"Κι όμως, σήμερα έχουμε λιγότερη βία από ποτέ"

Κάποιος μπορεί να πει "μα επαλάβωσεν ο Γούφης οξά εν επικοινωνεί;" Μετά την κατάρριψην του ρωσσικού αεροπλάνου τζιαι το ξεχαρμάνιασμαν κάθε πολεμοκάπηλου στα social media ότι ήρτεν η ώρα του Γ' Παγκόσμιου, τον εμφύλιο στη Συρία με τες εκατοντάδες shιηλιάες νεκρούς, τα πτώματα προσφύγων που ξεβράζει η θάλασσα τζιαι - πιο ιδιαίτερα - μετά την σφαγήν τριών αθρώπων στη Λεμεσόν με κουζινομάshαιρον, όντως ο τίτλος ακούεται εκτός πραγματικότητας.
Κατ'ακρίβειαν, έννεν εγώ που λαλώ τα λόγια του τίτλου, αλλά ο Steven Pinker, μέσα που έναν βιβλίον που έγραψεν 3-4 χρόνια πριν. Εν έχω θκιαβάσει το βιβλίον, αλλά επειδή ως άθρωπος αρπάσσουμαι που την κάθε θετικήν θεώρησην των πραμάτων, διώ του μιαν άλφα προσπάθειαν εγκυρότητας τζιαι τεκμηρίωσης. Παράλληλα θέλω να ποστάρω το σχετικόν άρθρον (δαμέ η πηγή) για να το βρίσκω άμα το ξαναχρειαστώ, ενώ πιθανότατα θα αγοράσω τζιαι το βιβλίον προς μελέτην. Ιδού, καλήν ανάγνωσην:

"Σε μια εποχή που στη χώρα μας και σε κάθε σχεδόν χώρα του πλανήτη υπάρχει διάχυτη η αίσθηση στην κοινή γνώμη ότι η κάθε μορφής βία βρίσκεται σε άνοδο, αν όχι σε έκρηξη, έρχεται ο διάσημος ψυχολόγος του πανεπιστημίου Χάρβαρντ, Στίβεν Πίνκερ, με το νέο βιβλίο του, να ανατρέψει αυτή την εντύπωση, υποστηρίζοντας με πληθώρα στατιστικών στοιχείων και παραδειγμάτων ότι τελικά συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο: οι άνθρωποι είναι σήμερα λιγότερο βίαιοι από ποτέ.

Με τον εύγλωττο τίτλο "Οι καλύτεροι άγγελοι της φύσης μας: Γιατί η βία έχει μειωθεί", ο Πίνκερ, που δημοσίευσε και σχετικό άρθρο στο επιστημονικό περιοδικό "Nature", επιμένει ότι, αν δει κανείς τα πράγματα ψύχραιμα και σε βάθος χρόνου, ο κόσμος μας είναι πιο ειρηνικός από κάθε άλλη εποχή και σήμερα στον πλανήτη μας σκοτώνονται λιγότεροι άνθρωποι σε περιστατικά βίας (πόλεμοι, τρομοκρατία, εγκληματικότητα, ενδοοικογενειακή βία κλπ.) από κάθε άλλη εποχή. Όπως αναφέρει, οι διαχρονικές στατιστικές αποκαλύπτουν πως σταδιακά έχουν μειωθεί οι αριθμοί θανάτων και άλλων μορφών βίας λόγω πολέμου, ρατσισμού, φόνου, βιασμού κ.α.

Ο Πίνκερ χαρακτηρίζει την υποχώρηση της βίας "ως την πιο σημαντική και λιγότερο αναγνωρισμένη εξέλιξη στην ιστορία του είδους μας", παρόλο που, όπως αναγνωρίζει, κάτι τέτοιο έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την εντύπωση που διαχέεται μέσω των μέσων ενημέρωσης, καθώς και όσων αισθάνεται ή βιώνει η πλειονότητα των πολιτών.

