"Εουρο"-βίζιον...

Η φωτογραφία άσχετη, απλά άρεσε μου, εκφράζει με διαχρονικά (εντός τζιαι εκτός "κρίσης"). Ο τίτλος εμπνευσμένος που τον πασιουρτήν του Μαυροβουνίου που δυστυχώς εν επροκρίθηκεν, παρά την πολλά εναλλακτικήν τζιαι "πολιτικήν" παρουσίαν του:

Είχαμεν (κυπρο)ελληνικόν (ή ελληνο-κυπριακόν, διαλιέχτε κατα γούστον) "θρίαμβον" (ήτοι πρόκριση στο μεγάλο τελικόν (τζιαι η Ελλάς) όπου πάμεν για νέους "θριάμβους" (αφού αγχωθήκαμεν τζιόλις που εννά φιλοξενήσουμεν τον διαγωνισμόν του χρόνου). Ακούω ήδη τες σφυρκιές αγανάκτισης των υπολοίπων όταν εννά ανταλλάξουμεν δωδεκαρούθκια στον τελικόν με τη "μαμάν-πατρίδαν". Αντικειμενικά πάντα...

Έκατσα τζιαι άκουσα τα παραπάνω κομμάθκια, συμπεριλαμβανομένων τζιαι των "δικών μας". Ωραίες οι κοπελλίτσες μας (πάντα ήμουν οπαδός του "εγχώριου" προϊόντος), καλές παρουσίες, πολλά ταιρκαστά τραουδάκια για τα κλαπ της Μυκόνου το καλοκαιράκιν που έφτασεν, αλλά έπιασα τον εαυτόν μου να αναρωθκιέται το εξής: αν δεν εβάλλαν τες σημαιούες κάτω αριστερά, ήνταλως θα εμπόρεν κάποιος να καταλάβει πόθθεν κρατά η σκούφκια τους;

Είμαι διεθνιστής ρε κουμπάρε αλλά είμαι κατά της ισοπέδωσης. Εν κανεί που εν τιμούμεν την ιδιαίτερην μας πατρίδαν (που τυγχάννει να εν τζιαι κράτος σε αντίθεσην π.χ. με την Κρήτην, τα Δωδεκάνησα τζιαι άλλους ελληνικούς νομούς), εν τιμούμεν καν την ελληνικήν μας ταυτότηταν (που χάννεται στα βάθη των χιλιετηρίδων και άλλες μπαρούφες). Μηδέν ταυτότητα, μηδέν πολιτιστική αντιπροσώπευση που το "λίκνον του πολιτισμού" τζιαι την "αλύτρωτην" επαρχίαν του...

Δέτε τζιαι έναν κομμάτιν που κάποιους τζιαι καλά "πολιτιστικά κατώττερους μας" (ήταν πας στα δεντρά όταν εκάμναμεν τον Παρθενώναν τζιαι άλλες μπαρούφες):

Γλώσσα, εναλλακτικότητα, ερμηνεία, πάθος, βίωμαν του τραουθκιού. Αθθυμίζω ότι εχάσαν οι Αλβανοί 12 κοπελλούθκια προχτές (σε ατύχημα σχολικού λεωφορείου), η χώρα τους πενθεί. Η ράστα-κορού έλιωσεν πας στη σκηνήν. Έκλαψεν για τους συμπατριώτες της.

Ώσπου να αρκέψουμεν να νοιώθουμεν όμορφα για τη διαφορετικότητα μας σε Κύπρον τζιαι μαμάν-πατρίδαν, stay cool and keep rocking!

Εν τα γονίδια ηλίθιε....

Εντάξει το "ηλίθιε" εννά προτιμούσα να ήταν κάτι πιο ταιρκαστόν στη δική μου ιδιοσυγκρασίαν (π.χ. "άθρωπε" ή "τσιάκκο") αλλά έτσι εννά ήταν δύσκολον να παραπέμψει στο παρόμοιου τίτλου βιβλίον του Νίκου Μπογιόπουλου. Το οποίον με τη σειρά του έπιασεν την ιδέαν που το προεκλογικόν σλόγκαν του Μπίλλυ του Κλίντον (ναι, της Χίλαρη τζιαι της Μόνικας) εναντίον του Μπους πατέρα. Παρεμπιπτόντως το "stupid" οι αμερικανοί εν το εννοούν ως "ηλίθιε" νομίζω αλλά μάλλον ως "χαζέ" ή "βλάκα", τέλως πάντων λλίον πιο "light", αλλά ούλλοι ξέρουμεν ήνταλως αρέσκει στους καλαμαράες να λαλούν κουβέντες παραπάνω. Η πιο σωστή λέξη για το "ηλίθιος" νομίζω εν το "idiot", το οποίον έσιει πολλά ενδιαφέρουσαν προέλευσην. Τέλος πάντων.

