Αφού για άλλο ένα χρόνο δεν φαίνεται να καταλήγουμε κάπου όσον αφορά στη λύση του Κυπριακού, εν όψει του γεγονότος ότι οι εκλογές σε Κύπρο και Τουρκία απλά θα επιβεβαιώσουν ότι ούτε μεις ούτε οι τουρκαλλάδες ενδιαφερόμαστε για συμβίωση στο όποιο κοινό κράτος μπορεί να προκύψει με βάση κάποιο ομοσπονδιακό μοντέλο, είναι σκόπιμο πλέον να δούμε τι φέρνει η επόμενη μέρα.
Από τις συμπεριφορές πολιτικών και κοινωνίας αντίστοιχα έχω σχηματίσει μια κατά προσέγγιση άποψη για το τι περνά από το μυαλό του μέσου κύπριου αναφορικά με το κυπριακό. Για τους τούρκους δυσκολεύομαι λίγο, απλά διότι πρέπει να μελετήσω περισσότερο αυτή την αχανή χώρα που είχαμε την ατυχία (μέχρι σήμερα) να έχουμε ως μπάστακα από πάνω μας.
Οι "δικοί μας" λοιπόν χωρίζονται κατ' αρχήν σε δύο μεγάλες κατηγορίες, οι οποίες εν πολλοίς καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό και την στάση τους, καθώς ότι και να λέει ο καθένας, το συμφέρον είναι η κύρια "ζυγαριά" που χρησιμοποιείται για οποιαδήποτε λήψη απόφασης:
- Αυτούς που έχουν να κερδίσουν άμεσα και πολλά από ενδεχόμενη λύση
- Αυτούς που έχουν να κερδίσουν έμμεσα/ μακροπρόθεσμα αλλά και να χάσουν άμεσα.
Άλλοι διαχωρισμοί μπορούν να γίνουν ως εξής:
- Ρομαντικοί/ ιδεολόγοι και ρεαλιστές
- Εθνικιστές και διεθνιστές
- Φανατικοί και μετριοπαθείς
Ας πούμε ότι καταρρέει οριστικά η τρέχουσα διαπραγματευτική βάση (Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία - ΔΔΟ) και καλούμαστε να θέσουμε νέο στόχο. Ποιος είναι αυτός για το μέσο Κύπριο; Ενδιαφέρουσα ερώτηση. Κατ' εμένα προκύπτουν οι εξής:
1. Συνέχιση των διαπραγματεύσεων με στόχο μια λύση ομοσπονδίας με καλύτερες πρόνοιες
2. Συνέχιση των διαπραγματεύσεων με στόχο λύση ενιαίου κράτους με τους έλληνες στο πηδάλιο
3. Εγκατάλειψη των διαπραγματεύσεων και στρατηγική "ανεπίλυτου" με στόχο τη μέγιστη δικαίωση
4. Εγκατάλειψη των διαπραγματεύσεων και στρατηγική "μέγιστης / δικαίωσηςλύσης" με όλα τα μέσα
Ο κατάλογος δεν είναι εξαντλητικός αλλά ας δούμε ποια από τις πιο πάνω είναι και η πιο σκόπιμη.
Την υπ' αριθμόν 1 την απορρίπτω ως ενδεχόμενο διότι την έχουμε λίγο-πολύ δοκιμάσει από το '77 χωρίς αποτέλεσμα και με συνεχή επιδείνωση. Οι τουρκαλλάδες απλά την χρησιμοποιούν μέχρι να πετύχουν αναγνώριση του κράτους τους και παγίωση του ελέγχου τους στα κατεχόμενα.
