Κάποια λόγια

Κάποια λόγια θέλω να τα σβήσω

Πίσω στην σκέψην που τα γέννησεν να τα γυρίσω

Να ξαναρχίσω

Το κακόν που εκάμαν να καταργήσω

Κάλλιον σσιωπήν παρά ν'αφήσω

με κάποια λόγια, πριν τα ζυγίσω

αθρώπους άλλους να τυραννήσω

Μα το μυαλόν τζι' αν βασανίσω

ξέρω ο χρόνος εν πάει πίσω

ήνταλως το'καμα να μολοήσω

τζιαι να χαλάσω, αντί να χτίσω

με κάποια λόγια άσκεφτα, που εν μπορώ να σβήσω

Ώσπου να με ξαναπιάσει ο οίστρος, stay cool and keep rocking!

Μαστίχα, τριαντάφυλλο τζι' αμύγδαλο

Έκατσα λλίο στον υπολογιστή μετά το μεσημεριανό ραχάττιν τζιαι έβαλα έναν ποτήρι ψηλό με squash τριαντάφυλλο, νερό τζιαι κάμποσα παγάκια. Τζιαι εσκέφτηκα ότι η απόλαυση του απαιτεί ένα μικρό tribute. Μαζί με άλλες θκιό γεύσεις/ αρώματα που αγαπώ εξίσου: τη μαστίχα τζιαι το αμύγδαλο.

Το άρωμαν του τριανταφύλλου εν θρύλος γενικά. Η δε γεύση του εν μαγική όπου τζιαι να τη συναντήσεις. Στην Κύπρο το squash πρέπει να εν παρακαταθήκη των Εγγλέζων. Αθθυμούμαι στα φοιτητικά χρόνια στην Ελλάδα, αν μας άρεσκεν τούτον το είδος ποτού, έπρεπεν να πάρουμεν μαζί μας γιατί οι εν Ελλάδι αδερφοί εν το εξέραν. Που ήμουν μιτσής εσυνδύαζα το με το γάλα, ειδικά τα πρωινά του καλοτζιαιρκού. Με το νερό εν μου πολλοάρεσκε τότε (φέτος το καλοκαίρι μου εκόλλησεν με το νερό τζιαι τα παγάκια), αλλά αθθυμούμαι πολλά το συνδυασμό με τη μαχαλλεπί, τζιείνην την ουσιαστικά άγευστη τζιαι άοσμη κρέμα με νιshιαστέ, που την απογείωνεν το άρωμαν τζιαι η γλύκα του squash με το παγωμένο νερό. Επίσης,σε όποιο γλυκό συναντήσω το ανθόνερο (που συνήθως εν απόσταγμα τριαντάφυλλου) πελλανίσκω. Με τη σωστήν αναλογίαν απογειώνει τα ούλλα, σιροπιαστά, κεϊκ, ππακλαβάδες του ταψιού ή της κατσαρόλας με σιμιγδάλι κλπ. Κάποια στιγμή στη Θεσσαλονίκη η αγάπη έφερεν ένα ψηλό βάζο με γλυκόν του κουταλιού τριαντάφυλλο. Έφα το μόνος μου, αλλά εν το εξανασυνάντησα στην Κύπρο, αν τζιαι πρέπει να το κάμνουν στον Αγρό, που εν η μάνα του λουλουθκιού τούτου δακάτω. Κάμνει επίσης υπέροχο λικέρ.

Άψογον που κάθε άποψη λικέρ κάμνει τζιαι η μαστίχα, η μάλλον πιο αγαπημένη μου μυρωθκιά/ γεύση (διότι αν δεν το ξέρετε, χωρίς την όσφρηση τζιαι το άρωμα, θα εχάναμεν τεράστιο μέρος της διακριτικής μας ικανότητας στα τρόφιμα). Πιθανώς η πρώτη φορά που εσυνάντησα τη μαστίχα σε μιαν ξεχωριστήν τζιαι έντονη μορφήν, ήταν στην κλασσικήν πίσσαν Χίου "Έλμα", η οποία εξεχώριζεν που κάθε άλλην, τόσον σαν άρωμα όσον τζιαι σαν υφή. 

