Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

Μοιράζω, μοιράζουμαι....ποια η διαφορά;



Είχα την τύχην τζιαι το προνόμιον εψές, αφού βεβαίως η αγάπη μου έδειξεν κατανόησην που ήταν να στραφώ αργά έσσω (κοινώς, άφηκεν με να πάω), να παρακολουθήσω έναν όμορφον ντοκυμαντέρ που επροβλήθηκεν σε αίθουσαν του Πανεπιστημίου Λευκωσίας (πρώην Intercollege). Ο τίτλος "Sharing an Island" ("Το νησί που μοιραζόμαστε").  Σκηνοθέτης τζιαι παραγωγός μια νεαρή ονόματι Δανάη Στυλιανού. Είχα ιδιαίτερον ενδιαφέρον να παρακολουθήσω το συγκεκριμένον ντοκυμαντέρ γιατί τον τζιαιρόν που εγυρέψαν κόσμον για συνεντεύξεις ώστε να θκιαλέξουν τους συμμετέχοντες, είχα τηλεφωνήσει στην Δανάη εκφράζοντας ενδιαφέρον να πάρω μέρος. Εν ήξερα ήνταλως ήταν να τα βολέψω επαγγελματικά τζιαι άλλωσπως αλλά εφάνηκεν μου πολλά καλή ιδέα. Δυστυχώς εδέχουνταν αιτήσεις μόνον που άτομα 20-30 χρονών οπότε έχασα. Ούτε αφιέρωσην στα αγαπημένα μου πρόσωπα εν είσιεν. Πάραυτα, ετράβησεν μου το ενδιαφέρον, σε σημείον που είχα τζιαι αντιδικίες με κάποιον Sceptic, αγνώστων λοιπών στοιχείων, στο σάϊτ της Επανένωσης:


Στο ίδιον σημείον μπορείτε να δείτε την υπόθεσην του ντοκυμαντέρ αν τζιαι μπορώ επιγραμματικά να αναφέρω ότι εθκιαλέξαν 6 άτομα, τρεις έλληνες τζιαι τρεις τούρκους της Κύπρου τζιαι εβάλαν τους να μείνουν για λλίες μέρες μαζίν τζιαι να επισκεφτούν διάφορα μέρη της Κύπρου, ένθεν τζιαι ένθεν της πράσινης γραμμής, κάμνοντας συζητήσεις ο καθένας που την σκοπιάν του προσπαθώντας να δουν τα πράματα με τα μάθκια "των άλλων", "του οχτρού" κλπ.
Ήδη που τον τίτλον, το ντοκυμαντέρ έμπαιννεν σε κάποιον κίνδυνον γιατί η λέξη "μοιράζω" διαφέρει προφανώς που την λέξην "μοιράζουμαι" . Η μια μάλλον υποδηλώνει..."διχοτόμησην" ή "ο καθένας τα δικά του" ενώ η άλλη υποδηλώννει "κοινοκτημοσύνην". Αν κάτι εξεκαθάρισεν γλήορα ήταν ότι το περιεχόμενον του εν είσιεν τελικά να κάμει με το πρώτον αλλά το δεύτερον.
Η επιλογή των "πρωταγωνιστών" (οι οποίοι δεν ήταν ηθοποιοί) έγινεν (όπως εδιευκρινίσαν τα μέλη της ομάδας παραγωγής μετά την προβολήν) σε δύο "γύρους" συνεντεύξεων, οι οποίοι οδηγήσαν στην επιλογή 2 αντρών τζιαι τεσσάρων γυναικών, σε ισότιμην κατανομήν που τες θκιό κοινότητες. Οι θκιό ελληνοκύπριες ήταν μηχανικοί (αν θθυμούμαι καλά), ενώ ο "άδρωπος" ήταν μουσικός τζιαι θεολόγος (θκιό σε έναν).  Αντίστοιχα, ο τουρκοκύπριος ήταν μουσικός, η μια κοπέλλα σύμβουλος (συνάδελφος) τζιαι η άλλη τελειόφοιτος ψυχολογίας (που εν έβρισκεν δουλειάν παρά μόνον σε μπούκκικα, με τα χάλια του ιδιωτικού τομέα στα κατεχόμενα). Γεννικώς πολλά sympatique κοπέλια ούλλοι, αν τζιαι η συνάδελφος τουρκαλίτσα εφάνηκεν μου by far το πιο θετικόν τζιαι προοδευτικόν άτομον της ομάδας, ακολουθούμενη που την λεμεσιανούαν τη "δική μας".
