Όταν φκαίννει μαshέριν μπροστά σου...

Γράφω ελαφρώς ταραγμένος ακόμα που ένα σημερινό συμβάν. Με τα κοπέλια επήαμεν στο κολυμβητήριο για μπανάκι το απογευματάκι τζιαι ούλλα ήταν μέλιν όταν θκιό τύποι, ο ένας τζιαι καλά εκ των υπευθύνων της πισίνας (όχι του ομίλου), εδερτήκαν μπροστά στα μάθκια μας για παντελώς ηλίθιον τζιαι επουσιώδην λόγον. Ο ένας αποχώρησεν για να επιστρέψει μετά που κάποιαν ώραν, τζιαι ενώ υποτίθεται είσιεν κληθεί η αστυνομία, με ένα μαshέριν στο shέριν για να σκοτώσει τον άλλον.

Ο ξυλοδαρμός έγινεν δίπλα μου, την κίνησην του δαρμένου με το μαshέριν προς τον άλλον είδα την ενώ ήμουν μέσα στο νερό, με τα κοπέλια ευτυχώς δίπλα μου. Το κολυμβητήριον ήταν γεμάτον οικογένειες, γυναικόπαιδα αλλά τζιαι αρκετούς άντρες, ορισμένοι τζιαι καλά σφίκτερμεν.

Ως τα σήμερα έζησα μια σχετικά προστατευμένη ζωήν, εγώ ο ίδιος ποττέ εν έχω εμπλακεί σε σοβαρόν καφκάν, ενώ εν μετρημένοι στα σιέρκα τζιείνοι που έχω δει "ζωντανά". Ετρομάξαν με οι ίδιες μου οι αντιδράσεις, οι οποίες μεταφράζουνται σε μιαν αδράνειαν τζιαι μιαν παγωμάραν που δεν έχω πρόβλημαν εκ των υστέρων να μεταφράσω παραπάνω ως φόβον/ δειλίαν να παρέμβω παρά ως φρόνηση. 

Το πιο μεγάλο shοκ όμως ένοιωσα το όταν επαρακολούθησα την πορείαν του μαshεροβγάλτη μέσα που το πλήθος των σταδιακά πανικοβαλλόμενων γυναικόπαιδών, χωρίς κανένας που τους τζιαι καλά μάτσιο άντρακλες (συμπεριλαμβανομένου τζιαι εμού) να τολμά να κοντέψει, να μπει στην πορείαν του αποτρεπτικά πριν κοντέψει αρκετά τον άλλον, ο οποίος που τες κινήσεις του εφαίνετουν ότι δεν επίστευκεν ούτε ο ίδιος ότι κανένας δεν έκαμνεν τίποτε. Ευτυχώς, ενώ αρχικά έκαμεν να αμυνθεί (με μιαν πλαστικήν καρέκλαν) έφεξεν του να βουρήσει να φύει, διότι ο άλλος εν αμφιβάλλω καθόλου (που τες κινήσεις τζιαι το ύφος του) ότι θα τον εσκότωνεν. Ακολούθησεν κυνηγητόν γυρόν που την πισίναν, εν μέσω υστερικών κραυγών πανταχόθεν (εγώ εκράτουν τα μωρά μέσα στο νερόν πάντα παγωμένος τζιαι τρέμοντας την ιδέαν ότι ο μανιακός με το μαshέριν θα έφτανεν τον άλλον τζιαι θα είχαμεν ματζιελιόν μπροστά μας), τζιαι πρέπει να επεράσαν 3-4 λεπτά ώσπου μια ομάδα αντρών  (εγώ στην πισίναν πάντα) να περικυκλώσει τον μαshεροφκάλτην τζιαι να προστατεύσει τον άλλον. Στην πορείαν επροέκυψεν ότι ο ένας (ο "στόχος") εν παλιός θαμώνας των κεντρικών φυλακών τζιαι ο άλλος αλκοολικός με ιστορικόν βίας, ενδο- τζιαι έξω-οικογενειακής. Πως εβρεθήκαν έτσι αθρώποι να κάμνουν τα δικά τους σε κολυμβητήριον με οικογένειες εν έναν θέμαν αλλά, πέραν του ότι εν θα ξαναπάμεν ώσπου να αρχίσουν τα μαθήματα (αναλαμβάνει ο όμιλος τζιαι κλείει το κιλικείο, με το οποίον εμπλέκεται ο παρέας που την εγλύππαρεν), εμέναν επροβλημάτισεν με η δική μου συμπεριφορά τζιαι αντίδραση.