Ο Αμερικανός ψυχολόγος και συγγραφέας πολλών βιβλίων, που έχουν επίσης προκαλέσει αίσθηση στο παρελθόν, αναφέρει ότι η μείωση της βίας οφείλεται κυρίως στο ότι ο μέσος σύγχρονος άνθρωπος είναι πιο μορφωμένος και ευαισθητοποιημένος, άρα και πιο πρόθυμος για ειρηνικές διευθετήσεις των προβλημάτων, σε ατομικό, κοινωνικό ή διεθνές επίπεδο.

Μεταξύ άλλων, το βιβλίο -που βασίζεται σε πολλές έγκριτες επιστημονικές έρευνες- αναφέρει ότι ο αριθμός όσων πέφτουν στο πεδίο της μάχης έχει μειωθεί κατά τουλάχιστον 1.000 φορές σε σχέση με το παρελθόν. Πριν την ύπαρξη οργανωμένων κρατών, οι μάχες σκότωναν κατά μέσο όρο πάνω από 500 ανά 100.000 ανθρώπους, ενώ στον εικοστό αιώνα -παρά την μεσολάβηση δύο παγκοσμίων πολέμων και μερικών γενοκτονιών- ο αριθμός μειώθηκε σε 60 και σήμερα πια η αναλογία θανάτων στο πεδίο της μάχης είναι περίπου ένας σκοτωμένος άνθρωπος ανά 100.000 πληθυσμού. Οι θάνατοι από γενοκτονίες ανά 100.000 κατοίκους ήσαν 1.400 φορές περισσότεροι το 1942 από ό,τι το 2008.

Ο Πίνκερ τονίζει ότι η αύξηση του αριθμού των δημοκρατικών κρατών έχει παίξει μεγάλο ρόλο σε αυτό. Το 1946 δεν υπήρχαν ούτε 20 δημοκρατίες, ενώ σήμερα είναι περίπου 100, με παράλληλη μείωση του αριθμού των αυταρχικών -και κατά τεκμήριο πιο βίαιων- καθεστώτων από 90 το 1976 σε περίπου 25 σήμερα.

Η μείωση της βίας έχει συμβαδίσει με τη σταδιακή αύξηση της νοημοσύνης. Σύμφωνα με το βιβλίο, ο δείκτης νοημοσύνης (IQ) του μέσου εφήβου έχει αυξηθεί σταθερά τις τελευταίες δεκαετίες. Το μέσο σημερινό παιδί θα εθεωρείτο σχεδόν μεγαλοφυία πριν από ένα αιώνα και αυτή η παραπάνω εξυπνάδα έχει "μεταφραστεί" σε ένα πιο ευγενικό κόσμο, κατά τον Πίνκερ, καθώς όλο και περισσότερο γίνεται ευρέως αντιληπτό ότι η ανθρώπινη ζωή είναι πολύτιμη.

Σε αυτό το πλαίσιο, όπως αναφέρει, οι φόνοι λόγω εγκληματικότητας στις ευρωπαϊκές χώρες έχουν σταθερά μειωθεί, από περίπου 100 ανά 100.000 κατοίκους στο τέλος του Μεσαίωνα, σε περίπου ένα φόνο ανά 100.000 σήμερα. Το ίδιο έχει συμβεί και με τη βία μέσα στις οικογένειες, καθώς και με τον αριθμό των βιασμών, ενώ άλλες μορφές βίας, κάποτε συνηθισμένες, όπως το λιντσάρισμα, έχουν ουσιαστικά εξαφανισθεί. Οι ρατσιστικές διακρίσεις έχουν υποχωρήσει, η θανατική ποινή βρίσκεται σε υποχώρηση, όπως επίσης η κακοποίηση των παιδιών, που κάποτε ανθούσε σε σπίτια και σχολεία.

"Εύκολα ξεχνάμε πόσο επικίνδυνη ήταν κάποτε η ζωή, πόσο βαθιά η κτηνωδία ήταν κάποτε συνυφασμένη με τον ιστό της καθημερινής ύπαρξης", γράφει χαρακτηριστικά. Δεν παραλείπει να επισημάνει ότι στην ίδια την Παλαιά Διαθήκη μετριούνται συνολικά 1,2 εκατ. θάνατοι, καθώς επίσης να θυμίσει τα βασανιστήρια των παλαιότερων εποχών, αλλά και τη βία που ξεχειλίζει από τα παιδικά παραμύθια και τους μύθους.

