35 χρόνια gamer, μέρος β'

Εννά ολοκληρώσω το tribute to gaming τούτον το βροχερόν κυριακάτικον απόγευμαν, που προσφέρεται μια χαρά για να αράξει κάποιος στον υπολογιστήν του. Εμείναμεν στες αρχές ή μάλλον προς τα μέσα της δεκαετίας των '90, όταν απελύθην που τα στρατά τζιαι ανηφόρισα στην "Νύμφην του Θερμαϊκού", όπου ποιος θα το ελάλεν ότι θα εζούσα τα επόμενα 10 χρόνια της ζωής μου,τόσον σπουδάζοντας όσον τζιαι δουλεύκοντας (που μια φάσην τζιαι μετά). Τζιαι φυσικά, το "αϊπιν" του gamer ακολούθησεν με τζιαμέ.

Κατά ολόκληρον το πρώτον έτος έφκαλα την χωρίς κομπιούτερ, διότι αφενός ήταν η αρχή του πολυτεχνείου, τζιαι αφετέρου τότε ακόμα οι υπολογιστές εξακολουθούσαν να ΜΕΝ είναι το απαραίτητον αξεσουάρ για κάθε φοιτητήν που είναι σήμερα. Για να καταλάβετε, η περίφημη Πολυτεχνική Σχολή του Α.Π.Θ. είshιεν στη διάθεσην μας ως τμήμαν (μιλούμε για εκατοντάδες φοιτητές) μόλις τρεις υπολογιστές (!!!), με μιαν υποτυπώδην σύνδεσην στο διαδίκτυον, μέσα που αυστηρά ελεγχόμενες λειτουργίες. Για να χρησιμοποιήσεις τους υπολογιστές, έπρεπεν να κάμεις "κράτηση" 2-3 μέρες πριν. Μεγάλη ταλαιπωρία για το τίποτε βασικά. Αν τζιαι έκαμα τον λογαριασμόν μου στο πρωτοεμφανιζόμενον τότε hotmail τζιαι επήρα τες πρώτες συγκινήσεις όταν απαντηθήκαν τα πρώτα email μου που κολλητούς στο εξωτερικό.

Όταν εγύρισεν ο δεύτερος Σεπτέμβρης στη Σαλονίκην, ο παπάς εισάκουσεν για άλλη μια φοράν τες εκκλήσεις του υιού, τζιαι έστειλε μου λεφτά για να αγοράσω ένα νέο PC. Τούτον το κομπιούτερ όπως καταλαβαίνετε, έκαμνεν τζιαι κανέναν κουτσοδούλιν της σχολής, αλλά, γιατί να το αρνηθούμεν άλλωστε (που λαλεί τζιαι ο Μητσοτάκης), ουσιαστικά αποτέλεσεν την νέαν πλατφόρμαν για ασύστολον gaming. Ήταν έναν 486 με 2ΜΒ ram, κάποιες εκατοντάδες ΜΒ σκληρό δίσκο τζιαι κάρτα γραφικών SVGA. Ήταν πολλά πιο ισχυρόν που το ταπεινόν XT στην Κύπρον αλλά σε σχέση με σήμερα είναι κυριολεκτικά για γέλια. Τέσπα, τη "δουλειάν" του έκαμεν την.

Τα πρώτα παιχνίθκια που έλιωσα πάνω στο νέο κομπιούτερ ήταν simulations όπως το NBA Live '95 (που τα πρώτα της σειράς), το αντίστοιχον του (FIFA) στη μάππαν αλλά τζιαι το περίφημον Theme Hospital, το οποίον με οδήγησεν σε πρωτόγνωρα επίπεδα εθισμού. Όμως η πραγματική "ντίβα" της εποχής ήταν το real time strategy "Dune" (που εβασίζετουν στην απίθανη σειρά sci-fi του Frank Herbert) τζιαι η αναπόφευκτη συνέχεια του με την εκπληκτική σειράν "Command & Conquer" η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα, 20 χρόνια μετά. Ενώ το "Dune" εδιαδραματίζετουν στον φανταστικόν κόσμον Arrakis, η συνέχεια του ήρτεν στη Γη, τζιαι ουσιαστικά αφορούσεν τον ψυχρόν πόλεμον. Παράλληλα, η τότε πρωτοεμφανιζόμενη Blizzard έφκαλεν το αριστουργηματικόν "Warcraft", το οποίον ήταν επίσης real time strategy, αλλά σε αντίθεσην με τα Command & Conquer, αφορούσεν έναν καθαρά φανταστικόν κόσμον, όπου οι αθρώποι επολεμούσαν Orcs, τα τέρατα που ενδεχομένως ούλλοι να ξέρουν που τον κόσμον του Tolkien τζιαι την σκανδιναυική μυθολογία. 

