"Nostalgia is a powerful drug"

Τάδε έφη ο τραγουδιστής των Uriah Heep, τους οποίους απόλαυσα με το αδέρφιν τζιαι το καλαδέρφιν την Τρίτην που επέρασεν στο Pavilion. Ήταν την ώραν που μας έτασσεν πολλά που τα κλασσικά τους κομμάθκια τζιαι ότι θα μας εκάμναν να τραγουδήσουμεν θέλουμεν εν θέλουμεν. Στο τέλος εχάσαμεν τες φωνές μας. Πραγματικά, "δυνατόν ναρκωτικόν"...

Μετά που τέθκοιες νύχτες, εν πιο φανερά κάποια πράματα. Ας πούμεν, όταν ακούεις τζιαι μελετάς την γνήσιαν rock τζιαι heavy metal μουσικήν, η οποία μπορεί να ασχολείται τζιαι νάκκον με τον έρωταν αλλά κυρίως εν μια ππουνιά στο εκάστοτε κατεστημένον τζιαι καθωσπρεπισμόν, καταλάβεις γιατί ο κόσμος εν αποχαυνωμένος τζιαι αμέτοχος στην ίδιαν του τη μοίραν. Άμα το Pavilion γεμώνει με τον Gonidis αλλά με τους Uriah Heep μόνον η "πλατεία" γυρόν της σκηνής, εν ενδεικτικόν της κουλτούρας τζιαι του επιπέδου της εκάστοτε κοινωνίας. Τζιαι ύστερα ο φίλος μου ο OSR καρτερά να ξυπνήσουμεν, να πολιτικοποιηθούμεν, να γίνουμεν ενεργοί αθρώποι τζιαι πολίτες. Βέβαια έσιει δίκαιον ότι ο καθένας οφείλει να αρκέψει που τη δικήν του συμμετοχήν πριν κατηγορήσει ούλλον τον υπόλοιπον κόσμον.

Έτσι μια έστω προσπάθεια θεραπείας που προτείνω για να "εξέλθουμεν της κρίσεως", πέραν του καλού τροχαθκιού ή/ τζιαι ποδηλασίας σε τακτικήν βάσην, είναι να ακούσουμεν hard rock τζιαι heavy metal, με έμφασην στον στίχον. Ας κάμουμεν μιαν αρχήν με τους (παππούδες αλλά παίρνουν τόπους) Uriah Heep:

Gypsy

"Oh, I want my qypsy queen, Will she still be torn between, Her father and lover, One day I will go to him, Strong enough to fight and win, The kind of a man, That he'll understand"

Lady in Black

"She asked me name my foe then, I said the need within some men,To fight and kill their brothers, without thought of love or God, And I begged her give me horses to trample down my enemy, So eager was my passion to devour this waste of life"

Easy Living

"This is a place I've never known before, it's called easy living"........

Ώσπου να έσιει ο κόσμος ούλλος πραγματικά "easy living", stay cool and keep rocking!

Να ανεχόμαστεν όσους εν ανέχονται;

Αρχικά κάτι εκτός θέματος του τίτλου. Σήμερα τα κοπέλια μου εμείναν σπίτιν γιατί γιορτάζει ο αρχιεπίσκοπος (!!). ΔΕΝ θα το σχολιάσω. Προτείνω να θκιαβάσει κάποιος τον Κώσταν Κωνσταντίνου στο σημερινόν ΚΑΤΑ ΒΑΡΒΑΡΩΝ του ΠΟΛΙΤΗ. Καλύφκει με πλήρως, μακάρι να εν καλά.