Πρώτος σταθμός, αφού εσιαιρετιστήκαν σε έναν διατηρητέον σπιτούδιν, το αεροδρόμιον Λευκωσίας. Ενώ επεριδιαβάζαν, αρκέψαν να συζητούν για το πως εκατάντησεν έτσι το αεροδρόμιον (που το '74 ήταν που τα πιο σύγχρονα της περιοχής, κατά γεννικήν ομολογίαν) τζιαι εκαταλάβαν αμέσως πόσον διαφορετικές "αλήθκειες" εκατείχαν ο καθένας λόγω των στερεοτύπων που κουβαλούν, για την εισβολήν. Οι μεν έλληνες ενομίζαν ότι στο δημοψήφισμαν του '50 για την Ένωσην, εσυμμετείχαν τζιαι οι τούρτζιοι, κάτι που φυσικά εν ισχύει αφού εμποϋκοττάραν το με ελάχιστες εξαιρέσεις. Οι δε τούρτζιοι είχαν την εντύπωσην ότι μέρος των ελλήνων εχαρήκαν που είχαν έρτει οι τούρτζιοι το '74 "να τους σώσουν που τους άλλους έλληνες". Ουάου λαλώ, μόνον τούτον το κομματούϊν να απομονώσεις τζιαι να το δείξεις σε μερικούς εν αρκετόν για να σκάσουν αλλά επιφυλάχτηκα για τη συνέχειαν. Ούλλα τα λεφτά επίσης οι ξεχωριστές τους δηλώσεις μετά που εδείχναν πόσον είχαν ππέσει που τα σύννεφα τζιαι πόσον είχαν καταλάβει ότι "εν υπάρχει απόλυτη αλήθκεια".
Ο 2ος σταθμός ήταν το Κούριον, όπου αφού η ξεναγός εμίλησεν τους για την ιστορίαν του, ο μουσικός ο τούρκος έπαιξεν με το συγκρότημαν του κυπριακά δημοτικά στα τούρτζικα τζιαι εσιγόνταρεν τον ο δικός μας ο συμπαθής (παρά την θεολογικήν του ιδιότηταν) μουσάτος στα ελληνικά. Την νύχταν επήαν στο καρναβάλιν της Λεμεσού τζιαι εππαρτάραν παρέαν.
Την 3ην επήαν εις στην Τζερύνεια. Δαμέ είσιεν δράμαν, διότι ο θεολόγος τζιαι η μια η κορού επερνούσαν "απέναντι" για πρώτην φοράν τζιαι εσιοκκαριστήκαν λλίον. Είσιεν χάζιν ο θεολόγος που αντέδρασεν με το κιτσαριόν των μνημείων τζιαι το σημαιομάνιν, λαλώντας κάτι που είχα συμπεράνει τζιαι εγώ: "τούτοι μάχουνται να πειστούν οι ίδιοι ότι εν τούρτζιοι, λες τζιαι είπεν τους κάποιος ότι εν ένει". Στο λιμανάκιν που ούλλοι έχουμεν μυθοποιήσει (ως την ημέραν που πάμεν τελικά οπότε τζιαι "απομυθοποιείται" πλήρως) η "πρωτόβγαλτη" κορού άρκεψεν τα ζουμιά, προφανώς γιατί εν επίστευκεν ότι ήταν τζιαμέ που της εδείχναν κάτι φωτογραφίες της δεκαετίας του '70. Τόσον αποξενώσαμεν δηλαδή οι ίδιοι τους εαυτούς μας με τον τόπον μας, κάτω που την πρόφασην περί "αξιοπρέπειας" (φρούτον, που όπως η αλήθκεια, καταναλώννεται αναλόγως γούστου τζιαι άλλων υποκειμενικών κριτηρίων). Οι τουρκοκύπριοι εδείξαν κατανόησην τζιαι συμπαράστασην τζιαι οι δικοί μας εκτιμήσαν το. Πολλά καλά στοιχεία τζιαι τα θκιό.