Που λαλείτε, σχεδόν ετέλειωσα το βιβλίον τούτον, εμείναν κανέναν-θκιό κεφάλαια, τζιαι έχω εντρυφήσει στο πόσον αναλυτική τζιαι μανιώδης μπορεί να είναι μια λιτανεία εναντίον κάποιου προσώπου, πράματος, θεωρίας κλπ. όταν το θέλει κάποιος. Σελίδες επί σελίδων συνεχούς μαστιγώματος τούτου του ανθρωποφάγου κοινωνικοοικονομικονομικού συστήματος που ονομάζεται καπιταλισμός. Είμαι 1000% σίουρος ότι αν υπήρχεν η παραμικρή επιστημονική ή άλλη ένδειξη ότι ο καπιταλισμός εν άμεσα ή έμμεσα υπεύθυνος για τη φυλλοξήραν, το ρουσούδιν τζιαι τη λειψυδρίαν, ο εν λόγω "ριζοσπαστικός" δημοσιογράφος ήταν να τα συμπεριλάβει. Εύχουμαι τζιαι ελπίζω, για να μεν στεναχωρηθώ στο τέλος για τα ριάλια τζιαι το χρόνον που εσπατάλησα για να αγοράσω τζιαι να θκιαβάσω το βιβλίον, ο συγγραφέας του να δεήσει να δώσε έναν ίχνος έστω της "εναλλακτικής πρότασης" που έσιει υπόψην, πέραν που  τες αμέτρητες παραπομπές του στους τόμους των έργων του Μαρξ τζιαι του Λένιν.

Επί της ουσίας ο συγγραφέας εν τζιαι λαλεί φοβερά καινούρια πράματα. Οποιοσδήποτε έσιει στοιχειώδην επαφήν με τον κόσμον του σήμμερα (αν κάτι έσιει όντως βελτιωθεί σε πείσμαν της συνεχούς επιδείνωσης σε ούλλα τα μέτωπα που έσιει επιφέρει το σύστημαν κατά τον κ. Μπογιόπουλον εν η πρόσβαση στην πληροφορία) θωρεί ότι τζιαι πριν αλλά τζιαι κατά την κρίσην η κατάσταση στον κόσμον απέχει παρασάγγας που το ιδανικόν. Άλλοι τρων σπάζουν τζιαι άλλοι πεθανίσκουν που την πείναν. Άλλοι αυτοκτονούν που ανίαν τζιαι άλλοι εν έχουν στέγην ή πρόσβασην στη μόρφωσην. Μια ισχνή μειοψηφία (περίπου 1%) κατέχει όσον πλούτον εν κατέχουν οι άλλοι ούλλοι κλπ. Τζιαι τούτα ούλλα ενώ ο κόσμος παράγει αρκετά για να καλύψει πολλές φορές τες βιοποριστικές ανάγκες ούλλων των αθρώπων. Ως δαμέ, τζιαι παρά την εμμονήν του συγγραφέα να θεωρεί ότι εν σωστόν να μέμφεται το σύστημαν που την μιαν για την "αριθμολαγνίαν" του αλλά η λιτανεία του να βρίθει που νούμερα, ποσοστά τζιαι χρηματοοικονομικούς δείκτες, εγώ εν διαφωνώ επί της ουσίας στο εξής: capitalism (όπως ένει) sucks! Πρέπει να αλλάξει ή/ τζιαι να βελτιωθεί ως σύστημαν.

Κατ'εμέναν, που σίουρα έχω τα δικά μου στερεότυπα τζιαι δεν ισχυρίζουμαι ότι είμαι αντικειμενικός σε τούτα τα θέματα ο συγγραφέας διαπράττει τρία θεμελιώδη λάθη: 1. ήδη ανέφερα ότι επιλέγει να κρίνει το σύστημαν με τον ίδιον τρόπον τον οποίον μέμφεται, δηλαδή την απεικόνισην της ποιότητας ζωής με την "ψυχρότηταν" των αριθμών/ δεικτών 2. διατείνεται, ως να είναι αυτοεκπληρούμενη προφητεία, ότι ο Μάρξ, ο Έγκελ, ο Λένιν δεδικαίωνται, αλλά παράλληλα αρνείται ότι το εναλλακτικόν σύστημαν που τούτοι επροτείναν (κομμουνισμός) έσιει πραγματικά δοκιμαστεί/ εφαρμοστεί 3. κάθε αντικειμενικός κριτής οφείλει, στην παράθεση των αρνητικών στοιχείων τζιαι αδυναμίών του αντικειμένου της κριτικής του, να παραθέσει στοιχειωδώς τζιαι τυχόν θετικές πλευρές του. Στο βιβλίον του κ. Μπογιόπουλου αμφιβάλλω αν μπορεί κάποιος να εντοπίσει μισήν λέξην για τα επιτεύγματα του αθρώπου κατά την περίοδον επικράτησης τούτου του "επάρατου συστήματος". Ρε ακόμα τζιαι για το Χίτλερ έχουν να πουν ότι εματζιέλλεψεν τον κόσμον αλλά εγέμωσεν την Ευρώπην δρόμους να κινείται ο κοσμάκης τζιαι είπεν τζιαι το "ένας σκαραβαίος για κάθε νοικοτζιυρκόν"...