Όπως δήλωσε ο Πίνκερ στο New Scientist, η ανθρώπινη φύση είναι διφυής, καθώς ένα μέρος της ρέπει προς τη βία και ένα άλλο απομακρύνεται από αυτήν. Η ιστορία δείχνει, όπως εκτιμά, ότι ευτυχώς σιγά-σιγά επικρατεί το τμήμα της φύσης μας που απορρίπτει τη βία. Κεντρικό ρόλο για αυτό έπαιξε ότι σταδιακά, μετά τη δημιουργία των κρατών, οι κυβερνήσεις απόκτησαν το μονοπώλιο στη βία. "Οπουδήποτε συγκρίνει κανείς τη ζωή υπό καθεστώς αναρχίας και τη ζωή υπό καθεστώς μιας κυβέρνησης, η ζωή με την κυβέρνηση είναι λιγότερο βίαιη", τόνισε.

Παράλληλα, όπως υπογράμμισε, βοήθησε η εξάπλωση του εμπορίου και των οικονομικών συναλλαγών. "Το εμπόριο κάνει τους άλλους ανθρώπους να είναι πολύτιμοι ως ζωντανοί παρά νεκροί, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να προσπαθούν να προβλέψουν τι χρειάζονται και τι θέλουν οι άλλοι. Έτσι, ενεργοποιούνται οι μηχανισμοί του αμοιβαίου αλτρουισμού, αντί για αυτούς της κυριαρχίας, όπως λένε και οι βιολόγοι".

"Ο καπιταλισμός είναι μια 'βρώμικη' λέξη για πολλούς διανοούμενους, όμως πολλές μελέτες δείχνουν πως οι ανοικτές οικονομίες και το ελεύθερο εμπόριο μειώνουν τις γενοκτονίες και τον πόλεμο", επεσήμανε και τόνισε ότι όσο και αν κανείς υποτιμά τη σημασία θεσμών όπως η κυβέρνηση και τα δικαστήρια, η εναλλακτική λύση είναι πολύ χειρότερη.

Στην μείωση της βίας, κατά τον Πίνκερ, έχει επίσης συμβάλει η εξάπλωση του αλφαβητισμού, της δημοσιογραφίας και της ενημέρωσης, της ιστορίας και της επιστήμης, δηλαδή όλοι οι τρόποι που βοηθάνε τους ανθρώπους να δούνε τα πράγματα όχι μόνο από τη δική τους άποψη, αλλά και από των άλλων. Επίσης, έχει βοηθήσει ο φεμινισμός και η ενίσχυση του ρόλου και των αξιών των γυναικών, που έχουν "φρενάρει" την ανδρική βία.

Η απομάκρυνση από τη βία, κατά τον Πίνκερ, είναι συνεπώς περισσότερο θέμα πολιτισμικών και κοινωνικών επιρροών, χωρίς πάντως να αποκλείει την πιθανότητα γενετικών μεταβολών που έχουν γίνει, σε διάστημα πολλών χιλιάδων ετών, στην ανθρώπινη φύση, υπέρ της ειρηνόφιλης πλευράς της. Ο Πίνκερ κάνει ακόμη λόγο για "ιστορική μυωπία", προκειμένου να εξηγήσει γιατί τόσοι πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι ζούμε σε πιο βίαιη εποχή: σήμερα, χάρη στα μέσα ενημέρωσης, μαθαίνουμε το παραμικρό περιστατικό βίας, ενώ όσο μακρύτερα χάνεται το παρελθόν, τόσο εμείς είμαστε "τυφλοί" και αγνοούμε τη βία που τότε επικρατούσε. Όπως τονίζει, "ο ανθρώπινος νους αγαπάει να μαθαίνει για τη βία, το αίμα πουλάει", αλλά μόνο αν υπολογίσει κανείς τους βίαιους θανάτους ως ποσοστό όλων των θανάτων, αποκτά μια πιο σαφή εικόνα του πώς έχει μειωθεί η βία διαχρονικά.