Για την υπ' αριθμό 2, την οποία ζήσαμε μόνο για τρία χρόνια ('60-'63) αλλά τα κάναμε σκατά, πρέπει ουσιαστικά είτε να νικήσουμε την Τουρκία σε πόλεμο, είτε να συμβούν τέτοιες κοσμογονικές αλλαγές που να επιφέρουν εξωτερικές πιέσεις στην Τουρκία για να υποκύψει, είτε να επέλθουν εσωτερικές καταστάσεις (π.χ. η τριχοτόμηση που βλέπουν στον ύπνο του ορισμένοι δικοί μας) στην Τουρκία που να την εξαναγκάσουν να "εγκαταλείψει" τις επιδιώξεις της στην Κύπρο και να αποσυρθεί. Μου θυμίζει το όνειρο μου μικρός ότι το 2000 θα είχαν ανακαλυφθεί τα ιπτάμενα αυτοκίνητα αντιβαρύτητας του Star Wars. Όσο ανακαλύφθηκαν αυτά τόσο πιθανό είναι να γίνουν και τα παραπάνω. Άρα απόρρίπτεται και η 2η επιλογή.
Για την υπ' αριθμόν 3, είναι ήλιου φαεινότερον ότι δεν στέκει διότι αποδεδειγμένα μέχρι σήμερα η κατάσταση όλο και χειροτερεύει εις βάρος μας. Το δε ανεπίλυτο επιτρέπει στην Τουρκία να παγιώνει τα πάντα, εκκαθαρίζοντας ή αφομοιώνοντας σταδιακά τους τουρκοκύπριους. Επίσης, και το κυριότερο, οι πραγματικοί πρόσφυγες, δηλαδή όσοι έχουν έστω και στοιχειώδη βιώματα από τα κατεχόμενα (>5 χρονών το '74) γερνούν και πεθαίνουν. Αν δηλαδή πάρουμε το πάνω χέρι σε π.χ. 100 χρόνια, ουσιαστικά θα επανακτήσουμε μια παντελώς άγνωστη γη, με μηδέν σύνδεση με όσους πάνε να ζήσουν εκεί. Ότι και αν λένε οι συναισθηματίες/ ιδεολόγοι περί "άσβεστης μνήμης" και κουρουφέξαλα. Είναι τα ίδια κουρουφέξαλα που διατείνονται και για τους ομογενείς στο εξωτερικό, οι οποίοι κάνουν μια χοροεσπερίδα και μια παρέλαση το χρόνο και διαλαλούν τον πατριωτισμό τους αλλά τα παιδιά τους νοιώθουν οτιδήποτε άλλο εκτός από Κύπριοι.
Ας πάμε λοιπόν στο υπ' αριθμόν 4. Μιλάμε πλέον για διπλωματία σύγκρουσης, η οποία μπορεί κάλλιστα να οδηγήσει και σε κλιμάκωση στην Κύπρο. Άρα πόλεμο. Κια μάλιστα δική μας επίθεση εναντίον του κατοχικού στρατού και τυχόν ενισχύσεων που θα λάβει. Μπορούμε και θέλουμε κάτι τέτοιο;
Κατ' αρχήν, θα πολεμήσουμε στο ίδιο μας το έδαφος, καθότι είμαστε ήδη υπό εισβολή και κατοχή. Η Τουρκία μπορεί να καταστρέφει και να σφάζει αδιακρίτως διότι δεν θα καταστρέφει δικό της έδαφος, πολυτέλεια που εμείς δεν έχουμε. Έπειτα είναι το θέμα ισορροπίας δυνάμεων. Η θεωρία λέει ότι για να έχεις πιθανότητες επιτυχίας ως επιτιθέμενος χρειάζεσαι αναλογία δυνάμεων 3 προς 1. Με τις εφεδρείες κουτσά-στραβά το έχουμε αυτό, νοουμένου ότι με κάποιο τρόπο θα παρεμποδίσουμε ενίσχυση των τούρκων. Επίσης, οι τούρκοι δεν έχουν πολύ χώρο υποχώρησης και ενδεχόμενη επιτυχία μας από την αρχή θα τους στριμώξει πάνω στον Πενταδάκτυλο και μετά τη θάλασσα. Έχουμε δηλαδή και ένα πλεονέκτημα ελιγμών. Το πυροβολικό και το αρματικό δυναμικό μας είναι αξιοπρεπή και τουλάχιστον το ίδιο καλά με το τι έχουν εδώ οι τούρκοι. Από την άλλη, δεν έχουμε αεροπορία, ενώ οι τούρκοι μέχρι και βαλλιστικούς πυραύλους μπορούν να μας ρίξουν από τα παράλια της Μ.Α.