Πέραν των τριών τούτων "λαθών", ο Μπογιόπουλος κάμνει ακόμα έναν άλλον, πιο θεμελιώδες λάθος. Ανάγει μιαν ομάδαν του πληθυσμού σε "δαίμονες" (κεφαλαιοκράτες, αστική τάξη) τζιαι εναποθέτει την ελπίδαν του στους "αγγέλους" (προλετάριους) για επανάστασην, τζιαι ανατροπήν του συστήματος (αμελώντας φυσικά, τουλάχιστον ως τζιαμέ που εθκιάβασα, να αναφέρει τζιαι λλία πρακτικά μέτρα σε καθημερινόν επίπεδον για την "επόμενην μέραν"). Αναρωθκιούμαι αν ο κ. Μπογιόπουλος τζιαι οι ομοϊδεάτες του συνειδητοποιούν ότι τζιαι στες θκιό ομάδες έχουμεν έναν βασικόν, κοινόν στοιχείον: homo sapiens οι μεν, homo sapiens οι δε. Προφανώς θεωρείται ότι η ένταξη του ατόμου στην εκάστοτε ομάδαν αναιρεί τούτον το θεμελιώδες χαρακτηριστικόν τους. Άλλα "γονίδια" ο αστός, άλλα ο "προλετάριος". Έτσι φαίνεται πως όταν (αν θέλει ο λαός) επικρατήσουν οι δεύτεροι έναντι των πρώτων, τζιαι αφού καταλαγιάσει η "καταιγίδα του μίσους κατά της αδικίας" (βλέπε "δικτατορία του προλεταριάτου" ή μάλλον κάμε αναδρομήν στη μοίραν της μπουρζουαζίας στην Σοβιετικήν Ένωσην μετά το 1917), εννά έσιει καλλιεργηθεί τόσον πολλά η ηθική του "εν υπάρχει άτομον αλλά σύνολον/ κοινόν καλόν" που ο κόσμος θα μεταμορφωθεί σε έναν επίγειον παράδεισον απόλυτης δικαιοσύνης, όπου ο καθένας θα "αμοίβεται βάσει των αναγκών του τζιαι θα επιβαρύνεται βάσει των δυνατοτήτων του" (πολλά "βιβλικόν"). Περιττόν να αναφέρουμεν ότι η πρώτη απόπειρα εφαρμογής του κομμουνισμού, αφού πρώτα "επλήγηκεν" που πλήθος διασπαστικών τζιαι "ρεφορμιστικών" ιδεολογιών τζιαι προσπαθειών, εκατέληξεν σε (ακόμα πιο αμείλικτον για τους πολίτες των κρατών που τον εφαρμόσαν) "κρατικόν καπιταλισμόν", όπου ο "δαίμονας αστός/ κεφαλαιοκράτης" αντικαταστάθηκεν που την "κομματικήν νομεκλατούραν" τζιαι τους "πατερούληδες".

Εγώ ο πτωχός τω πνεύματι, δεξιών/ συντηρητικών καταβολών (όσον τζιαι να τες έχω ποκουππίσει εσχάτως), μη έχων ακόμα θκιαβάσει μιαν έστω εκλαϊκευμένην έκδοσην των Απάντων του Λένιν τζιαι του "Κεφαλαίου" του ΄Μαρξ (αν τζιαι έχω θκιαβάσει το "Μανιφέστον" τζιαι μιαν ανάλυσην των "υπέρ τζιαι κατά" του Μάρξ), έχω αντιληφθεί ότι ο κ. Μπογιόπουλος με το βιβλίον του ουσιαστικά κατακεραυνώννει θκιό κατηγορίες αθρώπων, περαν των "δαιμόνων/ κεφαλαιοκρατών/ πολυεθνικών" κλπ.: τζιείνους που θεωρούν ότι ο καπιταλισμός έννεν δομικά ελαττωματικός αλλά απλά εν εφαρμόζεται σωστά για διάφορους λόγους (κάτι που διατείνονται εξάλλου τζιαι οι κομμουνιστές για το σύστημαν της δικής τους αρεσκείας) τζαι τζιείνους που συμφωνούν μεν για τα αδιέξοδα του συστήματος αλλά προτιμούν να το ανατρέψουν "ειρηνικά", δηλαδή με χρησιμοποίησην στοιχείων του (π.χ. αστικά κόμματα) με τρόπον που να επικρατήσει ο σοσιαλισμός. Τούτους τους δεύτερους ο κ. Μπογιόπουλος κατακεραυνώννει τους ακόμα παραπάνω που τους πρώτους, σαν καλός hardcore κομμουνιστής.

