"Το να πεθαίνεις δεν είναι έγκλημα"

Μια που τες πιο διάσημες φράσεις του Jack Kevorkian, γνωστού τζιαι ως  "Dr. Death". Ο φοβερός Al Pacino έπαιξεν σε μιαν πολλά αξιόλογην ταινίαν για τούτον τον άθρωπον (trailer δαμέ). Κάποια στιγμή στο trailer (στο 1.49') ο Kevorkian λαλεί το εξής: "When a law is deemed immoral by you, you must disobey it" ("Όταν θεωρείς ένα νόμο ανήθικο, δεν πρέπει να τον τηρείς"). Δεν θα αρκέψω να συζητώ το συγκεκριμένο, διότι σηκώννει άλλην ανάρτησην, αλλά τονίζω το για τη σημασίαν του. Τι πιο "αναρχικόν" που τούτην τη δήλωση (υπό την καλήν έννοιαν);

Η αφορμή της ανάρτησης ήταν η ειδησιογραφία των ημερών, στην οποίαν επαρουσιάστηκεν η υπουργός υγείας της Λιθουανίας να υποστηρίζει την νομιμοποίηση της ευθανασίας. Περισσότερα μπορείτε να θκιαβάσετε δαμέ.

Κατ'αρχήν η ευθανασία, όπως μπορείτε να θκιαβάσετε δαμέ, είναι ένα "ανοικτό" θέμα. Δηλαδή τελεί υπό διαπραγμάτευση, τζιαι για το λόγο τούτον υπάρχουν μέρη του κόσμου όπου έshιει νομιμοποιηθεί (υπό προϋποθέσεις φυσικά) τζιαι μέρη όπου είναι "παράνομη" ως "ανήθικη". Τζιαι όπως (θα έπρεπεν να) είναι γνωστόν, ο νόμος ΔΕΝ είναι ο αφέντης, αλλά ο υπηρέτης της κοινωνίας. Η ηθική του νόμου δεν επιβάλλεται στην κοινωνία αλλά ο νόμος είναι ουσιαστικά η μετουσιώση της εκάστοτε κοινωνικής αντίληψης της ηθικής. Γι'αυτόν τζιαι αλλάσσει συνεχώς, όπως ακριβώς η ηθική αλλάσσει με την εξέλιξην του αθρώπου τζιαι της κοινωνίας του. Γι'αυτόν τζιαι εκνευρίζουν με πολλά οι αθρώποι, όπως ο συντάκτης του άρθρου για το τι είπεν η υπουργός στη Λιθουανίαν, που αντί να κάμουν νηφάλιαν παράθεσην μιας άποψης τζιαι στη συνέχειαν εξίσου νηφάλια να διατυπώσουν τυχόν διαφωνίαν, αρκέφκουν να σαλαβατούν για το "που πάει ο κόσμος".

Προσωπικά ομολογώ ότι δεν έχω άποψην ξεκάθαρην επί του θέματος. Έχω την εντύπωσην ότι δεν μπορείς να εφαρμόσεις την ίδιαν απόφασην σε διαφορετικές καταστάσεις, όταν το διακύβευμαν είναι το πολυτιμότερον αγαθόν κάποιου, δηλαδή η ίδια του η ζωή. Οπότε είναι μεγάλο το ερώτημαν όταν ένας δικός σου άθρωπος είναι "κλινικά νεκρός", αν η απόφαση σου να τον αποσυνδέσεις που τα μηχανήματα είναι "ορθή/ ηθική". Ή αν ξεκάθαρα υποφέρει κατά πόσον είναι ο πραγματικός του εαυτός τη στιγμήν που αποφασίζει να πεθάνει.