Στην Ελλάδα, έχουν μεταφραστεί τα βιβλία του Πίνκερ "Το γλωσσικό ένστικτο" και "Το υλικό της σκέψης" από τις εκδόσεις Κάτοπτρο. Περισσότερα για τη βία μπορεί να βρει κανείς στο site του συγγραφέα www.stevenpinker.com, καθώς επίσης στα επιστημονικά άρθρα στις διευθύνσεις:

http://edge.org/conversation/mc2011-history-violence-pinker

και http://www.nature.com/nature/journal/v478/n7369/full/478309a.html."

Ώσπου να εξαφανιστεί η βία, stay cool and keep rocking!

Η παραβολή της "εγγυήτριας δύναμης"

Εζούσαν κάποτε σε ένα σπίτιν θκιό συγκάτοικοι. Η συγκατοίκηση τους ήταν τόσον παλιά που δύσκολα αθθυμούνταν πότε άρχισεν. Ο ένας, ο Γιαννής, ήταν πέντε φορές πιο μεγαλόσωμος που τον άλλον, τον Χασάνη. Γενικά εν ήταν κολλητάρκα αλλά ας πούμεν ότι ούτε προβλήματα ιδιαίτερα είχαν. Μέσα στο σπίτιν είχαν έναν σπιτονοικοτζύρην, τον Μπίλλην, ο οποίος είshιεν κουβαληθεί σχετικά πρόσφατα, τζιαι εκαταπίεζεν τους τζιαι τους θκιό. Ήταν καμμιάν εκατοστήν φορές πιο μεγαλόσωμος που τον Γιαννήν, ότι εφκάλλαν εσύναεν το για ενοίκιον, τζιαι εν ελάλεν να σηκωθεί να φύει με το καλόν. Οπότε ο Γιαννής, που είshιεν έναν ξάδερφον, τον Μήτσον, ο οποίος ήταν πιο μεγαλόσωμος που λλόου του, επαρακάλεσεν τον να βοηθήσει να θκιώξουν τον Μπίλλην. Μάλιστα ο Γιαννής ήθελεν να ζήσουν μαζίν με τον ξάδερφον τον Μήτσον, όταν εκαταφέρναν να θκιώξουν τον Μπίλλην, όπως είχαν πάει να ζήσουν με τον Μήτσον διάφορα ξαδέρφια που εφεύκαν που τους σπιτονοικοτζύρηδες τους.
Ο Χασάνης, που είshιεν τζιαι τζιείνος έναν ξάδερφον, τον Κεμάλ, άκουεν τες προθέσεις του Γιαννή τζιαι εν του αρέσαν. Διότι εφοάτουν ότι άμα ευρίσκουνταν τα ξαδέρφκια μαζίν, τζιείνος ήταν να περισσέψει. Οπότε πάει στον Κεμάλ, ο οποίος ήταν πιο γομάριν τζιαι που τον Γιαννήν τζιαι που τον Μήτσον, τζιαι λαλεί του "το και το" τζιαι βοήθα με, τουλάχιστον αν ο Γιαννής θέλει να βάλει δαμέσα το Μήτσον, να πιάσω εγώ μιαν κάμαρην δική μου που να μεν μπορούν να με φκάλουν έξω με το έτσι θέλω. Φυσικά ο Κεμάλ, ο οποίος εθώρεν ότι το σπίτιν ήταν πολλά καλόν τζιαι σε καλή θέσην, είπεν στον ξάδερφον του να μεν φοάται, τζιαι θα καθαρίσει τζιείνος για λλόου του. Αλλά φυσικά εν θα τον εχάλαν να πιάσει ο ίδιος το σπίτιν, ή έστω έναν κομμάτιν, σαν συγγενής του Χασάνη που ήταν.

