Εκατάλαβα το ότι κάτι πάει λάθος όταν εν τα είδα το πρωίν που εφεύκαμεν με τα κοπέλια για το σχολείον τους. Πάντα επεριμέναν στην πόρταν για πρωινόν, σήμερα ήταν άφαντα τζιαι η μάνα τους μόνη της. Ο Ξέρξης εν το ασπρόμαυρον στα αριστερά της φωτογραφίας, αν τζιαι είshεν μεγαλώσει που τότε που εφκάλαν τα κοπέλια τη φωτογραφίαν. Εχτές εκλείαν θκιό μηνών όπως μου είπεν χαρούμενος ο Χάρης, ο οποίος "υιοθέτησεν" τζιαι "εβάφτισεν" τον Ξέρξη. Βέβαια ήταν αυθαίρετη ονομασία αφού εν νωρίς να καταλάβουμεν το φύλον τους, τζιαι επιφυλασσετουν να το αλλάξει σε "Ρωξάνη" αν εδιαπιστώναμεν μετά ότι εν θηλυκόν.
Τέσπα, οι μιτσιοί εν ανησυχήσαν με την απουσίαν των καττουθκιών, "κάπου θα ετζοιμούνταν ακόμα". Εγώ, επειδή αναγιώθηκα με τους κάττους, τζιαι επειδή εφώναξα πεντέξι φορές, εν εκαθησυχάστηκα. Περίεργον...
Όταν εστράφηκα που το σχολείον ακόμα ήταν απόντα τα γατάκια. "Εν πάμεν καλά" λαλώ που μέσα μου, χαιδεύοντας την μάναν (Ντάλεξ το όνομα, που το Dr. Who and the Daleks) η οποία εσυμπεριφέρετουν κάπως. Μετά, ενώ ήμουν μέσα, άκουα το κάλεσμαν της (χαρακτηριστικό μιαούρισμαν τζιαι κάτι σαν γουργουρητόν πολλά χαρακτηριστικά της μάνας κάττας) τζιαι εποshέπαζα στην αυλή μπας τζιαι δω την με τα νεογνά της. Τίποτε. Έδωκα έναν κοντινόν γυρόν στη γειτονιάν με την Ντάλεξ τα πισών μου. Πάλε τίποτε.
Ήρτεν η ώρα να φύω για τες δουλειές του πρωινού, τζιαι εξεκίνησα, πιο ανήσυχος πρέπει να το πω γιατί πρώτη φοράν εμεινίσκαν τόσην ώραν "χωσμένα" τα γατάκια. Δυστυχώς, οι φόβοι μου επαληθευτήκαν, 5-6 τετράγωνα μακριά που το σπίτι μας, πάνω σε σχετικά πολυσύχναστο δρόμο δαμέ στην Καλλιθέαν του Δαλιού. Πάνω στο οδόστρωμαν, μια ασπρόμαυρη τούφα. Επάρκαρα στο παγκέττον για να δω πιο καλά αν τζιαι ήδη είχα καταλάβει τι ήταν.
Ο καημένος ο Ξέρξης ήταν πεθαμένος ήδη, αφού προφανώς εκτυπήθηκεν που αυτοκίνητον ενώ επροσπαθούσεν ακόμα να καταλάβει που εβρέθηκεν, μακριά που την φιλόξενην αυλήν μας τζιαι την χνουδωτήν αγκαλιάν της μάνας του. Ήταν φυσικά φρικτά παραμορφωμένος ήδη αλλά εν τόσον χαρακτηριστικόν το καλούπιν τζιαι τα χρώματα του που εν εχωρούσεν άρνησην ή ελπίδαν.
Πραγματικά, άβυσσος η ψυshιή του αθρώπου. Έχω χάσει αθρώπους δικούς μου (ευτυχώς για την ώραν μόνον παππούδες) τζιαι δεν εστεχωρήθηκα πολλά ούτε έκλαψα ποττέ μου σε κηδείαν. Τζιαμέ, στην άκρην του δρόμου, με τα αυτοκίνητα να ρέσσουν, άρκεψα να κλαίω όπως το κοπελλούϊν το 6χρονον. Κλαίω τζιαι τωρά όπως το μωρόν καθώς γράφω. Εγώ, που έχασα αμέτρητους κάττους τζιαι καττούθκια, τζιαι ξέρω ότι εν η μοίρα του "cat person" να χάνει τους κάττους του σχετικά νωρίς, ειδικά αν τους έshιει ελεύθερους στη γειτονιάν.
Έπιασα ότι απόμεινεν που τον Ξέρξην τζιαι έβαλα τον να "πνάσει" σε διπλανό χωράφιν. Τζιαι έφυα για να πάω να κάμω τες δουλειές μου. Μέσα στα δάκρυα. Χαράς το κακόν ρε παιδί μου. Πως του λαλείς όμως του Χάρη ότι ο Ξέρξης του is no more τζιαι ότι ποττέ έθθα μάθει αν ήταν όντως Ξέρξης ή Ρωξάνη;
Τζιαι κυρίως, πως του λαλείς τι υποψιάζεσαι; Ότι κάποιον σκατόψυχον πλάσμαν που αποκαλεί τον εαυτόν του γείτοναν (υποθέτω, εν παίρνω τζιαι όρκον τζιαι εν έshιει τζιαι ιδιαίτερην σημασίαν εξάλλου) έπιασεν τα θκιό γατάκια γιατί επειράζαν τα τζιέρρατα του προφανώς, τζιαι απομάκρυνεν τα σε "ασφαλήν απόστασην" για να μεν τον ενοχλούν; Προκαλώντας έτσι τον θάνατον τουλάχιστον του ενός;
Μεινίσκει το άλλον γατάκιν, που ο Χρίστος ονόμασεν Lion, αν τζιαι πιο πολλά μοιάζει με τιγράκιν, όπως μπορείτε να δείτε στη φωτογραφίαν. Οδήγησα πάνω κάτω στο δρόμον αλλά εν ήβρα άλλον πτώμαν. Τζιαι οι θκιό τους είχαν αρχίσει να τρων κανονικά, οπότε κάπου έμεινεν μου η ελπίδα ότι θα ήβρεν καταφύγιον στα διπλανά σπίθκια, όπου μπορεί να βρεθεί μια ψυshιή λλιόττερον ελεϊνή τζιαι να τον υιοθετήσει. Σε αντίθεσην με τον Ξερξάκον, που ήταν κάπως ασχημούλης ακόμα, ο (αν εν αρσενικός, εν θα μάθουμεν ποττέ επίσης) Lion εν πανέμορφον τζιαι τσαχπίνικον γατάκιν. Ερώτησα κάτι χτιστάες τζιαμέ κοντά αλλά εν είδαν τίποτε (τζιαι γενικά που χτιστάες εν περιμένω να εν ιδιαίτερα φιλόκαττοι, βάσει περασμένων εμπειριών, χωρίς να ισοπεδώνω φυσικά).
Αν όντως έγινεν τούτον που εσυμπέρανα, τζιαι εν προκειται για κάποιου είδους freak accident η ούλλη ιστορία, στο σκατόψυχον πλάσμαν που το έκαμεν μπορώ να ευχηθώ βασικά μόνον θκιό πράματα: να ρίξει το κλάμαν που έριξα εγώ σήμερα, τζιαι να υποστεί το αίσθημαν που θα υποστώ το μεσημέριν όταν εννά ανακοινώσω στο Χάρη το θάνατον του Ξέρξη.
Ώσπου να τα νιώσει τούτα τα πράματα, τζιαι να μαυρίσει η κατάμαυρη καρκιά του, stay cool and keep rocking!