Τούτα τα θκιό παιχνίθκια πραγματικά εσυνεπήραν με, σε βαθμόν που έκλεφκα χρόνον που τα μαθήματα για να πάω να παίξω, με φανερόν αντίκτυπον στες επιδόσεις μου. Μακάρι να εν καλά η Αγάπη, με την οποίαν ήμαστεν μαζίν που τότε, που μου έβαλεν ένα φρένο σε τούτην την ασυδοσίαν. Φυσικά, εν τζιαι εμπόρεσεν ποττέ να μου το "κόψει" τζιαι να "ωριμάσω" επιτέλους, αλλά σίουρα εκράτησε με εντός τροχιάς.

Μέσα σε τούτην την πανδαισίαν, εμφανίστηκεν τζιαι το "Heroes of Might & Magic", έναν turn based strategy game, το οποίον οϊ απλά επέλλανεν με αλλά εδιέφθειρεν λλίον τζιαι την Αγάπην. Ήταν το πρώτον game στο οποίον την επαρέσυρα τζιαι σχολήθηκεν αρκετά πριν πει "κανεί". Δίπλα του το εναλλακτικόν "Settlers" με το πρωτότυπον gameplay τζιαι simulations όπως τα περίφημα "SimCity" (την πρωτόγονην έκδοσης της οποίας επρόλαβα πριν φύω που την Κύπρο) τζιαι "Railroad/ Transport Tycoon". Πάντα όμως βασιλιάς για μέναν ως είδος, ήταν τα RTS (real time strategy). Ώσπου εμφανίστηκεν ένας "ογκόλιθος" για κάθε gamer: το ανυπέρβλητον "Diablo".

Όταν ήρτεν το "Diablo", πάλε που την εμπνευσμένη "Blizzard", είχα να παίξω RPG (role playing games) που τον τζιαιρόν του "Ultima V". Τζιαι επήα να το σνομπάρω τζιαι καλά. Μόλις όμως επείστηκα να το δοκιμάσω, έπαθα μεγάλη ζημιάν. Δεν εμπορούσα να σηκωθώ που την καρέκλαν, έπρεπεν να πάω λλίον πάρακάτω, να σφάξω ακόμα λλία τέρατα, να εύρω ακόμα λλία όπλα, να ανεβώ ακόμα έναν επίπεδον. Οι καθημερινές σωματικές ανάγκες εμπήκαν για μέρες σε δεύτερη μοίραν ώσπου να "αμβλυνθεί" νάκκον ο εθισμός του κόσμου του "Diablo" (άλλον έναν παιχνίδιν που ζει τζιαι βασιλεύει ως σήμερα). Σκοτεινόν, αποτρόπαιον, τρομακτικόν, αιματηρόν, αλλά απίστευτα συναρπαστικόν, ήταν πραγματικά επαναστατικό.

Πάντα κάθε τέτθκοιον shοκ, σε επίπεδον gaming experience, έκαμνεν με να λαλώ ότι τίποτε έθθα το ξεπεράσει. Τζιαι η αλήθκεια κάθε νέα εμπειρία έμοιαζεν καταδικασμένη να υπολείπεται της μαγείας της πρώτης. Έτσι αν τζιαι με το που ετέλειωσα το "Diablo" (3-4 φορές με άλλους χαρακτήρες) ήβρα νέα ενδιαφέροντα, όπως το RPG που τον κόσμον του "Might & Magic" τζιαι το εξαιρετικόν "Baldur's gate", ούλλα αρχίσαν να μοιάζουν μη ικανοποιητικά, συμπεριλαμβανομένης της 2ης έκδοσης του "Diablo". Αλλά η μοίρα επεφύλασσεν μου τρία ακόμα shοκ. 

