Πότε να σταματάς...

Εν είμαι που τζιείνους τους αθρώπους που θέτουν "ηλικιακούς φραγμούς" στην γόνιμην πορείαν ενός εκάστου. Αντίθετα πιστεύκω ότι κάθε άθρωπος μπορεί να εν δραστήριος τζιαι δημιουργικός ως την ημέραν του θανάτου του τζιαι εν μια ευχή που κάμνω τόσον στον εαυτόν μου όσον τζιαι σε ούλλον τον κόσμον. Αλλά....υπάρχουν πράματα που εν αντέχουν στο πέρασμαν του χρόνου τζιαι υπάρχει πάντα ο τζιαιρός να σταματήσεις να τα προσπαθείς. Τζιαι εξηγούμαι.

Εψές επήαμεν στο "Red" στην καρκιάν της Παλιάς Λευκωσίας για να ακούσουμεν μετά που πολλά χρόνια την πανμέγιστην Ελευθερίαν Αρβανιτάκη. Ήταν γενικά μια γεμάτη μέρα, αφού είshεν προηγηθεί η τελική συναυλία της "Μουσικής Σχολής Ορφέα" όπου εκαμάρωσα τα κοπέλια μου να παίζουν ροκιές στες ηλεκτρικές τους κιθάρες τζιαι να τραγουδούν όμορφα τραγούδια με την χορωδίαν της σχολής. Μάλιστα, μετά που αρκετά χρόνια, ετραγούδησα τζιαι γω σε έναν αφιέρωμαν για τον Βασίλην Τσιτσάνην. Έμελλεν τζιόλας να την πατήσω στην αρχήν του αφιερώματος, αφού η φωνή μου εψιλοκλάταρεν σε μιαν ψηλήν νόταν πριν "βράσω" στην συνέχειαν. Τζιείνον το αρνητικόν συναίσθημαν δυστυχώς εξανάνιωσα το αργότερα, ακούοντας την Αρβανιτάκη, αλλά που την πλευράν του ακροατή.

Κατ'αρχήν να καυτηριάσω την συμπεριφοράν των υπευθύνων του "Red" στην διαμόρφωσην του χώρου. Εκάτσαμεν κυριολεκτικά όπως τες τσαρτέλλες μέσα στην κονσέρβαν, με αποτέλεσμαν να μεν μπορούμεν να αναπνεύσουμεν σχεδόν, πόσον μάλλον να κινηθούμεν τζιαι γενικά να νιώσουμεν άνετα, παρά την αρκετά ψηλήν τιμήν εισητηρίου που επληρώσαμεν. Εδιερωτήθηκα αν εσυνέβαινεν κάτι ξαφνικόν, όπως μια πυρκαγιά, πως θα εφκαίναμεν που τζιειμέσα. Μάλλον με τα πόθκια μπροστά. Να πάμεν τουαλέταν ούτε λόγος, εshόνωσα τζιαι μισήν μπουκάλαν μπύραν πάνω μου, όπως την πόμπαν κύριοι του "RED". Τζιαι μετά στο τέλος, καππάτζιν, να μας ανακοινώνεται ότι υπήρχεν "καππέλλον" ελάχιστης κατανάλωσης το οποίον εν αξιοποιήσαμεν τζιαι έπρεπεν να πληρώσουμεν διπλάσια που όσα είχαμεν ξοδέψει για ποτά. Εφέραν μας δηλαδή μιαν απόδειξην με έναν χ ποσόν τζιαι εζητήσαμεν μας να πληρώσουμεν τα διπλά. Συμπεριφορά που "ώζει" φοροδιαφυγής δηλαδή. Απαράδεκτον τζιαι προσωπικά εν σκοπεύω να ξαναπάω στο ορατόν μέλλον τζιαμέ. Κρίμαν πραγματικά για ένα club που έφερεν τζιαι φέρνει σημαντικά ονόματα της ελληνικής μουσικής σκηνής.