Επειδή μπορώ (τζιαι αρέσκει μου) να μιλώ τζιαι να γράφω για μέρες, εννά κάμω μιαν παρεμφερήν αναφοράν σε θκιό αθρώπους που προφανώς είναι ή υπήρξαν τσιάκκοι: ο Richard Dawkins τζιαι ο Αϊνσταϊν (τζιαι ο Φρόϊντ εν μες τούτους αλλά ας μεν το παρατραβούμεν). Ο μεν πρώτος, στες πρώτες σελίδες του best seller "The selfish gene" αναφέρει ότι θα πρέπει να εισάξουμεν με επεμβατικούς τρόπους την ηθικήν του "αλτρουϊσμού" διότι τέθκοιος μηχανισμός εν υφίσταται στήν - καθαρά εγωιστικήν - φύσην των γονιδίων, οϊ μόνον του αθρώπου αλλά ολόκληρου του οικοσυστήματος διότι απλά "έννεν βιώσιμος". Αναφέρει επίσης τα λόγια κάποιου άλλου, ο οποίος περίπου λαλεί ότι τυχόν επισκέπτες που το διάστημαν θα έπρεπεν να μετρούν το βαθμόν προόδου ενός πλανήτη που το κατά πόσον έσιει ανακαλυφθεί ή οϊ που κάποιον νοήμων ον πάνω του η εξέλιξη μέσω της φυσικής επιλογής. Στην γην έπρεπεν να περάσουν 3-4 διεκατομμύρια που την γένεσην ζωής για να γίνει τούτον (που το Δαρβίνον). Εγώ ο αδαής θα πω επί τούτου μόνον το εξής: αλτροισμός εν υπάρχει. Υπάρχει μόνον εγωισμός με "καλά", "κακά" ή "καθόλου" αποτελέσματα. Ζούμεν σε έναν σύμπαν (όπου είμαστεν αμελητέα to say the least ποσότητα) που φαίνεται να έσιει ως κύριον λόγον ύπαρξης την πορείαν προς τον αφανισμόν. Αλλά κατά τα άλλα μπορούμεν να μεταμορφωθούμεν σε "αλτρουιστές". Μα φυσικά, αν έτσι θα εξυπηρετηθεί κάπως ο εγωισμός μας...

Ο Αλβέρτος (ο οποίος ως σοφός άθρωπος επέκρινεν το σύστημαν αλλά επροσπάθησεν να καταδείξει το ύψος της δυσκολίας μετάβασης στον επιθυμητόν για τον ίδιον σοσιαλισμόν), είπεν τα εξής πολλά ωραία:

"...ο σκοπός του σοσιαλισμού είναι κοινωνικοηθικός. Η επιστήμη δεν μπορεί να δη­μιουργεί σκοπούς και είναι ακόμη λιγότερο ικανή να τους εμφυσήσει στους ανθρώπους. Το μέγιστο που μπορεί να κάνει η επιστήμη είναι να προσφέρει τα μέσα για την επίτευξη ορισμέ­νων σκοπών...". Φανταστείτε άρα όταν η επιστήμη έννεν αρκετή να ορίσει την "ηθικήν", πόσον δύσκολον μεθοδολογικά εν το όλο θέμα.

"Η κοινωνική συμπεριφορά των ανθρώπινων υπάρξεων μπορεί να διαφέρει πολύ ανάλογα με τα επικρατούντα πολιτιστικά πρότυπα και τύπους οργάνωσης που κυριαρχούν στην κοινωνία. Σε αυτό ακριβώς βασίζουν τις ελπίδες όσοι επιδιώκουν να καλυτερέψουν την τύχη του ανθρώπου: οι άνθρωποι δεν είναι κα­ταδικασμένοι λόγω της βιολογικής τους ψυχοσύνθεσης να αλληλοεξοντώνονται ή να παραδί­δονται στο έλεος της σκληρής και αναπόφευκτης μοίρας." Χμ, δαμέ ο Φρόϊντ νομίζω ψιλοδιαφωνεί με τα περί "ενστίκτου επιθετικότητας". Πάραυτα δαμέ εγώ σημειώννω ότι η βασική κινητήριος δύναμη παραμένει το "εγωιστικό γονίδιο", του οποίου φυγείν αδύνατον. Η διδασκαλία της κοινωνίας λοιπόν έσιει θκιό προκλήσεις: 1. να ορίσει σωστά τζιαι μεθοδολογικά την "ηθικήν" 2. να την διδάξει μέσα που την εξυπηρέτησην του "εγωισμού" του κάθε ατόμου.

