"Αυτή είναι η Κύπρος"....(τζι'αν σ'αρέσκει φιλούδιν)...

http://www.youtube.com/watch?v=S8hZBgDij3

Εν έχω κάτι να σχολιάσω, πέραν της παρότρυνσης να δείτε τζιαι τα σχόλια που κάτω που το βίντεο στο youtube, εν αρκούντως "διαφωτιστικά" για το που βρισκούμαστεν ως αθρώποι. Εν φκάλλω την ουρά μου πόξω.

Ώσπου να μπορώ να την φκάλω, stay cool and keep rocking!

Θκιό λόγια για τον Κληρίδη

Ο θάνατος του Γλαύκου εν με στεναχώρησεν, ο άθρωπος έφυεν στα 95 του, θα έλεγα ότι πολλά καλά επήεν, μακάρι να πάμεν τζιαι μεις τόσον (ή μάλλον, μακάρι να μεν...). Αλλά παράλληλα μιαν συγκίνησην επροκάλεσεν μου την, γιατί ο Γλαύκος, σε αντίθεσην με άλλους μας προέδρους τζιαι ηγέτες, που τον Μακάριον τζιαι τον Κυπριανού ως τον Τάσσον, ήταν άθρωπος γελαστός, προσιτός, απομυθοποιημένος (μόνον ο Βασιλείου του κοντεύκει σε τούτην την εκόναν του "καλού παιδιού", που ελέαν τζιαι στο "Αμάν").. Πολλοί επεριπαίζαν τον για τα ανέκδοτα που ελάλεν αλλά εμέναν εφέρναν τον κοντά μου. Πολλοί της μιας πάντας εκατηγορούσαν τον ως "υποχείριον" συμφερόντων κάποιων "ξένων", λες τζιαι υπάρχει άθρωπος σε τούτον τον κόσμον που δεν λειτουργεί βάσει του προσωπικού συμφέροντος, όπως ο ίδιος το αποκωδικοποιεί τζιαι μεταφράζει. Άλλοι κατηγορούν τον για "παλινδρομήσεις", λες τζιαι ο  άθρωπος ο σωστός εν τζείνος που περιχαρακώννεται σε συγκεκριμένες πεποιθήσεις τζιαι κοσμοθεωρίες τζιαι εν τες αλλάσσει ο κόσμος να χαλάσει. 

Σίουρα στο μέρος που είμαι τωρά ο Γλαύκος, ως πολιτικόν ον, εν πρεσβεύει τα πιστεύω μου τζιαι το πως θωρώ εγώ τον κόσμον αλλά που την άλλην, μετά τον πόλεμον τζιαι ειδικά το 2004, υπήρξεν μια φωτεινή αναλαμπή του αθρώπου που βλέπει ότι σε τούτην την τρομακτικά σύντομην ζωήν που ζούμεν, ο πλέον σημαντικός παράγοντας εν ο χρόνος τζιαι πως τον αξιοποιείς, τζιαι οϊ το "γράμμαν του νόμου", τζιαι τούτον παρά το ότι ήταν ένας δικηγόρος.

Αν υπήρχεν μεταθάνατον ζωή θα του εύχουμουν να ήταν που μιαν πάνταν τζιαι να χαρεί αν τζιαι όταν τούτος ο τόπος απαλλαγεί που τη δυστυχίαν της εθνικιστικής τζιαι ιδεολογικοταξικής διχόνοιας που τον δέρνει έshιει τόσες δεκαετίες. Δυστυχώς έτσι πράμαν εν υπάρχει, οπότε εν διπλός ο λόγος της (ήπιας) συγκίνησης που νιώθω, διότι άλλος ένας γέρος φεύκει σε μιαν πατρίδαν μοιρασμένην οριζοντίως τζιαι καθέτως.

Που την άλλην, θέλω να πιστεύκω ότι ο Γλαύκος, αν έρκετουν ο χάρος ομπρός του, έθθα έχαννεν το χαμόγελον του. Ίσια ίσια ήταν να σκεφτεί τζιαι κανέναν καλόν ανέκδοτον να του σύρει, καθώς ερέσσαν στην "άλλην πλευράν"...

Ώσπου να ξαναέχουμεν έτσι "καλά παιθκιά" για ηγέτες, stay cool and keep rocking!

Τα έξι ξωτικά του καπιταλισμού

Πιάννει με κάποτε μια διάθεση για "τρολλάρισμαν", τζιαι πόψε εν μια που τζιείνες τες περιπτώσεις. 