Αλλά που την άλλην, θεωρώντας πάντα νοητικήν επάρκειαν τζιαι διαύγειαν,  τι είναι η ζωή αν δεν μπορείς να την ορίσεις όπως θέλεις; Εν είναι εν τέλει το μόνον τζιαι υπέρτατον αγαθόν που σου προσφέρεται, ενάντια σε κάθε στατιστικήν πιθανότηταν; Εν πρέπει να έshιεις το δικαίωμαν να την διαχειριστείς όπως θέλεις; Αν λόγω χάρην εν θέλεις να πεθάνεις που γηραθκειά/ αρρώστιες αλλά ακμαίος, τζιαι επιλέξεις την ανώδυνην αυτοκτονία, από που τζιαι ως που πρέπει να δώσεις λοαρκασμόν στο "κοινωνικό σύνολο"; Εν βάλλω καν το θέμαν των ασθενών ή των τραυματιών που υποφέρουν τζιαι είναι επιστημονικώς αδύνατον να σωθούν ή ακόμα τζιαι να "παρηγορηθούν". Γιατί να δοξάζω τον στρατιώτην που διά τη ζωήν του σε άνισες μάχες αλλά μέμφομαι τζιείνον που εξίσου ελεύθερα αποφασίζει να μεν ζει πλέον;

Εν χρήσιμον να απομονώσω το τμήμαν της wikipedia που αναφέρεται στην συζήτηση ανάμεσα σε υπερμάχους τζιαι ενάντιους της αθανασίας. Ο καθένας μπορεί να διαμορφώσει την άποψην του βλέποντας τι υποστηρίζει η κάθε πλευρά. Το σχετικόν τμήμα δαμέ.

Ώσπου να επιληφθώ τζιαι του πότε πρέπει να μεν υπακούεις στους νόμους ή πότε πρέπει να τους κρίνεις ως ανήθικους, stay cool and keep rocking!

Τζαιρός να "κλείσουμεν" τα στρατά μας;

Προς τα τέλη του μήνα έχω "ενδιάμεση αξιωματικών". Δηλαδή μια συγκέντρωση εφέδρων αξιωματικών στην έδρα του τάγματος μου, όπου θα συζητήσουμεν (υποτίθεται) το πως θα υποδεχτούμεν/ ποσκολίσουμεν τους (υπόλοιπους) εφέδρους στες συγκεντρώσεις του Σεπτέμβρη. Τζιαι επειδή πάω εφεδρείαν που το 2005 (αν δεν κάμνω λάθος), ουσιαστικά ετοιμάζομαι για άλλες 3 χαμένες μέρες που τη ζωή μου. Όσοι είσαστεν εφέδροι ξέρετε νάμπου λαλώ.

Τούτον κάμνει με να προβληματιστώ λλίον περί του θέματος της Ε.Φ. τζιαι της ύπαρξης αυτής. Αφενός διερωτούμαι κατά πόσον είναι σε θέσην, βάσει έμψυχου δυναμικού τζιαι υλικοτεχνικής υποδομής να εκπληρώσει την αποστολήν της, η οποία παρά τες διάφορες εν δυνάμει πτυχές της, ουσιαστικά είναι η "απόκρουση του Τούρκου εισβολέα". Σημειώστε ότι ο εισβολέας ήδη είναι εντός των τειχών, άρα σε ενδεχόμενην σύγκρουσην ήδη μάχεται στην έδρα μας, χωρίς ορατήν δυνατότηταν ζημιάς στην ενδόχωραν του. Αφετέρου, λαμβάνοντας υπόψην την πολιτικήν, οικονομικήν τζιαι κοινωνικήν πτυχήν του όλου θέματος, έκατσεν ποττέ κανένας να διερευνήσει, με νηφάλιαν μελέτην "σκληρών στοιχείων", αν υπάρχουν εναλλακτικοί τρόποι δράσης, πέραν της συντήρησης ενός οργανισμού τύπου Ε.Φ., ειδικά στην κατάστασην που είναι σήμερα;

Ας δούμεν λλίον κάποια νούμερα:

