Μπορεί κάποιος να αρχίσει που την ερμηνείαν/ετυμολογίαν της λέξης "ελευθερία", που βάσει μιας πρόχειρης αναζήτησης φκαίννει ότι σημαίνει: "φτάνω στη στεριά" (έλευσις και ρίο) (!).
Ο άθρωπος κουβαλά ένα "γενετικό φορτίο" το οποίον προφανώς έννεν "ελεύθερα διαμορφωμένο", επιβάλλεται του εκ γενετής. Κουβαλούμεν γονίδια με ηλικίαν δισεκατομμυρίων χρόνων τα οποία εν επιλέγουμεν. Βέβαια τούτον μπορεί να αλλάξει με την γενετικήν μηχανικήν, αλλά πάλε κάποιος εννά τα θκιαλέξει για σέναν πριν γεννηθείς.
Μετά υπάρχουν οι "νόμοι της φύσης" π.χ. βαρύτητα. Ούτε σε τούτους τους νόμους έσ̆ει επιλογήν ο άθρωπος, εδιαμορφωθήκαν ερήμην του κατά την δημιουργίαν του σύμπαντος.
Τέλος, υπάρχει το "περιβάλλον" στο οποίον ζεις, φυσικόν τζ̆αι "ανθρωποποίητον". Τούτον, σε συνδυασμόν με το "γενετικόν φορτίον" που κουβαλάς επιδρά καθοριστικά στο "ποιος είσαι" τζ̆αι στο πως εκλαμβάνεις την "ευτυχίαν", που εν κοινός σκοπός για κάθε άθρωπον.
Άρα, με έναν "ναι" ή έναν "όχι", τελικά η έννοια "ελευθερία" εν πολλά σχετική. Τείνει στο "όχι". Λόγου χάρην, όσοι εζούσαν σε έναν καθεστώς δικτατορίας σίουρα ενιώθαν πιο λλίην "ελευθερίαν" που όσους εζήσαν σε καθεστώς "δημοκρατίας", αλλά ούτε στην δημοκρατίαν υπάρχει πραγματική "ελευθερία", αφού οι πολλοί ενίοτε επιβάλλουν την άποψην τους στους λλίους.
Ακόμα τζ̆αι σε καθεστώς "αναρχίας", που προσωπικά ευνοώ ως "σύστημαν", πάλε η "ελευθερία" μας εννά περιορίζεται που έναν "κοινά αποδεκτόν νόμον" π.χ. απαγόρευση της βίας. Αλλά η απουσία "αρχής" (αφεντικά, διευθυντές, προέδροι, βολευτές κλπ.) σίουρα καθιστά την αναρχίαν πιο "ελεύθερην" που την αστικήν δημοκρατίαν του σήμερα κ.ο.κ.
Για να κλείσουμεν, πρώτιστα η ελευθερία εν συνυφασμένη με την ευτυχίαν. Για να γίνουμεν πραγματικά ευτυχισμένοι πρέπει να νιώσουμεν πραγματικά ελεύθεροι, τζ̆αι η πρώτη συνειδητοποίηση της ελευθερίας είναι, καλώς ή κακώς, ότι έννεν "απεριόριστη".
Ώσπου να πετύχουμεν πραγματικήν ελευθερίαν τζ̆αι ευτυχίαν, stay cool and keep rocking!
