Τζ̆' αν γονατίσετε, τζ̆΄αν μεν γονατίσετε...

 

Εν πολλές οι φορές που μέμφομαι αθλητές οι οποίοι χρησιμοποιούν "συμβολικές χειρονομίες" ή "τελετουργίες" όπως το να ακουμπούν το χορτάριν όταν μπαίνουν στο γήπεδον ή σηκώνουν τα σ̆έρκα προς τον ουρανόν ευχαριστώντας κάποιον "ουράνιον φιλαράκον" όταν σκοράρουν, ή όταν φιλούν το σήμαν της φανέλας τους εκφράζοντας αγάπην προς την εκάστοτε ομάδαν με την οποίαν ταυτίζουνται συναισθηματικά την δεδομένην στιγμήν, ενώ μπορεί την επομένην να την αλλάξουν λόγω καλλύττερης οικονομικής πρότασης (βλέπε Γεωργιανήν παροικίαν Ανόρθωσης κλπ.).

Έσ̆ει όμως τζ̆αι "τελετουργίες" που μου αρέσκουν, όπως το να σηκώσει κάποιος την φανέλαν τζ̆αι να έσ̆ει που κάτω έναν αγαπημένον του πρόσωπον, ή έναν έξυπνον μήνυμαν τζ̆αι το να δώσει δώρον μιαν φανέλαν ή έναν άλλον αξεσουάρ του σε έναν κοπελλούϊν ή έναν ανάπηρον φίλαθλον με το τέλος του αγώνα.

Η εκδήλωση απαρέσκειας στον ρατσισμόν που έσ̆ει εμφανιστεί κάποιαν στιγμήν, με αθλητές να γονατίζουν λλίον πριν την έναρξην των αγώνων ανήκει στην 2ην κατηγορίαν "συμβολικών εκδηλώσεων". Επικροτώ τες δηλαδή, τζ̆αι θεωρώ τες χρήσιμες. Γιατί πρώτον ο αθλητισμός εν παιδεία, άρα εν καλόν να στέλλει μηνύματα επιμορφωτικά, αφού παρακολουθούν τζ̆αι κοπελλούθκια, τζ̆αι δεύτερον, ο αθλητισμός μαστίζεται, όπως ούλλες οι πτυχές της ζωής μας, που ρατσισμόν, δηλαδή δυσμενείς διακρίσεις λόγω φύλου, φυλής, σεξουαλικού προσανατολισμού κλπ. τζ̆αι εν χρήσιμον να τον καταδικάζουν αθρώποι - "είδωλα", όπως είναι οι αθλητές.

Φυσικά πάντα εννά πεταχτεί έναν τσουτσέκκιν να πει την πελλάραν του όταν έχουμεν έτσι πρωτοβουλίες. Στην προκειμένην περίπτωσην εν η εθνική Ουγγαρίας, ή μάλλον η ποδοσφαιρική ομοσπονδία της χώρας. Ότι τάχατες κόπτονται για το "έξω η πολιτική που τον αθλητισμόν" τζ̆αι ότι "εν επιτρέπεται η πολιτική στα γήπεδα βάσει κανονισμών".

Εν θα μπω καν στο πόσον νομικίστικη τζ̆αι εκτός νοήματος εν τούτη η στάση των Ούγγρων, οι οποίοι αποτελούν, ως κράτος,  πανευρωπαϊκήν ντροπήν στο πόσον ρατσιστικά αντιμετωπίζουν τες μεταναστευτικές ροές τα τελευταία χρόνια. Εννά υποδείξω απλά ότι εν εξόχως υποκριτική. Διότι όταν ως αθλητική ομοσπονδία φκαίννεις επισήμως να δηλώσεις ότι εν θα ακολουθήσεις ούλλους τους άλλους σε κάτι τόσον απλόν τζ̆αι συμβολικόν, ήδη κάμνεις μιαν πολιτικήν δήλωσην ξεκάθαρην. Τόσον ξεκάθαρην όσον το "θέλει η πουτάνα (ρατσιστής) να χωστεί τζ̆αι εν την αφήνει η χαρά της".

Ώσπου να φακκώ πένναν αν θα γονατίσουν οι Ούγγροι στο Euro, stay cool and keep rocking!