Εν μπορώ να μεν σχολιάσω όμως τον ίδιον τον Ιωάννην Χρυσόστομον. Οι σύγχρονοι, εξόχως προσηλυτισμένοι εν Χριστώ αδερφοί Έλληνες, δακάτω τζιαι εν Ελλάδι γιορτάζουν τον θκιό φορές, αφού μαζίν με τους Μέγα Βασίλειον τζιαι Γρηγόρην Νανζιανζηνόν συνιστούν τους τρεις ιεράρχες, οι οποίοι εν άλλη μια αφορμή να "κάθουνται" (ή απλά να λουφάρουν κάποιαν ώραν, εν είμαι σίουρος) οι μαθητές τζιαι οι δασκάλοι τους κάθε 30 του Γεννάρη. Τούτη η μέρα γιορτάζεται λέει τζιαι ως η μέρα των ελληνικών γραμμάτων. Όπως όμως μπορεί εύκολα πλέον (τζιαι ευτυχώς) να μάθει κάποιος στοιχειωδώς διερωτώμενος που το πλήθος αντιφάσεων τζιαι ιδεολογικών συγκρούσεων ανάμεσα στον πραγματικόν ελληνικόν κόσμον (τζιείνον που εκαταλύθηκεν τους πρώτους αιώνες μετά χριστόν) τζιαι τον χριστιανισμόν (τζιαι ούλλες τες μονοθεϊστικές θρησκείες βασικά), δαμέ ας πούμεν, ούτε ο Χρυσόστομος, ούτε οι παρέες του οι ιεράρχες, ούτε η θρησκεία τους ολόκληρη εφάκκoύσαν πένναν για την ελληνικήν παιδείαν, φιλοσοφίαν, πολιτισμόν επί της ουσίας, παρά εκαπηλευτήκαν τον επανειλημμένα, για να κάμουν την προπαγάνδαν τους υπέρ της μονοθεϊστικής τους αυταπάτης. Το ήνταλως εβρέθηκεν να γιορτάζεται τζιαι ως μέρα των "ελληνικών" γραμμάτων εν πραγματικά αξιοθαύμαστον, ως προς το πόσον αποτελεσματικός εν ο προσηλυτισμός τζιαι η προπαγάνδα, ειδικά άμα εν παιδιόθεν.

Κλείει η παρένθεση, τζιαι πάμεν να συζητήσουμεν τον τίτλον. Αφορμή ήταν τούτη η είδηση που άκουσα αρχικά ραδιοφωνικώς τζιαι έφερεν μου στο νουν το πως αντιμετωπίζεις έτσι διλήμματα. Κατ' αρχήν η προηγούμενη μου παράγραφος θα εμπορούσεν να θεωρηθεί μήπως "έλλειψη ανοχής" της θρησκείας; Η γελοιογραφία που ακολουθεί δείχνει κάτι αντίστοιχον;

Λέει η ανακοίνωση του Facebook: "Όπως αναφέρεται στους όρους λειτουργίας του Facebook όποιος «με σχόλια και αναρτήσεις προσβάλλει πρόσωπα, φυλές, θρησκείες και ιδεολογίες, αποβάλλεται από το δίκτυο». Η δική μου ανάρτηση προσβάλλει τη θρησκεία (δυνητικά τζιαι γεννικώς); Άρα να φοούμαι αποβολήν που τον blogger;

Μεγάλον ερώτημαν, φαντάζουμαι έννεν απλή η απάντηση. Η ίδια η ερώτηση εμπεριέχει τον κίνδυνον κυκλικότητας. Αν απαντήσεις "οϊ" ουσιαστικά γίνεσαι μέρος του "μη ανεκτού". Αν απαντήσεις "ναι" υπόκεισαι στην "μη ανοχήν" τζιείνων που "ανέχεσαι".

Όπως πάντα, η "επανάσταση του διαδικτύου" διά έστω μιαν απάντησην (πλήθος κατ' άκρίβειαν). Όρεξην να έσιετε. Βάλλω μιαν πολλά διασκεδαστικήν δαμέ.

Προσωπικά ομολογώ ότι θα συνεχίσω να ψάχνω το θέμαν. Καλά να είμαστεν.

Ώσπου να καταλήξω κάπου, stay cool and keep rocking!

Θρησκευόμενοι τζιαι πιστοί αλά καρτ...