Η Ελευθερία εμφανίστηκεν στην ώραν της τζιαι εχάρισεν μας το πρώτο σοκ περπατώντας στην σκηνήν αβέβαια, σαν μεθυσμένη σχεδόν, με τρεμάμενα shέρκα τζιαι χείλη. Σωματικά εφάνηκε μου σε πολλά καλήν κατάστασην αλλά το πρόσωπον της ήταν "λεοντικόν" που τες αισθητικές επεμβάσεις που έshιει κάμει τζιαι έρκετουν σε αντίθεσην με τα σημάθκια γήρατος, τόσον εμφανή στο λαιμόν τζιαι τες παλάμες της. Τούτα όμως ήταν πταίσματα μπροστά στην φωνητικήν της απόδοσην. Αστάθειες, παραφωνίες τζιαι "τσακρίσματα" της φωνής που ένιωθα σχεδόν σαν πάτσους όπως έρκουνταν συνέχεια στα αυτιά μου. Να θωρεί συνέχεια στο αναλόγιο για να θυμηθεί τους στίχους, ακόμα τζιαι στα κλασσικά της κομμάθκια, το οποίον εν ήταν αρκετόν αφού συχνά εσαντάνωνεν τους, είτε λαλώντας τους με λάθος σειράν είτε επαναλαμβάνοντας τους σε λάθος σημεία. Γενικά, τζιαι επειδή είχα την τύχην αρκετά χρόνια πριν, να την απολαύσω σε μιαν καλοκαιρινήν συναυλίαν στο Κούριον, ήταν λες τζιαι εθωρούσα μπροστά μου μιαν καρικατούραν τζιαι έναν φάντασμαν της μεγάλης τραγουδίστριας. 

Τούτα ούλλα εγίνουνταν ακόμα πιο τραγικά που την εμφανώς μεγάλην προσπάθειαν της να αυτοσυγκροτηθεί σε κάτι στοιχειωδώς εντάξει. Τζιαι που το ότι ακόμα τζιαι σε τούτην την κατάστασην, τα μαγικά της τραούθκια επροκαλούσαν έναν μικρόν σεισμόν που τον κόσμον όποτε τον εκαλούσεν να σιγοντάρει. Ένας φίλος είshεν με προειδοποιήσει, έχοντας πάει σε πρόσφατην εμφάνισην της, ότι η Αρβανιτάκη εν είναι πλέον τζιείνον που ήταν, αλλά έλπιζα ότι επέτυχεν την σε κακήν νύχταν. Δυστυχώς αποδείκτηκεν σωστός. 

Τζιαι καλάν, η ίδια ενδεχομένως να θέλει να πεθάνει πάνω στην σκηνήν, διότι εν θέλω να πιστέψω ότι μια καλλιτέχνης του επιπέδου της χρειάζεται ακόμα να βιοποριστεί. Οι αθρώποι γυρόν της εν εθεωρήσαν σκόπιμον να την προστατέψουν; Να την πείσουν ότι οι ζωντανές εμφανίσεις έννεν για λλόου της πλέον; Ότι κινδυνεύει να εξευτελιστεί; Ότι ο κόσμος εν αδυσώπητος τζιαι το ίδιον εύκολα που σε δοξάζει άλλον τόσον εύκολα καταβαραθρώνει σε;

Εστεναχωρήθηκα τζιαι στεναχωρκούμαι τζιαι τωρά που το σκέφτουμαι. Ο άθρωπος ορισμένα πράματα πρέπει να τα ζυγίζει τζιαι να μπορεί να βάλει έναν τέλος. Ούτε αντροπή είναι ούτε παραίτηση. Αντίθετα εν σεβασμός τζιαι ένδειξη εκτίμησης τόσον στον εαυτόν του όσον τζιαι στους άλλους που έshιει εμπνεύσει. Έναν άλλον τρανταχτόν παράδειγμαν εν ο Θεοδωράκης, που αποφάσισεν λλίον πριν πεθάνει να γίνει ρεντίκολον σε εξέδρες με νεοναζί...

