Πατριωτικός ρεαλισμός

 

Είμαστεν σε προεκλογικήν περίοδον τοπικά τζ̆αι σε περίοδον τεράστιων αναταράξεων διεθνώς οπότε παρατηρούμεν μιαν έξαρσην συζητήσεων στην δημόσιαν σφαίραν που αφορούν στο τι μπορεί να γίνει στο κυπριακόν το επόμενον διάστημαν, ειδικά εφόσον έφυεν ο αδιάλλακτος τζ̆αι διχοτομικός Τατάρ τζ̆αι εκλέγηκεν πανηγυρικά ο, σίγουρα πιο συζητήσιμος, Ερχιουμάν.

Ήρτεν που λαλείτε ο Μητσοτάκης στο μνημόσυνον του Κληρίδη τζ̆αι αναφέρτηκεν στον μακαρίτην ως θιασώτην της έννοιας που αποτελεί τον τίτλον της ανάρτησης. Τζ̆αι εμουντάραν οι σύσσωμοι οι απορριπτικοί του τόπου, που εν χωνεύκουν τον Μητσοτάκην διότι "βρωμά υποχωρητικότηταν", να απαξιώσουν τον όρον. Τζ̆αι φυσικά όπως κάθε παράλογη συζήτηση, έτσι τζ̆αι τούτη εκφυλίζεται σε γλωσσικόν διαγωνισμόν.

Βέβαια οι έννοιες εν απλές τζ̆αι ξεκάθαρες. Ρεαλισμός κατ' εμέναν είναι απλά ότι αντί να λειτουργείς με στείρον συναίσθημαν, βάλλεις πρώτα την λογικήν μπροστά πριν κάμεις μιαν επιλογήν. Πατριωτισμός εν ακόμα πιο απλόν. Εν η αγάπη για την πατρίδαν. Η οποία πατρίδα εν ταυτίζεται απαραίτητα με το έθνος.

Άρα, τζ̆αι το πράμαν εξακολουθεί να εν απλόν, ο πατριωτικός ρεαλισμός υποβάλλει ότι στες επιλογές σου για την πατρίδαν σου, την οποίαν προφανώς αγαπάς, βάλλεις πρώτιστα την λογικήν τζ̆αι όχι το συναίσθημαν. Τζ̆αι η λογική συνήθως υπαγορεύκει τον συμβιβασμόν. Όχι την βίαν. Η βία για πολλούς, ειδικά τους συναισθηματίες πατριώτες, φαντάζει η δύσκολη επιλογή. Εν είναι όμως. Ο άθρωπος εύκολα γίνεται βίαιος, ποικιλοτρόπως. Εύκολα αφήνει το συναίσθημαν να τον παρασύρει. Δύσκολον είναι να περιορίσει την συναισθηματικήν φόρτισην τζ̆αι να δει την κατάστασην έξω που το κουτίν, νηφάλια τζ̆αι με ορίζονταν πέραν του άμεσου. Δύσκολον είναι να δείξει εμπιστοσύνην σε αθρώπους που μέχρι σήμερα θεωρεί εχθρούς. Διότι μπορεί να διακρίνει ότι σε μακροπρόθεσμον ορίζονταν κάθε άθρωπος, ανεξαρτήτως άλλων ιδιοτήτων, θέλει την ησυχίαν του τζ̆αι ψάχνει καταστάσεις αμοιβαίου οφέλους, αντί αμοιβαίας καταστροφής.

Ας δούμεν στην ιστορίαν του κυπριακού τι επιλογές εκάμαμεν για να αντιληφθούμεν αν ήταν πατριωτικά ρεαλιστικές ή όϊ.

• Είχαμεν την επιλογήν της ένωσης με την Ελλάδαν τζ̆αι της ανεξαρτησίας. Επιλέξαμεν ως στόχον τον πιο δύσκολον, άρα λλιόττερον ρεαλιστικόν, που ήταν η ένωση με την Ελλάδαν.
• Είχαμεν την επιλογήν να επιδιώξουμεν τον στόχον μας με ειρηνικά μέσα ή με βίαια μέσα. Επιλέξαμεν τα βίαια μέσα.
• Είχαμεν την επιλογήν να εντάξουμεν στην προσπάθειαν μας ούλλους τους Κυπραίους, ανεξαρτήτως εθνικής καταγωγής τζ̆αι ιδεολογίας. Επιλέξαμεν να εντάξουμεν τους δεξιούς ελληνοκύπριους, φκάλλοντας εκτός σχεδόν τον μισόν πληθυσμόν (Τουρκοκύπριους, αριστερά)
• Είχαμεν την επιλογήν να σταματήσουμεν την βίαν τους πρώτους μήνες μετά την έναρξην του ένοπλου αγώνα. Επιλέξαμεν να την συνεχίσουμεν άλλα τέσσερα χρόνια.
• Είχαμεν την επιλογήν να στηρίξουμεν την ανεξαρτησίαν που επετύχαμεν ή να συνεχίσουμεν την προσπάθειαν για ένωσην. Επιλέξαμεν ξανά το πιο ακραίον.
• Είχαμεν την ευκαιρίαν να δοκιμάσουμεν το νέον σύνταγμαν σε βάθος χρόνου, με στόχον να βελτιώσουμεν τες δυσλειτουργικές πρόνοιες. Τρία μόλις χρόνια μετά επροσπαθήσαμεν να ανατρέψουμεν πλήρως την λογικήν του.
• Για 11 χρόνια είχαμεν την ευκαιρίαν να επανεντάξουμεν τους Τ/Κ στο κράτος με συνομιλίες. Επιλέξαμεν να παίζουμεν το παιχνίδιν της εξάντλησης τους.
• Στην αντιπαράθεσην με την χούνταν των Αθηνών επιλέξαμεν να τους πέψουμεν πίσω τους αξιωματικούς τους. Με τα γνωστά αποτελέσματα.
• Για τριάντα χρόνια επιλέξαμεν την άρνησην σχεδόν σε κάθε πρωτοβουλίαν διαδοχικών Γ.Γ. του Ο.Η.Ε, βαφτίζοντας κάθε αντιπρόσωπον του ως φιλότουρκον.
• Είχαμεν την ευκαιρίαν να πούμεν το ναι στο πρώτον δημοψήφισμαν που είχαμεν στην ιστορίαν μας για συμφωνίαν στο κυπριακόν. Επιλέξαμεν το όχι.
• Εξήντα έναν χρόνια μετά έχουμεν ηγεσίαν η οποία δείχνει να ικανοποιείται με την διαιώνισην του στάτους κβο τζ̆αι την σύναψην αμφιβόλου αξίας συμμαχιών αντί για την επίδειξην διάθεσης συμβιβασμού με τον εχθρόν.
• Μετά που τούτα ούλλα, ορισμένοι έχουν την αυταπάτην ότι "συνέχεια υποχωρούμεν" τζ̆αι το θράσος να κατηγορούν όποιον επισημαίνει το καταστροφικόν των επιλογών μας ως μειοδότην.

Ζήτω η ηρωική μωρία! Κάτω ο πατριωτικός ρεαλισμός!

Ώσπου να σταματήσουν να χάνουν οι λέξεις την έννοιαν τους, stay cool and keep rocking!

Η ζωή εν κύκλος

 

Πολλά χρόνια πριν, λλίον πριν πεθάνει ο παππούς μου ο Στέφανος, είχαμεν πάει να τον δούμεν οικογενειακώς, τζ̆αι όταν λαλώ οικογενειακώς εννοώ επήαμεν με την Αγάπην παρέαν με τους γονείς μου. Οι μιτσιοί εν τον επρολάβαν νομίζω. Ο παππούς ο Στέφος (έτσι τον ελαλούσαμεν) ήταν ένας λεβεντάδρωπος αλλά σε τζ̆είνην την επίσκεψην ο καημένος ήταν σε άσ̆ιημην κατάστασην, εν μας άκουεν, εθώρεν μας μέσα σε μιαν θολούραν τζ̆αι ούλλες του σχεδόν οι κουβέντες ήταν για το πόσον υπόφερεν που τα προβλήματα υγείας του. Λλίον τζ̆αιρόν μετά έφυεν τζ̆αι επήεν να έβρει την Αλισαβούν του. Που λέμεν.