Στο πολιτικό επίπεδο είναι ενδιαφέρον να δούμε πως θα αντιδρούσαν οι διάφοροι παρατρεχάμενοι. Η Ελλάδα σίγουρα είναι μαζί μας λεκτικά αλλά μέχρι σήμερα όποτε είχαμε κλιμάκωση, μας άφησε ξεκρέμαστους, όσο γενναία και αν πολέμησαν όσοι έλλαδίτες βρέθηκαν εδώ. Ακόμα και με τους S300 αυτοί ουσιαστικά μας ανάγκασαν να κάνουμε πίσω λόγω των εκβιασμών της Τουρκίας. Επίσης, για πρώτη φορά, εμείς θα είμαστε οι επιτεθέμενοι, και εξ' όσων γνωρίζω, αυτό σου αφαιρεί αρκετά πολιτικά ερίσματα, εκτός και αν νικήσεις βεβαίως βεβαίως. Άγνωστο τι θα έκαναν Ε.Ε., Η.Ε. και αγγλοαμερικάνοι αλλά το πιθανότερο είναι ότι ότι είναι να γίνει θα γίνει πριν παρέμβουν. Οι μέχρι τώρα παρεμβάσεις τους υπήρξαν το ολιγότερο καταστροφικές για μας, κυρίως λόγω αδράνειας τους και όχι διότι ήταν εναντίον μας.
Άρα που καταλήγουμε; Μπορούμε να πάμε την ιστορία στα άκρα, όπως θέλουν και ονειρεύονται κάποιοι π.χ. τύπου ΕΛΑΜ κ.λ.π.; Βαστούν τα κότσια μας; Θα πετυχαίναμε τίποτα εκτός από την κυριολεκτική καταστροφή (πέραν της "άϋλης" που επιφέρει ο χρόνος) του τόπου; Και ποια θα ήταν η επόμενη μέρα με ένα πάνοπλο γείτονα 100 εκατομμυρίων; Αναρωτιέμαι, τα σκέφτεται κανείς αυτά σοβαρά; Αμφιβάλλω.
Από τις συμπεριφορές πολιτικών και κοινωνίας αντίστοιχα έχω σχηματίσει μια κατά προσέγγιση άποψη για το τι περνά από το μυαλό του μέσου κύπριου αναφορικά με το κυπριακό. Για τους τούρκους δυσκολεύομαι λίγο, απλά διότι πρέπει να μελετήσω περισσότερο αυτή την αχανή χώρα που είχαμε την ατυχία (μέχρι σήμερα) να έχουμε ως μπάστακα από πάνω μας.
Οι "δικοί μας" λοιπόν χωρίζονται κατ' αρχήν σε δύο μεγάλες κατηγορίες, οι οποίες εν πολλοίς καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό και την στάση τους, καθώς ότι και να λέει ο καθένας, το συμφέρον είναι η κύρια "ζυγαριά" που χρησιμοποιείται για οποιαδήποτε λήψη απόφασης:
- Αυτούς που έχουν να κερδίσουν άμεσα και πολλά από ενδεχόμενη λύση
- Αυτούς που έχουν να κερδίσουν έμμεσα/ μακροπρόθεσμα αλλά και να χάσουν άμεσα.