Βέβαια όταν την επρωτογνώρισα εγώ ήταν σε έναν "ομονοιάτικον", καταπράσινον κουτίν που άννοιεν στο πλευρόν τζιαι οι κουφεττούδες της ήταν ξεχωριστές. Ήταν σκληρές αρχικά τζιαι μόλις τες εδάκκαννες εξαπολούσαν τόσον άρωμαν που εγέμιζεν το στόμα σου. Το μόνον τους κακόν ήταν ότι "εκτονώνουνταν" γλήορα τζιαι ένιωθα ότι εν είχα ικανοποιηθεί. Η άλλη αποκάλυψη της μαστίχας ήταν το λεγόμενο "υποβρύχιο".

Έφερεν μας το για πρώτη φορά, αρκετά χρόνια πριν πρωτοπάω Ελλάδα, μια αδερφή του παπά μου που επαντρεύτηκεν τζιαι ζει στα Γιάννενα. Έφερεν την μέσα σε ένα μικρό βαζάκι τζιαι είπεν μας ότι θα πελλάνουμεν μαζί της. Όπερ τζαι εγένετο. Εν την εχόρτανα, ήθελα ένα ποτσί μόνος μου να τη χορτάσω. Τζιαι τωρά, άμα την αθθυμηθώ διώ πάνω της. Ευτυχώς η "παγκοσμιοποίηση" έφερεν το να βρίσκουμεν τα πάντα στες υπεραγορές, όπου μπορείς να εύρεις εύκολα "υποβρύχιο". Υπάρχει τζιαι με γεύση βανίλια (άλλον έναν υπέροχο άρωμαν) αλλά ωχριά μπροστά στη δύναμην της μαστίχας.

Τζιαι τούτον φέρνει μας στην τρίτη μου γευστικήν/ αρωματικήν αγάπην, το αμύγδαλο. 

Φιλούδι μου δώσ'μου αμυγδαλωτόν τζιαι πάρ'μου την πσυshιήν! Ανακάλυψα το, περιέργως, στο Christmas Cake (άλλη εγγλέζικη επιρροή), σε τζιείνον το στρώμαν κάτω που το γλάσο που έκαμνεν η μάμμα μου. Αθθυμούμαι τζιείνην την κούππαν του μίξερ, που όταν εφκιέρωνεν το μίγμαν για να το απλώσει πάνω στο κεϊκ, άφηνεν με να το "καθαρίσω". Εν άφηνα ψίχουλο! Επήρεν με είδησην η μάμμα τζιαι εκράταν μας πάντα μιαν έξτρα δόσην, που την έκαμνεν όπως το ρολάκι τζιαι εβούτταν την μέσα σε ζάχαριν, τζιαι έβαλλεν τζιαι έναν γαρυφαλλάκιν στη μέση. Ο παράδεισος! Ήταν διαγωνισμός θέλησης να μεν τα φάμεν ούλλα τζιαι να μεν μπορούμεν μετά να τζεράσουμεν τους ξένους που έρκουνταν ανήμερα των χριστουγέννων να ευχηθούν του παπά. Πούζαν να έχουν τα μελομακάρονα τζιαι οι κουραμπιέδες,όσον ωραία τζιαι να ήταν. Το αμυγδαλωτόν ήταν ο βασιλιάς των γιορτών στα γλυκά.

Το ενδιαφέρον με το αμυγδαλωτόν, ήταν ότι ένωνεν πολλές φορές τζιαι τες άλλες θκιό αγαπημένες μου γεύσεις: τη μαστίχα τζιαι το τριαντάφυλλο. Κάθε καλός ζαχαροπλάστης κατ'εμένα ξέρει ότι στο αμυγδαλωτό βάλλεις μαστίχα τζιαι ανθόνερο.

Νομίζω εκτονώθηκα αρκετά. Ώρα να απολαύσω το παγωμένο μου squash τριαντάφυλλο. Cheers!

Τζιαι ώσπου να ξανασχοληθώ με τρόφιμα, stay cool and keep rocking!

Αστυνομική τζιαι άλλη βία

Που τα πιο εύκολα πράματα στη ζωήν του αθρώπου είναι να "κατασταλάξει" σε μιαν άποψην τζιαι να την "θεμελιώσει" τόσον πολλά στην κκελλέν του που να μεν μπαίνει ποττέ στο βάσανον να την επαναπροσδιορίσει. Η αστυνομία εν ένα θέμαν που ο πολλύς ο κόσμος μπαίνει σε τούτον το "mode". Ή θα είναι "υπέρ" της, ή θα είναι "εναντίον", όταν βεβαίως του δοθεί η αφορμή να ασχοληθεί μαζίν της.