Όπως εφεύκαμεν, είπα του παπά μου ότι "ρε το καημένον τον παππούν, εγέρασεν πολλά", τζ̆αι ο παπάς μου, με έναν ύφος πολλά χαρακτηριστικόν, απαντά μου "ρε Μιχάλη, εγεράσαν τα εγγόνια του!!".

Τζ̆είνον που μου είσ̆εν κάμει βέβαια εντύπωσην εν ήταν τόσον το γήρας, μέσα που την εικόναν του ταλαιπωρημένου σώματος ή προσώπου, αλλά το πόσον τζ̆είνος ο γίγαντας των παιδικών μου χρόνων είσ̆εν μεταμορφωθεί σε έναν μωρόν, έναν βρέφος που εχρειάζετουν φροντίδαν, για να φάει, να πιεί τζ̆αι γενικά να φκάλει την ημέραν χωρίς κίνδυνον. Ήταν λυπηρόν αλλά, ακόμα παραπάνω, ήταν τρομακτικόν. Εν τούτη η μοίρα μας, εδιερωτήθηκα, να εμφανιζούμαστεν που την ανυπαρξίαν, να εξαρτούμαστεν που την φροντίδαν των άλλων ως βρέφη, να ζούμεν την ακμήν της ζωής μας τζ̆αι μετά να ξαναζούμεν την βρεφικήν κατάστασην πριν επιστρέψουμεν στην ανυπαρξίαν; Εφαίνετουν μου αβάσταχτη ως διαδρομή.

Σήμερα που είμαι πλέον στα 51, έχω λλίον πολλά συμφιλιωθεί με τούτην την προοπτικήν. Τωρά εν οι δικοί μου γονείς που πλησιάζουν σε τζ̆είνην την φάσην όπου εννά χρειαστούν φροντίδαν, που αντί γονείς εννά γίνουν πλέον τα μωρά των κοπελλουθκιών τους. Εν μια κατάσταση που, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, απεύχομαι τζ̆αι θα επροτιμούσα να απαλλαγώ που λλόου της κάπως. Σκληρόν, κυνικόν, αλλά there it is. Στην φάσην που είμαστεν ούλλοι τωρά, η ευχή που κάμνω, τόσον για τους ίδιους όσον τζ̆αι για μας, τα παιθκιά τους, είναι να φύουν όρθιοι, αυτόνομοι, χωρίς την εξευτελιστικήν ανάγκην να τους μεταχειρίζουνται ως βρέφη. Βέβαια σπάνια σου κάμνει η ζωή έτσι χαττίρκα, τζ̆αι καλόν είναι να είμαι προετοιμασμένος ανάλογα. Δύσκολον, αλλά πάλε there it is.

Εν αυτονόητον ότι κάτι παρόμοιον εύχομαι τζ̆αι για μέναν. Εκατόν φορές να φύω αυτόνομος τζ̆αι στοιχειωδώς στα πόθκια μου παρά να ζήσω παραπάνω αλλά να καταντήσω έναν βρέφος με πάννες. Να μου λείπει έτσι "μακροζωία".

΄Ώσπου να σκεφτώ κάτι πιο εύθυμον ως θέμαν για να ασχοληθώ, stay cool and keep rocking!

Περί τρίχας το ανάγνωσμαν ενταύθα

Το να ασχολείσαι με τρίχες συνήθως αφορά σε χάσιμον χρόνου αλλά στην προκειμένην περίπτωσην αξίζει μνείας αφού η συγκεκριμένη εμπειρία εν αξιοσημείωτη.

