Αντι-συναγερμική αλλεργία...

Τες πιο κάτω κουβέντες άρκεψα να τες γράφω αρχές του έτους αλλά εν εγιούτισεν να τελειώσω το αρθράκι μου τότες. Επειδή βαρκούμαι να αρκέψω που το μηδέν άλλην ανάρτησην, επισυνάπτω το όπως το είχα διαμορφώσει, τζιαι θα το ολοκληρώσω σήμερα:

"Μάλιστα. Κοντεύκω να τελειώσω έναν βιβλίον που αφορά στον Αντρέα Ζιαρτίδην, έναν που τα πιο παλιά στελέχη της ΠΕΟ τζιαι του ΑΚΕΛ, ο οποίος επακκετταρίστηκεν που το κόμμαν κάποιαν στιγμήν, όπως ο Παπαπέτρου, ο Δίγκλης κλπ. Μου έκαμεν φοβερήν εντύπωσην ότι ένας που τους κύριους λόγους που τον εσιουττάραν, όπως λαλεί ο ίδιος, εν η διαφωνία του με την λεγόμενην "θεωρίαν της συμπόρευσης". Βάσει τούτης της θεωρίας, ο Εζεκίας απέδιδεν την μείωσην των ποσοστών του ΑΚΕΛ μετά την κόντρα με την Τζιυπρήν στο γεγονός ότι εσυνασπίστηκεν με το συναγερμόν εναντίον του, γυρόν που το θέμαν τότε των δεικτών Κουεγιάρ, για τους οποίους ο Τζιυπρής ήταν στείρα απόρριψη τζιαι έκαμνεν μας ρεντίκολον διεθνώς.

Εν γεγονός ότι ο συναγερμός ενσωματώνει που την ίδρυσην του (1976) στοιχεία εθνικιστικά διαφόρων αποχρώσεων, που απλούς ρομαντικούς ως σωβινιστές τζιαι ρατσίσταρους. Βέβαια το 2004 πολλοί που τούτους εκάμαν την για το ΕΥΡΩΚΟ τζιαι άλλα τυχάρπαστα σχήματα που τείνουν να διαλυθούν γιατί τίποτε εν λαλούν. Κάποιοι τέλεια ακραίοι εκφράζουνται στο (Γ)ΕΛΑΜ αν τζιαι τζειμέσα νομίζω έσιει που ούλλους τους χώρους πλην ΑΚΕΛ (το οποίον αν φκάλλει ακραίους, έννεν για το έθνος μεν, αλλά ακραίοι παραμένουν δε).  Κάποιοι εστραφήκαν με την ουράν στα σιέλια αλλά δυστυχώς κλάννουν κατά τζιαιρούς τζιαι εκθέτουν μας. Εν αμελητέες όμως ποσότητες μπροστά στην καθαρήν γραμμήν του Αναστασιάδη για το κυπριακόν, που εξακολουθεί να είναι επανενωτική τζιαι ρεαλιστική πάνω που ούλλα.

Που το 2004 τζιαι μετά, αν τζιαι τελικά θκιαβάζοντας την ιστορίαν του κυπριακού, εν που πιο πριν, η πολιτική του ΑΚΕΛ τζιαι του Συναγερμού στο κυπριακό εν σχεδόν ταυτόσημη, δηλαδή ρεαλιστική τζιαι διαλλακτική, με στόχον να λυθεί το συντομότερον τζιαι με την λλιόττερην δυνατήν χασούραν, έχοντας τζιαι οι θκιό αποφασίσει ότι "δίκαιην" λύσην, όπως την οραματίζουνται οι έλληνες-κύπριοι δηλαδή, εν έσιει χωρίς πόλεμον. Αλλά εν εννοούν να τα εύρουν, μπας τζιαι υπερκεραστεί η απορριπτικότητα των υπολοίπων (που εν το ίδιον καθαρή), τζιαι σε τούτον εν σαφές στο μυαλό μου πιον ότι φταίει πρώτιστα το ΑΚΕΛ, ενισχυμένον που τούτην την μερίδαν των απορριπτικών που για διάφορους λόγους εν πακκεττάρει ο Αναστασιάδης που το συναγερμόν να τελειώννουμεν.

