Αφορμή της ανάρτησης, μια άλλη ανάρτηση, στο μπλογκ του Sam Harris, όπου αναφέρεται στην αποτυχίαν του να αρχίσει συζήτηση με τον Noam Chomsky, στο θέμαν της παρεμβατικότητας του κράτους των Η.Π.Α. ανά την υφήλιον τζιαι το κατά πόσον οι "προθέσεις" ενός εκάστου (ας πούμεν των Η.Π.Α. που την μιαν τζιαι της Αλ Καϊντα ή του Ισλαμικού Κράτους που την άλλην) πρέπει να λαμβάνονται υπόψη κατά την αξιολόγησην των επιλογών τους. Εθκιάβασα το τι εσυζητήσαν (ή μάλλον την αποτυχίαν τους να συζητήσουν) τζιαι καταλήγω σε θκιό βασικά συμπεράσματα, τα οποία ενδέχεται να ανασκευάσω υπό το φως νέων δεδομένων, καθώς η ώρα εν 12.30 τζιαι πρέπει να σηκωστώ νωρίς αύριο για προπόνηση με τα κοπέλια μου:
1) Το αποτέλεσμαν των επιλογών/ ενεργειών αθρώπων, ομάδων, κρατών κλπ. δεν μπορεί κατ' ουδέναν λόγον να υπολείπεται των προθέσεων τους κατά την αξιολόγησην τούτων των επιλογών/ ενεργειών. Στην καλλίττερην περίπτωσην οι προθέσεις πρέπει να λαμβάνονται υπόψην, αλλά κατ'ουδέναν λόγον δεν μπορεί να συνιστούν λόγον στρέβλωσης της αξιολόγησης με το να καθίστανται σημαντικότερες του αποτελέσματος. (Γι'αυτόν τζιαι πρόσφατα αντιπαρέβαλα τες δηλώσεις Γεωργιάδη-Ακκιντζί για την "ποθητήν απεξάρτησην που τες μητέρες-πατρίδες στη λήψη σημαντικών αποφάσεων", για τες οποίες ο πρώτος ελοιδωρήθηκεν ενώ ο δεύτερος έτυχεν εγκωμίων).
2) Η συζήτηση ανάμεσα σε αθρώπους, ειδικά όταν υπάρχει μεγάλη διαφωνία στη θεώρηση των πραγμάτων, είναι το μόνον που τους χωρίζει που τη βίαν τζιαι άλλες μορφές εξαναγκασμού. Γι'αυτόν ο υγιώς σκεπτόμενος άθρωπος πρέπει να επιδιώκει "δύσκολες" συζητήσεις, με αθρώπους που θα τον "ταλαιπωρήσουν" πνευματικά, να μεν επιδιώκει την πειθώ αλλά την εύρεσην κοινού εδάφους τζιαι συναίνεσης, (ακόμα τζιαι στη διαφωνία), τζιαι να είναι έτοιμος να "παραχωρήσει έδαφος", ανασκευάζοντας εν μέρει τες απόψεις του υπό το φως ορθολογιστικά τεκμηριωμένων δεδομένων.
Ώσπου να μάθουμεν να συζητούμεν, με καλές προθέσεις, stay cool and keep rocking!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου