Αποκρυσταλλωμένη βία

 

Κάπου είχα θκιαβάσει ότι η τρέχουσα στάθμη ηθικής, όπως εκφράζεται μέσα που την τρέχουσαν εθνικήν, διεθνήν τζ̆αι παγκόσμιαν νομοθεσίαν, είναι μια μορφή "αποκρυσταλλωμένης βίας". Εν διαμορφώνεται δηλαδή η στάθμη ηθικής που κάποιον αόρατον σ̆έριν που κάπως αντιλαμβάνεται ορθά τι εν πιο δίκαιον, αλλά που μιαν συνεχήν ζύμωσην τζ̆αι σύγκρουσην συμφερόντων, η οποία πολλάκις απαιτεί αίμαν.

Το Ουκρανικόν, όπως τζ̆αι το Κυπριακόν, εν πολλά καλά παραδείγματα τούτης της κατάστασης. Η αντίληψη του "δικαίου" εν έρκεται που τα πάνω, σαν μια πανθομολογούμενη κατάσταση, αλλά που τα κάτω, ως μια υπαγόρευση κυνικών συμφερόντων τζ̆αι στάσεων.

Όσοι προσπαθούν να "αιτιολογήσουν" το γιατί η Ουκρανία υπόκειται μιαν βίαιην εισβολήν τζ̆αι μιαν προσπάθειαν να αποσχιστούν τμήματα της, ουσιαστικά κάμνουν τούτον που σε άλλες περιπτώσεις, για χάρην "πολιτικής" ορθότητας, αποκαλούν "victim blaming". Όταν δηλαδή γίνεται έναν "έγκλημαν", η παραμικρή απόπειρα "εξήγησης" του γιατί έλαβεν χώραν, εκλαμβάνεται ως απόπειρα απόδοσης ευθυνών στο θύμαν. Οφείλεις να καταδικάσεις τον θύτην, ασχέτως αν στην ανάλυσην της υπόθεσης, εντοπίζεις "ανεύθυνην συμπεριφοράν" που το θύμαν. Ούτε καν πρέπει να μιλάς για "ευθύνες του θύματος", εν κάτι που η κοινωνία σήμερα καταδικάζει αυτόματα.

Επειδή όμως τόσον το ουκρανικόν, όσον τζ̆αι το κυπριακόν, εν αποτελούν "νομικές υποθέσεις", που παν στο δικαστήριον, αλλά πολιτικά προβλήματα, που μόνον στην αντίστοιχην κονίστραν μπορούν να έχουν ελπίδαν επίλυσης, οι "αιτιολογητές" της εισβολής Πούτιν μπορεί να νιώθουν λλιόττερον "ένοχοι" για victim blaming. Ως πολιτικόν πρόβλημαν, το ουκρανικόν μπορεί κάλλιστα να αναλυθεί πολιτικά. Εξάλλου, τζ̆αι ο πόλεμος, κατά κάποιους, εν συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα.

Ώσπου να φκάλουμεν τον πόλεμον που την μεθοδολογίαν μας, stay cool and keep rocking!