Slut shaming

 

Να αρκέψουμεν που τον ορισμόν του τίτλου μας. Slut-shaming λαλεί μας ο Κούκλης, είναι "η τάση επίκρισης αθρώπων, ιδιαίτερα των γυναικών τζ̆αι των κοριτσιών, οι οποίοι εν ανταποκρίνουνται στις προσδοκίες περί συμπεριφοράς τζ̆αι εμφάνισης σε σχέσην με θέματα που άπτονται της σεξουαλικότητας". Τζ̆αι για να δώσουμεν παραδείγματα, μια κορού που φορεί πολλά αποκαλυπτικά ρούχα ή μια γυναίκα που επιδεικνύει "σεξουαλικά επιθετικήν συμπεριφοράν" μπορεί να γίνει στόχος τέθκοιου είδους "επίκρισης" (του στυλ, "είσαι πουτάνα"). Στόχος τέθκοιου είδους επίκρισης μπορεί να γίνουν τζ̆αι gay άντρες, των οποίων η συμπεριφορά ή τζ̆αι η εμφάνιση μπορεί να χαρακτηριστούν ως "πρόστυχες". Είναι δε σπάνιον να τύχουν τούτου του είδους επίκρισης ετεροφυλόφιλοι άντρες, δηλαδή εν θα ακούσεις συχνά κάποιον ή κάποιαν να κακοχαρακτηρίσει έναν άντραν επειδή μοστράρει το six-pack ή άλλα μέρη του σώματος του ή επειδή εν "σεξουαλικά επιθετικός".

Έδωσεν μου την αφορμήν για τούτην την ανάρτησην μια σκηνή που την σειράν "Ozark" που παρακολουθώ. Η 15χρονη κόρη του πρωταγωνιστή φορεί έναν πολλά αποκαλυπτικόν σορτσάκιν (προσωπικόν φετίχ, ειδικά αν το σώμαν εν ωραίον, ομολογώ το), με αποτέλεσμαν να τυγχάνει επιδοκιμασιών, με σφυρίγματα, που τους θαμώνες του κέντρου διασκέδασης που έσ̆ει αναλάβει ο παπάς της. Ο οποίος προσεγγίζει την με ξεκάθαρα άβολην διάθεσην, ρωτώντας την "μήπως να ρίξεις κάτι πάνω σου διότι δείχνεις πολλά;". Τζ̆αι η κοράκλα απαντά του ότι "μα που ζεις, το slut-shaming έννεν ανεκτόν στες μέρες μας", στο οποίον ο παπάς μεινίσκει άφωνος. Βέβαια μετά βάλλει στην θέσην τους τους σ̆ώφερους που σφυρίζουν επικαλούμενος την νεαρήν ηλικίαν της κόρης του, κάτι που εν εξίσου ενδιαφέρον (αν ήταν ας πούμεν 18 αντί 15 αίρεται το πρόβλημαν;) αλλά αφήνουμεν το για άλλην ανάρτησην.
Είχα παρεξηγηθεί παλιά για τούτα τα θέματα, επικαλούμενος την, δια προσωπικών τζ̆αι διαχρονικών εμπειριών, αίσθησην μου ότι ο μέσος ετεροφυλόφιλος άντρας αντιμετωπίζει ούλλες τες γυναίκες, εκτός βέβαια της μάνας, αδερφής, κόρης τζ̆αι συζύγου του, ως "στόχους", αν τζ̆αι η λέξη που εχρησιμοποίησα ήταν πιο σκληρή (πουτάνες). Η κύρια διαφορά στην συμπεριφοράν των αντρών οφείλεται στον χαρακτήραν τους, τα βιώματα τους τζ̆αι την καλλιέργειαν τους, παρά στην απουσίαν τούτης της "έξης". Όσοι δε για κάποιον λόγον εν έχουν έτσι "έξην", εν απλά η εξαίρεση που επιβεβαιώννει τον κανόναν.
Για να δώσουμεν ξανά παράδειγμαν: ο ίδιος άντρας που θα θαυμάσει τζ̆αι θα επιθυμήσει με ενδόμυχες ή εξωτερικές αντιδράσεις τον τορνευτόν πισινόν ή άλλα μέρη του σώματος μιας γυναίκας που φορεί τολμηρά ρούχα, εννά σπεύσει να επικρίνει, είτε μέσα του είτε εξωστρεφώς, τις γυναίκες που εμπίπτουν στις κατηγορίες που ανέφερα γιατί επιδεικνύουν τα κάλλη τους με τούτον τον τρόπον. Η "σεξουαλικά επιθετική συμπεριφορά" εμπίπτει στην ίδιαν σφαίραν. Ο ίδιος άντρας που θα αγαλλιαστεί με την προκλητικότηταν μιας γυναίκας απέναντι του, τζ̆αι την έκδηλην πρόσκλησην της για νταραβέριν τζ̆αι σεξ, εννά σπεύσει να καταδικάσει την ίδιαν συμπεριφοράν αν την εκδηλώνουν γυναίκες "του κύκλου του". Μεν αναφέρω πόσον απεχθάνουνται τούτου του είδους άντρες την εκδήλωσην "σεξουαλικά επιθετικής συμπεριφοράς" που gay άντρες...
Ποιον είναι λοιπόν το "σωστόν" ή το "ηθικόν" σε τούτες τες καταστάσεις; Εν προφανές ότι η κοινωνική εξέλιξη τζ̆αι οι έννοιες της ηθικής κάπου εν συμβαδίζουν. Ειδικά η γυναίκα έσ̆ει σχετικά πρόσφατα κεκτημένα στον τομέαν των δικαιωμάτων της, αλλά η ευρύτερη κοινωνική αποδοχή τούτων των κεκτημένων κόφκει πίσω. Τζ̆αι το τραγικόν είναι ότι πολλές φορές εν οι ίδιες οι γυναίκες που συμπορεύκουνται με τους ετεροφυλόφιλους άντρες σε τούτες τες αντιλήψεις, καταδικάζοντας συλλήβδην μέλη του φύλου τους ως "τσούλες" επειδή ντύνουνται κάπως ή συμπεριφέρονται κάπως.