Με όποιον "χριστιανόν" μιλήσεις (σε εισαγωγικά διότι πραγματικοί "χριστιανοί" αμφιβάλλω αν υπάρχουν) τζιαι εν στοιχειωδώς συζητήσιμος (εν αναφέρουμαι σε κάτι περιπτώσεις, που εν πολλές, οι οποίοι ας πούμεν παίρνουν στην κυριολεξίαν κάθε λέξην που την βίβλον - παλαιάν τζιαι νέαν) τζιαι καταδείξεις του τες μέχρι γελοιότητας αντιφάσεις τζιαι πεπερασμένες αντιλήψεις που επανειλημμένα τζιαι καθημερινά προβάλλουνται που τους εκπροσώπους της θρησκείας (π.χ. η θέση της γυναίκας, οι ομοφυλόφιλοι κλπ.), απαντούν σου με το "ε μα τζιείνα εν που άλλες εποχές, τωρά εν τζιαι πιστεύκουμεν τα κλπ.". Εν "αλά καρτ" δηλαδή η πίστη τους, θκιαλέουν τάχα ότι τους αρέσκει τζιαι τα υπόλοιπα, οϊ πως τα πολεμούν με κάποιον τρόπον μπας τζιαι "εκσυγχρονιστεί" η θρησκεία τους, αλλά κουντούν τα κάτω που το χαλίν τζιαι πνάζουν. Οι δε παραπάνω που τούτους τους αλα καρτ πιστούς αμφιβάλλω αν έχουν καν κάμει τον κόπον να θκιαβάσουν το εγκόλπιον της θρησκείας τζιαι του δόγματος στο οποίον "μετά φόβου" θεού πιστεύκουν.
Ακόμα τζιαι τούτοι οι τύποι που λαλείτε, οι "αλά καρτ" πιστοί  (γεννικά, οϊ μόνον οι χριστιανοί) αλλάσσουν φύλλον όταν πρόκειται για άλλες "θρησκείες". Κατ' ακρίβειαν, τες άλλες "παρόμοιες" θρησκείες, δηλαδή χριστιανισμόν, μουσουλμανισμόν, τζιαι εβραϊσμόν. Βασικά τζιείνα με τον Ιεχωβάν σε διάφορες εκδόσεις.
"Μα άκουσες νάμπου κάμνουν οι ισλαμιστές; Κόφκουν σιέρκα κλπ. Οϊ μάνα μου, ευτυχώς που  είμαστεν γριστιανοί τζιαι στέλλουμεν μόνον τους ππούshτιες στην κόλασην κλπ". Τζιαι εξεγείρεται η "συνείδηση" τους τζιαι απορούν "μα γιατί έσιει έτσι κόσμον φανατικόν" κλπ. Τζιαι μετά πάσιν τζιαι φιλούν το σιέριν του παπά "γιατί εν έθιμον".

Έχω λοιπόν να πω το εξής σε τούτους τους αθρώπους: Τζιείνα που νομίζετε ότι "εξεπεράσετε" τάχα μου στες γραφές της θρησκείας σας έννεν εσείς που τα εξεπεράσετε αλλά η ανθρωπότητα ως σύνολον. Με το να γίνει πιο μορφωμένη, πιο συνειδητοποιημένη για τον κόσμον γυρόν της, πιο ταπεινή στο πως τον ερμηνεύκει, πιο διψασμένη για πραγματικήν γνώσην βάσει τεκμηρίωσης. 

Για να μπορείτε εσείς να κάμνετε "αλά καρτ" επιλογές που την βίβλον,το κοράνιν ή το ταλμούδ επειδή έσιει τζιαι "νεκατσιαστικά" πράματα τζιειμέσα τζιαι εν γουστάρετε ως "εκσυγχρονισμένοι" πιστοί επέθανεν κόσμος τζιαι κοσμάκης τζιαι πεθανίσκει ακόμα που τον θρησκευτικο/κοινωνικόν φονταμελισμόν κάποιων ομοϊδεατών σας (στο θέμαν πίστης/ θρησκείας για να μεν σας προσβάλουμεν).

Αν τούτον εν σας προβληματίζει έστω τσας ώστε να εκσυγχρονιστείτε πραγματικά απαιτώντας η κάθε θρησκεία στους χώρους λατρείας τζιαι μόνον, είσαστεν συνυπεύθυνοι για κάθε γυναίκαν που κρούζει με οξέα επειδή "ατίμασεν την οικογένειαν" ή ακόμα τζιαι για κάθε θρησκόληπτον τραμπουκκισμόν έξω που θέατρα τζιαι χώρους γνώσης τζιαι πολιτισμού. Σόρρυ τζιόλις.

Ώσπου η βίβλος, το κοράνιν τζιαι άλλα "ιερά βιβλία" να μπουν τζιαμέ που πρέπει (δηλαδή στο τμήμαν "παραμύθκια" της βιβλιοθήκης μας), stay cool and keep rocking!

'Αθληση: Μαζοχισμός ή τρόπος ζωής;

Διαλειμματούδιν που τες αναρτήσεις πολιτικού περιεχομένου. Εναλλακτική θεματολογία: γυμναστική, αθλήματα τζιαι ο "μαζοχισμός" τους. Άρα τζιαι ο δικός μου.