"Η κατάσταση που επικρατεί στην οικονομία, βασιζόμενη στην καπιταλιστική ατομική ιδιοκτησία, χαρακτηρίζεται επομένως από δυο κύριες αρχές: πρώτο, τα μέσα παραγωγής (κεφάλαιο), αποτελούν ατομική ιδιοκτησία και οι ιδιοκτήτες τα διαχειρίζονται κατά την κρίση τους. Δεύτερο, η σύμβαση εργασίας είναι ελεύθερη. Φυσικά από την άποψη αυτή δεν υπάρχει καθαρή καπιταλιστική κοινωνία.

Πρέπει ιδιαίτερα να σημειώσουμε ότι οι εργάτες, χάρη στη μακροχρόνια και έντονη πολιτική πάλη σημείωσαν επιτυχίες εξασφαλίζοντας σε ορισμένες κατηγορίες εργατών «βελτιωμένη» μορφή ελεύθερης σύμβασης εργασίας. Αλλά η σημερινή οικονομία στο σύνολό της διαφέρει κατά πολύ από τον «καθαρό» καπιταλισμό." Τούτον το κομμάτι φαίνεται να συμπλέει με τζιείνους που διατείνονται ότι ούτε ο καπιταλισμός έσιει "επιτευχθεί" (εξ' ου τζιαι οι "κρίσεις").

"Είμαι πεισμένος ότι μόνο ένας δρόμος υπάρχει για να μπει τέλος σε όλο αυτό το κακό, δη­λαδή τη δημιουργία της σοσιαλιστικής οικονομίας με το αντίστοιχο σε αυτή σύστημα παιδείας, προσανατολισμένης σε κοινωνικούς σκοπούς.". Couldn't agree more. Αντιπαραβάλτε το τούτον με τον "εξτρεμισμόν" της ανατροπής να δούμεντε, ποιον εν πιο "ελκυστικόν";

"Η επίτευξη του σοσιαλισμού απαιτεί την επίλυση ορισμένων εξαιρετικά δύσκολων κοινωνικοπολιτικών προβλημάτων. Πώς, λόγου χάρη, παίρνοντας υπό­ψη το βάθεμα της συγκέντρωσης της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας θα αποτραπεί η με­τατροπή της γραφειοκρατίας σε δύναμη που κατέχει την πλήρη εξουσία. Πώς θα προστατευ­τούν τα δικαιώματα του ατόμου και ταυτόχρονα να υπάρχει εγγύηση ενός δημοκρατικού αντί­βαρου στην εξουσία της γραφειοκρατίας. Οι σκοποί και τα προβλήματα του σοσιαλισμού δεν είναι τόσο απλά και η σαφής κατανόησή τους έχει μέγιστη σημασία στο μεταβατικό μας αιώ­να.". Θωρείτε αν ο Μπογιόπουλος π.χ. μετά την λιτανείαν έκαμνεν έστω τζιαι μισόν hint για το πως σκέφεται ο ίδιος τζιαι οι ομοϊδεάτες του να λύσουν τούτα τα "εξαιρετικά δύσκολα" (ακόμα τζιαι για τον Αίνσταϊν) πρόβλήματα στο δρόμον της επίτευξης του σοσιαλισμού, είσιεν περίπτωσην να μεν τον ακούσουμεν; Γιατί είμαστεν τίποτε μαζόχες;

Ώσπου να προτείνουν οι κομμουνιστές συγκεκριμένες λύσεις καθημερινής εφαρμογής για επίτευξην του επίγειου παραδείσου που ούλλοι ονειρευκούμαστιν (αστούλληδες τζιαι προλετάριοι), stay cool and keep rocking!

Τέγνη (no comment)...

...θέλει τζι' οι ζωντανοί να διούν το γαίμαν τους...

Με αφορμήν την σημερινήν μου επίσκεψην τζιαι "κατάθεσην" στον Σταθμόν Αιμοδοσίας του Κέντρου Υγείας Έγκωμης η σημερινή μου ανάρτηση. Διάς το γαίμαν σου κυριολεκτικά αλλά πιάννει τόπον. Εν ανώδυνον, γλήορον, σχεδόν ευχαριστον ως διαδικασία τζιαι σίουρα ανεβαστικόν στη ψυχολογίαν. Τόσον απλόν πράμαν για να δώσεις τζιαι συ κάτι πίσω ρε αδερφέ σε τούτον τον κόσμον που είσιες την τύχην να σε φιλοξενεί για τες λλίες δεκαετίες που εννά σε ανεχτεί. Τζιαι που έσιεις υγείαν για να μπορείς τζιόλις.

Επίσης, τες ευχαριστίες μου που καρκιάς στον Χριστάκην Ταπακούδην, που σε τούτον το θέμαν αποτελεί λόγον έμπνευσης τζιαι υπερηφάνειας, στο ότι καλός ο εγωισμός, αλλά καλλίττερος όταν ωφελεί τζιαι τους άλλους εκτός του εαυτούλλη μας.