Αφορμή της ανάρτησης ένα βίντεο που έφαεν τους τόπους σήμερα στα social media τζιαι αλλού, το οποίον μπορείτε να δείτε δαμέ. Η αλήθκεια είναι ότι το βίντεο εν ενοχλητικό, εκτός τζιαι αν είσαι σαδιστής. Εν επίσης αποδεδειγμένο νομίζω, ότι όταν ο μέσος άθρωπος θωρεί έτσι συμβάντα, εν πιο φυσικόν τζιαι αυθόρμητον να ταυτιστεί με τζιείνον που τες τρώει, παρά με τζιείνον που δέρνει. Άρα, ειδικά αν δεν έshιει ούλλην την εικόναν, θα σπεύσει να "κατακεραυνώσει" τους αστυνομικούς τζιαι να συλληπηθεί το "θύμα", όπως θα παρατηρήσετε σε ούλλα τα σχόλια που ακολουθούν τα εκάστοτε άρθρα που αναφέρονται στο συμβάν. Δαμέ να σημειώσω ότι το συμβάν έγινεν πέρσι το Φεβράρη αλλά τωρά εδιέρρευσε το βίντεο, που κάποιον "χρήστη στο διαδίκτυο". Τέσπα.

Εμέναν έτσι συμβάντα, που γίνουνται κάθε μέρα, στην Κύπρον τζιαι αλλού, αλλά μέσα στην καθημερινή μας αυταπάτη τζιαι βόλεμαν προσπερνούμεν τα, εν αφορμή για προβληματισμό τζιαι οϊ για ξεχαρμάνιασμαν ή ανέξοδον βρισίδιν. Έτσι έθθα αρκέψω να ξιτιμάζω τους αστυνομικούς ως "γουρούνια" ή "φασίστες" χωρίς να ξέρω πλήρως τι έγινεν τζιαι γιατί εδράσαν όπως εδράσαν. Φυσικά, έχω αρνητική προδιάθεση, γιατί ποττέ εν είμαι υπέρ κάποιου που βάλλει τον άλλο χαμέ τζιαι διά του που πάνω ενώ εν φανερόν ότι έshει το πάνω shιέριν τζιαι μπορεί να σταματήσει. Η κουβέντα "αξίζει του το ξύλον που έφαεν" εν παρπατά για τον απλό λόγον ότι εν παράνομο να παίρνει το νόμο στα shιέρκα του ο καθένας, ακόμα τζιαι αν είναι αστυνομικός, ενώ έθθα ήθελα να τύχει έτσι μεταχείρισης, δίκαιης ή άδικης, ο εαυτούλης μου ή ένας δικός μου άθρωπος επειδή κάποιου του εκάπνισε να με πέψει αδίκαστον.
Κατ'αρχήν το όλο συμβάν άρκεψεν που μιαν έρευναν για ναρκωτικά. Τα ναρκωτικά, καλώς ή κακώς, εν παράνομα. Τα κράτη θεωρούν ότι με το να τα κάμουν παράνομα, βελτιώνουν την κατάστασην της κοινωνίας, άρα έχουν ειδικά τμήματα αστυνομίας που εν ειδικοί εναντίον των εμπόρων τζιαι χρηστών ναρκωτικών. Σαν τομέας εγκληματικότητας, εν που τους πιο άγριους παγκοσμίως, καθαρά λόγω των συμφερόντων που παίζουνται τζιαι των οικονομικών μεγεθών που διακινούνται. Εν φυσικόν ότι κανένας εν θέλει να βρωμίσει τα shιέρκα του ή άλλα μέρη του σώματος του κυνηγώντας εμπόρους ναρκωτικών. Οπότε, έχουμεν αστυνομίαν για να επιληφθεί τούτων των θεμάτων. Οι δε αστυνομικοί σε τούτα τα τμήματα θωρούν πράματα τζιαι βιώνουν καταστάσεις που ούτε στους shιειρόττερους μου εφιάλτες ενδεχομένως να μεν έχω δει. Εν κάτι που πρέπει κάποιος να λάβει υπόψην σκιαγραφώντας τούτους τους αθρώπους τζιαι τες αντιδράσεις τους σε κάθε κατάσταση.

