Πάνω που ελάλουν ότι εν ήβρα θέματα να γράψω τελευταία, ήρταν οι φόνοι θκιό κοπέλων, μιας στην Ρόδον που κάτι ανθρωπάρια επειδή εν εδέχτηκεν να τους κάτσει, τζιαι μιας στην Κέρκυραν γιατί ο τζύρης της εν ενέκρινεν την σχέσην της. "Γυναικοκτονίες" ονομάζουνται, αφού αφενός οι θύτες εν άντρες τζιαι αφετέρου τα κίνητρα τους αφορούν σε θέματα σεξουαλικά ή τιμής τζιαι εν καθαρά "φυλοσύνδετα". Για να το κάμουμεν πιο "λιανά", σε αντίστοιχες περιπτώσεις εν θα είχαμεν θύματα άντρες αν υποπίπταν στα ίδια "παραπτώματα" με τες τραγικές γυναίκες που εσκοτωθήκαν τόσον βάρβαρα. Τυχόν εγκλήματα παρόμοιας φύσης που μπορεί να εγίναν εις βάρος αντρών εν απλά εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόναν, ο οποίος κανόνας εν σαφές παράγωγον της πατριαρχίας που μας διέπει ως είδος.
Ταυτόχρονα με τούτες τες γυναικοκτονίες, έτυχεν να θκιαβάζω το εξαιρετικά ενδιαφέρον "Sapiens" του Χαράρι, τζιαι ειδικά έκαμεν μου εντύπωσην η ενότητα όπου κάμνει μνείαν στο πόσον διαχρονική τζιαι οικουμενική εν η πατριαρχία στο είδος μας, σε αντίθεσην με άλλες νόρμες τζιαι κοινωνικές συμπεριφορές. Είναι έναν φαινόμενον, λαλεί ο συγγραφέας, για το οποίον αποπειραθήκαν αρκετοί να δώσουν εξήγησην, αλλά αποτύχαν ως τωρά να γίνουν πειστικοί. Πως γίνεται να έχουν περάσει τόσες επαναστατικές φάσεις στην ανθρώπινην ιστορίαν, αλλά η πατριαρχία να παραμένει τόσον ριζωμένη πανταχόθεν;
Ο Χαράρι απαριθμεί τρεις κύριες εξηγήσεις, οι οποίες είναι:
1) Μυϊκή δύναμη: Οι "αδρώποι" έχουν πιο πολλά μούσκουλα που τες γεναίτζιες, άρα υποτάσσουν τες χρησιμοποιώντας τούτην την υπεροχήν. Σε μιαν πιο "ήπιαν" έκδοσην, οι άντρες εμπορούσαν να δουλέψουν σε πιο βαριά καθήκοντα, τα οποία εδιούσαν τους το διαβατήριον για μεγαλλύττερην "πολιτικο/ κοινωνικήν" επιρροήν τζιαι εξουσίαν.
Ο Χαράρι υποδεικνύει θκιό κύρια επιχειρήματα κατά τούτης της εξήγησης: α) οι γυναίκες έχουν αντίστοιχα προτερήματα σωματικής φύσεως, όπως η μεγαλλύττερη αντοχή στην αρρώστιαν, την κούρασην τζιαι την πείναν παρά ο μέσος άντρας. Επίσης, οι γυναίκες ουδέποτε αποκλειστήκαν που τα "βαριά σωματικά καθήκοντα", αντίθετα συνήθως εν αποκλεισμένες που καθήκοντα που εν απαιτούν σωματικήν κούρασην, όπως η ιερωσύνη, η νομική τζιαι η πολιτική. β) εν συχνόν αν οϊ επικρατέστερον το φαινόμενον να μεν παίζει ρόλον η σωματική δύναμη στο ποιος κατέχει θέσεις ισχύος/ εξουσίας. Στες παραπάνω σύγχρονες κοινωνίες κάτι μεσήλικες ή γέροι τύποι εξουσιάζουν σαφώς νεαρότερους τζιαι σφριγηλότερους αθρώπους. Άσε που αν ο άθρωπος, ως είδος, εβασίζετουν στην μυϊκήν του δύναμην μόνον, θα ήταν πολλά πιο χαμηλά στην διατροφικήν αλυσίδαν που την κορυφήν που είναι σήμερα.
2) Οι άντρες εν πιο βίαιοι εν φύσεως τζιαι εν πολλά πιο εύκολον για λλόου τους να καταφύγουν στην βίαν παρά οι γυναίκες. Τούτον οδηγεί σε μόνιμους πολέμους, με αποτέλεσμαν να διαμορφώνεται έναν περιβάλλον κοινωνικής επικράτησης επί των γυναικών, σαν παράγωγον ενός φαύλου κύκλου βίας.