Εν τω μεταξύν, ο Γιαννής με τον Μήτσον εμάχουνταν να θκιώξουν τον Μπίλλην με το καλόν, αλλά τζιείνος εν ετάρασσεν, διότι το σπίτιν ήταν κοντά σε κάτι καλές δουλειές. Έτσι ο Γιαννής, σε συνεννόησην με τον Μήτσον, άρκεψεν να κάμνει του Μπίλλη προβλήματα. Έσπαζεν του τα υδραυλικά, εχάλαν του τα ηλεκτρικά, ακόμα τζιαι κλάππες έβαλλεν του καθώς επερπατούσεν. Ο Μπίλλης επήρεν τα αλλά εν ήταν εύκολον να πιάσει μέσα τον Γιαννήν, διότι ως πιο μικρόσωμος, εν επιάννετουν. Παράλληλα, τες δουλειές τζιαμέ κοντά έπιασεν τες ο δικός του ο ξάδερφος, το πιο μεγάλο γομάριν που ούλλους, ο Σάμης, ο οποίος άρκεψεν να του λαλεί νάμπου να κάμει. Τζιαι έναν που τζείνα που του είπεν ήταν να σηκωστεί να φύει που το σπίτιν του Γιαννή τζιαι του Χασάνη γιατί ήταν δική του πιάτσα πλέον.

Έν τω μεταξύν, ο Μπίλλης μπορεί να έβαλεν την ουράν κάτω που τα shιέλια αλλά είshιεν κάχριν του Γιαννή για τες ταλαιπωρίες που του έκαμνεν. Οπότε έπιασεν τον Χασάνην που κοντά τζιαι έταξεν του να τον βοηθήσει να μεν χάσει το πάτημαν του στο σπίτιν τους. Οπότε ο Χασάνης, που η αλήθκεια εν τζιαι είshιεν τόσον πρόβλημαν με τον Μπίλλην, άρκεψεν να τον βοηθά εναντίον του Γιαννή. Ε, φυσικά ο Γιαννής μόλις το εκατάλαβεν, εμούνταρεν να δέρει τον Χασάνην. Βρίσκει ευκαιρίαν ο Μπίλλης, μαζίν με το Σάμην τζιαι τον Κεμάλ, τζιαι αφού τους χωρίζουν, βάλλουν τους να υπογράψουν νέον συμβόλαιον συγκατοίκησης, το οποίον, επειδή είπαμεν ο Γιαννής ήταν πέντε φορές πιο μεγάλος που τον Χασάνην, θα το "εγγυούνταν" ο Κεμάλ με τον Μήτσον τζιαι τον - μεγάλη ειρωνία - Μπίλλην. Ούλλα τούτα με τες ευλογίες του Σάμη, που εθώρεν ότι το σπίτιν ήταν μέσα στην επιρροήν του τζιαι έθθα εμπόρεν ένας άλλος νταής, ο Ιβάνης, να βάλει shέριν.

Έτσι ο Γιαννής τζιαι ο Χασάνης, για πρώτη φοράν είχαν το σπίτι δικόν τους, εκτός που έναν κομμάτιν της αυλής που αφήκαν του Μπίλλη για τες δουλειές του με τον Σάμην. Έλα όμως που λόγω του καφκά που εκάμαν πριν το νέο συμφωνητικόν,  ο Γιαννής εν εχώνευκεν τον Χασάνην τζιαι  ήθελεν να πάει με τον Μήτσον, ενώ τζιαι ο Χασάνης εξύνετουν να συνεννοηθεί με τον Κεμάλ για να μοιράσει το σπίτιν, τζιαι ο καθένας στο δωμάτιον του. Οπότε ο Γιαννής στην πρώτην ευκαιρίαν έπιασεν το συμφωνητικόν τζιαι εμάshιετουν να αλλάξει τους όρους, περιορίζοντας τα, υπερβολικά ευνοϊκα εν γεγονός, προνόμια του Χασάνη, μέσα στο σπίτιν τους. Ο Χασάνης άλλον που εν ήθελεν, επήεν τζιαι εκλείστηκεν μέσα στο δωμάτιον του, τζιαι εν άφηνεν τον Γιαννήν να μπει. Φυσικά τζιαι ο Γιαννής, που είshιεν τον έλεγχον των πιο σημαντικών "υποδομών", άφηκεν τον Χασάνην να βράζει μέσα στο δωμάτιον, χωρίς επαφήν με τον έξω κόσμον.