Ο φίλτατος Άνεφ θα μου τα βάλει πάλε φυσικά υπό το "ταξικόν πρίσμαν", ότι ο καπιταλισμός δημιουργεί ανισότητες, δυστυχίαν κλπ. , οπότε ο φτωχός αναζητά διεξόδους στες ουσίες, το μεγάλον κεφάλαιο ενθαρρύνει το παράνομο εμπόριο για να θησαυρίζει τζιαι έτσι έχουμεν εγκληματίες, οι οποίοι φυσικά, σε έναν σοσιαλιστικόν κόσμον θα εκλείψουν τζιαι θα καλλιεργούν αντί χασίshιν μπανανόδεντρα τζιαι κολοκάσιν. Ώσπου να πετύχουμεν τον σοσιαλισμόν, θέλουμεν αστυνομίαν.
Είναι το λοιπόν η αστυνομία, μια ανάγκη, διότι ο άθρωπος έννεν ακόμα έτοιμος να συμβιώσει χωρίς βίαν πάνω στον γείτοναν του. Τζιαι επειδή τούτην την βίαν κάθε μέρα παρακαλώ να μεν την υποστώ εγώ ή η οικογένεια μου, έθθα αρχίσω με την πρώτην αφορμήν να βαφτίζω γουρούνια τζιαι φασίστες τους αθρώπους που μπορεί να μπουν ανάμεσα σε μέναν τζιαι όποιον θέλει να βιαιοπραγήσει εναντίον μου. Φυσικά, ούτε μπορώ να δεχτώ να καταχράται την εξουσίαν που, το κράτος που εγώ στηρίζω, του διά να χειριστεί, με το να σκοτώνει ή να δέρνει ή να βασανίζει. Τζιαμέ εν το ίδιον υπόλογος προς το νόμο με μέναν, αν οϊ τζιαι παραπάνω.

Ώσπου να φυτεύκουν κολοκάσιν αντί όπιον οι ναρκέμποροι, stay cool and keep rocking!

Πολιτική Ανυπακοή

"Την 1η Δεκεμβρίου του 1955 μια μαύρη γυναίκα, η Ρόζα Παρκς, συνελήφθη εντός λεωφορείου επειδή αρνήθηκε να παραχωρήσει τη θέση της σε λευκό άνδρα, όπως απαιτούσε ο διαβόητος Νόμος Τζιμ Κρόου που προέβλεπε ποινή ως και 10 ετών φυλάκιση για «παράβαση ανθρωπίνων και θεϊκών αρχών». Η αντίδραση του μαύρου πληθυσμού υπήρξε έντονη. Η κατάσταση έλαβε νέες διαστάσεις όταν τρεις μήνες αργότερα συνελήφθη για τον ίδιο λόγο η 15χρονη μαθήτρια Κλοντέτ Κάλβιν. Οι μαύροι αποφάσισαν – και σε αυτό πρωτοστάτησε ο Κινγκ – να κηρύξουν μποϊκοτάζ στις συγκοινωνίες. Ηταν το πρώτο μαζικό κίνημα οργανωμένης διαμαρτυρίας στην Αλαμπάμα το οποίο έμεινε στην πολιτική ιστορία των ΗΠΑ ως «μποϊκοτάζ λεωφορείων της Αλαμπάμα». Διήρκεσε 381 ημέρες και έληξε με θρίαμβο. Το Ανώτατο Δικαστήριο, στο οποίο είχαν προσφύγει οργανώσεις πολιτικών δικαιωμάτων της Νέας Υόρκης και της Μινεσότα, με μια ιστορικής σημασίας απόφαση έκρινε αντισυνταγματικά τα μέτρα απαγόρευσης των μαύρων στα μέσα συγκοινωνίας. Ηταν η αρχή."
Πηγή

Τι είναι επί της ουσίας ο "νόμος"; Κατ' εμέναν είναι έναν εργαλείον, το οποίον που μόνον του δεν είναι "καλόν" ή "κακόν". Καλή ή κακή εν η χρήση του, κάτι που ισχύει επίσης για το χρήμα τζιαι γενικά ούλλα τα εργαλεία που ως είδος εφηύραμεν σε τούτην την συνεχή προσπάθειαν μας να ευτυχήσουμεν. Είναι τζιαι κάτι άλλον ο νόμος: αποκρυσταλλωμένη "βία". Για να τεθεί ένας νόμος, υπήρξεν μια σύγκρουση θελήσεων, συνήθως αρκετά δυνατή για να συντρίψει σώματα τζιαι πνεύματα, τζιαι το απόσταγμαν της σύγκρουσης εν οι πρόνοιες του νόμου.