Μετά επήραν τους στον Τεκκέν στη Λάρνακαν τζιαι το μοναστήριν του Απ. Αντρέα. Δαμέ εχάλασεν λλίον το νόημαν για μέναν, διότι κάπου είχαν ήδη καταδείξει τα κοπέλια εκατέρωθεν την κατανόησιν τους για το πόσον μερίδιον ευθύνης είσιεν ο εθνικισμός/ αλυτρωτισμός εκατέρωθεν για το ότι σήμερα μοιράζουμεν τζιαι εν μοιραζούμαστεν τον τόπον. Οι θκιό "ιεροί χώροι" τζιαι οι σχετικοί "παπάδες" που επαρουσιαστήκαν λλίον πολλά επροσπαθούσαν να στείλουν έναν μήνημαν ότι τάχατες η θρησκεία εν ενοποιητικός παράγοντας για τες θκιό κοινότητες. Μέγιστον παραμύθιν τζιαι πλάνη, διότι ο εθνικισμός έπεται τζιαι δεν προηγείται του διχασμού της θρησκείας. Διότι άλλον θρησκεία τζιαι άλλον πίστη. Τούτην την ένστασην εδιατύπωσα την μετά προς τη Δανάη όταν έγινεν συζήτηση.
Προς το τέλος αποκαλυφτήκαν θκιό άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία για τον τουρκοκύπριον τζιαι μιαν που τες κοπέλλες που τα κατεχόμενα: ο τουρκοκύπριος είσιεν δεχτεί επίθεσην στο αντιρατσιστικόν φεστιβάλ στη Λάρνακαν (τζιαιμέ που οι μάγκες οι εθνικιστές εκάμαν "αντιπορείαν" με πρωτοστάτην ανάμεσα σε άλλους τον Καυλίαν) τζιαι τον είχαν χτυπήσει με ρόπαλον τζιαι μασιαιρώσει κάτι μασκοφόρα (προφανώς ελαμίτικα) τσιουράκκια επειδή είδαν ότι εκράταν κιθάραν τζιαι εθεωρήσαν ότι εν κουμμούνιν που επήεν να υποστηρίξει "τα αλλοδαπά". Η δε κοπέλλα ανέφερεν το παράπονον της για τες διακρίσεις εις βάρος της που τους ίδιους τους τουρκοκύπριους γιατί η μάνα της ήταν έποικος τζιαι για το ότι ο παππούς της (τζύρης του τζύρη της) ήταν αγνοούμενος που τον τζιαιρόν του '63.
Ήδη έγραψα πολλά, συστήνω σε ούλλους να το δουν τζιαι να το συστήσουν πάρακάτω. Εν ορισμένα πράματα που οφείλουμεν να τα δούμεν τζιαι να τα ζήσουμεν μπας τζιαι ξεστραβωθούμεν ούλλοι μας, τουρκαλλάες τζιαι ελληνάρες, τζιαι να τα δίδάσκουμεν τζιαι στα κοπελλούθκια άμπα τζιαι γλυτώσουν που τούτην την παράνοιαν που μας δέρνει έσιει τόσα χρόνια.

Κατά τα άλλα,
Stay cool and keep rocking! 


Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2011

Η δυστυχία του να είσαι Ανορθωσιάτης

Τα σημερινά ανορθωσιατούθκια μπορεί να στεναχωρκούνται λλίον με τα τελευταία χαϊρκα της ομάδας αλλά ειδικά αν εγεννηθήκαν την δεκαετία του '90, ξέρουν ότι η ομάδα τους εν η δεύτερη πιο επιτυχημένη της τελευταίας 20ετίας, πίσω μόνον που το αποέλ, τζιαι η πρώτη που εμπήκεν στους ομίλους του champion's league (τζιαμέ που ότι τζιαι να κάμει η αποελάκκα, πάλε "η δεύτερη" ένει). Τζείνον που εν ηξέρουν είναι το πόσον δύσκολο ήταν παλιά να είσαι ανορθωσιατούϊν, ειδικά αν ήσουν λευκωσιατούϊν.
Εγεννήθηκα τζιαι εμεγάλωσα στη χώραν, τζιαι ειδικά στην Αγλαντζιάν, έναν τόπον που έχω την εντύπωσην ότι κυριαρχείται που ομονοιάτες. Ανέκαθεν πάντως είσιεν τζιαι αρκετούς αποελίστες. Οι ανορθωσιάτες ήμαστουν πάντα κάτι σαν παράδοξον, αν τζιαι όταν επροκύπταμεν σε μιαν παρέαν. Η κλασσική ερώτηση: "μα ήνταλως τζιαι είσαι ανορθωσιάτης, αφού εν είσαι που το Βαρώσιν. Άσε που εν πιάννει τίποτε τούτη η ομάδα". Sad but true.
