Σκοτεινό δάσος

 

Γράφω σήμερα για θκυό λόγους. Πρώτον, έχω βάλει ως στόχον την συγγραφήν κατ'ελάχιστον μιας ανάρτησης τον μήναν, τζ̆αι ο Μάρτης όπου να'σαι έφυεν χωρίς να έχω γράψει κάτι. Εν δύσκολος στόχος γιατί, όπως έχω ξαναγράψει επανειλημμένα, μετά που κάποιον σημείον γίνεται δύσκολον να γράψεις κάτι "φρέσκον" χωρίς να νιώσεις ότι κάπου, κάποτε, μέσα στα πολλά χρόνια ύπαρξης του blog, έσ̆ιεις το ξαναγράψει. Εννά μου πεις, νάμπου πειράζει αν ξαναγράψεις τα ίδια, αλλά πέραν της ημερολογιακής χρήσης του blog, εν μου αρέσκει να επαναλαμβάνω  κάτι που έχω ξαναγράψει. 

Δεύτερον, ανέβηκεν επιτέλους στο Netflix η μεταφορά σε σειράν των εξαιρετικών βιβλίων επιστημονικής φαντασίας του Κινέζου, βραβευμένου με το βραβείον Hugo (google it), συγγραφέα Liu Cixin. Για την ώραν εν 8 επεισόδια που αναφέρουνται στο πρώτον βιβλίον (The three body problem). Απόλαυσα πάρα πολλά τούτα τα βιβλία τζ̆αι ομολογώ ότι εκάμαν με να αρκέψω να θωρώ γενικά τους Κινέζους με άλλον μάτι. Ως κατά βάσην δυτικόφιλος άθρωπος τζ̆αι συνέχεια βομβαρδισμένος που τα σχετικά στερεότυπα, τείνω να δω καχύποπτα τούτην την τεράστιαν χώραν, για την οποίαν δυστυχώς ελάχιστα γνωρίζω. Προβάλλει ως ένας "εχθρός" της δύσης, τον οποίον οι δυτικοί μονίμως δαιμονοποιούν, κυρίως γιατί υποτίθεται εν κομμουνιστές, αν τζ̆αι ακόμα τζ̆αι γω ο εν μέρει ενημερωμένος, καταλαβαίνω ότι έννεν κομμουνιστές, αλλά κρατιστές καπιταλιστές. Οι οποίοι πρόσφατα εγίναν η πιο μεγάλη οικονομία του κόσμου, αν τζ̆αι εχάσαν την πρωτοκαθεδρίαν του πιο μεγάλου πληθυσμού στους Ινδούς.

Η σειρά άρεσεν μου, εν πολλά καλής ποιότητας που ούλλες τες απόψεις τζ̆αι συστήνω την ανεπιφύλακτα σε όσους αγαπούν την επιστημονικήν φαντασίαν τζ̆αι ειδικά όσους έχουν θκιαβάσει τα βιβλία. Προσωπικά πελλανίσκω να θωρώ την μεταφοράν βιβλίων που έχω θκιαβάσει τζ̆αι να βάλλω εικόνες τηλεόρασης σε αντιπαραβολήν με τες εικόνες που εδημιούργησα στο μυαλόν μου καθώς εθκιάβαζα. Εν συχνές οι απογοητεύσεις αλλά τες παραπάνω φορές αποζημιώνει με το πόσον βοηθά μια ταινία ή μια σειρά να ξεδιαλύνεις πράματα τζ̆αι καταστάσεις που το θκιάβασμαν εν μπορεί να προσφέρει.