Στην καθημερινότητα μας, πολλοί αντιλαμβάνονται το νόμο ως κάτι το "ιερό", ως τροποντινά κάτι ανώτερον που τον απλόν άθρωπον, στο οποίον οφείλουμεν να "υποκύπτουμεν", τζιαι το οποίον, ποικιλοτρόπως, ορίζει τες ζωές μας. Η αλήθκεια όμως κατ' εμέναν εν ανάποδη: εμείς, ο απλός άθρωπος, τζιαι η ζωή μας είναι που ορίζουμεν το νόμο, τζιαι είναι ο νόμος "υπηρέτης" μας, ως κοινωνικό σύνολον τζιαι ως μονάδες, τζιαι οϊ το ανάποδον. Ή τουλάχιστον έτσι πρέπει να είναι.

Έτσι αφού η κοινωνία του αθρώπου εν είναι κάτι το στατικόν, αλλά είναι σε διαρκήν κίνησην τζιαι αλλαγήν, έτσι τζιαι ο νόμος πρέπει να συμβαδίζει με την εποχήν του, τόσον στο γράμμαν του αλλά - κυρίως - στο πνεύμαν του. Σε τούτην την αλλαγήν φυσικά υπάρχει πάντα "αντίσταση", η λεγόμενη συντήρηση. Εν είναι πάντα κακή η συντήρηση, ενίοτε λειτουργεί ως "χαλινάριν", το οποίον κρατά το άλογον της αλλαγής μέσα στο σωστό διάδρομον, τζιαι ενδεχομένως λειαίνει τες συγκρουσιακές ορμές σε επίπεδον που η αλλαγή να γίνει πιο ανώδυνα.

Υπάρχει φυσικά πάντα η περίπτωση ο νόμος να είναι παράλογος, ετεροχρονισμένος, άδικος. Η δε κατάσταση τούτη γίνεται πιο αφόρητη όταν τα αντανακλαστικά της εκάστοτε κοινωνίας εν τέθκοια που οϊ μόνον γίνεται θιασώτης του αδίκου (όπως καλή ώρα στην περίπτωση του νόμου Τζιμ Κρόου στες Η.Π.Α.) αλλά δεν μπορεί καν να αντιληφθεί την πλάνην της, με αποτέλεσμαν η "πλειοψηφία" να αντιστέκεται της όποιας προόδου τζιαι της αλλαγής που επιτάσσει. Τζιαι επειδή στα σύγχρονα αστικά κράτη, ο μόνος "παίκτης" με δυνατότηταν "νόμιμης βίας" εν το κράτος, τότε το ίδιον το κράτος γίνεται ο δυνάστης εναντίον του οποίου υποτίθεται ανέλαβεν να προστατέψει τον πολίτη. Επικαλούμενον μάλιστα την "νομιμότητα", ως εκφραστήν της "καθεκύστιας ηθικής".

Τι άμυνες έshιει ο πολίτης εναντίον του κράτους, της "συντηρητικής πλειοψηφίας", ή ακόμα πιο δύσκολα, της "αδιάφορης, απρόσωπης μάζας"; Ουσιαστικά μόνο θκιό: την πολιτική ανυπακοή τζιαι την προβολήν των επιχειρημάτων του στα δημόσια φόρα, ώστε το ρεύμαν της αλλαγής που αναζητά στο νομικό πλαίσιον να γίνει "πλειοψηφικό", τζιαι ως τέθκοιον να επικρατήσει.

Φυσικά, κάθε πράξη πολιτικής ανυπακοής αποτελεί προσωπικόν κίνδυνον με εξαιρετικά δυσμενές πολλές φορές τίμημα, ενώ το όφελος μπορεί συχνά να φαίνεται ζοφερόν τζιαι απόμακρον. Κατ'εμέναν μόνον έναν κίνητρον μπορεί να ωθήσει έναν απλόν άθρωπον σε έτσι μονοπάθκια: να νιώθει πραγματικήν ευτυχίαν όταν το πράττει. Τζιαι επειδή το να νιώθεις ευτυχής να τοποθετείς τη ζωή σου στη διελκυστίνδα θεωρώ το εξαιρετικά σπάνιο, όσοι το επιχειρούν έχουν τουλάχιστον το θαυμασμό μου.