Ισορροπία Δυνάμεων στην Κύπρο

Αμυντικές Δαπάνες Κύπρου, Ελλάδας, Τουρκίας

Θωρούμεν ότι σε επάνδρωσην οι Τούρκοι (εκ Τουρκίας) εν σχεδόν στο 100% ενώ εμείς είμαστεν στο 20%. Περιττόν να πούμεν ότι λόγω τούτου οι μονάδες μας ουσιαστικά εν λειτουργούν σχεδόν καθόλου (σε όρους επιχειρησιακής ετοιμότητας), αν εξαιρέσουμεν κάποιες επίλεκτες όπως τα ΛΟΚ τζιαι τα ΟΥΚ, ή ακόμα τζιαι την ΕΛΔΥΚ. Όποιος έκαμεν στρατόν ξέρει τι μειονέκτημαν συνιστά τούτη πραγματικότητα. 

Αν που την άλλην, θεωρήσουμεν ότι σε περίπτωσην πολέμου, η Κύπρος εννά αποκλειστεί που τον έξω κόσμον, τζιαι εννά αναμετρηθούν μόνον οι δυνάμεις που εν ήδη δαμέ, η αλήθκεια είναι ότι έννεν άshιημα τα πράματα. Η αναλογία προσωπικού εν 1 προς 1,1, ενώ εν γνωστόν ότι ένας επιτιθέμενος χρειάζεται τουλάχιστον 3 προς 1 για να έshιει στοιχειώδεις πιθανότητες επιτυχίας. Φυσικά εν ουτοπικόν να πιστεύκουμεν κάτι τέθκοιον, άσε που μάλλον εννά γυρεύκουμεν εμείς πρώτοι βοήθειαν που τους "έξω", προεξάρχουσας της μαμμάς-πατρίδας (με βάση ποιον προηγούμενον αξιοπιστίας εν ξέρω). Υπενθυμίζω επίσης σε όσους μπορεί να το γνωρίζουν, ότι η Τουρκία διαθέτει αεροπορίαν, ναυτικόν τζιαι βαλλιστικούς πυραύλους που μπορούν να μας πλήξουν που τα κοντινά παράλια της Μ. Ασίας.

Καταθλιπτικά τούτα ούλλα έννεν; Ποιον είναι όμως το ερώτημαν δαμέ; Ψυχρά, στο κόστος ευκαιρίας, τζιαι την ανάλυση PEST (Πολιτική, Οικονομία, Κοινωνία, Τεχνολογία); Σήμερα πληρώνουμεν γύρω στα €300 εκατομμύρια ετησίως "αμυντικές δαπάνες" (για τες οποίες κάποιοι κλαιν τζιόλας ότι εν μειωμένες). Σε τούτες πρέπει να βάλουμεν τζιαι το κόστος των παρουσιάσεων των εφέδρων, διότι φεύκουν που σίουρα πιο προσοδοφόρες δραστηριότητες που το να κάμνουν κουνουshμάν κάτω που τες τερατσιές. Επίσης το κόστος του χρόνου που χάννουν οι 18χρονοι κάμνοντας μιλλούες πάνω στες σκοπιές αντί να σπουδάζουν τζιαι να δουλεύκουν. Παρά τούτες τες δαπάνες, αν ρωτήσεις τον μέσον κυπραίον αν θεωρεί την Ε.Φ. ικανήν να προβάλει την στοιχειώδην αντίστασην σε ενδεχόμενην σύρραξην, το πιο πιθανόν είναι να φυρτεί που τα γέλια, ειδικά αν είναι ο ίδιος κληρωτός ή έφεδρος (ακόμα πιο τραγικόν). Επίσης, είναι ενδιαφέρον να σκεφτεί κανένας τι αξία υπάρχει δεσμευμένη σε ακίνητην ιδοκτησίαν σε καίριες τοποθεσίες, κοντά στα αστικά κέντρα, όπου υπάρχουν τα τόσα στρατόπεδα. Δεν θα μπω καν στες κοινωνικές επιπτώσεις που επιφέρει η υποχρεωτική στράτευση 18χρονων, ή η ανάγκη διατήρησης οπλισμού με πυρομαχικά μέσα στα νοικοκυριά, ή τες επιπτώσεις στο περιβάλλον που τες διάφορες δραστηριότητες της Ε.Φ. 