Ο Liu Cixin εν πολλά πρωτότυπος στα βιβλία του, παρουσιάζοντας κάποιες εντυπωσιακές ιδέες τεχνολογικής εξέλιξης που μπορεί να επιτευχθεί ακόμα τζ̆αι στες επόμενες δεκαετίες τζ̆αι που εννά φέρουν επανάστασην σε ούλλα τα επίπεδα της καθημερινότητας τζ̆αι να απογειώσουν τες προοπτικές του ανθρώπινου είδους. Παράλληλα αξιοποιεί αφενός την αισιοδοξίαν ότι εν είμαστεν μόνοι μας στο σύμπαν, βασισμένος στο λεγόμενον παράδοξον του Φέρμι, σε συνδυασμόν με την δυστοπίαν του "σκοτεινού δάσους" για να κτίσει έναν δράμαν επικών διαστάσεων όπου η δυστοπία παλεύκει συνέχεια με τα θαύματα της συνεχούς τζ̆αι ραγδαίας τεχνολογικής εξέλιξης. Τούτα τα στοιχεία ειδικά, προσωπικά λατρεύω τα, όπου τα έβρω!

Το παράδοξον του Φέρμι (αμερικανοιταλός φυσικός) κοντράρει την θέσην αρκετών ότι είμαστεν "εκλεκτοί" τζ̆αι μόνοι μας στο σύμπαν, παραθέτοντας έναν θεώρημαν το οποίον βασίζεται που την μιαν στο ότι υπάρχουμεν εμείς τζ̆αι που την άλλην στο πόσον τεράστιον τζ̆αι γεμάτον άλλους κόσμους εν το σύμπαν. Βασικά ο Φέρμι είπεν ότι σχεδόν σίγουρα υπάρχουν άλλοι πολιτισμοί στο σύμπαν, ασχέτως αν τους έχουμεν συναντήσει ή ακόμα τζ̆αι αν δεν τους συναντήσουμεν ποττέ λόγω π.χ. των αχανών αποστάσεων τζ̆αι του χαμηλού προσδόκιμου της ζωής μας (για την ώραν τουλάχιστον).

Η "υπόθεση του σκοτεινού δάσους" τωρά εν μια δυστοπική θεώρηση στην οποίαν το σύμπαν έννεν μια φιλική γειτονιά όπου οι γείτονες, μόλις συναντηθιύν εννά γίνουν παρεούθκια ή έστω εννά συμβιώνουν αρμονικά. Αντίθετα, το σύμπαν εν έναν "σκοτεινόν δάσος", όπου κάθε πολιτισμός που καταφέρνει τεχνολογικά να κινηθεί εκτός του μητρικού του κόσμου, κάμνει το με μεγάλες προφυλάξεις, συνέχεια κρυβόμενος που τυχόν άλλους συνοδοιπόρους, διότι πολλά πιθανόν ο κάθε ξένος που εννά συναντήσεις να θέλει να σε καταστρέψει, να σε κατακτήσει, να σε σκλαβώσει τζ̆αι γενικά να μεν θέλει ούτε το καλόν σου ούτε να συνυπάρξει μαζίν σου.

Αν ως ανθρωπότητα υιοθετήσουμεν τούτην την λογικήν, προφανώς πρέπει να σταματήσουμεν να γυρεύκουμεν άλλους πολιτισμούς, να αναπτύξουμεν το γληορόττερον τεχνολογίαν που να μας επιτρέπει "απεγκλωβισμόν" που τον πλανήτην μας (τον οποίον καταστρέφουμεν ασύστολα,  άλλη μια διάσταση των βιβλίων του Liu Cixin) τζ̆αι να κινηθούμεν στο σύμπαν με την λογικήν "shoot first, ask questions later".