Που τον τζιαιρόν που με αθθυμούμαι είχα τούτην την διάθεσην της άσκησης. Ενύχτωννεν να μπω σπίτιν που την γειτονιάν, όπου είχα την τύχην να έχω παρέαν κάμποσα κοπέλια συνομήλικα ή κοντινής ηλικίας εν πάσει περιπτώσει. Κάποιαν στιγμήν εμεγάλωσεν τζιαι ο αρφός μου οπότε είχα τον τζιαι τζιείνον παρέαν. Είσιεν τζιαι κορούδες αν τζιαι απλά ανεχούμαστεν τες σε κάποια παιχνίθκια μας (ώσπου τζιαι αρκέψαμεν να τες ερωτευκούμαστεν αλλά ως τότε εγράφαν μας κανονικά τζιαι εγυρεύκαν μεγαλλίττερους). Είχαμεν τζιαι "πάρκον" τζιαμέ στο Ττεμπελόδεντρον της Αγλαντζιάς, είχαμεν τζιαι όφκερες χωράφες καπάλιν (τωρά εγεμώσαν posh επαύλεις με πέντε μέντρα περίφραξην άμπα τζιαι φαίνουνται οι "εκλεκτοί" που τες έχουν προς τα έξω), επαίζαμεν μέχρι τελικής πτώσεως. Μάππαν, μπάσκετ, τρεχτόν, χωστόν τζιαι διάφορα αυτοσχέδια παιχνίθκια με ή χωρίς μπάλαν. Ας πούμεν είσιεν έναν μονίμως αχρησιμοποίητον συντριβάνιν στο πάρκον, τζιαι εμπαίνναμεν μέσα με μιαν μάππαν είκοσι-είκοσι, τζιαι εκλωτσούσαμεν μεν την. Όποιον έβρισκεν έχαννεν τζιαι έφκαιννεν έξω. Στο τέλος εμείνισκεν ένας τελευταίος, ο νικητής. Άρεσκεν μας τζιαι το μονοφάτσιην αθθυμούμαι.

Που νωρίς επίσης ο παπάς που το υστέρημαν του αγόρασεν μας ποδήλατα. Πάντα είχα έναν ποδήλατον τζιαι έκοψαν άπειρα χιλιόμετρα στους δρόμους της Αγλαντζιάς τζιαι του Πλατύ. Δαμέ εξιστορώ τες σχετικές μου εμπειρίες, ως πρόσφατα, στο συναφές άθλημαν. 

Που νωρίς εκατάλαβα ότι ήμουν γλήορος στο τρέξιμον. Στην έκτην δημοτικού ήμουν ο πιο γλήορος του σχολείου (του Δ' Αγλαντζιάς) αλλά εν έτυχεν να πάω σε περιφερειακούς έστω αγώνες να "δοκιμαστώ". Στο γυμνάσιον άρκησα να επανέλθω στο θέμαν τούτον, αν τζιαι που την πρώτην γυμνασίου άρκεψα τη συστηματικήν γυμναστικήν τζιαι που τότε ουσιαστικά εν έχω διακόψει ως τα σήμερα. Βέβαια τότε έκαμνα μόνον κάμψεις, κοιλιακούς τζιαι ραχιαίους. Στη γυμναστικήν ήμουν πάντα στους "άνετους", αλλά εν έτυχεν να με "προσέξει" κανένας τζιαι να με ενθαρρύνει να ασχοληθώ πιο συστηματικά με κάποιον άθλημαν του στίβου. Κατά τα άλλα, φούρπος με τη σέσουλαν αν τζιαι εφαίνετουν που τότε ότι εν ήμουν κάτι το ιδιαίτερον στα ομαδικά αθλήματα.