Ο Ζιαρτίδης στο βιβλίον του Παιονίδη αναφέρει κάτι πολλά εντυπωσιακόν. Ο Χριστόφιας ήταν ουσιαστικά τρίτος στη σειράν πίσω που άλλα θκιό στελέχη του ΑΚΕΛ για να διαδεχτεί τον Εζεκίαν. Οι άλλοι θκιό όμως ήταν θιασώτες της συνεργασίας στο κυπριακόν με τον συναγερμόν, ενώ ο Χριστόφιας ήταν εναντίον, έχοντας υιοθετήσει (τζιαι εξακολουθεί μέχρι σήμερα) την αντισυναγερμικήν αλλεργίαν του Εζεκία βάσει της θεωρίας της "συμπόρευσης".

Το λυπηρόν είναι ότι πέραν της ηγεσίας του ΑΚΕΛ, ο αντισυναγερμισμός έσιει διαποτίσει φοβερά τζιαι τον κόσμον του. Ενώ εν μπροστά στα μάθκια τους το αυτονόητον ότι εν μαζί τους ο συναγερμός στον στόχο λύσης ΔΔΟ, ανακαλύπτουν σιήλια άλλοθι για να το αποφύγουν. Τζιαι το σιειρόττερον, εθελοτυφλούν απέναντι στην απορριπτικότηταν των άλλων τζιαι επικεντρώνουνται πάντα στο συναγερμόν, βρέξει σιονίσει."

Δυστυχώς οϊ στην περίπτωσην μας...

Είχα φτάσει ως δαμέ. Σήμερα μπορώ να συμπληρώσω ότι τζιαι ο συναγερμός, με την ηγεσίαν προεξάρχουσαν, κάμνει τα ίδια τζιαι σιειρόττερα. Διαγκωνίζεται με το ΑΚΕΛ, αλλά ακόμα πιο "πρόστυχα" για το ποιος εννά προσεταιριστεί τους "κεντρώους". Έσχατη "προστυχιά" οι δηλώσεις Αναστασιάδη για το αν θα βάλει υποψήφιος ή οϊ ο Χριστόφιας τζιαι τα περί απόσυρσης των προτάσεων του. Εν πάει καλά ο Νίκαρος, πρέπει να το ομολογήσωμεν. Ούτε τζιαι ο σύντροφος (συν γυναιξί) εις στην Ελίτα. Απελπισία σκέττη!

Τζιαι φυσικά ο μέσος συναγερμικός εν διαποτισμένος με αντι-ακελικήν αλλεργίαν. Χωρίς να ξέρει πολλές φορές το γιατί. Όπως τζιαι το "εθνικιστής", το "κομμουνιστής" εκατάντησεν παραδοσιακή "βρισιά". Όσοι που μας τζιαι που τες θκιό μερκές ευνοούν μιαν στοιχειώδην γεφύρωσην των σημαντικών διαφορών ως υπέρβαση για το κοινόν καλόν στο μέγιστον πρόβλημαν (στο οποίον συμφωνούν κατά βάση) είτε βαφτιζούμαστεν προδότες είτε τρώμεν την ειρωνίαν σύννεφον.

Η μέγιστη τραγωδία είναι φυσικά ότι (ταξικόν ή οϊ), το κυπριακόν απαιτεί να κάμουν ένα μίνιμουμ οι θκιό τους (Συναγερμός τζιαι ΑΚΕΛ), αλλιώς πάντα εννά προσκρούει η λύση (ή το κομμάτιν της που μας αναλογεί τέλος πάντων) στο "απορριπτικόν/ ρυθμιστικόν" μέτωπον των "κεντρώων".  Παράλληλα, επικρατεί πάντα σε ώρες έντασης η θεωρία των "κακών ξένων" είτε τούτοι εν ο ΟΗΕ, οι Εγγλέζοι, οι Αμερικανοί, οι Ρώσσοι κλπ. Κατά που λαλεί τζιαι ο παπάς μου, "εν μας μυρίζουν τα σκατά που εν μες στα ρουθούνια, πάμεν συνέχεια πάραέξω να γυρέψουμεν την βρωμιάν των ξένων".

Ώσπου να έχουμεν πραγματικόν ΔΗΣΑΚΕΛ ως επανενωτικόν μέτωπον, τζιαι ώσπου να σταματήσουμεν να γυρεύκουμεν τα "ξένα σκατά" μπας τζιαι χώσουμεν την "ευωθκιάν" των δικών μας, stay cool and keep rocking!