Ο Χαράρι αμφισβητεί τζιαι τούτην την εξήγησην, με τον συλλογισμόν ότι οι πόλεμοι εν σχεδιάζουνται ούτε διεξάγονται σε διοικητικόν επίπεδον που άντρες σε στιγμές έξαρσης βίας αλλά που "αξιωματούχους" οι οποίοι ουδέποτε κρατούν ή εκρατήσαν σπαθίν ή όπλον, το προφίλ των οποίων επ ουδενί εν μπορεί να χαρακτηριστεί "ανδροπρεπές". Για να το πούμεν πάλε πιο καθαρά, μια χαρά πληρούν οι γυναίκες τες προδιαγραφές για να είχαν τζιείνες το πάνω shέριν στες θέσεις εξουσίας για διεξαγωγήν πολέμων τζιαι γενικά παιγνίων εξουσίας. Ίshα ίshα που οι πιο επιτυχημένοι ηγέτες διαχρονικά εν ήταν άντρες πολεμοχαρείς με μεγάλες πολεμικές ικανότητες αλλά διπλωμάτες ικανοί για μετριοπάθειαν, συμβιβασμόν, εμπάθειαν για τον αντίπαλον τζιαι ευελιξίαν. Στοιχεία εξόχως γυναικεία.
3) Πατριαρχικά γονίδια: οι πιο "βιώσιμοι άντρες" ήταν οι πιο διεκδικητικοί, φιλόδοξοι τζιαι βίαιοι άντρες. Γιατί μόνον τούτοι θα εμπορούσαν να επικρατήσουν αφήνοντας έγκυες παραπάνω γυναίκες. Αντίθετα, λόγω της τρωτότητας της εγκυμοσύνης τζιαι της περιόδου μετά την γένναν, όταν έπρεπεν να φροντίζουν τα μωρά, οι πιο "βιώσιμες" γυναίκες ήταν τζιείνες που ήταν έτοιμες να υποταχτούν σε άντρες - προστάτες, υποκύπτοντας στες απαιτήσεις τους. Έτσι σταδιακά οι άντρες αποκτήσαν την τάσην για επιδίωξην ισχύος/ εξουσίας/ επιρορής τζιαι οι γυναίκες την τάσην υποταγής τζαι επικέντρωσης στην φροντίδαν του σπιθκιού τζιαι των μωρών.
Η ένσταση του Χαράρι δαμέ προέρχεται που εμπειρικά δεδομένα, τα οποία πάλε υποσκάπτουν τούτην την εξήγησην. Γιατί οι γυναίκες να επιδιώξουν στήριξην που άντρες τζιαι οϊ που άλλες γυναίκες; Υπάρχουν παραδείγματα κοινωνιών, όπως οι ελέφαντες αλλά τζιαι οι χιμπαντζήδες τύπου Μπονόμπο, όπου οι κοινωνικές δυναμικές ανάμεσα σε θηλυκά που χρειάζουνται στήριξην τζιαι ανταγωνιστικά αρσενικά οδηγούν σε καθαρά μητριαρχικές κοινωνίες. Τα θηλυκά σε τούτες τες κοινωνίες δημιουργούν συνεργατικούς δεσμούς που διοικούν την φυλήν, περιορίζοντας σημαντικά τα επιθετικά τζιαι ανταγωνιστικά αρσενικά.
Αν δουλεύκει σε τέθκοιες περιπτώσεις η μητριαρχία, γιατί οϊ τζιαι σε έναν είδος όπως ο homo sapiens, που εξαρτάται μάλιστα που κοινωνικές συμμαχίες τζιαι διαρκήν συνεργασίαν για την επιβίωσην, διερωτάται ο Χαράρι. Πως γίνεται, έναν φύλον που εν πιο "συνεργάσιμον", σε έναν κοινωνικόν σύστημαν που απαιτεί συνεργασίες, να καπελώνεται που έναν ανταγωνιστικόν τζιαι εριστικόν; Υπάρχει πρόοδος βέβαια, αλλά εν εξαιρετικά αργή, τζιαι εγκλήματα όπως τα προαναφερθέντα εξαιρετικά συχνά.
Γενικά, τζιαι γω διερωτούμαι, πως γίνεται, ενώ πληθυσμιακά οι γυναίκες είναι παραπάνω παντού που τους άντρες, γιατί, ενώ έχουν το δικαίωμαν του εκλέγειν τζιαι του εκλέγεσθαι εδώ τζιαι δεκαετίες, εκπροσωπούνται τόσον ελλιπώς στες θέσεις εξουσίας; Α; Κοπέλες;
Ώσπου να δοθεί πειστική εξήγηση για τούτον το ακανθώδες θέμαν, τζιαι να ανατραπεί η επονείδιστη πατριαρχία, stay cool and keep rocking!