Εν θέλω φωτογραφίες ρε κοπέλια λαλώ σας...

Συχνή εικόνα στες εξόδους στα χωρκά με το father όταν οργανώνναν τες τοπικές αιμοδοσίες
(εγώ επήεννα για ηθικήν στήριξην τζιαι για free σκουώς λεμοναδούαν)

Ώσπου να μεν γυρεύκουμεν γαίμαν γιατί εν μας κανεί, stay cool and keep rocking!

Τι εννά γίνεις όταν μυαλίνεις;

Ούλλοι μυαλινίσκουμεν, συνέχεια τζιόλις, οπότε η ερώτηση απευθύνεται σε ούλλες τες ηλικίες τζιαι οϊ απλά στες παιδικές/ εφηβικές.

Βασικά στην δικήν μου λογικήν, για να απαντήσεις πρέπει να καθορίσεις το τι θέλεις που τη ζωή σου. Τζιαι επειδή σε τούτον το ερώτημαν, πιθανώς να υπάρχουν απαντήσεις όσες τζιαι αθρώποι, εγώ προτιμώ να τα συνοψίσω ούλλα σε μιαν κοινήν: ζητάς την ευτυχίαν. Short and sweet.

Άρα, αφού το ζητούμενον φαίνεται μεν κοινόν αλλά δύσκολον να προσδιοριστεί, ήνταλως το πετυχαίνεις; Δαμέ εν το απαντήσαν τούτον μεγάλα μυαλά της ανθρωπότητας, ποιος είμαι εγώ να αποπειραθώ; Οπότε περιορίζω την έρευναν στο θέμαν της απασχόλησης, εξού τζιαι το "τι θέλεις να γίνεις(;)".

Αφορμή της όλης ανάρτησης ήταν η εχτεσινή μου παρουσία στο Λύκειον Ιδαλίου, στο πλαίσιον της Μέρας της Ευρώπης (που εν πάει καλά δυστυχώς) η οποία εγιορτάζετουν εχτές (9 Μαϊου). Παρόλον που είπα τζιαι του φίλου του osr  ότι εν μου αρέσκει να παινεύκουμαι περί των "ακτιβιστικών δρώμενων" στα οποία επιδίδουμαι, εν σκόπιμον για το όλον θέμαν να αναφέρω ότι είμαι εθελοντικό μέλος της επιτροπής Ευρωπαϊκών θεμάτων του Δήμου Ιδαλίου εδώ τζιαι λλίους μήνες (που τότε που είμαι λλίον πιο αθκιασερός τα πρωινά ελέω career change). Στο σχολείον επήα με στόχον να προσφέρω ότι γνώσεις έχω για το πως οι νεαροί μπορούν να αξιοποιήσουν ευρωπαϊκά κονδύλια, συν άλλες δυνατότητες που τους προσφέρει το ευρωπαϊκόν γίγνεσθαι, παρέαν με συναδέλφους που την Αναπτυξιακήν Λευκωσίας, η οποία εν σύμβουλος του Δήμου σε παρόμοια θέματα. Να σημειώσω ότι το φετινόν θέμαν της συγκεκριμένης μέρας είναι "Μαζί γινόμαστε πιο δυνατοί", ενώ το 2012 χαρακτηρίζεται ως "Ευρωπαϊκό Έτος Ενεργού Γήρανσης και Αλληλεγγύης μεταξύ των Γενεών".

Εν πάσει περιπτώσει, τζιαι λόγω ώρας (πρωίν) τζιαι λόγω θεμάτων προώθησης, τζιαι λόγω γεννικής αντίληψης του μέσου κυπραίου (άρα τζιαι μέσου Δαλίτη) περί του "Ευρωπαϊκού γίγνεσθαι" (στα τέθκοια του δηλαδή), η παρουσία του κοινού επεριορίστηκεν σε τέσσερα τμήματα του λυκείου, πρώτης τζιαι δευτέρας τάξης (παρόλον που στην ανακοίνωσην αναφέρουνταν ως ενδιαφερόμενοι άνεργοι τζιαι επιχειρήσεις). Η ομάδα μας είσιεν ετοιμάσει μιαν αλληλουχίαν που σχετικά φιλμάκια, τα οποία εν διαθέσιμα στο site της Ε.Ε., τα οποία εβλέπαν οι μαθητές τζιαι μετά εσυζητούσαμεν για το τι καταλαβαίνουν, τι απορίες είχαν τζιαι πως θα μπορούσεν η ιδιότητα τους ως Ευρωπαίοι πολίτες να τους φανεί χρήσιμη.