Ποια εν η λύση, κατά την άποψην μου; Αφενός, στο έναν άκρον, κανένας εν δικαιούται να ασκεί βίαν στον συνάνθρωπον του. Τζ̆αι το slut-shaming μπορεί να πάρει βίαιες μορφές, πολλά συχνά. Ο κάθε άθρωπος δικαιούται να εκφράζεται, τζ̆αι να εμφανίζεται, όπως γουστάρει, φτάνει να μεν βλάφτει τους υπόλοιπους. Τζ̆αι δαμαί έρκεται ο συνήγορος του θκιαόλου, ή το "άλλον άκρον". Υπάρχει κάτι που λέγεται "συναισθηματική νοημοσύνη" σε τούτον τον κόσμον. Αν το θέλετε πιο απλά, "προσαρμόστου ή συμβιβάστου στην εκάστοτε κατάστασην". Υπάρχει ο τόπος τζ̆αι ο χρόνος να προβάλεις τα κάλλη σου ή να την πέσεις του ενός ή του άλλου. Σε κάποιες περιπτώσεις πρέπει να προσέξεις τζ̆αι νάκκον. Μεν πάεις ας πούμεν στην εκκλησ̆ιάν με το βυζίν πόξω. Πως να το κάμουμεν, δύσκολα εννά βουρήσει να σε υπερασπιστεί κάποιος άμα αρκέψει τες "χριστοπαναγίες" ο ιερέας.

Ώσπου να συμβαδίσει η ηθική με την κοινωνικήν πρόοδον τζ̆αι να αναπτύξουμεν στοιχειώδην "συναισθηματικήν νοημοσύνην", stay cool and keep rocking!

Ο τελευταίος "μεγάλος ηγέτης"...

 

Πάει τζ̆αι ο Λυσσαρίδης. Εκατόν χρονών λαλεί σου. Άκουα τον επικήδειον του Αναστασιάδη στην κηδείαν του τζ̆αι εδιερωτούμουν πραγματικά για τον διαγωνισμόν λεξιλογίου που του ετοιμάσαν. "Μεγαλειώδης, εμβληματική προσωπικότητα, ιδεολόγος σοσιαλιστής, αγωνιστής της πρώτης γραμμής για την ελευθερία, οραματιστής πατριώτης, παγκόσμιος πολίτης κλπ. κλπ.". Ο Λυσσαρίδης τούτα ούλλα. Θρύλος!

Υπάρχει φυσικά ήδη το σχετικόν "Ίδρυμαν Λυσσαρίδη", πακκέττον με τα υπόλοιπα σχετικά ιδρύματα που συνεχίζουν την "διαφώτισην" γυρόν που τούτους τους "μεγάλους άνδρες" του τόπου.