Το πρώτον, ήταν το "Starcraft". Πάλε που την "Blizzard", έφτιαξεν έναν κόσμον όπου οι αθρώποι υπήρχαν μεν αλλά εν ήταν πλέον οι "καλοί", όπως στες κλασσικές αμερικανιές της τηλεόρασης τζιαι του σινεμά, αλλά ήταν γάααροι που εκμεταλλεύκουνταν το σύμπαν όπως κάμνουν τζιαι στη γη. Το "απόλυτον κακόν" ήταν τα εντομοειδή "Zerg" τζιαι οι πραγματικοί "ιππότες του σύμπαντος" οι αινιγματικοί "Protoss". Η "ζημιά" που το "Starcraft", στο οποίον κατά σειράν επολεμούσες με τους "Terrans", μετά επροχωρούσες με τους "Zerg" (ναι, ήσουν οι "κακοί" ήθελες εν ήθελες) για να τελειώσεις με τους "Protoss" σώζοντας το γαλαξίαν, εξεπέρασεν τζιείνην του "Diablo". Αλλά όπως σε κάθε ωραίαν ιστορίαν gaming, όταν ολοκληρώσεις έναν παιχνίδιν με ούλλους τους δυνατούς τρόπους, κάπου έρκεται ο κορεσμός.

Κάπου ανάμεσα στην ενασχόλησην με το "Starcraft" τζιαι την παράλληλην δοκιμήν νέων εκδόσεων των "παλαιών παθών", υπέπεσεν στην αντίληψην μου έναν παιχνιδάκιν της άγνωστης τότε Interplay, το μετααποκαλυπτικόν "Fallout". Είχα δει ένα demo, όπου έβλεπες την υπέροχην εισαγωγήν τζιαι έπαιζες λλίες που τες αρχικές σκηνές της υπόθεσης. Αν δεν ήταν η επίδραση του "Starcraft", νομίζω θα εβουττούσα που τότε μέσα, αλλά καθώς ελάτρευα τζιαι εξακολουθώ να ελκύομαι που τούτη τη θεματολογία (ο κόσμος μετά που μιαν βιβλικήν καταστροφήν όπως ο πυρηνικός πόλεμος ή άλλες "θεομηνίες") ήταν φανερόν ότι θα ήταν το επόμενο στη λίστα. Όπερ τζιαι εγένετο. Αναφέρω απλά σύντομες παρενθέσεις όπως το "Sims", το οποίον επόρωσεν πιο πολλά την Αγάπη παρά εμένα, τζιαι το "Empire Earth", το τελευταίον RTS στο οποίον αφιέρωσα χρόνο, λλίον πριν επαναπατριστούμεν.

Το "Fallout", τζιαι οι τρεις του συνέχειες (Fallout 2,3 τζιαι New Vegas) ήταν το επιστέγασμαν της εμπειρίας μου στο gaming. Ο κόσμος τους πραγματικά ερουφούσεν με μέσα. Ειδικά στο 3o μέρος, όταν πλέον έπαιζες σε 3D τζιαι εμπορούσεν να παίξεις τόσον σε πραγματικό χρόνο όσον τζιαι σε turn based mode, κυριολεκτικά εσηκώνετουν η τρίχα μου όποτε αντιμετώπιζα έναν μεταλλαγμένον ή μιαν ορδήν πεινασμένων zombie. Ενώ στην δεκαετίαν του '90 το Doom, to Duke nuke'em τζιαι τα άλλα first person shooter αφήσαν με αδιάφορον, ο κόσμος του Fallout με την μη οριζόντιαν πλοκήν, τα εναλλακτικά φινάλε, τζιαι τη δύναμην των χαρακτήρων που αναπτύσσουνται, ήταν κυριολεκτικά καθηλωτικός. Νομίζω ως σήμερα, ήταν τζιαι είναι η κορωνίδα της gaming εμπειρίας μου. Μόνον το τελευταίον shοκ μπορεί να του κοντέψει, τζιαι μόνον στο επίπεδον του κορεσμού.

