Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2013

Μίσος

Πολλές φορές, σε συζητήσεις στο διαδίκτυο ή αλλού, καταλήγουμε σε "γλωσσικούς διαγωνισμούς", όταν ο καθένας πλέον ερμηνεύκει κάποια πράματα, που λεκτικά εν πανομοιότυπα, με τον δικόν του τρόπον, αλλά εν πεπεισμένος ότι εν ο "ορθός". Συνήθως τούτον το φαινόμενον προκύπτει σε θέματα φιλοσοφικά τζιαι αμφιλεγόμενα, όπου ο μέσος άθρωπος αλλά τζιαι οι "ειδικοί" εν έχουν ακόμα ξεκάθαρες απαντήσεις, επιτρέποντας μεγάλον εύρος "παρεκκλίσεων".
Είχα πρόσφατα συζητήσει το θέμαν της βίας, που εν έναν καλόν παράδειγμαν "γκρίζας" περιοχής συζήτησης. Τι συνιστά τη βίαν, πότε εν "δικαιολογημένη" κλπ.
Έναν άλλον θέμαν εν ο θάνατος. Υπάρχει λέει "καλός", "ένδοξος", "ωφέλιμος" θάνατος τζιαι "κακός", "εξευτελιστικός", "άδικος" θάνατος. Πριν τζιαιρόν εθώρουν μιαν ταινίαν, σπάζω τη κκελλέν μου να αθθυμηθώ ποιαν, όπου ένας γέρος σοφός ξεπροβοδίζει τους πολεμιστές λλίον πριν τη μάχην. Στον ενθουσιώδην νεαρόν πρωταγωνιστήν λαλεί: "Να αθθυμάσαι αύριον καθώς πολεμάς, εν υπάρχει τέθκοιον πράμαν που να λέγεται "ένδοξος θάνατος". Υπάρχει απλά θάνατος". Πραγματικά σοφή κουβέντα.
Πάμεν τζιαι στο μίσος. Αθθυμήθηκα το σήμερα το πρωίν όταν έμαθα για φόνο των χρυσαυγιτών στην Αττικήν. Επροσπάθησα να αξιολογήσω την γεννικήν εντύπωσην που μου επροκάλεσεν το άκουσμαν της είδησης, τζιαι εκατέληξα σε μιαν λέξη: "σύγχιση".
Εν ένιωσα λύπην (εν με έκπληξην που το λαλώ), ούτε χαράν (ευτυχώς), αλλά φόβον. Το φόβον ακριβώς του μίσους που υποβόσκει, τζιαι έτσι "ειδήσεις" κάνουν το εύκολα να ξεδιπλωθεί. Διότι σε αντίθεσην με μέναν, κάποιοι προφανώς θα εστεναχωρηθήκαν, κάποιοι θα εχαρήκαν, τζιαι ούλλοι τους θα θρέψουν το μίσος τους για τα "επόμενα". Τζιαι όταν κυριαρχεί το μίσος, εν έshιεις προφανώς την πολυτέλειαν της "ουδετερότητας"...
Ο διαμπλογκικός φίλος Άνεφ Ορίων πρόσφατα έθεσεν τον "ταξικόν πόλεμον" ως  κάτι που λλίον πολλά εξωραϊζει τούτον το εξόχως ανθρώπινον (όπως μου αρέσκει να το λαλώ) συναίσθημαν. Είναι, αν εκατάλαβα καλά, θεμιτόν να μισείς, φτάνει το μίσος σου να είναι "ταξικόν" τζιαι να μεν κατευθύνεται επί προσωπικού. Τζιαι ότι η άσκηση βίας ενάντια στη βίαν του καπιταλισμού, η οποία παίρνει άπειρες μορφές, δεν υπόκειται στη δοκιμασίαν της "ηθικής".
Φυσικά όπως ούλλα στη ζωήν, εν υπάρχει "άσπρον/μαύρον" σε τούτα τα πράματα. Εγώ μπορεί να δηλώννω ενάντιος στο μίσος αλλά σίουρα έχω μισήσει τζιαι σίουρα θα ξαναμισήσω κάτι, έμψυχον ή άψυχον. Έχω ασκήσει τζιαι θα ξανασκήσω  κάποιας μορφής βίαν. Τούτον που θέλω να τονίσω κάπως δαμέσα είναι ότι ποττέ μου εν θα έρτω τζιαι να προσπαθήσω να δικαιολογηθώ για το μίσος που ένιωσα ή νιώθω. Απλά θα προσπαθήσω να το εξηγήσω, πρώτιστα στον εαυτόν μου, ο οποίος πάντα θα είναι τζιαι ο πιο ζημιωμένος που λλόου του.

Κλείω με έναν ωραίον ρητόν:

“There's no honorable way to kill, no gentle way to destroy. There is nothing good in war. Except its ending.”