Νομίζω ο Λυσσαρίδης εν ο τελευταίος που τζ̆είνην την γεννιάν των "κοπελλουθκιών" (ήταν ούλλοι νεαροί το 1960) που έβαλεν ο Μακάριος στην ηγεσίαν, είτε έμμεσα είτε άμεσα. Γιωρκάτζ̆ης, Κληρίδης, Παπαδόπουλος, Κυπριανού, Σαμψών, Λυσσαρίδης και τα άλλα τα παιδιά που λαλούν οι αδερφοί καλαμαράδες. Αθρώποι που επεράσαν κυριολεκτικά που ούλλες τες βαθμίδες της εξουσίας του τόπου. Καλάν ο Γιωρκάτζ̆ης έφαν την νωρίς επειδή επήεν κόντρα στο Μακάριον, τζ̆αι ο Σαμψών είσ̆εν το "προνόμιον", που εξελίκτηκεν σε κατάραν, να μπει πρόεδρος του πραξικοπήματος, αλλιώς κάπου δαμαί γυρόν θα ήταν τζ̆αι τζ̆είνοι όπως τους υπόλοιπους, να κατέχουν βουλευτιλίκια, προεδριλίκια της βουλής, υπουργιλίκια, σου'πα, μου'πες. Ακόμα τζ̆αι προέδροι του κράτους εκλεγήκαν κάποιοι που τούτους. Ήδη εκάμαν την εμφάνισην τους τζ̆αι οι διαδόχοι τους, ωσάν μια νέα αριστοκρατία.

Επιστρέφω στην διερώτησην μου, καθώς άκουα τζ̆είνα ούλλα τα κοσμητικά που έψαλλεν ο Αναστασιάδης για τον Λυσσαρίδην. Μα καλάν, τούτοι οι "μεγάλοι ηγέτες", οι "οραματιστές", οι "παγκόσμιοι πολίτες" που είχαμεν την τύχην να κάτσουν πάνω στο ζινίσ̆ιν μας τόσες δεκαετίες, τι εκαταφέραν τελικά για τον τόπον τους; Τι επαραλάβαν τζ̆αι τι έχουν παραδώσει για να αξίζουν τόσον παίνεμαν; 

Ειδικά ο Λυσσαρίδης άρκεψεν που το ΑΚΕΛ, για να φύει για διάφορους λόγους τζ̆αι να καταλήξει να ιδρύει έναν κόμμαν, τάχατες σοσιαλιστικόν, το οποίον όμως ουσιαστικά εσυσπείρωνεν μερίδαν των φυσανέμιδων μακαριακών. Ήταν ένας άθρωπος που εν εδίστασεν να οργανώσει παρακρατικές, ένοπλες ομάδες. Αλλά επειδή υποστηρίζαν τον Μακάριον, ήταν οκ, εν ήταν "προδότες", όπως οι άλλες. Εν επίσης γνωστόν ότι ουδέποτε υπήρξεν προοδευτικός στο κυπριακόν, αλλά αντίθετα ήταν που τους παράγοντες που διαχρονικά ετρέφεν την αδιαλλαξίαν τζ̆αι τον αυταρχισμόν του Μακαρίου. Γενικώς, πιο πολλά λαϊκήν δεξιάν αθθύμιζεν ο ίδιος τζ̆αι το κόμμαν του, παρά σοσιαλιστές. 

Αθθυμούμαι τον μονίμως να μουρμουρά ότι "ερωτευκούμαστεν την ΕΔΕΚ αλλά εν την παντρευκούμαστεν". Ο ίδιος όμως ήταν βουλευτής πολλές φορές τζ̆αι εδιετέλεσεν τζ̆αι πρόεδρος της βουλής. Άρα μια χαρά εμετείχεν στην εξουσίαν, που την οποίαν εξασφάλισεν τζ̆αι μια χαρά σύνταξην τζ̆αι φρουράν.

Οπότε, τι το τόσον σημαντικόν επρόσφερεν ο Λυσσαρίδης;  Ποιοι ήταν οι "αγώνες της ελευθερίας" στους οποίους εμετείχεν; Ποιον χειροπιαστόν όφελος για την Κύπρον είσ̆εν η διαδρομή του; Σόρυ, προσωπικά εν το θωρώ. Άτε να παραδεχτώ ότι ήταν ένας ενεργός πολιτικός, που εκατάφερεν να κρατήσει έναν κόμμαν του 5-10% για κάποια χρόνια, το οποίον ήδη παραπαίει που τον τζ̆αιρόν που αφυπηρέτησεν ο ίδιος. Εν αρκετόν τούτον για ούλλα τα εγκώμια που μας αράθκιασεν ο Αναστασιάδης;

Εν ξέρω τι άλλον που φτώσ̆ιαν δείχνει, σε αθρώπους πραγματικά σημαντικούς για τον τόπον, τούτον ούλλον το σκηνικόν.

Ώσπου να δοξολογούμεν πραγματικά άξιους αθρώπους, stay cool and keep rocking!