Διότι ακόμα τζιαι τα "Fallout" είχαν αρχήν, μέσην τζιαι τέλος, τζιαι ασχέτως του δρόμου που ακολουθούσες για να τα ολοκληρώσεις, αργά ή γλήορα είshιες τα κάμει ούλλα. Οπότε κάπου 3-4 χρόνια πριν, έχοντας πλέον στραφεί Κύπρον τζιαι έχοντας τες υποχρεώσεις της δουλειάς τζιαι των μωρών, εφαίνετουν ότι το gaming για μέναν είshιεν χάσει την έλξην του. Ίσως το κοπελλούϊν μέσα μου να το έπαιρνεν απόφασην να γίνει "άντρας". Αμ δε.

Στην Κύπρον εδοκίμασα τζιαι λλίον τον κόσμον του playstation, αλλά τίποτε εν με ετραβούσεν αρκετά. Τα παιχνίθκια στο facebook (Mafia wars, farmville) εκάμαν με να ασχοληθώ λλίον ώσπου εκατάλαβα ότι χωρίς να πληρώσεις ήταν ανούσιον. Αλλά είχα πλέον δυνατή σύνδεση στο internet, τζιαι διστακτικά η αλήθκεια, είπα να δοκιμάσω τζιαι έναν που τούτα τα online παιχνίθκια, όπως το World of tanks. Μπαμ! 

Έννεν τυχαίον ότι το WOT, τζιαι η εν Κύπρω ορμώμενη δημιουργός εταιρία του Wargaming είναι στα βραβεία Guiness για τους πιο πολλούς παίκτες ταυτόχρονα σε σύνδεση να το παίζουν, τζιαι κάμνει έσοδα εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ. Είναι επίσης το παιχνίδιν που timewise εκατάφερεν να με κρατήσει τόσον πολλύν τζιαιρόν. Κλείω προσεχώς τρία χρόνια τζιαι πάνω που 30000 μάχες τζιαι κάθε μέρα, αν εύρω χρόνο, πρέπει να μπω για τη "δόση" μου. Εν με παράδοξην ανακούφισην που νιώθω ότι ακόμα τζιαι τούτον το φαινόμενο τείνω να το βαρεθώ, κάπου η μαγεία του πάει να ξεθωριάσει. Ο παράγοντας που το έκαμεν τόσον επιθυμητόν για μένα ήταν η, για πρώτη φορά, συνύπαρξη σε ομάδες με "πραγματικούς" παίκτες. Δηλαδή ο αντίπαλος ή σύμμαχος σου έννεν δημιούργημαν του υπολογιστή, αλλά ένας άλλος άθρωπος ταυτόχρονα μπροστά σε έναν υπολογιστήν, πολλές φορές στην άλλην άκρην του κόσμου. Μπορείς μάλιστα να συμμετέχεις σε clans τζιαι να κάμεις ολόκληρες εκστρατείες αναπτύσσοντας τα "εργαλεία" σου.

Αργά ή γλήορα εννά θέλω κάτι διαφορετικόν τζιαι που το WOT. Τα spin off του, world of warplanes τζιαι world of warships ούτε που με εσυγκινήσαν. Άλλα online games που βλέπω μέσα-μέσα εν προσφέρουν κάτι το ιδιαίτερον. Ίσως γίνει κάτι με το επερχόμενον Fallout: New Orleans αλλά είμαι συγκρατημένος ώσπου να το δω. Άσε που μπορεί να μεν το τραβά ο τωρινός υπολογιστής μου τζιαι εννά θέλω αναβάθμισην, κάτι που εν βλέπω να αξίζει τον κόπο. Αλλά όπως τζιαι τες άλλες φορές, ελπίζω ότι κάτι άλλον θα έρτει να συναρπάσει τον gamer μέσα μου. Τζιαι να αρκέψω κάτι καινούριον πάλε.

Ώσπου να αρκέψω, stay cool and keep rocking!