Ούλλα τούτα επαρακολουθούσαν τα ο Μήτσος, ο Κεμάλ τζιαι  - κυρίως - ο Σάμης, ο οποίος εθώρεν ότι εχαλούσεν η ισορροπία που τον εβόλευκεν, ενώ επαρακολουθούσεν τζιαι ο Ιβάνης. Άησ'τον πελάν, ο Γιαννής, επειδή εθώρεν ότι ούτε ο Μήτσος ούτε ο Σάμης εν εκάμναν τίποτε να τον βοηθήσουν, εγλυκοθώρεν τον Ιβάνην. Οπότε ο Σάμης επήεν στους θκιό συγκάτοικους τζιαι επρότεινεν τους να χωρίσουν το σπίτιν, διώντας λλίον του Κεμάλ, για να εν ούλλοι χάππυ. Ο Γιαννής με το Μήτσον εν εδεχτήκαν γιατί έτσι έμπαινεν ο Κεμάλ μέσα στα πόθκια τους, τζιαι εν θα εμπορούσαν να ζήσουν παρέαν, τζιαι να ξεφορτωθούν τζιαι τον Χασάνην. 

Τζιαι επέρασεν ο τζιαιρός, τζιαι ούτε με τον Μήτσον εζούσεν ο Γιαννής, ούτε δωμάτιον δικόν του είshιεν εξασφαλίσει ο Χασάνης. Τζιαι εμάχουνταν να τα εύρουν συζητώντας, αλλά με τόσα ξαδέρφκια τζιαι νταήδες νεκατωμένους, ήταν πολλά δύσκολον. Ακόμα τζιαι έτσι όμως, εφαίνετουν κάπου να βάλλει ο Χασάνης νερόν στο κρασίν του τζιαι να δέχεται να αλλάξει η συμφωνία σε αρκετά σημεία που ήθελεν ο Γιαννής. Πόσον τζιαιρόν εξάλλου να μεινίσκει κλεισμένος σε έναν δωμάτιον;

Πάνω που εκόντευκεν να λυθεί το θέμαν, έρκεται μεγάλη αναποθκιά. Ο Μήτσος, σε μιαν παρατεταμένην περίοδον ψυχοπάθειας, που την ελέαν "χούνταν", εμούνταρεν τον Γιαννήν, ο οποίος επίσης έπασχεν που διχασμένην προσωπικότηταν, αφού ένα μέρος του ήθελεν να τα εύρει με τον Χασάνην τζιαι να ζήσουν παρέαν τζιαι έναν άλλον ήθελεν να ζήσει με το Μήτσον. Μέσα στη φασαρίαν, ο Κεμάλ, που έβλεπεν τούτους τους καφκάες των ξαδέρφων, τζιαι ήθελεν να τους εκμεταλλευτεί, μπαίνει μέσα στο σπίτιν τζιαι αφού διά κάμποσες του γέρημου του Γιαννή, κάμνει κατάληψην του μισού σπιθκιού. Τζιαι φυσικά, στρογγυλοκάθεται για τα καλά. Ώσπου να καταλάβει ο Χασάνης ότι ο Κεμάλ εν το συμφέρον του που εθώρεν πρώτα, τζιαι οϊ το δικόν του, επεράσαν πολλά χρόνια. Όταν εξύπνησεν, ήταν πάλε κλειδωμένος στο ίδιον δωμάτιον, ξεκομμένος που τον κόσμον. Ο Μπίλλης τζιαι ο Σάμης, ο πρώτος αφού εν επηρεάστηκεν το κομμάτιν της αυλής που του αναλογούσεν, τζιαι ο δεύτερος αφού ο Ιβάνης εν εκατάφερεν να βάλει shιέριν στο σπίτιν, εν εκάμαν τίποτε, παρά να το πάιξουν πάλε μεσολαβητές στους συγκατοίκους.