Ώσπου να μάθουμεν να βάλλουμεν μιαν τελείαν τζιαι έναν τέλος σε κάποια πράματα, stay cool and keep rocking!

Κρεβάθκια που το ΙΚΕΑ

Ορισμένες ιδέες, μέσα στην απλότηταν τους αφενός, αλλά τζιαι το ότι που έναν σημείον τζιαι μετά εν τόσον μέρος της καθημερινότητας μας που τες παίρνουμεν ως δεδομένες, εν πραγματικά "μεγαλειώδεις". Μια που τούτες ήταν τζιαι το να σου διά την ευκαιρίαν ο κατασκευαστής να στήσεις μόνος σου τα έπιπλα σου. 

Εν πολλοί τζιείνοι που γκρινιάζουν όταν έρτει η ώρα να στήσουν έπιπλα του ΙΚΕΑ, αν τζιαι πλέον ούλλοι οι κατασκευαστές έχουν αντιγράψει την ιδέαν. "Εν κουραστικόν" λαλούν ή "εν δύσκολον". "Πρέπει να τα κουβαλήσεις μόνος σου" κλπ. Εν η κλασσική στάση του "ανικανοποίητου", που όσα τζιαι να του δώσεις κάτι εννά εύρει να τον ενοχλήσει. Μιαν γενιάν προηγουμένως (οι γονιοί μας δηλαδή), ο μόνος τρόπος να αγοράσεις έπιπλα ήταν να τα παραγγείλεις, να τα κατασκευάσουν ή να τα εισάξουν τζιαι να σου τα φέρουν στο σπίτι σου μεταφορείς. Ούλλα τούτα μετά που εβδομάδες, ή μήνες. Με τον κίνδυνον να σου σπάσουν ή να σου χτάρουν τα πάντα στη διάβαν τους. Τζιαι φυσικά το κόστος τους ήταν τόσον ψηλόν, σε σχέσην με το μέσον εισόδημαν, που οι γονιοί μας αγοράζαν μιαν φοράν έπιπλα τζιαι μετά ήταν καταδικασμένοι να τα συντηρούν εφ' όρου ζωής. Εν παν να άλλασσεν η μόδα, να εκάθεσουν τζιαι να εβούλιαζες, τζιαμέ ο παλιός καναπές ή το τραπεζάκιν με τα σκαλίσματα, μέσα στες δεκαετίες, σταθερή αξία.

Τωρά, πάεις στο κατάστημαν, βρίσκεις νάμπου γουστάρεις, φορτώνεις το στο αυτοκίνητο, βάλλεις τα με ασφάλειαν όπου θέλεις τζιαι στήνεις τα. Αυθημερόν. Η τιμή τους εν τόσον χαμηλή σε σχέσην με το μέσον εισόδημαν που μπορείς να τα αλλάξεις όποτε θέλεις, είτε σπάσουν είτε ταλαιπωρηθούν, είτε απλά θέλεις μιαν αλλαγήν. Τζιαι η γκάμα των μοντέλων καθώς τζιαι η μόδα τους, κυριολεκτικά ατέλειωτη τζιαι συνεχώς ανανεούμενη.

Άσε που το DIY του πράματος, σε πολλούς έshιει την δικήν του απήχησην. Εν πολλύς κόσμος που γουστάρει να "μαστορέψει" που μόνος του. Τζιαι αν μεν είσαι έτσι τύπος, η εταιρία διά σου την επιλογήν να έρτει άθρωπος να σου τα στήσει. Εν μιτσήν το αυτοκίνητο σου; Φέρνουν σου τα τζιείνοι τα ογκώδη έπιπλα. Η λέξη κλειδίν εν η "επιλογή". Μπορείς να θκιαλέξεις. Παραπάνω τζιαι πιο βολικά.