Τούτη η γραμμή σκέψης εν "ενστικτώδης" για τον homo sapiens, τα γονίδια μέσα μας πάντα πυροδοτούν έναν μηχανισμόν fight or flight όταν αντιμετωπίζουμεν "αβέβαιες καταστάσεις". Προσωπικά, όσον τζ̆αι να μου αρέσκουν οι δυστοπίες ως υπόβαθρον μύθου, βρίσκω την εξαιρετικά απαισιόδοξην. Ο άθρωπος ήδη έσ̆ιει καταφέρει να λλιάνει την αυτοκαταστροφικά επιθετικήν τζ̆αι προκατειλημμένην του στάσην απέναντι στον συνάθρωπον του. Βέβαια οι πόλεμοι σε Ουκρανίαν τζ̆αι Παλαιστίνην δείχνουν ότι ακόμα βολοδέρνουμεν ως είδος, αλλά αν συγκρίνουμεν την συμπεριφοράν μας μόλις λλίες δεκαετίες πριν, υπάρχει ήδη μια αισθητή βελτίωση. Η βία στες ζωές μας εν πολλά πιο λλίη, ειδικά σκεφτόμενοι ότι είμαστεν πολλαπλάσιοι σε πληθυσμόν που το πρόσφατον παρελθόν. Υπάρχει φυσικά κίνδυνος να αυτοκαταστραφούμεν πολλά πριν έβρουμεν τεχνολογίες που εννά μας σώσουν που τον εαυτόν μας, αλλά ως είδος έχουμεν  μάθει πιστεύκω να ζούμεν με τούτους τους κινδύνους. Άσε που μπορεί ένας μετεωρίτης ή μια τεράστια φυσική καταστροφή να μας ξεπαστρέψει ακόμα τζ̆αι να τα κάμνουμεν ούλλα τα άλλα τέλεια.

Όσον αφορά το "σκοτεινόν δάσος", εν μια αρκετά λογική υπόθεση, ειδικά αν παρατηρήσει κάποιος πόσον αδυσώπητη εν η διεργασία της φύσης γυρόν μας, αλλά προσωπικά προτιμώ την εκδοχήν του Star Trek. Στο Star Trek δημιουργείται μια ομοσπονδία πλανητών, η οποία εξερευνά συντεταγμένα το σύμπαν σε μιαν αυτονόητην διαδικασίαν εμπλουτισμού. Όταν συναντά υποανάπτυκτους πολιτισμούς, εν σπεύδει να τους καταστρέψει/ υποδουλώσει/ κατακτήσει αλλά παρακολουθεί τους διακριτικά ώσπου να φτάσουν σε έναν επιθυμητόν τεχνολογικόν επίπεδον τζ̆αι μετά έρκεται σε επικοινωνίαν μαζίν τους, καλώντας τους να γίνουν μέλη της ομοσπονδίας. Βέβαια τα ίδια τα μέλη της ομοσπονδίας εμπλέκουνται αρχικά σε πόλεμον μεταξύ τους πριν καταλάβουν ότι συμφέρει η ειρήνη, ενώ συναντούν συχνά πολιτισμούς εξαιρετικά εξελιγμένους οι οποίοι κάθε άλλον παρά φιλικοί είναι τζ̆αι αναγκάζουνται να τους πολεμήσουν. 

Βασικά, ως αθρώποι ανάγουμεν τες νόρμες μας τζ̆αι στην φαντασίαν μας. Νομίζω εν πιο συμβατόν με την πραγματικότηταν να σκεφτεί κάποιος ότι μέσα στο αχανές σύμπαν εννά έβρεις τζ̆αι "καλά πλάσματα", εννά έβρεις τζ̆αι "γάρους" τζ̆αι το καλλύτερον που μπορείς να κάμεις είναι να είσαι όσον μπορείς πιο προετοιμασμένος τζ̆αι για τα θκυό. Σίουρα πρέπει κάπως να φύουμεν που τούτον τον πλανήτην γιατί έτσι εννά πολλύνουμεν τες πιθανότητες μας να επιβιώσουμεν. Που την άλλην, εν ανατριχιαστικά πιθανόν να μας έρτει τζ̆αι μπούμερανγκ. Αλλά ως οπαδός της επιστημονικής φαντασίας, ελπίζω ότι εννά επιλέξουμεν το πρώτον. Η φαντασία μας εν πολλά μεγάλη για να την κρατούμεν κολλημένην σε έναν πλανήτην, όσον τζ̆αι να τον αγαπούμεν.

Ώσπου να ξεφύγουμεν που την Γην, stay cool and keep rocking!