Κατ' αρχήν να δηλώσω τζ̆αι δαμέ πόσον με εντυπωσιάζει η επίδραση της τριχοφυϊας της κεφαλής (μαλλιά τζ̆αι γένια) στην φυσιογνωμίαν ενός εκάστου. Μια σημαντική αλλαγή σε τούτα σηματοδοτεί μιαν σημαντικήν αλλαγήν στο πως σε αντιλαμβάνουνται οι υπόλοιποι αθρώποι, σε βαθμόν που μπορεί να καταστείς "αγνώριστος". Μόνον όταν το ζήσεις όμως μπορείς να το αντιληφθείς, είτε την αλλαγήν κάμεις την εσύ, είτε την κάμει κάποιος άλλος με τον οποίον έσ̆ιεις τακτικήν επαφήν ή έσ̆ιεις εν πάσει περιπτώσει διαμορφώσει συγκεκριμένην εικόναν μέσα στα χρόνια που τον ξέρεις.

Το φετινόν καλοτζ̆αίριν ήταν ούτως ή άλλως σημαδιακόν, αφού τα κοπέλια μας ετελειώσαν το σχολείον, εκάμαν τες κινήσεις τους για τα επόμενα στάδια της μόρφωσης τους τζ̆αι, δυστυχώς, εκαταταγήκαν στον στρατόν. Τζ̆αι όπως εν καλά γνωστόν, η κατάταξη εν συνυφασμένη με το κούρεμαν στρατιωτικού τύπου, που μεταφράζεται σε πολλά κοντά μαλλιά, αφού ο στρατός εν η πεμπτουσία της ισοπέδωσης του ατόμου. Ούλλοι πρέπει να εν ξυρισμένοι κόντρα, τζ̆αι με τα ίδια ακριβώς μαλλιά. "Κουρεμένοι σβέρκοι", όπως τραγουδά ο Μαχαιρίτσας στο "Διδυμότειχο blues".

Που τζ̆αιρόν νωρίττερα είχα ενημερώσει την οικογένειαν ότι, μετά που πολλά χρόνια τζ̆αι εις ένδειξην συμπαράστασης στα κοπέλια, θα έκοφκα τα μαλλιά μου στρατιωτικά. Σίουρα, όπως μου υπέβαλεν τζ̆αι ένας καλός φίλος, η συγκεκριμένη επιλογή αφορούσεν τζ̆αι το πως θωρώ εγώ τον εαυτόν μου, αλλά επί της ουσίας η ούλλη τελετουργία είσ̆εν να κάμει τόσον με την χαράν του κλεισίματος ενός κύκλου, της βασικής μόρφωσης, για τα κοπέλια, αλλά τζ̆αι την μελαγχολίαν που, ως κοινωνία, εξακολουθούμεν να τους υποβάλλουμεν στο άχρηστον τραύμαν της υποχρεωτικής στράτευσης, την ώραν που εν έτοιμοι να ανοίξουν τα φτερά τους για άλλους ουρανούς.

Εν πάσει περιπτώσει, τζ̆αι εν γνωστόν για όσους με ξέρουν, όταν μου μπει στο μυαλόν μια ιδέα ή μια απόφαση, πολλά δύσκολα ταράσσω. Όπερ τζ̆αι εγένετο, τζ̆αι θκυό μέρες πριν την κατάταξην των κοπελιών, επισκέφτηκα τον παρπέρην μου τζ̆αι έκοψα τες μάλλες μου. Ομολογώ ότι είχα έναν φόον για το πως θα εφαίνουμουν, αφού το πρόσωπον μου εν "αδρόν", τζ̆αι τα κοντά μαλλιά προβάλλουν τούτην την "αδρότηταν". Εν τέλει το αποτέλεσμαν ήταν σίουρα καλλύττερον που ότι επερίμενα, αν τζ̆αι το μικρό μήκος ανέδειξεν σε ούλλην της την έκτασην, την επέλασην του άσπρου στα μαλλιά μου. Εν θα έλεα ότι ασ̆ιήμισα με τα κοντά μαλλούθκια, αλλά σίουρα εφάνηκεν η ηλικία μου πιο ξεκάθαρα, παρά με τα μακριά. 