Άρα, τι άλλες επιλογές υπάρχουν; Αν θεωρήσουμεν ότι για την καθαρά συναισθηματικήν πτυχήν του "ηθικού" ή της "εθνικής αξιοπρέπειας" πρέπει να υπάρχει κάποιου είδους στρατιωτική οντότητα δακάτω, με ποιους άλλους τρόπους μπορούμεν να αξιοποιήσουμεν τους διαθέσιμους πόρους με πιο καλά αποτελέσματα σε πολιτικόν, οικονομικόν, κοινωνικόν τζιαι περιβαλλοντικόν επίπεδον;

Εγώ προτείνω τα εξής, έστω μπακαλίστικα τζιαι αδρά μέτρα/ δράσεις:

- Μετεξέλιξη της Ε.Φ. σε καθαρά επαγγελματικό στρατό δύναμης ας πούμεν μεραρχίας (~5 χιλιάδες)

- Κατάργηση της υποχρεωτικής θητείας 

- Παροχή κινήτρων σε κληρωτούς/ εφέδρους για εθελοντική θητεία/ σύστασην εφεδρικών μονάδων (θα εκπλαγείτε πόσοι στρατόκαβλοι υπάρχουν αν τους δοθούν οι σωστές συνθήκες να ασκούν το χόμπυ τους).

- Πώληση/ δημοπράτηση όλου του παρωχημένου εξοπλισμού/ εκσυγχρονισμός προστιθέμενης αξίας

- Εκπαίδευση/ εξειδίκευση μέρους του σώματος σε αποστολές έρευνας/ διάσωσης

- Απαγκίστρωση που την "πράσινη γραμμή"

- Δημιουργία αποκεντρωμένων/ ευέλικτων/ λειτουργικών εγκαταστάσεων

Οφέλη έναντι της σημερινής κατάστασης:

Πολιτική:

- Αντικατάσταση ενός σαθρού, παρωχημένου, χωρίς ηθικόν στρατού με επαγγελματίες σίγουρους για την αποστολήν τους εν καιρώ ειρήνης τζιαι πολέμου 

- Αξιόπιστος εταίρος - ελκυστική μονάδα για διεθνή συνεργασία

- Ένδειξη καλής θέλησης προς τρίτους για αποστρατικοποίηση

- Αποδυνάμωση επιχειρημάτων Τουρκίας για την παρουσίαν τόσων δυνάμεων

Οικονομία:

- Με κλάσμα των σημερινών δαπανών καλλίττερα αποτελέσματα 

- Λλιόττερα πάγια τζιαι δεσμευμένα κεφάλαια

- Δυνατότητες αναπτυξιακών έργων σε περιοχές υποβαθμισμένες με στρατόπεδα

Κοινωνία:

- Κατάργηση υποχρεωτικής θητείας τζιαι των συνεπειών της

- Δυνατότητα συμμετοχής σε έναν πιο επαγγελματικό στρατό για όσους γουστάρουν

- Ενδυνάμωση σιγουριάς/ αισθήματος ασφάλειας περί αποτελεσματικότητας των ενόπλων

- Ενδυνάμωση της αίσθησης ότι τα λεφτά των φορολογουμένων πάν τζιαμέ που πρέπει

Περιβάλλον:

- Μειωμένες αρνητικές επιπτώσεις λόγω απόσυρσης παρωχημένου υλικού

- Επαγγελματική συμπεριφορά ενστόλων στο συγκεκριμένο θέμα

- Μείωση της παρουσίας προσωπικού τζιαι ρυπογόνων δραστηριοτήτων

Με βάσην τα παραπάνω, ο τίτλος εν τα λαλεί ούλλα, αφού εννά "κλείσουμεν" μεν την Ε.Φ. για να την ξανα-αννοίξουμεν τζιαι να είναι της προκοπής. Ως τη μέραν που ούτε τούτη η πιο "σύγχρονη" έκδοση εννά έshιει λόγον ύπαρξης.