35 χρόνια gamer, μέρος α'

Σαν γνήσιον τέκνον των 80's, δηλαδή άθρωπος που επέρασεν παιδικήν ηλικίαν τζιαι πρώιμην εφηβείαν μεταξύ 1980 τζιαι 1990, πρέπει να αθθυμίσω σε ούλλους, τζιαι ειδικά τους νεώτερους που νομίζουν ότι πάντα υπήρχαν smartphones τζιαι tablettes, ότι την εν λόγω δεκαετίαν άρχισεν η ραγδαία εξάπλωση του προσωπικού υπολογιστή. Αρχικά φυσικά, επειδή στην Κύπρον έρκουνται ούλλα με μιαν κάποιαν χρονικήν υστέρησην, η οποία τότε ήταν ακόμα μεγαλλίττερη, τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας εξεχαρμανιάζαμεν στα λεγόμενα "σφαιριστήρια", όπου ανάμεσα σε μπιλιάρδα, ποδοσφαιράκια, αλογάκια τζιαι αυτοκινητάκια του σελινιού, αλλά τζιαι φλίππερ, υπήρχαν οι περίφημες "μηχανούες":

Τούτα τα διαβολικά μηχανήματα ήταν το μόνον πράμαν που είχαμεν διαθέσιμον για παιχνίθκια υπολογιστή, τζιαι εταϊζαμεν τα σελίνια τζιαι διπλοσέλινα με τη σέσουλαν. Μεγάλοι τίτλοι, όπως το Pacman, το Wonder Boy, το Space Invaders, το Bubble-Bobble, το Tetris, το Double Dragon τζιαι τόσα άλλα εκυριαρχούσαν για χρόνια. Ήταν η χρυσή εποχή του λεγόμενου arcade, δηλαδή των ηλεκτρονικών παιχνιθκιών δράσης, όπου ένας κάποιος ήρωας επροσπαθούσεν να περάσει διαδοχικές πίστες για να φτάσει μέχρι το εκάστοτε "αφεντικόν" τζιαι να το νικήσει. Το όφελος της όλης υπόθεσης ήταν καθαρά να βάλεις τα αρχικά σου στον πίνακα της βαθμολογίας, ο οποίος εδιατηρήτουν μόλις λλίες ώρες, ώσπου δηλαδή να σβήσει το μηχάνημαν ο καφετζιής για τη νύχταν.

Καθώς επροχωρούσαν τα 80's, κάποιοι που μας εξασφαλίσαμεν που τους γονιούς τα πρώτα commodore, zx spectrum, amstrad τζιαι κάποιοι πολλά προνομιούχοι το περίφημον Amiga 500, όπου επρωτοέπαιξα το περίφημον strategy game, "North & South". Όσοι που μας εν είχαμεν έτσι τύχην, κυρίως λόγω του τεράστιου για την εποχήν κόστους, εφορτωνούμαστεν των άλλων που είχαν (κάτι απολύτως φυσιολογικόν για μας, να πηέννουμεν στους φίλους μας, τζιαι μάλιστα απρόσκλητοι, για παιχνίδιν, κάτι που οι σημερινοί μιτσιοί εν έχουν, τζιαι εν κρίμαν κατ' εμέναν). Σε τούτες τες νέες μηχανές της κολάσεως, εγνώρισα τα πρώτα παιχνίθκια στρατηγικής, είτε turn-based (ο κάθε παίκτης κάμνει τες κινήσεις του ξεχωριστά τζιαι μετά πατά ένα πλήκτρο για το τέλος της σειράς του) είτε real time (συνεχόμενη δράση). Στο Amstrad 512 των καλαδερφών μου ελάτρεψα το εξεπέραστον Sun Tzu's Ancient Art of War (βάλλω υπερσύνδεση που μιαν παρουσίασην του στο  YouTube για να δείτε για τι μιλούμεν), ενώ στο PC-AΤ του φίλου τζιαι συμμαθητή του γυμνασίου με το παρατσούκλιν "Γκούφης" (ουχί Γούφης), εθίστηκα στο απίστευτον, που άποψην γραφικών για την εποχήν, Defender of the Crown.