Ώσπου να γίνουμεν πολιτικά ανυπάκουοι σε ότι μας αδικεί, stay cool and keep rocking!

Οικογένεια τζιαι γυμνό

Επιστρέφω ξανά σε έναν "ευαίσθητο" θέμαν, τζιαι επειδή στο τελευταίον εψιλοπαρεξηγήθηκεν το πνεύμαν μου, θα το παίξω "προσεκτικός" τωρά.

Φυσικά δαμέ θα αναφερτώ στο - είμαι σίουρος - πολλά ενδιαφέρον θέμαν για το πως είναι πιο "ορθόν" να χειρίζονται τα μέλη μιας οικογένειας, ενήλικες τζιαι μη, το θέμαν του γυμνού μέσα στο σπίτι. Περιορίζω το καθαρά στους γονείς τζιαι τα κοπελλούθκια γιατί το ευρύτερον θέμαν του γυμνού αλλά τζιαι γενικά το πως "κυκλοφορούμεν" μέσα στην κοινωνίαν θέλει πολλές αναρτήσεις. Εν μιλώ επίσης για το γυμνό στην τηλεόραση, το διαδίκτυον, τα έντυπα κλπ. Η ανάρτηση αφορά στο κατά πόσον βλάφτει ή ωφελεί οι γονείς να αφήνουν να κοπελλούθκια τους να τους δουν γυμνούς (π.χ. όταν ντύνονται ή στο μπάνιο) τζιαι αντιστρόφως (μέχρι ποιαν ηλικίαν, αναλόγως τζιαι του φύλου, εν καλόν να αφήνουν τα κοπελλούθκια τους γονείς να τα βλέπουν γυμνά).

Αφορμήν εδώκαν μου τα κοπέλια, τα οποία τωρά τελευταία αρκέψαν να λούνουνται μόνοι τους, τζιαι εν θέλουν τον αδερφόν τους μαζίν τους, ενώ άμα τύχει να ανοίξουν κατά λάθος την πόρταν της τουαλέτας ενώ ο άλλος εν μέσα ακούει τους η γειτονιά. Φυσικά για τούτον φταίει τζιαι το ότι εν έχουμεν κλειθκιά στες εσωτερικές πόρτες, οπότε η επίσημη "διδαχή" είναι "αν η πόρτα εν κλειστή κτυπάτε πριν μπείτε". Εγώ άμα φοηθώ ότι καραδοκεί να ανοίξει κατά λάθος η πόρτα τζιαι είμαι τίτσιρος, αρκέφκω να σφυρώ. Άκουσα εν για τούτον που τραγουδούν άλλοι στη μπανιέρα. 

Ψάχνοντας λλίον για το τι λαλεί ο κόσμος, έππεσα πάνω σε έναν σχετικά παλιόν άρθρον που το CNN. Θκιαβάζοντας το επιβεβαίωσα τες δικές μου σκέψεις: εν υπάρχει ουσιαστικά "σωστόν" ή "λάθος" στο θέμαν τούτον, κάθε οικογένεια μπορεί να συμπεριφερτεί ως προς το γυμνόν αναλόγως των βιωμάτων, των χαρακτήρων των μελών της καθώς τζιαι του ευρύτερου κοινωνικού περίγυρου. Λόγω χάρην αν ζει μια οικογένεια σε μια χώραν όπου το γυμνόν εν προκαλεί αντιδράσεις, τότε εν θα θεωρηθεί τζιαι στο σπίτι κακή "διδαχή" να αφήνουν οι γονείς τα κοπελλούθκια να τους δουν γυμνούς ή να τα αποθαρρύνουν που το να δείξουν, στο πλαίσιον της ρουτίνας πάντα, το σώμαν τους. Επίσης, η θέα του γυμνού ουσιαστικά μπορεί να συνεχίζεται όσον υπάρχει "κοινή συναίνεση" των μελών. Εν γίνεται ας πούμεν να κυκλοφορεί κάποιος γυμνός μέσα στο σπίτιν ενώ κάποια μέλη της οικογένειας νιώθουν άβολα, όπως είναι τζιαι σαφής παραβίαση του προσωπικού χώρου να μεν τυγχάνουν σεβασμού όσα μέλη της οικογένειας εν θέλουν να τους δουν γυμνούς οι υπόλοιποι που εν τραβούν ζόριν.

