Κυπριακοί αστικοί ορίζοντες

Στην Κύπρον έναν που τα πιο εύκολα πράματα είναι να μιζερκάζεις. Για τον κόσμον, το κράτος, τους δρόμους, την καθαριότηταν, την πολιτικήν κατάστασην, την επαρχιώτικην οπισθοδρομικότηταν, την ζέστην, την σκόνην (εσχάτως) την λειψιδρίαν, τζιαι γενικά ούλλα όσα χαρακτηρίζουν το μικρόν, σχετικά νεότευκτον ως κράτος, νησιώτικον μας τόπον. Εν κλασσική η ατάκα "Κυπραίοι μάνα μου, νάμπου καρτεράς;", σαν εξήγηση για ούλλα τα κακώς κείμενα που εννά συναντήσεις μέσα στη μέρα σου, λες τζιαι αλλού εν ούλλα τέλεια, λες τζιαι δακάτω εν υπάρχει τίποτε να σε κάμνει περήφανον ή έστω να σου προσφέρει μιαν στοιχειώδην ικανοποίησην. Τούτον εν το έναν άκρον, τζιαι εν πιο διαδεδομένον όσον ο Κυπραίος νταραβερίζεται "εντός των τειχών". Διότι παρατηρεί κάποιος συχνά τζιαι το άλλον άκρον. Το "σαν την Κύπρον εν έshιει". Τζιαι εννά το ακούσεις σχεδόν σε ούλλες τες παρέες των ντόπιων όταν "ξεπορτίσουν" που τη χώραν τους τζιαι δουν ότι, εν τέλει, σε κάποιους έστω τομείς, προτιμούν την Κυπρούλλαν, διότι ο τόπος στον οποίον επήαν υστερεί σε συγκεκριμένα πράματα. Που εν μια φυσιολογική κατά τα άλλα διαπίστωση. 
Φυσικά, τούτην την στάσην έχω την συναντήσει πολλάκις, σε διάφορες χώρες, τζιαι εν με ξενίζει ιδιαίτερα. Πρώτιστον παράδειγμαν οι "εξ Ελλάδος αδερφοί", τζιαι η ατάκα του Γεωργίου. Πολλά μοιαστή φιλοσοφία, η μιζέρκα για τα κουσούρκα του νεοέλληνα αλλά μόλις βρεθούν εκτός Ελλάδας εν της βρίσκουν λάθος. Τζιαι εν γενικόττερον το "κακόν". Ως τζιαι σε Τσέχικην εφημερίδαν (αγγλόφωνην φυσικά, που να ξέρω τσέχικα) είχα θκιαβάσει την φράσην "μόνον οι Τσέχοι κάμνουμεν έτσι βλακείες". Που οι αθρώποι πάεις να τους παραγγείλεις λουκάνικον με μπύραν τζιαι αν δεν ξέρεις ήντα λουκάνικον σερβίρουν για να το ζητήσεις γυρίζουν που την άλλην τζιαι εν σε εξυπηρετούν. Γενικά, ο άθρωπος εν ξέρει τι έshιει ώσπου να το στερηθεί ή να το χάσει, που λεν τζιαι οι Cinderella. 

Τέσπα, είπα τα τούτα ούλλα για να καταλήξω σε μιαν "ανεπάρκειαν" της Κύπρου, τζιαι δη την έλλειψην "αστικών οριζόντων". Δείτε ας πούμεν το skyline της Λευκωσίας:

Ο ορισμός της αδιαφορίας. Ταυτότητα μηδέν. Ευτυχώς υπάρχουν τζιαι κανέναν θκιό κτίρια, σχετικά πρόσφατα, για να σπάσει λλίον η θολούρα:

Tower 25 απέναντι που το Δημαρχείο

Γραφεία Wargaming κοντά στο Προεδρικό

Μακαρίου 101 (υπό ανέγερσην) στην γνωστήν οδό

Καλάν οι Λεμεσιανοί έχουν την θάλασσαν τζιαι διά τους μιαν "βιτρίναν" ας το πούμεν. Ομολογουμένως βέβαια, εβάλαν μπρος κάποια έργα φαινομενικά εντυπωσιακά.