Όταν λαλώ "εθίστηκα", εν υπερβάλλω καθόλου. Ανέκαθεν ήμουν άθρωπος του έξω, ακόμα τζιαι υπό την επιρροήν των arcade, αλλά μόλις ανακάλυψα τα παιχνίθκια στον προσωπικόν υπολογιστήν, η έλξη τους ήταν ακαταμάχητη. Ο παπάς μου εψιλιάστηκεν τούτην την τάσην, τζιαι ήταν πολλά διστακτικός, αλλά μετά που πολλήν πίεσην τζιαι αφού εδούλεψα θκιό διαδοχικά καλοτζιαίρκα, υπέκυψεν τζιαι αγόρασεν μου το πρώτο μου PC, έναν Dmac 8086 με 20 ΜΒ σκληρό, 640 KB μνήμη τζιαι floppy 5 1/4''. Μιλούμεν για το 1989, τζιαι παρόλο που εν ήταν high end για την εποχήν, εμπορούσα να παίξω τα παραπάνω που τα σύγχρονα παιχνίθκια. 

Ο εν λόγω υπολογιστής εσυντρόφεψε με ώσπου έφυα που την Κύπρο 4 χρόνια μετά. Η επιρροή του στα τελευταία χρόνια του σχολείου ήταν αρνητική για τους βαθμούς μου αλλά εγλύτωσα τες σοβαρές ζημιές. Πέραν των αγαπημένων παιχνιθκιών στρατηγικής, στο συγκεκριμένο κομπιούτερ εγνώρισα τα λεγόμενα sport simulators, δηλαδή παιχνίθκια με θέμαν το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ τζιαι την προπονητική. Ήταν επίσης η πρώτη περίοδος που ήρτα σε επαφήν με τα περίφημα Role Playing Games, όπως τη σειράν Ultima τζιαι τον μετέπειτα κολοσσόν των turn based strategy,   Civilization.

Αν πατήσετε σε οποιανδήποτε που τες υπερσυνδέσεις που έβαλα, θα δείτε ότι τα γραφικά τζιαι το σύστημαν χειρισμού τούτων των παιχνιθκιών ήταν πρωτόγονα με τα σημερινά δεδομένα. Τα σημερινά smartphone μπορούν να φιλοξενήσουν παιχνίθκια κάποια εκατομμύρια φορές πιο αποδοτικά. Αλλά εν υπάρχει ούτε ίχνος σήμερα της μαγείας τζιείνων των πρώτων παιχνιθκιών. Δεν μπορώ εύκολα να εντοπίσω τι ήταν τούτη η μαγεία, αν τζιαι πιστεύκω ότι η αδυναμία εντυπωσιασμού σε εικόναν οδηγούσεν την φαντασίαν των τότε σχεδιαστών να οργιάζει τζιαι να παράγει αριστουργήματα που διάφορες απόψεις.

Χμ, ήδη έγραψα πολλά τζιαι εν εκόντεψα καν των εξωπραγματικών Dune, Red Alert, Warcraft, Heroes of Might and Magic, Starcraft ή του απλησίαστου Fallout. Ή του τι με κρατά σήμερα μπροστά στο desktop μου μετά τα μεσάνυχτα. Πρέπει να σπάσω το θέμαν σε θκιό αναρτήσεις.

Ώσπου να επιστρέψω με το μέρος β', don't hold your breath. Τζιαι φυσικά, stay cool and keep rocking!

Χαμόγελο

Αθθυμούμαι στη Σαλονίκη, κάποιους μήνες μετά που ετέλειωσα το πολυτεχνείον, έψαχνα εντατικά για δουλειάν τζιαι εν έβρισκα, ειδικά δουλειά μηχανικού που ήμουν υποτίθεται. Μόλις ακούαν "Κυπρέος" εκόφκαν κούρβαν οι μάστροι γιατί "ρε φιλαράκι θα σ'εκπαιδεύσω και μετά θα την κάνεις για Κύπρο να'ούμε και θα μου μείνει εμένα η επιβάρυνση" τζιαι άλλα τέθκοια παρόμοια. Με τα πολλά, τζιαι μετά που αρκετές απορρίψεις, έστελλα πλέον βιογραφικά σε οτιδήποτε έβλεπα, διανομή φυλλαδίων, τηλεφωνικές διαφημίσεις κ.α.. Κάποια στιγμήν, επήα για συνέντευξη σε μιαν εταιρίαν που άννοιεν ένα νέο μαγαζί στην παραλιακήν της πόλης. Ο παρέας που με είδεν, είπεν μου ότι κάμνω για το service (δηλαδή για σερβιτόρος) διότι "έχεις πολύ αυθόρμητο και πηγαίο χαμόγελο". Τελικά εδούλεψα 6 μήνες σερβιτόρος, μια που τες πιο επίπονες δουλειές που έκαμα ποττέ, τζιαι όντως το χαμόγελον ήταν μεγάλος σύμμαχος για να τα φκάλω πέρα, διότι ως σερβιτόρος ήμουν μετριότητα στην καλλίττερην περίπτωση. 