Εμείς στο σπίτι μας έχουμεν αποφύγει να αφήσουμεν τα κοπέλια να μας δουν τίτσιρους. Με τα εσώρουχα ναι, αλλά ποττέ εν τους αφήσαμεν να δουν "επίμαχα σημεία". Εγώ εν νιώθω ότι το επροτίμησα τόσον γιατί θεωρώ ότι θα τους προξενήσει κάποιαν αρνητικήν επίδρασην, αλλά διότι εν βλέπω ούτε κάποιον όφελος, τζιαι παράλληλα εν νιώθω εγώ άνετα να με θωρεί γυμνόν οποιοσδήποτε άλλος εκτός που τη γυναίκα μου. Επίσης ουδέποτε ένιωσα άνετα να θωρώ άλλους γυμνούς, ειδικά άλλους άντρες (εν μου έτυχεν να βρεθώ σε τόπον με γυμνές γυναίκες οπότε εν έχω άποψη για τζιείνον) σε ντους γυμναστηρίων ή το στρατό. Ένιωσα πολλά φυσικόν να μεν θέλουν οι μιτσιοί σταδιακά να τους θωρούμεν τίτσιρους εμείς, αν τζιαι η ηλικία τους κατ'εμέναν εν σχετικά μικρή ακόμα. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου έχω μιαν ανησυχίαν άμπα τζιαι κάμουμεν τους πολλά "πουριτανούς", ή να συνδέσουν το γυμνό με κάτι το αρνητικό, διότι ούτε εγώ ούτε η αγάπη έχουμεν έτσι εντύπωση. Αλλά στο τέλος της ημέρας νομίζω εννά εύρουν το δρόμον τους οι ίδιοι, βάσει χαρακτήρα τζιαι βιωμάτων που θα αποκτήσουν στην πορεία.

Πάντως το θέμαν του γυμνού εν κάτι που με εξιτάρει, τόσον που άποψην ερωτισμού αλλά κυρίως που κοινωνικής πλευράς. Αθθυμούμαι που εβρεθήκαμεν στις Βρυξέλλες με την αγάπη πριν 2 χρόνια, τζιαι επέρασεν που μπροστά μας, μέρα μεσημέρι, σε κεντρικό δρόμον, μια πορεία ποδηλατιστών όπως τους εγέννησεν η μάνα τους. Άντρες, γυναίκες, μωρά, νέοι, γέροι, άshιημοι, όμορφοι επαρελάσαν χαμογελαστοί, στο πλαίσιον κάποιας εκδήλωσης, τζιαι ο κόσμος εχειροκροτούσεν. Αναρωθκιούμαι τι θα έκαμνεν ο μέσος κυπρέος σε ανάλογην περίπτωσην. 

Άμα ρίξεις μια μαθκιάν στο πως κυκλοφορεί ο κόσμος σήμερα, ειδικά το καλοτζιαίρι, εννά προσέξεις ότι άμα θέλει κάποιος να προκαλέσει, μπορεί να το κάμει πολλά πιο έντονα με το τι φορεί παρά με το τι εν φορεί. Έτσι για παράδειγμα, μια γυναίκα με brazilian στην παραλία εν πολλά πιο "προκλητική" παρά η ίδια ακριβώς γυναίκα εντελώς γυμνή. Σίουρα το τι δείχνεις τζιαι το τι εν δείχνεις αντανακλά τζιαι την αντίληψην που έshιεις για την αισθητικήν, αλλά εν ακόμα γεγονός ότι το γυμνόν, ειδικά δημοσίως, αλλά τζιαι μέσα στην οικογένεια, εξακολουθεί τροποντινά να εν που ευαίσθητον θέμαν έως ταμπού. Γιατί άραγε; Εξάλλου, έχουμεν προ πολλού ξεπεράσει την ανάγκην ένδυσης για "προστασίαν", που τη στιγμήν που ελέγχουμεν το κλίμα στους χώρους διαβίωσης μας.

'Ωσπου να το ξεκαθαρίσουμεν, stay cool and keep rocking!