Διότι ναι μεν να θεωρώ ότι ζούμεν σε έναν κόσμο σοβαρά προβληματικόν, που κινδυνεύει άμεσα με καταστροφήν τζιαι που θα μπορούσεν να ήταν πολλάκις καλλίττερος για ούλλα του τα πλάσματα. Αλλά που την άλλην εν μπορώ παρά να παρατηρήσω ότι ακόμα τζιαι εγώ ο ίδιος, πόσο μάλλον οι γονείς τζιαι οι παππούδες μου, έχουμεν ζήσει φοβερές προόδους στην ποιότηταν της ζωής μας. Οι γονιοί μου εμεγαλώσαν σε σπίθκια χωρίς τρεχούμενο νερόν, ρεύμαν τζιαι τηλέφωνον. Οι γονείς τους εν είχαν ακούσει καν για το αυτοκίνητον, το αεροπλάνον, το ραδιόφωνον, την τηλεόρασην αλλα επρολάβαν να τα χρησιμοποιήσουν. 

Αθθυμούμαι το 1994 που ήμουν πρωτοετής, ολόκληρη η Πολυτεχνική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσ/νίκης είshιεν μόνον θκιό "νησίδες" (έτσι τες ελαλούσαν) με πρωτόγονον dial up internet, για το οποίον έπρεπεν να κάμεις κράτησην 3-4 μέρες πριν το χρειαστείς. Πόψε γράφω στο blog μου, το οποίον χρησιμοποιώ δωρεάν, που το σπίτι μου, όπου έχω οϊ έναν αλλά 3 υπολογιστές, θκιό εκ των οποίων εν laptop, τα οποία το 1994 ήταν σε εμβρυακή μορφήν τζιαι ήταν προνόμιον πολλά λλίων αθρώπων στον πλανήτην. Ας μεν ανοίξω κουβένταν τζιαι για τα κινητά τηλέφωνα...

Έτσι, όταν έρκεται η ώρα του προβληματισμού για το που πάμεν, εν μπορώ παρά να παραδεχτώ ότι παρά τα μύρια όσα αϊπια του, το τωρινόν "σύστημαν" έshιει να δείξει σημαντικά επιτεύγματα μέσα στο μικρό σχετικά διάστημαν που έshιει επικρατήσει, δηλαδή που το 1600-1700 περίπου. Ο τυπάκος που ακολουθεί, σαν καλός "θρησκευόμενος" του εν λόγω συστήματος, του καπιταλισμού, παρουσιάζει μιαν αρκετά ψυχαγωγικήν οπτικήν του:

Κάποιαν στιγμήν, κάμνει μιαν αντιπαραβολήν του γνωστού παραμυθκιού του παπουτσή με τα ξωτικά, όπου αντί για θκιό ξωτικά, παραθέτει έξι, τα οποία αποτελούν τους "στυλοβάτες", τους βασικούς παράγοντες του καπιταλισμού, που για τον παρέαν εν ο λόγος της ευμάρειας μας (sic). Τζιαι είναι τα εξής:

1. Η Ιδιοκτησία (Private Property)

2. Η κατανομή εργασίας (Division of Labor)

3. Η ανταλλαγή (Exchange)

4. Η ανάληψη κινδύνου/ επιχειρηματικότητα (Risk taking/ Entrepreneurship)

5. Η συσσώρευση κεφαλαίου (Capital Accumulation)

6. Η επιθυμία για καλύτερη ζωή και η πίστη ότι μπορεί να επιτευχθεί (The desire for a better life and the belief that it can happen)

Φυσικά αθρώποι όπως ο παρέας του βίντεο θα είχαν πολλά παραπάνω χάζιν αν, αντί να μιλούν σε διάλεξην, να συμμετείχαν σε debate απέναντι που, ας πούμεν, τον Τσόμσκι. Διότι το ταπεινό μου μυαλουδάκιν, που ζυμώννεται συνέχεια τζιαι προσπαθεί να φκάλει άκρην, δουλεύκει πολλά καλλίττερα μπροστά σε αντιπαράθεσην λογικών επιχειρημάτων παρά μπροστά σε μονολόγους του εκάστοτε φανατικού απολογητή της εκάστοτε κοσμοθεωρίας τζιαι ιδεολογίας.

Ώσπου να πετύχω το επόμενον καλόν debate, stay cool and keep rocking!

Όσα πετάσσουμεν εμείς οι "δυτικοί" μπορούν να ταϊσουν τους πεινασμένους 3 φορές!!!

Είχα το θκιαβάσει τζιαι ακούσει (τζιαι φρίξει) πρόσφατα. Πόψε ο φίλος ο Στέλιος Παπαλάνγκι έβαλεν το εξής ντοκυμαντέρ (διεθνής συμπαραγωγή ΕΡΤ) στο μπλόγκ του με αφορμήν την κατάληψην της ΕΡΤ που τα ΜΑΤ .