Γεννικά είμαι της εντύπωσης ότι παρά το χάσμαν γενεών, που μοιάζει αναπόφευκτον πολλές φορές, η κάθε νέα γεννιά παρουσιάζει βελτιώσεις αλλά τζιαι μείον σε σχέσην με την προηγούμενην. Η δική μου αίσθηση είναι ότι οι βελτιώσεις συνήθως υπερτερούν των στοιχείων που σιειροττερεύκουν, αν τζιαι τούτον εξαρτάται που τα κριτήρια που βάλλεις. Εν πάσει περιπτώσει, είχα ως εχτές την αίσθησην ότι οι μιτσιοί σήμμερα, ειδικά με την πρόσβασην (ελέω ίντερνετ) που έχουν στην πληροφορίαν τζιαι κατ' επέκτασην στη γνώση, στο θέμαν του αιώνου ερωτήματος που έθεσα ως τίτλον της ανάρτησης εν καλλίττεροι που λλόου μας (εμάς που αποφοιτήσαμεν π.χ. πριν 20 χρόνια, που το ίντερνετ στην Κύπρο ήταν σε εμβρυακόν αν οϊ μηδενικόν επίπεδον). Το δείγμαν που είδα εχτές, ασχέτως αν εν αντιπροσωπευτικόν ή οϊ, πρέπει να πω ότι απογοήτευσεν με.

Βασικά, κάθε τμήμαν που έρκετουν εθώρεν τα φιλμάκια που είχαν ετοιμαστεί (περίπου 15') τζιαι μετά εζητούσαμεν τους να σχολιάσουν/ ρωτήσουν με βάσην το τι είχαν δει τζιαι ακούσει. Επειδή οι μιτσιοί εθωρούσαν μας όπως τα ούφο, εσκέφτηκα να τους ρωτώ κάτι που λογικά απασχολεί τους στες πρώτες τάξεις του λυκείου, τζιαι μετά να το συνδέσουμεν με το θέμαν "Ευρώπη": "πόσοι που σας έσιετε ψάξει ή τζιαι αποφασίσει τι θα κάμετε όταν τελειώσετε το σχολείον;".

Εν ηξέρω για τους άλλους τζιαμέ, αλλά εγώ επροβληματίστηκα πολλά που τα σιέρκα που εσηκώννουνταν. Ούτε ένας στους τέσσερις δηλαδή κατά μέσον όρον. Τα δε κοπέλια που υποτίθεται ηξέραν τι εθέλαν, ήταν ή "διάδοχοι" οικογενειακών επιχειρήσεων ή είχαν βάλει κάτι στο νου τους με κριτήριον το "αρέσκει μου". Του τύπου "αρέσκει μου ήνταλως ακούεται". Εν είχαν ιδέαν μάλιστα τι απαίτείται για να εξασκήσεις τα επαγγέματα τούτα, ούτε τι πραγματικά σημαίνουν που άποψην καθημερινότητας αλλά τζιαι διαδρομής στο χρόνο.

Οι συνάδελφοι της αναπτυξιακής όταν το εσυζητήσαμεν λλίον μετά, είπαν μου ότι εν πρέπει να αγχώννουμεν τους μιτσιούς που νωρίς με το τι πρέπει να σπουδάσουν. Σωστόν. Εν πρέπει να τους αγχώννουμεν εμείς. Πρέπει να τους κάμουμεν να αγχωθούν που μόνοι τους (ή να τους δώσουμεν ερεθίσματα αν ενοχλεί η λέξη άγχος). Οϊ για το τι εννά σπουδάσουν. Αλλά για το πως θα κάμουν το δρόμον τους προς το στόχον (την απροσδιόριστην ευτυχίαν) ευκολώττερον (διότι ζούμεν σε έναν όμορφον αλλά δύσκολον κόσμον όπως γνωρίζουν ούλλοι).

Θα γράψω τζιαι δαμέ το τι είπα μέσες άκρες τζιαι στους μαθητές. Εν μιλώ (ή γράφω) ως ειδικός βέβαια αλλά ως σχεδόν σαραντάρης, έχοντας δουλέψει για 9 χρόνια περίπου, μετά που άλλα δέκα σε σπουδές, μιαν άποψην χ-ψ εγκυρότητας νοιώθω ότι την έχω.

Ο άθρωπος (ανεξαρτήτου ηλικίας), στο θέμαν απασχόληση έσιει κατ' εμέναν τρία ερωτήματα να κάμει στον εαυτόν του σε πρώτο στάδιον:

- τι μου αρέσκει

- σε τι είμαι καλός,

- τι αποφέρει σε πόρους (υλικούς τζιαι άϋλους)

Εν φανερόν ότι αναλόγως της εκκίνησης του καθενός, η βαρύτητα του κάθε ερωτήματος αλλάσσει. Για παράδειγμαν, αν σου αρέσκει κάτι αλλά εν έσιεις τη δυνατότητα/ ικανότητα να το κάμνεις, ή η δυνατότητα σου εν ανεπαρκής, δυσκολεύκουν τα πράματα. Αν επίσης σου αρέσκει, είσαι τζιαι καλός αλλά εν αποφέρει όσα χρειάζεσαι για να είσαι ευτυχισμένος, πάλε εννά προβληματιστείς. Αν δε είσαι καλός, φέρνει σου πόρους αλλά εν σου αρέσκει, το ίδιον.