Εννά μου πεις, "νάμπου έπαθες, έγινες τζιαι συ "καταναλωτής", θιασώτης τους καπιταλιστικού "όργιου"; Βασικά, εν νιώθω να έχω αλλάξει ως άθρωπος, απλά επειδή η αγορά προσφέρει μου παραπάνω επιλογές πλέον. Σαν χαρακτήρας πάντα εξόδευκα βάσει ουσιαστικών αναγκών, με εξαίρεσην κάποια χόμπι (π.χ. computer gaming). Με λλία λόγια, ο καταναλωτισμός, ως αρρωστημένη στάση, εν θα σταματήσει όταν καταπιέσεις το επιχειρηματικόν δαιμόνιον, αλλά όταν καλλιεργήσεις ευσυνείδητους καταναλωτές. 

Κάμνω χάζιν ας πούμεν, κάποιους που κατηγορούν ούλλη μέρα τα Lidl τζιαι το ότι κάποια προϊόντα του εν "αναξιόπιστα". Προσωπικά τα εν λόγω καταστήματα δεν τα θεωρώ πρότυπον "ποιότητας" αλλά εν με εμποδίζει που να τα θεωρήσω ως πρότυπον του λεγόμενου "value for money". Τα λεφτά που διάς πιάννουν τόπον. Φτάνει να είσαι ξεκάθαρος στο τι αναζητάς που το προϊόν που αγοράζεις. Εν μπορεί να αγοράζεις τράπανον στο 1/3 της τιμής του επώνυμου τζιαι να απαιτείς να δουλέψει το ίδιον αξιόπιστα στες ίδιες συνθήκες με το επαγγελματικόν. Εγώ αγόρασα ηλεκτρικήν σκούπαν πριν 6-7 χρόνια τζιαι δουλεύκει ακόμα μια χαρά. Απλά διότι η χρήση που της κάμνω εν για τα κυβικά της. Τα δε τρόφιμα τζιαι είδη νοικοτζυρκού του, όπου εν πιο φτηνά εν το ίδιον καλά τζιαι όπου εν στες ίδιες τιμές εν πιο καλά που τον ανταγωνισμόν. Για τον απλόν λόγον ότι καταφέρνουν την λεγόμενην "οικονομίαν κλίμακας". Άλλον να προμηθεύκεσαι α' ύλες τζιαι προϊόντα σε ποσότητες Χ τζιαι άλλον σε ποσότητες Χ στην τρίτην. Όσον να'ναι, το κόστος σου εν πιο μικρόν, άρα τζιαι οι τιμές σου, στην δεύτερην περίπτωσην. Τζιαι επήεν κάτι στραβά με την συσκευήν που αγόρασες, αλλάσσουν σου την ή διούν σου τα λεφτά σου πίσω, εφόσον πληρείς τους όρους εγγύησης. Αλλά είπαμεν: παραξενιές.
Εχτές που εστήναμεν τα τζιαινούρκα κρεβάθκια των κοπελιών, τα οποία θα έχουν ώστε να ενηλικιωθούν τζιαι να παν όπου εννά παν, απλά εκτίμησα το πόσον εύκολα εκάτσαμεν οι τέσσερις μας, εξεπακκεττάραμεν τα, εστήσαμεν τα τζιαι επήραμεν τα κουθκιά τους για ανακύκλωσην μέσα σε λλίες ώρες. Κουραστικές; Ασφαλώς. Αλλά η χαρά των κοπελιών όταν εσκαρφαλώσαν πάνω priceless. Πριν 13 χρόνια όταν εμπαίναμεν στο σπίτι μας εν είχαμεν έτσι επιλογήν, ούτε σε τιμές, ούτε σε εύρος επιλογών, ούτε σε τόσον μοντέρνον σχεδιασμόν, τζιαι προσωπικά είδα το ως βελτίωση των συνθηκών. Οϊ ως αιτία για παραπάνω γκρίνιαν.

Ώσπου να γκρινιάζουμεν για όσα το αξίζουν πραγματικά, stay cool and keep rocking!