Άλλοι διαχωρισμοί μπορούν να γίνουν ως εξής:
- Ρομαντικοί/ ιδεολόγοι και ρεαλιστές
- Εθνικιστές και διεθνιστές
- Φανατικοί και μετριοπαθείς
Ας πούμε ότι καταρρέει οριστικά η τρέχουσα διαπραγματευτική βάση (Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία - ΔΔΟ) και καλούμαστε να θέσουμε νέο στόχο. Ποιος είναι αυτός για το μέσο Κύπριο; Ενδιαφέρουσα ερώτηση. Κατ' εμένα προκύπτουν οι εξής:
1. Συνέχιση των διαπραγματεύσεων με στόχο μια λύση ομοσπονδίας με καλύτερες πρόνοιες
2. Συνέχιση των διαπραγματεύσεων με στόχο λύση ενιαίου κράτους με τους έλληνες στο πηδάλιο
3. Εγκατάλειψη των διαπραγματεύσεων και στρατηγική "ανεπίλυτου" με στόχο τη μέγιστη δικαίωση
4. Εγκατάλειψη των διαπραγματεύσεων και στρατηγική "μέγιστης / δικαίωσηςλύσης" με όλα τα μέσα
Ο κατάλογος δεν είναι εξαντλητικός αλλά ας δούμε ποια από τις πιο πάνω είναι και η πιο σκόπιμη.
Την υπ' αριθμόν 1 την απορρίπτω ως ενδεχόμενο διότι την έχουμε λίγο-πολύ δοκιμάσει από το '77 χωρίς αποτέλεσμα και με συνεχή επιδείνωση. Οι τουρκαλλάδες απλά την χρησιμοποιούν μέχρι να πετύχουν αναγνώριση του κράτους τους και παγίωση του ελέγχου τους στα κατεχόμενα.
Για την υπ' αριθμό 2, την οποία ζήσαμε μόνο για τρία χρόνια ('60-'63) αλλά τα κάναμε σκατά, πρέπει ουσιαστικά είτε να νικήσουμε την Τουρκία σε πόλεμο, είτε να συμβούν τέτοιες κοσμογονικές αλλαγές που να επιφέρουν εξωτερικές πιέσεις στην Τουρκία για να υποκύψει, είτε να επέλθουν εσωτερικές καταστάσεις (π.χ. η τριχοτόμηση που βλέπουν στον ύπνο του ορισμένοι δικοί μας) στην Τουρκία που να την εξαναγκάσουν να "εγκαταλείψει" τις επιδιώξεις της στην Κύπρο και να αποσυρθεί. Μου θυμίζει το όνειρο μου μικρός ότι το 2000 θα είχαν ανακαλυφθεί τα ιπτάμενα αυτοκίνητα αντιβαρύτητας του Star Wars. Όσο ανακαλύφθηκαν αυτά τόσο πιθανό είναι να γίνουν και τα παραπάνω. Άρα απόρρίπτεται και η 2η επιλογή.
Για την υπ' αριθμόν 3, είναι ήλιου φαεινότερον ότι δεν στέκει διότι αποδεδειγμένα μέχρι σήμερα η κατάσταση όλο και χειροτερεύει εις βάρος μας. Το δε ανεπίλυτο επιτρέπει στην Τουρκία να παγιώνει τα πάντα, εκκαθαρίζοντας ή αφομοιώνοντας σταδιακά τους τουρκοκύπριους. Επίσης, και το κυριότερο, οι πραγματικοί πρόσφυγες, δηλαδή όσοι έχουν έστω και στοιχειώδη βιώματα από τα κατεχόμενα (>5 χρονών το '74) γερνούν και πεθαίνουν. Αν δηλαδή πάρουμε το πάνω χέρι σε π.χ. 100 χρόνια, ουσιαστικά θα επανακτήσουμε μια παντελώς άγνωστη γη, με μηδέν σύνδεση με όσους πάνε να ζήσουν εκεί. Ότι και αν λένε οι συναισθηματίες/ ιδεολόγοι περί "άσβεστης μνήμης" και κουρουφέξαλα. Είναι τα ίδια κουρουφέξαλα που διατείνονται και για τους ομογενείς στο εξωτερικό, οι οποίοι κάνουν μια χοροεσπερίδα και μια παρέλαση το χρόνο και διαλαλούν τον πατριωτισμό τους αλλά τα παιδιά τους νοιώθουν οτιδήποτε άλλο εκτός από Κύπριοι.