Ακούεται δύσκολον να πετύχεις ούλλα τα συστατικά του μίγματος. Εν για τούτον που οι παραπάνω που μας συνήθως απασχολούμαστεν με κάτι που είτε εν μας αρέσκει, είτε εν αξιοποιεί ούλλες τες ικανότητες τζιαι ταλέντα μας, φτάννει να μας βοηθά βιοποριστικά. Δαμέ ο Μπογιόπουλος του "Είναι ο Καπιταλισμός ηλίθιε" εννά σου σύρει φυσικά ότι εν λόγω του καπιταλισμού που οι παραπάνω εν έχουμεν εξασφαλισμένην μίνιμουμ διαβίωσην (τροφή, στέγη, μόρφωση κλπ.) τζιαι αναγκαζούμαστεν να ζούμεν με συμβιβασμόν τζιαι ψαλιδισμένην ευτυχίαν. Μπορεί τζιαι ναν' έτσι αλλά φυσικά κανένας εν μπορεί να λειτουργεί με το ιδεατόν αλλά με τζιείνον που έσιει ομπρός του.

Στα παιθκιά του λυκείου λοιπόν, αφού ανάπτυξα την απλοϊκήν μου ανάλυση του πιο πάνω τριπτύχου, τζιαι εσύνδεσα την με το τι είναι ευρωπαϊκή ένωση τζιαι τες προσεγγίσεις για το πως θα κινηθούν προς τα τζιει (π.χ. σπουδές, κατευθείαν απασχόληση, δια βίου μάθηση κλπ.) είπα τους ότι το τι θα γίνουν εν πρέπει να εν θέμαν ούτε των γονιών τους, ούτε των δασκάλων τους, ούτε τζιαι των παιθκιών που μπορεί κάποιοι που τζιείνους να σκέφτουνται να κάμουν (this is Cyprus εξάλλου, το "θέλω εγγόνια" φυγείν αδύνατον). Εν πρώτα που ούλλα ΔΙΚΟΝ τους θέμαν, ΔΙΚΗ τους η ευτυχία που πρέπει να τζιυνιήσουν. Άρα καλά κάμνουν να φέρουν τα μίλια τους τζιαι να αξιοποιήσουν ένα σωρόν πράματα που εμείς εν είχαμεν τον τζιαιρόν μας για να αυξήσουν τες πιθανότητες να το πετύχουν.

Ώσπου να μάθω τζιαι γω νάμπου εννά γίνω όταν μυαλίνω, stay cool and keep rocking!

Εγέρθητι!

Σήμερα ήταν να κάμω μιαν σύντομην αναφοράν στην όμορφην εμπειρίαν που είχαμεν οικογενειακώς στο "Σπίτι της Συνεργασίας" εψές. Οι (εν Χριστώ) αδερφοί Έλληνες όμως αναγκάζουν με να βάλω κάτι άλλον. Άλλες ομορφκιές, του τύπου που σου προκαλούν μιαν έντονην διάθεσην να σηκώσεις το σιέριν σου τζιαι να το κουπανήσεις πασ'το κούτελλο σου (με δύναμην). Ευχαριστώ πολλά "αέρφκια". Δέτε τη σχετικήν "ομορφκιάν"

Ώσπου να μεν σηκωννούμαστεν στο παράγγελμαν "εγέρθητι" που φασιστόμουτρα, stay cool and keep rocking!

Πρώτα γενέθλια για το "Σπίτι της Συνεργασίας"

Εν το ήβρα στα ελληνικά οπότε αναρτώ το στα εγγλέζικα fyi:

"Dear friends,

The 6th May 2012 marks the 1st birthday of the Home for Cooperation (H4C) and the Association for Historical Dialogue & Research (AHDR) is planning a truly memorable celebration, with a street festival which will take place at the H4C from 3pm.

The festival will include a host of activities for all to enjoy, including bike tours of Nicosia, games, painting and graffiti activities, laughter yoga, live music, and other surprises! See the attached documents for further details.

Be part of this historic event by joining us for the celebrations and help us make the 6thMay truly unforgettable!

Don't miss it!

For further information regarding the Home for Cooperation, please visit the H4C website: http://www.home4cooperation.info/".

Οδηγίες πως να φτάσετε δαμέ

Ώσπου να τα πούμεν τζιαμέ, stay cool and keep rocking!