Τούτον το ντοκυμαντέρ πρέπει να προβληθεί παντού, τζιαι ειδικά στα μωρά μας, για να καταλάβουν σε τι σκατοκατάστασην τα έχουμεν μπλέξει, μπας τζιαι καταφέρουν κάτι καλλίττερον. Εμείς καλά κάμνουμεν να αρκέψουμεν, αρχικά σε προσωπικόν επίπεδον τζιαι μετά συλλογικά, να φέρνουμεν τα μίλια μας, αν τζιαι με τες κκελλάες τζιαι τα  στερεότυπα που κουβαλούμεν εν έχω λόγον να είμαι αισιόδοξος.

Ιδού το ντοκυμαντέρ:

Όσο για το κλείσιμον της ΕΡΤ, ομολογώ ότι δεν έχω άποψην (αν έπρεπεν να γίνει ότι έγινε, αν η διάδοχος κατάσταση εν για το καλλίττερον κλπ.), αλλά η πιο πάνω παραγωγή αν μη τι άλλον δύσκολα θα εντοπιστεί, με την ίδιαν ποιότηταν τζιαι θεματολογίαν, στα περίφημα ιδιωτικά κανάλια (Κύπρου, Ελλάδος τζιαι παντού), όπου προφανώς οι σαπουνόπερες τζιαι τα reality με την Ροντίκαν εν επικρατέστερα. Όπως εν τα chίπιτος σε σχέσην με τη χωριάτικη σαλάταν ας πούμεν. Άσε που όταν στέλλεις καταστολήν εναντίον απλών εργαζομένων σημαίνει για μέναν άλλην μιαν αποτυχίαν του "συστήματος", στην οποίαν η αντίδραση θα έπρεπεν να εν αντανακλαστική....

Ώσπου να μεν υπάρχουν πεινασμένοι ταυτόχρονα με φαίν στα σκουπίθκια, stay cool and keep rocking...

Θεοκρατία τζιαι Αναστασιάδης

Επεράσαν μόνον 8 μήνες τζιαι προσπαθώ ρε κουμπάρε να είμαι σωστός, να δώκω του αθρώπου χρόνον, να κάμω υπομονήν. Αλλά ρε κουμπάρε μου εν με αφήννει ο γέρημος. Πρώτα με τα ψέματα του Μάρτη, μετά με τες επιλογές των αθρώπων που κάμνει τζιαι τωρά με τα μουσκουρούθκια με τον Ντάουνερ τζιαι τες εξωφρενικές έως υποτακτικές στη θρησκείαν συμπεριφορές του:

Αν δεν το εκατάλαβες φιλούδιν πρόεδρε, είσαι θεσμός σε έναν "κοσμικόν" κράτος. Καλώς ή κακώς ΔΕΝ έχουμεν θεοκρατίαν, νομίζω; Αν θα πάεις ως ο Νίκος ο θρησκόληπτος να προσκυνάς κόκκαλα μαλακία που σε δέρνει αλλά αν πηέννεις ως ο θεσμός του προέδρου της γης των α(γ)ρίων, ξεφτιλίζεις το ρε κουμπάρε, εν το καταλάβεις; Τζιαι έννεν άλλοθι ότι έshιεις ας πούμεν τζιαι τον (εθνικο)σοσιαλιστήν Ομήρου (πρόεδρος της βουλής τούτος, μεγάλον μακαρονοτέρας σώσε μας!!!) που πίσω σου να καρτερά να ασκήσει το ειδωλολατρικόν του αϊπιν.

Μα ζούμεν στο 2013 ρε κουμπάρε, δηλαδή διερωτούμαι! Αλλά νάμπου μιλώ τζιαι γω ο μαλάκας, όταν καταπίννω τα κοπελλούθκια μου να μεν είναι 6 κόμα τζιαι να προσκυνούν χαϊμαλιά τζιαι εικονίτσες με φανταστικούς φιλαράκους. Σκατά στα μούτρα μου τζιαι μέναν!

Ώσπου να ξεσκατωθώ, stay cool and keep rocking!