Ας πάμε λοιπόν στο υπ' αριθμόν 4. Μιλάμε πλέον για διπλωματία σύγκρουσης, η οποία μπορεί κάλλιστα να οδηγήσει και σε κλιμάκωση στην Κύπρο. Άρα πόλεμο. Κια μάλιστα δική μας επίθεση εναντίον του κατοχικού στρατού και τυχόν ενισχύσεων που θα λάβει. Μπορούμε και θέλουμε κάτι τέτοιο;
Κατ' αρχήν, θα πολεμήσουμε στο ίδιο μας το έδαφος, καθότι είμαστε ήδη υπό εισβολή και κατοχή. Η Τουρκία μπορεί να καταστρέφει και να σφάζει αδιακρίτως διότι δεν θα καταστρέφει δικό της έδαφος, πολυτέλεια που εμείς δεν έχουμε. Έπειτα είναι το θέμα ισορροπίας δυνάμεων. Η θεωρία λέει ότι για να έχεις πιθανότητες επιτυχίας ως επιτιθέμενος χρειάζεσαι αναλογία δυνάμεων 3 προς 1. Με τις εφεδρείες κουτσά-στραβά το έχουμε αυτό, νοουμένου ότι με κάποιο τρόπο θα παρεμποδίσουμε ενίσχυση των τούρκων. Επίσης, οι τούρκοι δεν έχουν πολύ χώρο υποχώρησης και ενδεχόμενη επιτυχία μας από την αρχή θα τους στριμώξει πάνω στον Πενταδάκτυλο και μετά τη θάλασσα. Έχουμε δηλαδή και ένα πλεονέκτημα ελιγμών. Το πυροβολικό και το αρματικό δυναμικό μας είναι αξιοπρεπή και τουλάχιστον το ίδιο καλά με το τι έχουν εδώ οι τούρκοι. Από την άλλη, δεν έχουμε αεροπορία, ενώ οι τούρκοι μέχρι και βαλλιστικούς πυραύλους μπορούν να μας ρίξουν από τα παράλια της Μ.Α.
Στο πολιτικό επίπεδο είναι ενδιαφέρον να δούμε πως θα αντιδρούσαν οι διάφοροι παρατρεχάμενοι. Η Ελλάδα σίγουρα είναι μαζί μας λεκτικά αλλά μέχρι σήμερα όποτε είχαμε κλιμάκωση, μας άφησε ξεκρέμαστους, όσο γενναία και αν πολέμησαν όσοι έλλαδίτες βρέθηκαν εδώ. Ακόμα και με τους S300 αυτοί ουσιαστικά μας ανάγκασαν να κάνουμε πίσω λόγω των εκβιασμών της Τουρκίας. Επίσης, για πρώτη φορά, εμείς θα είμαστε οι επιτεθέμενοι, και εξ' όσων γνωρίζω, αυτό σου αφαιρεί αρκετά πολιτικά ερίσματα, εκτός και αν νικήσεις βεβαίως βεβαίως. Άγνωστο τι θα έκαναν Ε.Ε., Η.Ε. και αγγλοαμερικάνοι αλλά το πιθανότερο είναι ότι ότι είναι να γίνει θα γίνει πριν παρέμβουν. Οι μέχρι τώρα παρεμβάσεις τους υπήρξαν το ολιγότερο καταστροφικές για μας, κυρίως λόγω αδράνειας τους και όχι διότι ήταν εναντίον μας.
Άρα που καταλήγουμε; Μπορούμε να πάμε την ιστορία στα άκρα, όπως θέλουν και ονειρεύονται κάποιοι π.χ. τύπου ΕΛΑΜ κ.λ.π.; Βαστούν τα κότσια μας; Θα πετυχαίναμε τίποτα εκτός από την κυριολεκτική καταστροφή (πέραν της "άϋλης" που επιφέρει ο χρόνος) του τόπου; Και ποια θα ήταν η επόμενη μέρα με ένα πάνοπλο γείτονα 100 εκατομμυρίων; Αναρωτιέμαι, τα σκέφτεται κανείς αυτά σοβαρά; Αμφιβάλλω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου