Τι εννά γίνεις όταν μυαλίνεις;

Ούλλοι μυαλινίσκουμεν, συνέχεια τζιόλις, οπότε η ερώτηση απευθύνεται σε ούλλες τες ηλικίες τζιαι οϊ απλά στες παιδικές/ εφηβικές.

Βασικά στην δικήν μου λογικήν, για να απαντήσεις πρέπει να καθορίσεις το τι θέλεις που τη ζωή σου. Τζιαι επειδή σε τούτον το ερώτημαν, πιθανώς να υπάρχουν απαντήσεις όσες τζιαι αθρώποι, εγώ προτιμώ να τα συνοψίσω ούλλα σε μιαν κοινήν: ζητάς την ευτυχίαν. Short and sweet.

Άρα, αφού το ζητούμενον φαίνεται μεν κοινόν αλλά δύσκολον να προσδιοριστεί, ήνταλως το πετυχαίνεις; Δαμέ εν το απαντήσαν τούτον μεγάλα μυαλά της ανθρωπότητας, ποιος είμαι εγώ να αποπειραθώ; Οπότε περιορίζω την έρευναν στο θέμαν της απασχόλησης, εξού τζιαι το "τι θέλεις να γίνεις(;)".

Αφορμή της όλης ανάρτησης ήταν η εχτεσινή μου παρουσία στο Λύκειον Ιδαλίου, στο πλαίσιον της Μέρας της Ευρώπης (που εν πάει καλά δυστυχώς) η οποία εγιορτάζετουν εχτές (9 Μαϊου). Παρόλον που είπα τζιαι του φίλου του osr  ότι εν μου αρέσκει να παινεύκουμαι περί των "ακτιβιστικών δρώμενων" στα οποία επιδίδουμαι, εν σκόπιμον για το όλον θέμαν να αναφέρω ότι είμαι εθελοντικό μέλος της επιτροπής Ευρωπαϊκών θεμάτων του Δήμου Ιδαλίου εδώ τζιαι λλίους μήνες (που τότε που είμαι λλίον πιο αθκιασερός τα πρωινά ελέω career change). Στο σχολείον επήα με στόχον να προσφέρω ότι γνώσεις έχω για το πως οι νεαροί μπορούν να αξιοποιήσουν ευρωπαϊκά κονδύλια, συν άλλες δυνατότητες που τους προσφέρει το ευρωπαϊκόν γίγνεσθαι, παρέαν με συναδέλφους που την Αναπτυξιακήν Λευκωσίας, η οποία εν σύμβουλος του Δήμου σε παρόμοια θέματα. Να σημειώσω ότι το φετινόν θέμαν της συγκεκριμένης μέρας είναι "Μαζί γινόμαστε πιο δυνατοί", ενώ το 2012 χαρακτηρίζεται ως "Ευρωπαϊκό Έτος Ενεργού Γήρανσης και Αλληλεγγύης μεταξύ των Γενεών".

Εν πάσει περιπτώσει, τζιαι λόγω ώρας (πρωίν) τζιαι λόγω θεμάτων προώθησης, τζιαι λόγω γεννικής αντίληψης του μέσου κυπραίου (άρα τζιαι μέσου Δαλίτη) περί του "Ευρωπαϊκού γίγνεσθαι" (στα τέθκοια του δηλαδή), η παρουσία του κοινού επεριορίστηκεν σε τέσσερα τμήματα του λυκείου, πρώτης τζιαι δευτέρας τάξης (παρόλον που στην ανακοίνωσην αναφέρουνταν ως ενδιαφερόμενοι άνεργοι τζιαι επιχειρήσεις). Η ομάδα μας είσιεν ετοιμάσει μιαν αλληλουχίαν που σχετικά φιλμάκια, τα οποία εν διαθέσιμα στο site της Ε.Ε., τα οποία εβλέπαν οι μαθητές τζιαι μετά εσυζητούσαμεν για το τι καταλαβαίνουν, τι απορίες είχαν τζιαι πως θα μπορούσεν η ιδιότητα τους ως Ευρωπαίοι πολίτες να τους φανεί χρήσιμη.

Γεννικά είμαι της εντύπωσης ότι παρά το χάσμαν γενεών, που μοιάζει αναπόφευκτον πολλές φορές, η κάθε νέα γεννιά παρουσιάζει βελτιώσεις αλλά τζιαι μείον σε σχέσην με την προηγούμενην. Η δική μου αίσθηση είναι ότι οι βελτιώσεις συνήθως υπερτερούν των στοιχείων που σιειροττερεύκουν, αν τζιαι τούτον εξαρτάται που τα κριτήρια που βάλλεις. Εν πάσει περιπτώσει, είχα ως εχτές την αίσθησην ότι οι μιτσιοί σήμμερα, ειδικά με την πρόσβασην (ελέω ίντερνετ) που έχουν στην πληροφορίαν τζιαι κατ' επέκτασην στη γνώση, στο θέμαν του αιώνου ερωτήματος που έθεσα ως τίτλον της ανάρτησης εν καλλίττεροι που λλόου μας (εμάς που αποφοιτήσαμεν π.χ. πριν 20 χρόνια, που το ίντερνετ στην Κύπρο ήταν σε εμβρυακόν αν οϊ μηδενικόν επίπεδον). Το δείγμαν που είδα εχτές, ασχέτως αν εν αντιπροσωπευτικόν ή οϊ, πρέπει να πω ότι απογοήτευσεν με.

Βασικά, κάθε τμήμαν που έρκετουν εθώρεν τα φιλμάκια που είχαν ετοιμαστεί (περίπου 15') τζιαι μετά εζητούσαμεν τους να σχολιάσουν/ ρωτήσουν με βάσην το τι είχαν δει τζιαι ακούσει. Επειδή οι μιτσιοί εθωρούσαν μας όπως τα ούφο, εσκέφτηκα να τους ρωτώ κάτι που λογικά απασχολεί τους στες πρώτες τάξεις του λυκείου, τζιαι μετά να το συνδέσουμεν με το θέμαν "Ευρώπη": "πόσοι που σας έσιετε ψάξει ή τζιαι αποφασίσει τι θα κάμετε όταν τελειώσετε το σχολείον;".

Εν ηξέρω για τους άλλους τζιαμέ, αλλά εγώ επροβληματίστηκα πολλά που τα σιέρκα που εσηκώννουνταν. Ούτε ένας στους τέσσερις δηλαδή κατά μέσον όρον. Τα δε κοπέλια που υποτίθεται ηξέραν τι εθέλαν, ήταν ή "διάδοχοι" οικογενειακών επιχειρήσεων ή είχαν βάλει κάτι στο νου τους με κριτήριον το "αρέσκει μου". Του τύπου "αρέσκει μου ήνταλως ακούεται". Εν είχαν ιδέαν μάλιστα τι απαίτείται για να εξασκήσεις τα επαγγέματα τούτα, ούτε τι πραγματικά σημαίνουν που άποψην καθημερινότητας αλλά τζιαι διαδρομής στο χρόνο.

Οι συνάδελφοι της αναπτυξιακής όταν το εσυζητήσαμεν λλίον μετά, είπαν μου ότι εν πρέπει να αγχώννουμεν τους μιτσιούς που νωρίς με το τι πρέπει να σπουδάσουν. Σωστόν. Εν πρέπει να τους αγχώννουμεν εμείς. Πρέπει να τους κάμουμεν να αγχωθούν που μόνοι τους (ή να τους δώσουμεν ερεθίσματα αν ενοχλεί η λέξη άγχος). Οϊ για το τι εννά σπουδάσουν. Αλλά για το πως θα κάμουν το δρόμον τους προς το στόχον (την απροσδιόριστην ευτυχίαν) ευκολώττερον (διότι ζούμεν σε έναν όμορφον αλλά δύσκολον κόσμον όπως γνωρίζουν ούλλοι).

Θα γράψω τζιαι δαμέ το τι είπα μέσες άκρες τζιαι στους μαθητές. Εν μιλώ (ή γράφω) ως ειδικός βέβαια αλλά ως σχεδόν σαραντάρης, έχοντας δουλέψει για 9 χρόνια περίπου, μετά που άλλα δέκα σε σπουδές, μιαν άποψην χ-ψ εγκυρότητας νοιώθω ότι την έχω.

Ο άθρωπος (ανεξαρτήτου ηλικίας), στο θέμαν απασχόληση έσιει κατ' εμέναν τρία ερωτήματα να κάμει στον εαυτόν του σε πρώτο στάδιον:

- τι μου αρέσκει

- σε τι είμαι καλός,

- τι αποφέρει σε πόρους (υλικούς τζιαι άϋλους)

Εν φανερόν ότι αναλόγως της εκκίνησης του καθενός, η βαρύτητα του κάθε ερωτήματος αλλάσσει. Για παράδειγμαν, αν σου αρέσκει κάτι αλλά εν έσιεις τη δυνατότητα/ ικανότητα να το κάμνεις, ή η δυνατότητα σου εν ανεπαρκής, δυσκολεύκουν τα πράματα. Αν επίσης σου αρέσκει, είσαι τζιαι καλός αλλά εν αποφέρει όσα χρειάζεσαι για να είσαι ευτυχισμένος, πάλε εννά προβληματιστείς. Αν δε είσαι καλός, φέρνει σου πόρους αλλά εν σου αρέσκει, το ίδιον.

Ακούεται δύσκολον να πετύχεις ούλλα τα συστατικά του μίγματος. Εν για τούτον που οι παραπάνω που μας συνήθως απασχολούμαστεν με κάτι που είτε εν μας αρέσκει, είτε εν αξιοποιεί ούλλες τες ικανότητες τζιαι ταλέντα μας, φτάννει να μας βοηθά βιοποριστικά. Δαμέ ο Μπογιόπουλος του "Είναι ο Καπιταλισμός ηλίθιε" εννά σου σύρει φυσικά ότι εν λόγω του καπιταλισμού που οι παραπάνω εν έχουμεν εξασφαλισμένην μίνιμουμ διαβίωσην (τροφή, στέγη, μόρφωση κλπ.) τζιαι αναγκαζούμαστεν να ζούμεν με συμβιβασμόν τζιαι ψαλιδισμένην ευτυχίαν. Μπορεί τζιαι ναν' έτσι αλλά φυσικά κανένας εν μπορεί να λειτουργεί με το ιδεατόν αλλά με τζιείνον που έσιει ομπρός του.

Στα παιθκιά του λυκείου λοιπόν, αφού ανάπτυξα την απλοϊκήν μου ανάλυση του πιο πάνω τριπτύχου, τζιαι εσύνδεσα την με το τι είναι ευρωπαϊκή ένωση τζιαι τες προσεγγίσεις για το πως θα κινηθούν προς τα τζιει (π.χ. σπουδές, κατευθείαν απασχόληση, δια βίου μάθηση κλπ.) είπα τους ότι το τι θα γίνουν εν πρέπει να εν θέμαν ούτε των γονιών τους, ούτε των δασκάλων τους, ούτε τζιαι των παιθκιών που μπορεί κάποιοι που τζιείνους να σκέφτουνται να κάμουν (this is Cyprus εξάλλου, το "θέλω εγγόνια" φυγείν αδύνατον). Εν πρώτα που ούλλα ΔΙΚΟΝ τους θέμαν, ΔΙΚΗ τους η ευτυχία που πρέπει να τζιυνιήσουν. Άρα καλά κάμνουν να φέρουν τα μίλια τους τζιαι να αξιοποιήσουν ένα σωρόν πράματα που εμείς εν είχαμεν τον τζιαιρόν μας για να αυξήσουν τες πιθανότητες να το πετύχουν.

Ώσπου να μάθω τζιαι γω νάμπου εννά γίνω όταν μυαλίνω, stay cool and keep rocking!