Πάλε μια αδιάφορη ταπετσαρία, αν εξαιρέσεις το "The Oval" 

Εν μπαίνω καν στον κόπον να βάλω Λάρνακαν/ Πάφον, οι οποίες που άποψην αστικού ορίζοντα εν θκιό αδιάφορες κωμοπόλεις, που αν μεν είχαν λλία αρχαία μνημεία να δείξουν τζιαι φυσικά την θάλασσαν παραδίπλα, θα ήταν το απόλυτον μηδέν, που την άποψην που συζητούμεν.
Φανταστείτε τωρά τη Λεμεσόν, που το πως είναι σήμερα, να γίνει έτσι:

Κατ'εμέναν, εν έshιει λάθος. Τι πρόβλημαν υπάρχει μια πόλη να δημιουργήσει έναν αστικόν ορίζονταν που να της διά ταυτότηταν; Τζιαι που να περιορίζει την εξάπλωσην της κατά πλάτος, που εν σκέτη σπατάλη χρήσιμης γης; Φυσικά εν πρέπει να γίνει ασύδοτα, χωρίς λογικήν τζιαι πολεοδομικήν τάξην, αλλά υποτίθεται έχουμεν πλέον εταιρίες τζιαι πανεπιστημιακά ιδρύματα που μπορούν να συνεργαστούν για έναν αρμονικόν αποτέλεσμαν που να κάμνει τους κατοίκους των πόλεων να αγαπήσουν ακόμα παραπάνω τις πόλεις τους τζιαι τους επισκέπτες τους να τες αθυμούνται. Τα δε κτίρια που εννά δημιουργηθούν εννά πρέπει να τύχουν αξιοποίησης τζιαι να συνδυαστούν με υποδομές που να τα αναδεικνύουν τζιαι να τα εντάσσουν ομαλά στην ενότηταν της πόλης. 

Κλασικά, όπως σε κάθε εξέλιξην που φέρνει δραστικές αλλαγές στην καθημερινότηταν μας, η ανάπτυξη αστικού ορίζοντα συναντά αντιδράσεις. "Εν φούσκα ακινήτων", "μόνον οι πλούσιοι εννά ωφεληθούν", "κανένας εν θα μπορεί να αγοράσει", "εννά μας κόψουν την θέαν", "εν εκάμαν αρκετά parking" κλπ. κλπ. Τούτον εν όντως "κυπριακόν" κουσούριν, ο συντηρητισμός τζιαι η τάση μας είτε να μηδενίζουμεν καταστάσεις είτε να τες εξωραϊζουμεν, χωρίς να κάμουμεν τον κόπον να μελετήσουμεν πρώτα ολόκληρην την εικόναν. 

Εν υπάρχει αρχή που να λαλεί ότι ο άθρωπος εν μπορεί να δημιουργήσει όμορφα πράματα, τζιαι να τα παραθέσει δίπλα που τα μνημεία της φύσης. Αντίθετα, μια μελετημένη τζιαι καλλιτεχνικά άρτια κατασκευή μπορεί να αναδείξει τζιαι το φυσικό περιβάλλον γυρόν της.

Ώσπου να αποκτήσουν οι πόλεις μας αστικούς ορίζοντες στοιχειωδώς ενδιαφέροντες, stay cool and keep rocking!

Που έππεσεν το μήλον;

Εν η κλασσική ατάκα, άμα δουν κάποιον να "μοιάζει" των γονιών του με κάποιον τρόπον, ότι "...έππεσεν κάτω που τη μηλιάν"...τζιαι αθθυμήθηκα το σήμερα όπως εδιερωτούμουν για μέναν: εγώ (ως μήλον), πόσον κοντά στην μηλιάν (των γονιών μου) έππεσα;

Φυσικά δαμέ πρέπει να τονίσουμεν ότι στην διαμόρφωσην του αθρώπου, το περιβάλλον εν κυρίαρχον, ασχέτως αν υπάρχουν τζιαι "επιγενετικοί παράγοντες" στην διαμόρφωση μας. Τζιαι το πρωταρχικόν περιβάλλον για ούλλους μας εν η οικογένεια. Υπάρχει ήδη η "τάση" να ππέσει το μήλον κάτω που τη μηλιάν με λλία λόγια. Εν συμβαίνει φυσικά πάντα τούτον. Τι ισχύει στην περίπτωση μου;

Για να διευκολύνω τον "συλλογισμόν" μου, έβαλα κάποιες βασικές "κατηγορίες σύγκρισης". Η πρώτη εν η "εκπαιδευτική διαδρομή".