Είσιεν μας θωρείτε κάμει προσηλυτισμόν ένας φανατικός ανορθωσιάτης θείος που την Δερύνειαν, ελλείψει τζιαι οικογενειακής/ πατρικής "καθοδήγησης" (ο τζιύρης μου ήταν ήπιος οπαδός του Ολυμπιακού Λευκωσίας που ήταν όπως τζιαι τωρά στην ανυποληψίαν) τζιαι εβρεθήκαμεν αγλαντζιώτες ανορθωσιάτες, όπως τες μούγιες μες στο "γάλαν" τότε.
Η παιδική/ μαθητική μου ηλικία εκτυλίχτηκεν κατά την περίοδον 1974-1992, όταν επήα στρατόν. Για τους νεόττερους που εν την εφτάσαν ή αθθυμούνται, τούτη ήταν η χρυσή περίοδος της ομονοιάκκας, με μικρά διαλείμματα που το αποέλ. Είσιεν κάτι παίκτατσους όπως ο Καϊάφας, ο Κανάρης, ο Κάντηλος, ο Άντωνας, ο Χαρίτου, ο Τζιεβίζοφ κλπ. τζιαι εν επαίζετουν. Το αποέλ είσιεν τους Παντζιαράες, τον Μούρς, τον Μακτέρμοτ της Λίβερπουλ (στα γεράματα του) τζιαι εκόντραρεν την λλίον. Ήταν τζιαι η αέλ καλή με κύπελλα, έπιασεν τζιαι έναν περίεργον πρωτάθλημαν ο πεζοπορικός (ομάδα της Σκάλας που μετά ενώθηκεν με την έπα τζιαι εκάμαν την σημερινήν, τζιαι μισησμένην για τους ανορθωσιάτες, άεκ Λάρνακας) αλλά η ανορθωσάκκα τίποτε. Έκαμνεν καμμιάν καλήν πορείαν (3η, άτε 2η καμμιάν φοράν που ήταν κάτω το αποέλ) τζιαι ως τζιαμέ. Ο τελευταίος της τίτλος ήταν το 1975, αμέσως μετά την εισβολήν, όταν έπιασεν το κύπελλον σε τελικόν με το παραλίμνι. Το τελευταίον πρωτάθλημαν της εχάννετουν στο μακρινόν 1963. Είσιεν βέβαια 6 πρωταθλήματα τζιαι έξι κύπελλα, ήταν τρίτη δηλαδή σε τίτλους αλλά κανένας συνομήλικος εν αθθυμάτουν έτσι πράματα μες στην παντοδυναμίαν των άλλων. Δράμαν.
Όταν μεγαλώννει κανένας εν εύκολον να ξεχάσει πόσον άσπλαχνα εν τα κοπελλούθκια αναμεταξύν τους, πόσην κατζίαν μπορούν να φκάλουν . Οι ομονοιάτες, οι αποελίστες παρέες εκάμναν μου φοβερές καζούρες όποτε εγελιούμουν να μιλήσω για την ανόρθωσην, σε σημείον που εσκέφτουμουν να κάμω το αδιανόητον: να αλλάξω ομάδαν!!!! Αλλά κάποιου είδους μαζοχιστική αφοσίωση εκράταν με τζιαμέ, μονίμως σιηφτόν αλλά τζιαι με τες σπάνιες χαρές όταν εδέρναμεν τους "μεγάλους".
Κάποιαν στιγμήν έκαμεν γήπεδον η ομάδα (ώσπου να παν εις το "θρυλικόν" ΓΣΕ στο Βαρώσιν τάχατες) τζιαι που τζιαμέ τζιαι τζει άρκεψεν να αλλάσσει η κατάσταση. Ανάλαβεν τζιαι ο εοκαβητατζής ο Κίκης με το Sunrise της Αγιάνναπας τζιαι ξαφνικά, τα χρόνια του λυκείου πιον εθώρουν την ανόρθωσην να κοντεύκει σημαντικά τον τίτλον. Ήρτεν τότε τζιαι μια πρώτη φουρνιά παιχτών (Ομπίκου, αδερφοί Παναγιώτου, Ππούνας, τζιαι ο τρισμέγιστος Τιμούρ στα νιάτα του) τζιαι ήμαστουν συνέχεια μες τες διεκδικήσεις.
