Τούτες τες ημέρες θκιαβάζω ένα βιβλίον νεώτερης ιστορίας της Αγγλίας, που εδιεσώθην που τον πεθερόν μου που τα σκουπίθκια όπου το επέταξεν κάποιος εξαιρετικά καλλιεργημένος συμπατριώτης μας, μαζίν με αρκετά άλλα, τα οποία ετοποθετηθήκαν στην βιβλιοθήκην προς αξιολόγησην τζιαι ανάγνωσην εν ευθέτω χρόνω. Το συγκεκριμένο βιβλίον εν παλιά έκδοση τζιαι παραθέτει την ιστορικήν εξέλιξην της Μεγάλης Βρετανίας που τα μέσα του 18ου αιώνα ως το 1970 περίπου (είπαμεν, εν παλιό βιβλίο). Ήβρα το εξαιρετικά καλής ποιότητας τζιαι πολλά ψυχαγωγικόν. Που τα πιο ενδιαφέροντα του στοιχεία η αίσθηση που μου έδωσεν ότι η "εθνοπαπαροσύνη" έννεν κουσούριν μόνον των δικών μας συγγραφέων ιστορίας, δηλαδή ο συγκεκριμένος συγγραφέας εν αποφεύγει την "εθνικήν" σκοπιάν των πραγμάτων που περιγράφει, διανθίζοντας το με σχετικές σάλτσες τζιαι κάμνοντας τον απολογητήν σε αισχρές, κυριολεκτικά, συμπεριφορές της χώρας του στην εξωτερικήν της πολιτικήν κατά τα τελευταία 300 χρόνια περίπου.
Το άλλον αξιοπρόσεκτον στοιχείον του βιβλίου τούτου εν η παράθεση των ηγετών της Αγγλίας κατά την περίοδον, τζιαι του έργου τους, μέσα που τες κοινοβουλευικές διαδικασίες, για να φέρουν πρόοδον τζιαι ευημερίαν στον λαόν τους. Σε τούτον το θέμαν οι συγγραφείς δείχνουν τον πιο αμερόπληπτον εαυτόν τους, τζιαι ανεξαρτήτως ιδεολογικής προέλευσης τους, αποτιμούν νηφάλια τζιαι με δομημένα στοιχεία την διαδρομήν τζιαι την συνεισφοράν ενός εκάστου ηγέτη όποθεν τζιαι να προέρχεται ιδεολογικο-πολιτικά. Εν προσπαθούν να τους εξωραϊσουν ή να τους θεοποιήσουν, όπως κάμνουν τα πλείστα ελληνικά τζιαι κυπριακά συγγράμματα για τους δικούς μας ηγέτες. Αντίθετα, η ερμηνεία των συμπεριφορών τους διανθίζεται που στοιχεία τα οποία εξανθρωπίζουν τους τζιαι προσπαθούν να δείξουν την ψυχολογίαν τζιαι τες επιδράσεις υπό τες οποίες εκάμαν ότι επιλογές εκάμαν. Βάλλουν δηλαδή την ανάλυσην στο σωστόν ιστορικόν πλαίσιον τζιαι εν κρίνουν με τωρινά δεδομένα, όπως πάλε θα παρατηρήσει κάποιος σε αντίστοιχα ελληνόφωνα συγγράμματα.
Το αποτέλεσμαν για τον αναγνώστην (τουλάχιστον εμέναν) είναι να αντιλαμβάνεται πόσον σημαντικός εν ο ρόλος της ηγεσίας για έναν κράτος, τζιαι πως ένας ηγέτης μπορεί πραγματικά να σφηρηλατήσει το παρόν τζιαι το μέλλον του λαού του, είτε που την καλήν είτε που την ανάποδην. Τζιαι το πιο εντυπωσιακόν είναι πόσες αντιστάσεις τζιαι εμπόδια θα εύρει συνήθως ο πραγματικά φιλοπρόοδος τζιαι ριζοσπάστης ηγέτης, τόσον που μεγάλες μερίδες τούτου του λαού τες οποίες οφείλει να πείσει ότι οι προτάσεις του είναι συνολικά επωφελείς, όσον τζιαι που τες διάφορες ομάδες που εν ριζωμένες πάντα τζιαι επηρεάζουν την εξουσίαν. Ακόμα πιο συνταρακτικόν, το ότι πολλές αποφάσεις για μεγάλες τζιαι κοσμοιστορικές αλλαγές (μεν ξεχνούμεν ότι η Μ. Βρεττανία της περιόδου ήταν η πιο μεγάλη δύναμη παγκοσμίως) εν επαρθήκαν που "ιδεολογικά συμβατούς" ηγέτες, αλλά έπρεπεν τούτοι οι αθρώποι να ξεπεράσουν σε πολλές περιπτώσεις τα ιδεολογικά τους πρότυπα τζιαι καταβολές τζιαι να παν κόντρα στα ίδια τους τα κόμματα τζιαι παρατάξεις για να περάσουν νομοσχέδια τζιαι ψηφίσματα που είχαν καταλάβει ότι ήταν για το καλόν του τόπου τους.
Εν φυσικόν σε μιαν συνεχήν ροήν αθρώπων στα δώματα της εξουσίας, να παρουσιαστούν τζιαι "μέτριοι", τζιαι "ανίκανοι" ηγέτες, οι οποίοι οϊ μόνον εν προωθούν την πρόοδον αλλά χαντακώνουν τη χώραν τους, τζιαι οι Βρεττανοί είχαν το μερίδιον τους που έτσι ηγέτες. Αλλά στην σούμαν, είχαν την τύχην τζιαι το προνόμιον να παρουσιαστούν τζιαμέ τούτον που λέμεν "statesmen", δηλαδή υπερβατικοί πολιτικοί που εμπορούσαν να σπάσουν τα ίδια τους τα στερεότυπα τζιαι να βάλουν το συμφέρον του λαού πάνω που την δικήν τους φιλοδοξίαν.
Θωρώντας την δική μας κατάστασην, στα 67 χρόνια που υπάρχει η κολοβή μας δημοκρατία, μόνον θλίψην μπορεί να νιώσει κάποιος. Ούτε τζιαι ένας άθρωπος δεν εφκήκεν τζιαμέ που να μπορεί να κάμει υπερβάσεις, να μπορεί να δει το μέλλον, να είναι σε θέσην να βάλει το κοινόν καλόν πάνω που την δικήν του μικροπολιτικήν φιλοδοξίαν τζιαι το προσωπικόν συμφέρον. Διότι ο ηγέτης, πάνω που ούλλα, πρέπει να μπορεί να δει το συμφέρον του μέσα στο συμφέρον του κοινού καλού, τζιαι να κινείται πάντα με τούτον τον γνώμονα. Οι δικοί μας δακάτω, όταν το σίδερον κορύζει τζιαι η ευκαιρία φωνάζει, αντί της υπέρβασης προτιμούν να χωστούν. Τζιαι μέσα που την κρυψώναν τους, χαντακώνουν μας τζιαι μας, χαντακώνουν τζιαι τους εαυτούς τους.
Ώσπου να θκιαλέξουμεν πραγματικούς ηγέτες, τζιαι οϊ αφεντικά, stay cool and keep rocking!
Δεν τοποθετούμαι κάπου, αλλά με ποια κριτήρια ο Ερντογάν δεν είναι καλός ηγέτης; Ανάμεσα στις γραμμές, ο κάθε ηγέτης μπορεί να δει μόνο τόσο μπροστά και να πράξει ακόμα λιγότερα. Η απληστία φαίνεται η καλυτερη πολιτική προς το παρών, τουλάχιστον μακροπρόθεσμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως τον Πάλμερστον, που η τότε υφήλιος εν ήθελεν ούτε να τον δει λόγω της εξωτερικής του πολιτικής, το συγκεκριμμένο βιβλίον κάμνει τον φοινιτζιάν, ως προς τα οφέλη που αποκόμισεν για την "αυτοκρατορίαν" :)
ΔιαγραφήΟ Ερτογάν πρέπει να "κάμει πίσω" φίλε, κάπου ήρτεν το πλήρωμαν του χρόνου. Κάθε μέρα που εν τζιαμέ εν ζημιά πλέον, τόσον για τον ίδιον όσον τζιαι για την Τουρκία.