Ώσπου να "κλείσουμεν" για τα καλά τα απανταχού στρατά, stay cool and keep rocking!

"Σπα Πιπί!"

Όπως μπορεί να ξέρετε, ο άθρωπος δεν θυμάται τίποτε που τη ζωήν του πριν τα πέντε του, εκτός ίσως που κάποιες αδρές εικόνες ή αναμνήσεις οι οποίες μπορεί κατά τζιαιρούς να εμφανίζονται σαν όνειρα ή dejavu. Μια αγαπημένη διήγηση ενός θείου μου για μέναν όταν ήμουν ακόμα κότσιρος κάτω που πέντε χρονών, ήταν η αντίδραση μου όταν εθωρούσα κάποια παλιά αυτοκίνητα τα οποία είχα πεταχτεί σε μια χωράφαν κοντά στο σπίτιν μας. Προφανώς κάποιος που τους ενήλικες είshεν μου τα παρουσιάσει ως "αυτοκίνητα σπασμένα". Τζιαι επειδή τόσον το "αυτοκίνητα" όσον τζιαι το "σπασμένα" ήταν νάκκον δύσκολον να τα απορροφήσω τζιαι να τα προφέρω, όποτε τα εθωρούσα έδειχνα τα με ζήλον τζιαι αναφωνούσα: "Σπα Πιπί!". Υποθέτω ότι το "πιπί" εν που την πουρούν του αυτοκινήτου (πιπίιιιιιιιιι)....

Σήμερα εξακολουθώ να "συγκινούμαι" στη θέαν "σπασμένων αυτοκινήτων", ειδικά όταν πρόκειται για αυτοκίνητα "κλασσικά", δηλαδή μιας κάποιας ηλικίας, πέραν των 30-40 χρονών. Ελπίζω δε κάποτε να έχω μιαν μικρήν δική μου συλλογήν. Στην Κύπρο μάλιστα, λόγω του κλίματος που εν ξηρόν, είμαστεν τροποντινά διάσημοι στους απανταχού συλλέκτες ότι τα αυτοκίνητα διατηρούνται για πάρα πολλά χρόνια ανεξαρτήτως του πόσον στο έλεος των στοιχείων τα αφήσεις. 

Τα τελευταία χρόνια επρόσεξα ένα χώρο κοντά στο νέο Γενικό Νοσοκομείον Λευκωσίας, όπου εν παρατημένα κάμποσα που τούτα τα κλασσικά αυτοκίνητα, προερχόμενα κυρίως που το πάλαι ποτέ κραταιόν στην αυτοκινητοβιομηχανίαν Ηνωμένον Βασίλειον. Εν ένα μέρος που οι συλλέκτες θα ομομάζαν "stash" διότι ουσιαστικά εν σαν τον "θαμμένον θησαυρόν" για λλόου τους. Εν σε άshιημην κατάστασην αλλά διατηρούν τζιείνην την αδρήν μορφήν που είχαν τα αυτοκίνητα της δεκαετίας του '60 τζιαι του '70. Έτσι, τιμής ένεκεν σε τζιείνον το κοπέλλιν που εφώναζεν "Σπα Πιπί!" αλλά τζιαι στο θείον που όποτε με δει σχεδόν εννά μου αθθυμήσει τζιείνην την περίοδον, βάλλω λλίες φωτογραφίες που τα "Σπα πιπί" στα Λατσιά. Enjoy!

Ώσπου να μεν γεμώννουμεν τα χωράφκια κλασσικά τζιαι όμορφα "σπα πιπί", stay cool and keep rocking!