Μίσος

Πολλές φορές, σε συζητήσεις στο διαδίκτυο ή αλλού, καταλήγουμε σε "γλωσσικούς διαγωνισμούς", όταν ο καθένας πλέον ερμηνεύκει κάποια πράματα, που λεκτικά εν πανομοιότυπα, με τον δικόν του τρόπον, αλλά εν πεπεισμένος ότι εν ο "ορθός". Συνήθως τούτον το φαινόμενον προκύπτει σε θέματα φιλοσοφικά τζιαι αμφιλεγόμενα, όπου ο μέσος άθρωπος αλλά τζιαι οι "ειδικοί" εν έχουν ακόμα ξεκάθαρες απαντήσεις, επιτρέποντας μεγάλον εύρος "παρεκκλίσεων".

Είχα πρόσφατα συζητήσει το θέμαν της βίας, που εν έναν καλόν παράδειγμαν "γκρίζας" περιοχής συζήτησης. Τι συνιστά τη βίαν, πότε εν "δικαιολογημένη" κλπ.

Έναν άλλον θέμαν εν ο θάνατος. Υπάρχει λέει "καλός", "ένδοξος", "ωφέλιμος" θάνατος τζιαι "κακός", "εξευτελιστικός", "άδικος" θάνατος. Πριν τζιαιρόν εθώρουν μιαν ταινίαν, σπάζω τη κκελλέν μου να αθθυμηθώ ποιαν, όπου ένας γέρος σοφός ξεπροβοδίζει τους πολεμιστές λλίον πριν τη μάχην. Στον ενθουσιώδην νεαρόν πρωταγωνιστήν λαλεί: "Να αθθυμάσαι αύριον καθώς πολεμάς, εν υπάρχει τέθκοιον πράμαν που να λέγεται "ένδοξος θάνατος". Υπάρχει απλά θάνατος". Πραγματικά σοφή κουβέντα.

Πάμεν τζιαι στο μίσος. Αθθυμήθηκα το σήμερα το πρωίν όταν έμαθα για φόνο των χρυσαυγιτών στην Αττικήν. Επροσπάθησα να αξιολογήσω την γεννικήν εντύπωσην που μου επροκάλεσεν το άκουσμαν της είδησης, τζιαι εκατέληξα σε μιαν λέξη: "σύγχιση".

Εν ένιωσα λύπην (εν με έκπληξην που το λαλώ), ούτε χαράν (ευτυχώς), αλλά φόβον. Το φόβον ακριβώς του μίσους που υποβόσκει, τζιαι έτσι "ειδήσεις" κάνουν το εύκολα να ξεδιπλωθεί. Διότι σε αντίθεσην με μέναν, κάποιοι προφανώς θα εστεναχωρηθήκαν, κάποιοι θα εχαρήκαν, τζιαι ούλλοι τους θα θρέψουν το μίσος τους για τα "επόμενα". Τζιαι όταν κυριαρχεί το μίσος, εν έshιεις προφανώς την πολυτέλειαν της "ουδετερότητας"...

Ο διαμπλογκικός φίλος Άνεφ Ορίων πρόσφατα έθεσεν τον "ταξικόν πόλεμον" ως  κάτι που λλίον πολλά εξωραϊζει τούτον το εξόχως ανθρώπινον (όπως μου αρέσκει να το λαλώ) συναίσθημαν. Είναι, αν εκατάλαβα καλά, θεμιτόν να μισείς, φτάνει το μίσος σου να είναι "ταξικόν" τζιαι να μεν κατευθύνεται επί προσωπικού. Τζιαι ότι η άσκηση βίας ενάντια στη βίαν του καπιταλισμού, η οποία παίρνει άπειρες μορφές, δεν υπόκειται στη δοκιμασίαν της "ηθικής".

Φυσικά όπως ούλλα στη ζωήν, εν υπάρχει "άσπρον/μαύρον" σε τούτα τα πράματα. Εγώ μπορεί να δηλώννω ενάντιος στο μίσος αλλά σίουρα έχω μισήσει τζιαι σίουρα θα ξαναμισήσω κάτι, έμψυχον ή άψυχον. Έχω ασκήσει τζιαι θα ξανασκήσω  κάποιας μορφής βίαν. Τούτον που θέλω να τονίσω κάπως δαμέσα είναι ότι ποττέ μου εν θα έρτω τζιαι να προσπαθήσω να δικαιολογηθώ για το μίσος που ένιωσα ή νιώθω. Απλά θα προσπαθήσω να το εξηγήσω, πρώτιστα στον εαυτόν μου, ο οποίος πάντα θα είναι τζιαι ο πιο ζημιωμένος που λλόου του.

Κλείω με έναν ωραίον ρητόν:

“There's no honorable way to kill, no gentle way to destroy. There is nothing good in war. Except its ending.”

― Abraham Lincoln

Ώσπου να μεν υπάρχει μίσος προς αιτιολόγησην τζιαι δικαιολόγησην, stay cool and keep rocking!