Γενικά έχω το εύκολο το χαμόγελο τζιαι το γέλιο, τζιαι έννεν επιτηδευμένα, έτσι μου έρκεται, έτσι εν το στυλ μου ρε αδερφέ. Τζιαι χαρκούμαι όταν χαμογελώ φτάνει ως τα μμάθκια μου, εν αδύνατον για λλόου μου να "ψευτοχαμογελάσω", τζιείνον το στράβωμαν του στόματος που αφήνει τα μάθκια ακίνητα, απλά εν το κατέχω.

Εψές εθωρούσαμεν στη Νόβα μιαν εκπομπήν για μαγειρικήν, τζιαι έδειχνεν μιαν κορούν, μάλλον μιγάδαν Ευρωπαίαν/ Γιαπωνέζαν, να παρουσιάζει πιάτα της εν λόγω κουζίνας. Μιλούμεν, η κορού τούτη εχαμογέλαν που πάνω ως κάτω. Εφαίνετουν αδύνατον να μιλήσει, να κάμει κάτι γενικά, χωρίς ένα χαμόγελο στα shείλη. Εθώρες την τζιαι άννοιεν η καρκιά σου, οϊ γιατί ήταν ιδιαίτερα όμορφη, αλλά γιατί έστελλεν, εξέπεμπεν θετικότηταν. Με έναν απλόν, πηγαίον χαμόγελον.

Εν μπορώ να καταλάβω γιατί για ορισμένους, το να χαμογελάσουν εν τόσον δύσκολον, τόσον έξω που τον χαρακτήραν τους. Έχω γνωρίσει έτσι αθρώπους, τζιαι εν μιλώ για κακούς αθρώπους, μιλώ για πολλά αξιόλογα άτομα. Αλλά φκάλλεις τους ένα χαμόγελον με το τσιγκέλλιν. Για να γελάσουν, άστα. Πρέπει να τους μεθύσεις.

Αλλά τούτα τα άτομα έννεν οι shειρόττερες περιπτώσεις. Οι shιειρόττεροι εν τζιείνοι (τζιαι τζιείνες) που το δικό σου χαμόγελον γλυστρά πάνω τους, δεν τους ακουμπά, αν μη τι άλλον μπορεί τζιαι να τους "κουμπώσει" παραπάνω, να το κρατήσουν εναντίον σου ότι είσαι εσύ χαμογελαστός τζιαι έshιεις το γέλιον εύκολον. Άμα εύρω έτσι αθρώπους, τζιαι ευτυχώς εν λλίοι, νιώθω αδύναμος. Διότι για μέναν το χαμόγελον διά μου χαράν πρώτα εμέναν, τζιαι μετά εν "όπλον" ειρήνης τζιαι χαράς προς τους άλλους. Ξέρω τη δύναμην του χαμόγελου μου τζιαι shιαίρουμαι την όταν την μεταδώσω στον απέναντι μου. Τζιαι, οϊ να το παινευτώ, αλλά οι παραπάνω άμα με δουν απέναντι τους με το χαμόγελον, απαντούν μου με χαμόγελον, όσον τους παίρνει η διάθεση τζιαι ο χαρακτήρας τους βεβαίως, αλλά σκάζει λλίον το shιηλούϊν τους όσο να'ναι. 

Όταν ππέσω σε τζιείνες τες περιπτώσεις που εν αγέλαστοι, πραγματικά συνάουμαι. Διότι κατά βάθος φοούμαι τον άθρωπον που εν χαμογελά, ακόμα τζιαι όταν του χαμογελάσεις. Τζιαι φοούμαι τον διότι εν τον καταλάβω.

Ώσπου να καταλάβω, stay cool and keep rocking!