Εντάξει πάντα είχα το γνώθι σ'αυτόν ότι είμαι "κότα" στους καφκάες, ότι όπου εμυρίζουμουν φασαρίες έκοφκα λάσπην τζιαι νοιώθω τυχερός που εν εστριμώχτηκα ποττέ στα όρια μου για να ρισκάρω τον εαυτούλλην μου. 

Εν περίεργον αλλά σε άλλες περιπτώσεις σωματικού κινδύνου, π.χ. αθλήματα όπως η μάππα ή το μπάσκετ, εν είμαι έτσι, παίζω αρκετά δυναμικά χωρίς να φοούμαι να βάλω τα shέρκα ή τα πόθκια μου στη "φωθκιάν". Είμαι αρκετά γυμνασμένος, θεωρώ έχω γερό "σκαρί" τζιαι έναν που τα συνηθισμένα μου ατού εν το "τζιατζιάρισμα", δηλαδή η θεμιτή εκτόπιση του αντιπάλου στες διεκδικήσεις. Προφανώς τζιαμέ η απειλή εν αδιόρατη τζιαι έshει το ενδεχόμενον "ατυχήματος" τζιαι οϊ εσκεμμένης βίας.

Αλλά στον καφκάν τρέμω τζιείνον το ενδεχόμενον κυρίως της κακοποίησης, του ακρωτηριασμού, της παραμόρφωσης. Νομίζω θα επροτιμούσα να πεθάνω παρά να επιζήσω παραμορφωμένος ή ακρωτηριασμένος. Ακόμα τζιαι στην τηλεόρασην εν τα αντέχω τούτα, ακριβώς γιατί φαντάζουμαι τα πάνω μου.

Το ερώτημαν είναι λοιπόν: γιατί νοιώθω άshημα με τον εαυτόν μου; Εν είναι καλλίττερα να αποφεύκεις τες κακοτοπιές; Εν δειλία; Η απάντηση έννεν άσπρον - μαύρον τζιαι νομίζω υπάρχουν θκιό στοιχεία που διούν πλεονέκτημαν σε κάποιον αν δεν μπορέσει να αποφύγει την "εμπλοκήν". Το έναν εν η γνώση του τι να κάμει αμυντικά/ επιθετικά. Το άλλον εν η αποφασιστικότητα να εφαρμόσει όσα ξέρει, με σιουρκάν, χωρίς δισταγμόν. Διότι συνήθως τούτα τα πράματα διαρκούν δευτερόλεπτα.
Άρα, το σημερινό συμβάν κάμνει με να σκέφτομαι σοβαρά να ψάξω τζιαι να ακολουθήσω μαθήματα αυτοάμυνας. Εν μπορώ να φκάλω που το νου μου την σκηνήν που μέσα που τόσον κόσμον ο μαshεροφκάλτης εκόντεψεν του άλλου χωρίς να κάμει τίποτε κανένας. Τζιαι οϊ αδίκως αν με ρωτάτε, γιατί να ρισκάρει κάποιος να φάει μαshερκάν για έναν άλλον, αν μεν του είναι κάτι, παιδίν, συγγενής, φίλος. Αλλά πάλε νομίζω κάποιοι που τους παρευρικόμενους πρέπει να ήταν φίλοι του υπό απειλήν τύπου. Τζιαι αν εξαρτάτουν που λλόου τους ο παρέας θα εποσπάζετουν.
Στην ορατήν, χειροπιαστήν προοπτικήν της βίας, πιστεύκω είσαι μόνος σου, τουλάχιστον στην αρχήν, ώσπου να σπάσει το φράγμαν του φόβου των τρίτων για να παρέμβουν, αν μπορούν. Τζιαι ακόμα τζιαι αν ως άθρωπος είμαι κατά της βίας, εν αποκλείεται μιαν ημέραν να είμαι εγώ μπροστά της. Τζιαι έθθα ήθελα να κρεμμαστώ που την αλληλεγγύην κανενός. Ειδικά αν μεν κινδυνεύκω μόνον εγώ αλλά η αγάπη μου, τα παιθκιά μου, κάποιος δικός μου άθρωπος.
Δύσκολον με έτσι συμβάντα τζιαι σκέψεις να stay cool, αλλά κανένας τζιαι τίποτε εν θα μου κόψει το keep rocking!