Εν ξέρω που πάει ο νους σας θκιαβάζοντας τον τίτλον, αλλά εν πραγματικά άξια λόγου η σημερινή μέρα, γιατί εν η μέρα που εξεχρεώσαμεν, ως νοικοτζυρκόν, που τα χρέη μας στες διάφορες τράπεζες. Ήθελα έτσι να την αποτυπώσω σε μιαν ανάρτηση, αφού δαμέσα, όπως έχω ξαναπεί επανειλημμένα, εν έναν είδος ημερολογίου που ποττέ εν εκράτησα στην "παραδοσιακήν" του μορφήν. Θέλω λοιπόν να υπάρχει κάπου καταγραφή τούτης της ημέρας, διότι εν αρκούντως σημαντική, εν έναν επίτευγμαν, που φυσικά εν θέλω να αποδώσω στον εαυτούλη μου, αλλά σε τούτην την ομάδαν που αποκαλούμεν οικογένειαν, εγγύς τζιαι ευρύτερην. Τουλάχιστον, παρά τα κουσούρκα της, η κυπριακή κοινωνία κρατά τούτον που λέμεν "οικογένεια" σε μιαν κάποιαν υπόληψην, τζιαι εν θεωρείται κατακριτέον να υπάρχει στήριξη τζιαι συμπαράσταση ανάμεσα στα μέλη της, ανεξαρτήτως ηλικίας τζιαι κατάστασης. Μπορεί κάποτε να καταντά "παθολογικόν", αλλά παρά να σε πετάσσουν έξω στα 18 σου τζιαι να σου λαλούν "κόψε το λαιμό σου" όπως γίνεται σε "προοδευμένες" χώρες, εγώ προτιμώ το.
Όταν υπογράψαμεν τα σχετικά χαρτιά (να δω πότε θα εύρουν οι γραφειοκράτες ένα σύστημαν να μεν σε τραβολοούν να υπογράφεις 10-20 φορές τα χαρτιά τους), είπα στην υπάλληλον της τράπεζας ότι ο Κυπραίος εν τόσον μαθημένος να χρωστά τζιαι να πληρώνει δόσεις, πολλές φορές ώσπου να φκει με σύνταξην, ενίοτε τζιαι μετά, που το παράδοξον σε τούτην την χώραν έννεν να χρωστάς, αλλά το αντίθετον. Φυσικά εν τζιαι θέλω να δαιμονοποιήσω το δανεισμόν, εν έναν εργαλείον πολύτιμον τζιαι αναπόφευκτον για τους πολλούς, αν θέλουν να αρκέψουν το σπιτικόν τζιαι μιαν δουλειάν δικήν τους ή να πέψουν τα κοπελλούθκια τους να σπουδάσουν, ή ακόμα πιο σημαντικόν, να αντιμετωπίσουν έναν πολυέξοδον θέμαν υγείας. Αλλά στον τόπον μας έshιει καλλιεργηθεί μια συνείδηση ότι εν υπάρχει άλλος τρόπος, άλλη επιλογή στο να πορευτείς στη ζωήν, που το να μπεις στη διαδικασίαν του χρέους. Τούτον οφείλεται ανάμεσα σε άλλα τζιαι σε διάφορα στερεότυπα, όπως το "πρέπει το σπίτι που ζεις να εν δικό σου, πρέπει να σπουδάσεις τα παιθκιά σου, πρέπει να τους αγοράσεις τζιαι αυτοκίνητον άμα έρτουν πίσω, πρέπει να πάεις ταξίθκια που εν σηκώνει η πούγκα σου στη δεδομένην στιγμήν κλπ.". Όπως τζιαι μια ανεξήγητη ανυπομονησία, να δανειστείς σήμερα παρά να κάμεις οικονομίες τζιαι να τες αξιοποιήσεις αύριον.
Εννά μου πείτε, σε έναν κόσμον όπου σε "συγκόφκουν" τες παραπάνω φορές βάσει της "οικονομικής σου επιφάνειας", ενώ έshιεις μόνιμον μπάστακαν που πάνω σου το κράτος, στο οποίον λλίον πολλά χρωστάς εκ γενετής τζιαι a priori, ο δανεισμός τζιαι το χρέος εν στοιχεία συνυφασμένα με την πραγματικότηταν. Άλλωστε το χρέος προς πάσαν κατεύθυνσην εν τζιαι έshιει πάντα μορφήν υλικήν. Λόγω χάρη "χρωστάς" στους γονείς σου το ότι σε εφέραν σε τούτον τον κόσμον τζιαι ότι σου επροσφέραν υλικά τζιαι άϋλα αγαθά κατά το "ανάγιωμα" σου, "χρωστάς" κατ΄προέκτασην τζιαι στα παιθκιά σου να τα οδηγήσεις με ασφάλειαν στην ενηλικίωσην.
Πάραυτα, εν μεγάλη η ανακούφιση τζιαι η αίσθηση ικανοποίησης όταν ανάμεσα σε τούτα ούλλα καταφέρεις να μεν χρωστάς τζιαι στες τράπεζες, τζιαι να μπορείς να δηλώσεις, έστω τζιαι αν είναι μια ψευδαίσθηση επί της ουσίας, ότι τζείνα που της εχρωστούσες εν πλέον δικά σου. Εύχομαι σε ούλλους να νιώσουν σύντομα τούτα τα θετικά συναισθήματα τζιαι να ατενίσουν το μέλλον όσον πιο αισιόδοξα μπορούν.
Ώσπου να μεν χρωστά κανένας στες τράπεζες, stay cool and keep rocking!
