μετά το chopper που είχα μαθητής, και έκτοτε έκοψα αμέτρητα μίλια (και ευρώ σε ποδήλατα και αξεσορις). Τούτον τον καιρό κτυπώ κάτι 3ωρες-4ωρες προπονήσεις των 100+ χλμ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλησπέρα άγνωστε «διαδικτυακε φιλε» δεν έτυχε να γνωριστούμε ακόμα αλλά ανακάλυψα από το κείμενο σου ότι κινούμαστε στους ίδιους χώρους. «Ττεμπελόδεντρον» Αγλαντζια, και ένας από τους καλύτερους φυσιοθεραπευτές στον χώρο του αθλητισμού ,ο φίλος ο Κέντελης.
    Το τρέξιμο δεν είναι μαζοχισμός συνέχισε να τρέχεις και τα πόδια σου θα βρουν τον δρόμο τους και θα σε οδηγήσουν σε απίστευτα όμορφες εμπειρίες. Το τρέξιμο πρέπει να είναι μέρος της καθημερινότητας μας, η δια βίου άθληση είναι μονόδρομος. Ετοιμάζαμε για να τρέξω τον Μαραθώνιο της Λευκωσίας, στης 9/12, την ίδια μέρα θα έχει και αγώνες 5 , 10 , και 21 χιλιομέτρων, ενδιάμεσα στης 17/11 θα έχει ένα πεντάρι στο πάρκο αθαλασσας και στης 25/11 ημημαραθωνιος Αφροδίτη στην Πάφο!!! Κοπιάσε :-)Υ.Γ αν νομίζεις πως μπορώ να βοηθήσω σε κάτι είμαι στην διάθεση σου.
    (να τρέξουμε και καμιάν μέραν μαζί)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θα τα πούμε σίουρα στο 5ντάρι της Λευκωσίας φίλε, ήδη εδήλωσα αν τζιαι θα τρέξω σε ομάδαν με τους παλιούς μου συναδέλφους.
      Τζιαι στην Αθαλάσσα θα προσπαθήσω να έρτω, εν ωραίος τόπος, είχα πάει τζιαι την τελευταίαν φορά μέσα στον Οκτώβρην. Είχα σε γυρέψει τζιόλις τζιαι έδειξε σε ένας παρέας αλλά έπρεπεν να αρκέψει η κούρσα τζιαι εν είχα ευκαιρίαν να σε κοντέψω.
      Θα σου στείλω μήνυμαν να βρεθούμεν στην πρώτην ευκαιρίαν κούρσας. Βασικά εσυστήσαν μου να βάλω τζιαι ορθοπεδικούς πατούς των παπουτσιών γιατί εν πατώ σωστά στα πέλματα οπότε για την ώραν εν χρειάζουμαι τα φώτα σου. Αλλά ευχαριστώ πολλά in any case.

      Διαγραφή