Στην 3η γυμνασίου αποφάσισα να βουρήσω στα 3 χιλιόμετρα, τον λεγόμενον "ανώμαλον" του σχολείου. Στη γυμναστικήν είχαμεν τον Ελευθερίου (γνωστός προπονητής πετόσφαιρας της εποχής) ο οποίος έβαλλεν μας να βουρούμεν κανέναν χιλιόμετρον για προθέρμανσην τζιαι εγώ με τον Γιώτην τον Παναγιώτου (της Ομόνοιας - συμμαθητής τζιαι κολλητός τότε) ερκούμαστεν πάντα πρώτοι (δίπλα-δίπλα για να μεν προσβάλλεται κανένας). Στον ανώμαλον το λοιπόν έφερεν τα η τύχη αλλά τζιαι το ταλέντον να έρτω πρώτος. Τούτον ήταν το έναυσμαν να με προσεγγίσει ο τρίτος στη σειράν, έναν πρωτάκιν τότε, ο Ηλίας, τζιαι να μου προτείνει να πηέννουμεν παρέαν στο ΓΣΠ για προπόνηση. Η "κυβέρνηση" (θώρε παπάς/ "σιωφέρης") εσυγκατένευσεν (άρεσεν του το κυπελλούϊν του ανώμαλου) τζιαι άρκεψεν έτσι η "θητεία" μου στο στίβον.

Βασικά ήμουν ήδη τρίτην γυμνασίου, άρα πολλά μεγάλος πλέον, για να κτίσω κάτι στο στίβον, αλλά μετά που θκιό προπονήσεις εκατάλαβα ότι οι μεγάλες αποστάσεις εν με ευχαριστούσαν. Τούτον επιβεβαιώθηκεν τζιαι στον περιφερειακόν ανώμαλον της Λευκωσίας (όπου αν τζιαι απροπόνητος ήρτα 14ος - οι 10 πρώτοι επηένναν παγκύπριους) όπου παραλλίον να κάμω εμετόν τερματίζοντας τζιαι εμίσησα το αίσθημαν. Έτσι επήα στον Μαυρονικόλαν που με επροπονούσεν τζιαι είπα του ότι προτιμώ τες "ταχύτητες" (100 τζιαι 200 μέτρα). Εστραβομουτσούνιασεν η αλήθκεια διότι ήταν παρασάγγας πιο δύκολον να εύρει δρομείς μεγάλων αποστάσεων τζιαι επίστευκέν ότι είχα ταλέντον τζιαμέ, αλλά εδέχτηκεν.
Για να μεν τα πολλολοώ, έκαμα περιπου θκιό χρόνια συστηματικής ενασχόλησης με τον στίβον, ώσπου τα βούριστρα με τα ιδιαίτερα αναγκάσαν με να διακόψω. Ήταν μια ωραία εποχή, με καλές αναμνήσεις τζιαι με ωραία νταραβέρκα με κόσμον που αλλιώς εν θα εσυναντούσα. Σε ούλλην τούτην την περίοδον οι κατ'οίκον ασκήσεις εσυνεχίζουνταν. Έτσι ήμουν πάντα σχετικά "κτισμένος" τζιαι "σφίκτερμαν", τζιαι τούτον έδωκεν μου τζιαι το παρατσούκλιν μου (βλ. προμετωπίδαν του blog).
Στον στρατόν το ΚΕΝ τζιαι οι τέσσερις μήνες στη ΣΕΑΠ (Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Πεζικού - ήμουν στην καρα-σωβινιστικήν μου φάσην τότε τζιαι ήθελα να ελευθερώσω την Πόλην, με αλεξίπτωτον σε τουρκικόν χωριόν, ειδικήν μεταχείρισην των Τουρκάλων τζιαι άλλα ωραία τζιαι εθνικιστικά) ήταν εξόχως "αθλητικοί", κοινώς ερεύσαμεν που τα τροχάθκια τζιαι το "παίρνε σαπίγλαρε". Με την επιστροφήν στα πάτρια εδάφη τζιαι το επόμενον 20μηνον στο Μπαρσάκ του Δαλιού (εν που τότε που με εσύγκοφκεν η περιοχή) εβάρυνα που το καθήσιν, τα σουβλάκια τζιαι την αδράνειαν γεννικώς αλλά επήεννα γυμναστήριον, που έστω ως ημίμετρον κάτι έκαμνεν.