Το πρώτον στάδιον της μεταμόρφωσης είσ̆εν λάβει χώραν τζ̆αι εκατάγραφα με ενδιαφέρον τες αντιδράσεις πανταχόθεν (ειδικά της Αγάπης, η οποία ετελούσεν σε κατάστασην ήπιου σ̆ιοκ) αλλά ήταν μόνον το 50%. Το άλλον μισόν αφορούσεν την τριχοφυϊαν προσώπου (το γένιν σιόρ), την οποίαν ουδέποτε άφησα να αυγατίσει στα 51 τόσα μου χρόνια, με εξαίρεσην την σύντομην παρουσίαν ενός αμούστακου goatie (google it) στα πρώτα χρόνια των σπουδών μου. Αφού ετόλμησα να κουρευτώ στρατιωτικά μετά που δεκαετίες, it was only fitting να το πάρω έναν βήμαν πάρακάτω με το first ever μούσιν της ζωής μου.

Σε αντίθεσην με το κοντόν μαλλίν, που ήταν μεν ξεχασμένον στα βάθη του χρόνου αλλά όχι πρωτοφανέρωτον, η φάτσα μου με γένια τζ̆αι μουστάτζ̆ια ήταν "άγνωστα νερά", τόσον για τους άλλους όσον τζ̆αι για μέναν. Η ούλλη εμπειρία κράτησεν χαζίριν θκυό μήνες, διάρκεια που βάσει του google εν μια τυπική περίοδος στην οποίαν μπορείς να ισχυριστείς ότι "άφηκες γένιν". Ήταν θκυό περίεργοι μήνες, για να το πω ήπια. Η Αγάπη εξέφρασεν την απέχθειαν της αρκετά έντονα, σε βαθμό που άρκεψεν να μου τάσσει δωροδοκίες για να πάω να το ξυρίσω τζ̆αι να θωρεί εφιάλτες ότι άλλαξα γνώμην τζ̆αι ήθελα να το κρατήσω επ΄αόριστον. Η συμπεριφορά της αθθύμησεν μου την αντίστοιχην συμπεριφοράν που αντιμετωπίσαν θκυό φίλοι, αλλά που την ανάποδην. Τα συγκεκριμένα κοπέλια ήταν "παραδοσιακοί" γενάες, αλλά για κάποιους λόγους αποφασίσαν να ξυριστούν. Το μπούλινγκ στο οποίον υποβληθήκαν που τες γυναίκες τζ̆αι τον στενόν οικογενειακόν περίγυρον ανάγκασεν τους να εξαφανίσουν τα ξυραφάκια τζ̆αι να επαναφέρουν τα μούσ̆ια πάραυτα.

Για το κοντόν μαλλίν, ειδικά όταν έρκεται μετά που μακράν περίοδον μακρυμαλλίασης, έχω να πω ότι έσ̆ιει τα καλά του. Εν σίουρα πιο δροσερόν, ειδικά μέσα στους καύσωνες της Κύπρου, στεγνώνει εύκολα, θέλει πιο λλίον σ̆ιαμπού τζ̆αι εν χρειάζεται χτένισμαν ούτε σαντανώννεται, ενώ επιτρέπει να φορείς τζ̆αι καππελλούθκια, τα οποία δύσκολα κάθουνται σε πλούσιες κόμες. Το κύριον του μειονέκτημαν κατ' εμέναν εν ακριβώς η έλλειψη "χαρακτήρα", ειδικά για μέναν που έχω σχετικά σπάνιον είδους μαλλιού για Κυπραίος, δηλαδή σπόντα που σε μάκρος εν ολόϊσ̆ιον. Ο μέσος Κυπραίος ἐσ̆ιει σγουρόν ή κυμματιστόν μαλλίν. Επίσης με το μακρύν μαλλίν επήαιννα παρπέρην μιαν φοράν την τριμηνίαν. Το κοντόν μαλλίν εν high maintenance, είτε το αναλάβεις ο ίδιος είτε καταφεύγεις στον παρπέρην.