Σήμερα το σπίτιν εξακολουθεί να εν μοιρασμένον. Ο Γιαννής εσυνήλθεν που το ξύλον που έφαεν τότε αλλά η διχασμένη προσωπικότητα παραμένει. Ένα μέρος του θέλει ακόμα το Μήτσον, παρά το τι έγινεν παλιά. Έναν άλλον θέλει να εκδικηθεί το Χασάνην για όσα ετράβησεν που τον Κεμάλ. Έναν τρίτον θωρεί ότι η μόνη διέξοδος είναι να τα εύρει με το Χασάνη τζιαι να ζήσουν μέσα στο κοινό σπίτιν σαν αθρώποι. Μπορεί να ελέγχει την εξώπορταν αλλά επεθύμησεν τα δωμάτια που εν μπορεί να ζήσει. Ο Χασάνης δείχνει πιο συνειδητοποιημένος ότι τα ξαδέρφκια τζιαι των θκιό τους, αλλά τζιαι ο Μπίλλης με τον Σάμην, εν πίσω που μεγάλο μέρος του προβλήματος τους. Αλλά που την άλλην φοάται να μείνει μόνος του με τον Γιαννήν, διότι μπορεί να τον μουντάρει. Οπότε, παρά τα πόσα ετράβησεν τζιαι τζείνος που την συγκατοίκησην με τον Κεμάλ, θέλει στο νέο συμφωνητικόν να έshιει όρον ότι ο Κεμάλ εννά κρατά κλειδί να μπει για να τον βοηθήσει αν πάει ο Γιαννής να τον κουρπατζιάσει. Ο δε Γιαννής λαλεί ότι τωρά έννεν εποχή για έτσι όρους, διότι εμπήκεν σε μια λέσχην "μη βίας", όπου τον εμάθαν ότι πρέπει να συζητάς τζιαι οϊ να κουρπατζιάζεις, τζιαι τούτη η λέσχη θα του φκάλει πιστοποιητικόν ότι εν καλόν παιδίν τζιαι εν κουρπατζιάζει κόσμον πλέον. Τελευταία τζιαι ο Μήτσος συμφωνεί, ότι εν τον κόφτει να μπει εγγυητής. Ο Κεμάλ όμως εν άλλη υπόθεση. Για να μεν μπει έτσι όρος θέλει ανταλλάγματα. Διότι μεν ξεχάννουμεν ότι εν θρονιασμένος μέσα στο σπίτιν, τζιαι ούτε ο Γιαννής ούτε ο Μήτσος μπορούν να φκουν πάνω του. 

Άσε που ο Μπίλλης τζιαι ο Σάμης εν πάντα τζιαμέ, για να παρακολουθούν τι γίνεται, ώστε να μείνει το σπίτιν μέσα στον έλεγχον τους.

Δύσκολα τα πράματα για το Γιαννήν τζιαι τον Χασάνην. Πρέπει ο ένας να βάλει πίσω του το κάχριν για το ξύλον που έφαεν τζιαι να δεχτεί ο Χασάνης να έshιει προνόμια που εν παραπάνω που το μέγεθος του, τζιαι ο άλλος να δεχτεί ότι εν μπορεί ο κάθε Κεμάλ να δικαιούται να κάννει νταηλίκια του συγκάτοικου του όποτε γουστάρει. Αλλά τα πράματα εν απλά. Το σπίτιν έναν είναι, τζιαι για να ζήσουν καλά μέσα πρέπει να γίνουν τζιαι τζιείνοι έναν. Στο κάτω-κάτω, εν τζιαι εδοκιμάσαν να ζήσουν ποττέ μόνοι τους για πολλύν τζιαρόν, ώστε να δουλέψει η ζωή τζιαι η καθημερινότητα υπέρ τους. Τζιαιρός να το πράξουν.

Ώσπου να το πράξουν, stay cool and keep rocking!