Στην δεκαετίαν του πανεπιστημίου είχα πάλε το σύστημαν μου. Έπαιζα μάππαν στο φοιτητικόν πρωτάθλημαν (των Κυπραίων) τζιαι στην ομάδαν της σχολής μου. Παράλληλα έκαμνα τες ασκησούες μου, τες οποίες εμπλούτισα με ότι έμαθα που το γυμναστήριο, συνοδευμένες που έναν πάγκον με μπάρα τζιαι αλτηράκια. Κάποιαν στιγμήν εξαναπήα γυμναστήριον στη Σαλονίκη, όπου είσιεν ωραίον στίβον, τζιαι αξιοποίησα τον για τροχάδην προθέρμανσης. Ήταν η πρώτη φορά μετά την φάσην του στίβου που έκαμνα 4 χιλιόμετρα σε είκοσι λεπτά απλά για προθέμανσην. Ήταν ωραίες εποχές, 12 χρόνια τζιαι 15 κιλά λλιόττερα που τωρά.
Όταν ήρταμεν πίσω Κύπρον, είχα τες πρώτες μου απογοητεύσεις με την "αθλητικήν μου κατάστασην". Βασικά εβάρυνα λόγω της καθιστικής δουλειάς, κάτι που στην Ελλάδαν είχα γλυτώσει λόγω του καθημερινού περπατήματος προς τζιαι από τες στάσεις των λεοφωρείων. Δακάτω με τα αυτοκίνητα έλειψεν τούτον. Οπότε μιαν καλήν ημέραν, επήα να παίξω μάππαν χωρίς να "βράσω". Ακούεται έναν απόκοσμον "κρρρ" τζιαι έτην την πρώτην θλάσην της ζωής μου. Πασ'τον τετρακέφαλον του ποθκιού αησ'τον πελάν. Ακολουθησαν τζ'άλλες, διότι εκτός που το βάρος μου που ήταν πλέον παραπάνω, ήμουν τζιαι "απαίδευτος" στο τροχάδην. Μακάρι να εν καλά ο φίλος ο Κέντελης ο φυσιοθεραπευτής, που αφού επεριποιήθηκεν τα πονεμένα μου πόθκια μου έκαμεν την απλήν εισήγησην να αρκέψω να βουρώ λλίον τροχαδάκιν.
Έσιει που τότε 3-4 χρόνια τζιαι πλέον είμαι συστηματικός δρομέας. Τωρά τελευταία μάλιστα επόλλυνα την ώραν τζιαι κάμνω κανέναν 40λεπτον, που πρέπει να φκάλλει 5 χιλιόμετρα. Πάω τζιαι σε διοργανώσεις όποτε ευκαιρίσω, αλλά το φίλον τον Πατίνιον ακόμα εν τον επέτυχα να γνωριστούμεν. Next time...
Τα κοπέλια μου τωρά αρκέψαν κολύμπιν τζιεικάτω στο κοινοτικόν της Αγλαντζιάς, με έναν (κυριολεκτικά τζιαι μεταφορικά) "τσάρον" δάσκαλον. Ελπίζω κάποιαν στιγμήν να με μάθουν να κολυμπώ τζιαι γω σωστά τζιαι αν αξιωθούμεν να κάμουμεν καμιάν πισινούαν σε κανέναν εξοχικόν να βάλουμεν τζιαι τούτον το πολλά "οικολογικόν" άθλημαν στη ρουτίναν της οικογένειας.
Εν πάσει περιπτώσει, τζιαι επειδή επολλολόησα (πάλε), να καταλήξω στο ότι η άθληση είναι μαζοχισμός, για τον απλόν λόγον ότι σημαίνει σωματικήν δοκιμασίαν. Άρα αν θέλεις να την πετύχεις συστηματικά (που μόνον έτσι έσιει αποτέλεσμαν) πρέπει να σου γίνει τρόπος ζωής. Αλλιώς δεν θα πετύχεις να την τηρήσεις σε βάθος χρόνου. Έσιει πολλά οφέλη, χειροπιαστά τζιαι άϋλα τζιαι αν καταφέρεις να την κάμεις παιχνίδιν, γίνεται τζιαι ευχαρίστηση. Ποττέ όμως μεν την προσπαθήσεις με το στανιόν. Διότι ούτε ψυχολογικά ούτε άλλωσπως θα σε ωφελέσει.
Αν θα βουράς πάντως, βοηθά πολλά η μουσική. Εδοκίμασα το τελευταία τζιαι απορώ πως άντεχα να βουρώ πριν δίχα της. Αν καταφέρω να ξεφορτωθώ τζιαι καμμιάν δεκαρκάν κιλά υπέρβαρον, θα είμαι ένας πολλά ευτυχισμένος χαζίριν σαραντάρης.

Ωραίες Μουσικούλες για πόρωσην καθώς βουράτε!

Ώσπου να ξεφορτωθώ το υπέρβαρον (ή να μεν πασιηνίσκουν οι σιοκολατούες), stay cool and keep rocking!