Πολλά χρόνια πριν, λλίον πριν πεθάνει ο παππούς μου ο Στέφανος, είχαμεν πάει να τον δούμεν οικογενειακώς, τζ̆αι όταν λαλώ οικογενειακώς εννοώ επήαμεν με την Αγάπην παρέαν με τους γονείς μου. Οι μιτσιοί εν τον επρολάβαν νομίζω. Ο παππούς ο Στέφος (έτσι τον ελαλούσαμεν) ήταν ένας λεβεντάδρωπος αλλά σε τζ̆είνην την επίσκεψην ο καημένος ήταν σε άσ̆ιημην κατάστασην, εν μας άκουεν, εθώρεν μας μέσα σε μιαν θολούραν τζ̆αι ούλλες του σχεδόν οι κουβέντες ήταν για το πόσον υπόφερεν που τα προβλήματα υγείας του. Λλίον τζ̆αιρόν μετά έφυεν τζ̆αι επήεν να έβρει την Αλισαβούν του. Που λέμεν.
Όπως εφεύκαμεν, είπα του παπά μου ότι "ρε το καημένον τον παππούν, εγέρασεν πολλά", τζ̆αι ο παπάς μου, με έναν ύφος πολλά χαρακτηριστικόν, απαντά μου "ρε Μιχάλη, εγεράσαν τα εγγόνια του!!".
Τζ̆είνον που μου είσ̆εν κάμει βέβαια εντύπωσην εν ήταν τόσον το γήρας, μέσα που την εικόναν του ταλαιπωρημένου σώματος ή προσώπου, αλλά το πόσον τζ̆είνος ο γίγαντας των παιδικών μου χρόνων είσ̆εν μεταμορφωθεί σε έναν μωρόν, έναν βρέφος που εχρειάζετουν φροντίδαν, για να φάει, να πιεί τζ̆αι γενικά να φκάλει την ημέραν χωρίς κίνδυνον. Ήταν λυπηρόν αλλά, ακόμα παραπάνω, ήταν τρομακτικόν. Εν τούτη η μοίρα μας, εδιερωτήθηκα, να εμφανιζούμαστεν που την ανυπαρξίαν, να εξαρτούμαστεν που την φροντίδαν των άλλων ως βρέφη, να ζούμεν την ακμήν της ζωής μας τζ̆αι μετά να ξαναζούμεν την βρεφικήν κατάστασην πριν επιστρέψουμεν στην ανυπαρξίαν; Εφαίνετουν μου αβάσταχτη ως διαδρομή.
Σήμερα που είμαι πλέον στα 51, έχω λλίον πολλά συμφιλιωθεί με τούτην την προοπτικήν. Τωρά εν οι δικοί μου γονείς που πλησιάζουν σε τζ̆είνην την φάσην όπου εννά χρειαστούν φροντίδαν, που αντί γονείς εννά γίνουν πλέον τα μωρά των κοπελλουθκιών τους. Εν μια κατάσταση που, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, απεύχομαι τζ̆αι θα επροτιμούσα να απαλλαγώ που λλόου της κάπως. Σκληρόν, κυνικόν, αλλά there it is. Στην φάσην που είμαστεν ούλλοι τωρά, η ευχή που κάμνω, τόσον για τους ίδιους όσον τζ̆αι για μας, τα παιθκιά τους, είναι να φύουν όρθιοι, αυτόνομοι, χωρίς την εξευτελιστικήν ανάγκην να τους μεταχειρίζουνται ως βρέφη. Βέβαια σπάνια σου κάμνει η ζωή έτσι χαττίρκα, τζ̆αι καλόν είναι να είμαι προετοιμασμένος ανάλογα. Δύσκολον, αλλά πάλε there it is.
Εν αυτονόητον ότι κάτι παρόμοιον εύχομαι τζ̆αι για μέναν. Εκατόν φορές να φύω αυτόνομος τζ̆αι στοιχειωδώς στα πόθκια μου παρά να ζήσω παραπάνω αλλά να καταντήσω έναν βρέφος με πάννες. Να μου λείπει έτσι "μακροζωία".
΄Ώσπου να σκεφτώ κάτι πιο εύθυμον ως θέμαν για να ασχοληθώ, stay cool and keep rocking!