― Abraham Lincoln

Ώσπου να μεν υπάρχει μίσος προς αιτιολόγησην τζιαι δικαιολόγησην, stay cool and keep rocking!

7 σχόλια:

  1. Γελώ με κάτι διαλόγους στα κοινωνικά δύκτυα του στιλ "κανένας δεν έκλαψε τους δικούς μας νεκρούς" για τους χρυσαυγίτες μιλούμε σε αντίθεση με τον αριστερό ράπερ...

    πάντως το μίσος στην ελληνική κοινωνία δεν είναι κάτι καινούριο. ακόμη και όταν τα πράγματα ήταν καλά υπήρχε πολύ μίσος και βία. απλά κρυβόταν.

    http://www.protoporia.gr/i-politiki-via-stin-elliniki-koinonia-p-386425.html

    ανταποδίδω το link :))))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το κλάμα σίουρα έννεν έκφραση μίσους, τζιαι που αθρώπους που ασπάζονται το φυλετικό μίσος όντως εν θα επερίμενες να ζητούν "κλάμα". Που την άλλην, η υποκρισία μας ως κοινωνία, που εκφράζεται τζιαι μέσα που τα ΜΜΕ, φαίνεται τζιαι δαμέ. Πόσοι που μας κρυφοθαυμάζουν τους παλλικαρισμούς αλλά μόλις βρωμίσει το πράμαν κάμνουμεν τες πάπιες;
      Πολλά ενδιαφέρον το βιβλίον που αναφέρεις, εννά το ψάξω, thx.

      Διαγραφή
    2. Δεν θα το βρεις, το βιβλίο εννοώ είναι εξαντλημένο. Μόνο αν πας Ελλάδα ή στο φέρει κάποιος από εκεί.

      Διαγραφή
  2. έθεσες ένα πολλά ενδιαφέρον θέμα που πολλές οπτικές γωνίες και άπειρες επεξηγήσεις..
    Παίρνω το τελευταίο σου κομμάτι: "εγώ μπορεί να δηλώννω ενάντιος στο μίσος αλλά σίουρα έχω μισήσει τζιαι σίουρα θα ξαναμισήσω κάτι, έμψυχον ή άψυχον. Έχω ασκήσει τζιαι θα ξανασκήσω κάποιας μορφής βίαν. Τούτον που θέλω να τονίσω κάπως δαμέσα είναι ότι ποττέ μου εν θα έρτω τζιαι να προσπαθήσω να δικαιολογηθώ για το μίσος που ένιωσα ή νιώθω. Απλά θα προσπαθήσω να το εξηγήσω, πρώτιστα στον εαυτόν μου, ο οποίος πάντα θα είναι τζιαι ο πιο ζημιωμένος που λλόου του". To μίσος εν συναίσθημα το οποίο εν απόλυτα κατανοητό και δεν υπάρχει περίπτωση άνθρωπος να μην το εβίωσε στην ζωή του. Το ίδιο και η άσκηση οποιαδήποτε μορφής βίας, όλοι είμαστε θύματα και θύτες όμως. Η λατρεία όμως του μίσους οδηγεί στην εξάσκηση του και σε φαινόμενα σαν τούτα που βιώνουμε τωρά.
    Τζιαι όπως είπες όταν κυριαρχεί το μίσος, εν έshιεις προφανώς την πολυτέλειαν της "ουδετερότητας", έχεις όμως την επιλογή της προσπάθειας για ανατροπή του, εξάλειψη του και μείωση του. Τούτο να κατανοήσουμε (και να πράξουμε) και θα έχουμε ένα καλύτερο κόσμο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είσαι πολλά στο πνεύμαν της ανάρτησης. Η προσπάθεια πρέπει να αρχίσει που τον καθένα μας, που μέσα μας, τζιαι να πάει πάρακάτω.

      Διαγραφή
  3. φιλε woofi εγω τζινο που ακουσα στο πρωτον ακουσμα της ειδησης εν τρομο φοβο τζιε πανικο. οταν παιρνουν οι πολιτες το ρολο του δημιου ειμαστε μονο ενα βημα μακρια που το χαος τζιε μια εποχη πολλα σκοτεινη.
    εν βρισκω τροπο να εκφρασω τις σκεψεις μου στο θεμα εσιει 2 μερες ακομα τζιε αν επροσπαθησα να τες γραψω σε ποστ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μα εν "πολίτες" οι δήμιοι; Μάλλον επαγγελματικόν φαίνεται το κτύπημα. Ζούμεν εξάλλου σε εποχήν που εν εύκολον να προσλάβεις επαγγελματίες δολοφόνους.
      Τζιαι εν ενδιαφέρον να δούμεν αν τζιαι τι θα προκύψει τελικά για τούτον το θέμαν. Ο κόσμος έshιει την ευχήν τζιαι την κατάραν να ξηάννει εύκολα θωρείς.

      Διαγραφή