Για το δε μούσιν, εττίκκαρα με χαράν την εμπειρίαν, αλλά σίουρα έννεν κάτι που μου κάμνει. Όϊ επειδή ήμουν τόσον τέρας όσον εφάνηκα της Αγάπης, αντίθετα σε κάποιες φάσεις τζ̆αι αναλόγως γωνίας έβλεπα θετικές επιδράσεις, αλλά επειδή εν επίσης μια κατάσταση που θέλει συνεχήν επιμέλειαν, αλλιώς εν σκέττη ταλαιπωρία. Στην περίοδον που το εδοκίμασα, άφησα το να αναπτυχθεί εντελώς αναρχικά, τζ̆αι επειδή το γένιν μου εν σχετικά αραιόν τζ̆αι σκληρόν, έκαμεν μιαν πολλά παραθκιάνταλην κατάληψην της φάτσας μου. Το μεγάλον μείον για μέναν ήταν ότι, λόγω τζ̆αι του ότι ήταν σε μεγάλον βαθμόν άσπρον, έβαλλεν μου εύκολα πάνω μιαν πενταετίαν στην ηλικίαν μου, πέραν της ενίσχυσης στην στάνταρ αγριάδαν της παφίτικης μου φυσιογνωμίας. Μεν αναφέρω πόσον εμίσησα την αίσθησην του μύστακα όποτε έτρωα ή έπιννα κάτι ή όταν ένιωθα τον ιδρώταν κάτω που την τρίχαν τζ̆αι την αδυναμίαν να νιώσω καθαρός εκτός που την ώραν του ντους. Άσε που έφτασεν να στεγνώνει πιο δύσκολα που τα μαλλιά μου κάποιαν στιγμήν. Υποβάλλω τα σέβη μου στους απανταχού γενάες, οι οποίοι φαίνεται να εν πλειοψηφία στον πληθυσμόν δακάτω τα τελευταία χρόνια, αλλά έννεν για μέναν τούτα ρε παιθκιά. Μεινίσκει μόνον η ικανοποίηση, πατριαρχικής μάτσ̆ιο προέλευσης, ότι άμα γουστάρω μούσιν, μπορώ να το καταφέρω.

Εννά κλείσω με την εμπειρίαν του ξυρίσματος σε παρπέρην, που ήταν επίσης πρωτόγνωρη. Έβαλα τον παρέαν να μου το τριμάρει πρώτα για να το δω σε στοιχειώδην ευπρέπειαν, που όντως άλλαξεν πολλά την εμφάνισην του. Μετά εζήτησα του να μου αφήσει goatie με το μουστάτζ̆ιην τζ̆αι τελευταίον μόνο του το μουστάτζ̆ιην. Τα στάδια τούτα εβοηθήσαν με να καταλάβω το πως οι μουσάτοι φίλοι ανταπεξέρχονται στην παρουσίαν τόσης τρίχας στο πρόσωπον τους, αφού με σωστήν περιποίησην γίνεται σαφώς πιο διαχειρίσιμη τζ̆αι βιώσιμη η κατάσταση. Τέλος, ο παρέας έπιασεν επαγγελματικόν ξιουράφιν τζ̆αι έκαμεν μου έναν ξύρισμαν σε βάθος που ήταν επίσης πρωτοφανές για μέναν. Κατά βάσην το γένιν μου απαιτεί ξύρισμαν  μέραν παρά μέραν αλλά μετά που το παρπερίσιμον ξύρισμαν έκαμα τέσσερις μέρες να ξυριστώ. Εν ξέρω αν τούτον οφείλετουν στον συνδυασμόν της προηγούμενης φάσης με το γένιν τζ̆αι του βαθέως ξυρίσματος αλλά έκαμεν μου εντύπωσην. Αν δεν εδοκιμάσετε ποττέ έτσι ξύρισμαν, συστήνω το, εν πολλά εντυπωσιακόν, αναζωογονητικόν τζ̆αι στοιχίζει μόνον όσον ένας καφές.

Αυτά τα ολίγα (εντάξει, ήταν πολλά τελικά) περί τριχών. Ώσπου να ξαναμακρύνουν τα μαλλιά μου, stay cool and keep rocking!