Τζιαι οι θκιό γονιοί μου εν άθρωποι μορφωμένοι, ειδικά με βάσην τα κριτήρια της γενιάς τους στην Κύπρον. Όταν οι δικοί τους γονιοί εν εκαταφέραν, για διάφορους λόγους, προεξαρχούσης της φτώshιας, να τελειώσουν το δημοτικό/ γυμνάσιο, οι δικοί μου αποφοιτήσαν που πανεπιστήμιο. Θεωρώ ότι σε τούτον το στοιχείον, "ακολούθησα τα χνάρια" τους, αφού ετέλειωσα ένα πτυχίον τζιαι έκαμα τζιαι μεταπτυχιακόν, σε θκιό διαφορετικούς "κλάδους" τζιόλας. Έτσι, στην συγκεκριμένην κατηγορίαν ττικκάρουμεν το κουτούδιν του "compatible".

Η δεύτερη κατηγορία σύγκρισης εν ακριβώς το αν με τη σειρά μου επιδίωξα τζιαι εκατάφερα να γίνω τζιαι γω "μηλιά" τζιαι να παράξω "μήλα" που με τη σειράν τους ενδεχομένως να "ππέσουν πουκάτω" μου. Τζιαι δαμέ βλέπουμεν ότι υπάρχει συμβατότητα. Με την Αγάπη είμαστε μαζί που "τρυφερούθκια" (όπως οι γονιοί μας), τζιαι η δημιουργία οικογένειας ήταν ουσιαστικά "εκ των ουκ άνευ" που νωρίς. Κάτι που μας οδήγησεν στην σημερινήν μας κατάστασην με θκιό κόπελλους δεκάχρονους, γυρόν που τους οποίους περιστρέφεται σε μεγάλον βαθμόν η ζωή μας. Δεύτερον "ττικ" συμβατότητας.

Η τρίτη κατηγορία εν μια προέκταση της εκπαιδευτικής/ μορφωτικής διαδρομής τζιαι αφορά στην λεγόμενην "σταδιοδρομίαν". Δαμέ μπορεί κάποιος να παρατηρήσει ότι τόσον οι γονιοί μου όσον τζιαι μια μεγάλη μερίδα των συγγενών μου, ακολουθήσαν την επιλογήν του δημοσίου υπαλλήλου. Έννεν τυχαίον ότι τζιαι γω εν στην κυβέρνησην τζιαι το - τροποντινά - βόλεμαν της που εστόχευσα μέσα που τες επιλογές μου, τόσον για πανεπιστημιακήν μόρφωσην όσον τζιαι για εργασίαν όταν εστράφηκα πίσω στην Κύπρον. Ήρταν όμως τα πράματα τζιαι οι καταστάσεις έτσι που με "εκέρδισεν" ο ιδιωτικός τομέας, πρώτα σαν υπάλληλον, τζιαι μετά ως επιχειρηματίαν, παρά τες κατα τζιαιρούς παραινέσεις του περίγυρου να "παραιτήσω τες πελλάρες τζιαι να γυρέψω καμμιάν θέσην ποδά ποτζιεί". Εν κάτι που ουδέποτε εμετάνιωσα, αντίθετα θεωρώ τον εαυτό μου τυχερόν που σε τούτον το θέμαν είμαι παντελώς "αυτόφωτος", αφού ούτε ο τομέας μόρφωσης μου (ηλεκτρολογία/ διοίκηση επιχειρήσεων) ούτε η επαγγελματική μου δραστηριότητα έshιει να κάμει με το τι εκάμναν οι γονιοί μου (που εν συνταξιούχοι σήμερα). Άρα στην κατηγορίαν τούτην, το "μήλον" ετζύλισεν νάκκον πάρατζιει.

Η τελευταία κατηγορία που εννά εξετάσω εν η "ιδεολογία/ κοσμοθεωρία", ένας παράγοντας που μπορεί εν δυνάμει να επηρεάσει ριζικά τη ζωήν ενός εκάστου. Οι γονείς μου είναι, που τον τζιαιρόν που τους αθθυμούμαι έως τζιαι σήμερα, βαθιά θρησκευόμενοι τζιαι ένθερμοι εθνικιστές (είχα ξαναπεί παλιά ότι τον εν λόγω όρον εν τον εκλαμβάνω εξ ορισμού αρνητικόν ούτε χρειάζεται να τον "καμουφλάρω" με λέξεις όπως "εθνικοφροσύνη" τζιαι "πατριωτισμός"). Αγαπούν την πίστην τους (ορθοδοξία) τζιαι το έθνος τους (Ελλάδα) με αξιοθαύμαστον πάθος τζιαι συνέπειαν, τζιαι τούτη τους η ιδεολογία διαποτίζει τον τρόπον ζωής τους. Ευτυχώς σαν αθρώποι έχουν καταφέρει να κυριαρχεί η αγάπη τους για τούτα τα πράματα τζιαι όχι η αντιπαλότητα τζιαι το μίσος προς τους "εχθρούς". Όπως ήταν αναμενόμενον, για μεγάλον διάστημαν τζιαι εγώ ακολούθησα τούτον τον ιδεολογικόν δρόμον, τζιαι μέχρι τα 20 μου πραγματικά ήμουν πλήρως "υπό την σκιάν της μηλιάς". Η πάροδος των χρόνων όμως, όπως εμπλουτίζετουν με γνώσην τζιαι εμπειρίαν, τόσον επιστημονικήν όσον τζιαι πολιτικο/οικονομικο/κοινωνικήν, έρκετουν συνεχώς με αντίθεσην με τα "διδάγματα" της οικογένειας (τζιαι του κυπριακού σχολείου τζιαι κοινωνίας βεβαίως). Κάτι εν εκόλλαν κοινώς, τζιαι εγώ ουδέποτε υπήρξα "επαναστάτης" ή "αντιδραστικός" για να οφείλεται σε "ενδογενείς" παράγοντες η σταδιακή απομάκρυνση μου, ιδεολογικώς, που τους γονείς μου. Επολέμησα αρκετά με τον εαυτόν μου τζιαι επέρασα πολλά στάδια "εξέλιξης" πριν καταλήξω στην σημερινήν μου θεώρησην της "πραγματικότητας", η οποία, καλώς ή κακώς, εν στον αντίποδαν που τους γονείς μου. Μάλιστα εν έχω κρίνει σκόπιμον να αντιπαρατεθώ μαζίν τους, εκφράζοντας ανοικτά ότι σήμερα είμαι άθεος τζιαι θεωρώ ιδανικόν σύστημαν την αναρχίαν, αλλά νομίζω μέσα που τες συζητήσεις μας, που εν συνεχείς τζιαι με πνεύμαν αλληλοσεβασμού, έχουν καταλάβει ότι ο γιος τους έshιει "περίεργες" ιδέες. Άρα ούτε σε τούτην την κατηγορίαν ττικκάρουμεν συμβατότηταν.

Επιστρέφοντας στην "αξιολόγησην", θωρούμεν ότι, υπό τα τέσσερα θέματα που εμελέτησα, στα θκιό έμεινα στο "πνεύμαν" της οικογένειας μου. Στα άλλα θκιό έκαμα άλλες επιλογές. Θα ελάλουν ότι το μήλον" του Γούφη εν στες "παρυφές" της σκιάς της μηλιάς, αλλά ετζύλισεν μακριά που τον κορμόν του δέντρου. Εν μια εικόνα που γουστάρω, αφού πάντα σαν χαρακτήρας ήμουν της "χρυσής τομής": κτίσε το δικό σου τσαρδίν αλλά βάλε τζιαι μιαν υπάρχουσαν βάσην πουκάτω να πατήσει γερά.

Ώσπου να δω ήντα χαϊριν εννά κάμω ως "μηλιά" παρά ως "μήλον", stay cool and keep rocking!