Έλα όμως που εν ελάλεν να έρτει η "ευλοημένη ώρα" του τίτλου. Ήταν όπως την καταραμένην η ομάδα. Όπως την πόλην της που έμεινεν μια μαύρη τρύπα στην ιστορίαν τούτου του γέρημου τόπου. Μιαν ο Κόκιτς με τον Ιωάννου του αποέλ, μιαν ο Σαββίδης με τον Τούτιτς της ομόνοιας, εμπήχτηκεν μας τζιαι ο απόλλωνας με τους Πεσίροβιτς, Πτακ, Σπόλιαριτς, Γιαγκουδάκην, Πίτταν τζιαι στην πηγήν εφτάνναμεν, νερόν εν επίνναμεν. Ως τζιαι οι απολλωνίστες επεριπέζαν μας πιον με θκιό πρωταθλήματα πάνω στη ράσιη μας.  Αιώνιοι δεύτεροι. Καμός μεγάλος. Αποκορύφωμαν το τελευταίον ματς της περιόδου 1993-1994, όταν μας επέθανεν ο Σπόλιαριτς με το γελοίον τζιαι στημένον γκολ που έβαλεν του Χαρίτου 5 λεπτά πριν την λήξην, χωρίς το οποίον θα επιάνναμεν  τον πρώτον τίτλον μετά που 30 χρόνια.
Έπρεπεν να φύω που τον "ομφαλόν της γης" για να πιάσει η ομάδα τον πρώτον της τίτλον, σε τζείνον το μοναδικόν πρωτάθλημαν των τριών γύρων το 1994, όταν η ομόνοια επήεν τζιαι αυτοκτόνησεν τρεις αγωνιστικές πριν το τέλος. Είχαμεν τότε μόνον τρεις ξένους (Σάμπουριτς, Κόκιτς, Μαγκτί Τολπά) τζιαι οι υπόλοιποι ήταν παίκτες μιτσιοί, κυπραίοι, δημμένοι με την ομάδα τζιαι εκάμαν με τον Μιτόσεβιτς μιαν δυναστείαν που εκυριάρχησεν μέσα σε τζείνην την δεκαετίαν, φτάνοντας ανάμεσα σε άλλα τζιαι σε τέσσερις σερί τίτλους. Παράλληλα εσύναεν ότι καλλίττερον που την αγοράν τζιαι εκτύπαν τζιαι διακρίσεις στην Ευρώπη. Μεγαλεία. Τζιαι ο Γούφης σου ήταν Θεσσαλονίκη τζιαι εν εσιαίρετουν τίποτε που κοντά. Ακόμα τζιαι τζιαμέ μουσουπεκλίκκιν.
Ευτυχώς το 2004 που εστράφηκα είσιεν εμπιστευτεί η διοίκηση τον Τιμούρην, που με τον μαφίαν αλλά τσιάκκον Παντελή επιάσαν τέσσερις τίτλους σε τέσσερα χρόνια τζιαι φυσικά εβάλαν μας στους ομίλους για πρώτη φορά στα χρονικά. Τζιαμέ εφάμεν για πάντα τη σχετική χαρά που τους μεγάλους της χώρας. Σε τούτον είμαστεν άφταστοι. Αν τζιαι σιαίρουμαι φέτος που πάει καλά το αποέλ, τζιαι σιαίρουμαι διπλά ακριβώς γιατί σιαίρουμαι τζιαι εν μετρώει όπως πρόπερσι. Πάντα ήμουν φίλαθλος τζιαι όϊ οπαδός, τζιαι στην Ευρώπην πάντα ήθελα το καλόν των κυπραίων. Εκτός που πρόπερσι, αλλά αφού το εξεπέρασα φέτος με τα γκολ του Αίλτον, πάει πάσα κακόν.
Μετά τες ασιήμιες των κοράκων που εδώκαν πας στο φαϊν τζιαι εποκουππίσαν το τραπέζιν το 2008, που εθκιώξαν τον Τιμούρην τζιαι εστείλαν φυλακήν τον Παντελή, εν έχουμεν κάμει χαϊριν τζιαι τα πέτρινα χρόνια καραδοκούν. Πέρκιμον, για ούλλα τούτα τα ανορθωσιατούθκια της χώρας που τωρά σιύφκουν την κάραν στην καζούραν των συνομηλίκων τους να εν προσωρινή η πάθησις τζιαι να ανεβεί ξανά ο φοίνικας που τον σταχτόν του. Ακόμα παραπάνω, πέρκι κάμουν κανέναν απροσδόκητον evolution leap οι χαζοκούμπαροι τζιαι ανοίξει το Βαρώσιν να αρκέψουν να υπάρχουν τζιαι άσιλα βαρωσιώτικα ανορθωσιατούθκια, να μεν φοούμαστεν ότι εννά καταντήσουμεν Ανορθωσις Σκάλας (μπλιαχ! no offense στους φίλτατους σκαλιώτες).
Ως τότε, STAY COOL AND KEEP ROCKING!!!