"Η αποχή φταίει τζιαι για το ρουσούδιν....."

Πριν που θκιό μήνες έγραφα περί "της ψήφου ως ένδειξης πίστης", όπου λλίον πολλά επροβληματίζουμουν αν θα επήεαννα ως την κάλπην στες βουλευτικές της περασμένης Κυριακής. Τελικά επήα ως την κάλπην, αν τζιαι για διάφορους λόγους δεν θα αποκαλύψω τι έκαμα με το ψηφοδέλτιο μου. Εξάλλου έχω κάθε δικαίωμαν βάσει του υφιστάμενοι πλαισίου "να την κρατήσω μυστικήν". Τούτη θα ήταν η έκταση της ενασχόλησης μου με τες συγκεκριμένες εκλογές, αλλά δυστυχώς πολλύς κόσμος εν σε αφήνει να "αγιάσεις" που λέμεν. Αννοίει το στόμαν του ή πιάννει το keyboard του τζιαι όποιον πάρει ο χάρος. Έτσι, τζιαι για λόγους καταγραφής τούτης της περιρρέουσας, αποφάσισα να γράψω κάποια πράματα.

Συγκεκριμένα, διάφοροι αθρώποι τζιαι σύνολα, ειδικά λόγω της εισδοχής στη νέαν βουλήν του (γ)ελάμ, εξεσπαθώσαν εναντίον των αθρώπων (190000 ή 36% του εκλογικού σώματος) που επιλέξαν να απέχουν που την διαδικασίαν, χαρακτηρίζοντας την συγκεκριμένην επιλογήν τους ως "τον λόγον" που οι συγκεκριμένοι νεοναζί έχουν πλέον θκιό βουλευτές. Τζιαι επειδή απεχθάνομαι τα στερεότυπα, την ασύστολην προπαγάνδαν τζιαι την μετακύλισην ευθυνών, έshιει τωρά τρεις μέρες που συζητώ με διάφορους προσπαθώντας να τους καταδείξω το αστοιχείωτον τζιαι προκατειλημμένον της στάσης τους τούτης. Διότι κατά τη γνώμην μου, αφενός η αποχή επηρεάζει μεν αλλά ΔΕΝ καθορίζει το εν λόγω αποτέλεσμαν τζιαι αφετέρου, η αποχή είναι ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΝ τζιαι όχι η AITIA της αποτυχίας της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, όπως αποτέλεσμαν της αποτυχίας τούτης είναι τζιαι η είσοδος νεοναζιστών στους κόλπους της.

Στο πλαισιον τούτον επροσπάθησα να παρουσιάσω κάποια επιχειρήματα, οϊ εξωραϊσμού της αποχής (εξάλλου εγώ εν απείχα), αλλά τοποθέτησης της σε μιαν πιο σωστήν βάσην, εκτός που την διαστρεβλωμένην οπτικήν των όψιμων επικριτών της. Τα βασικά σημεία εν τα εξής:

1) Πολλοί επροσπαθήσαν να χαρακτηρίσουν τον άθρωπον που απέχει που τες εκλογές ως τεμπέλην τζιαι αδιάφορον, κάτω που μιαν ομπρέλλαν σε μιαν παραλίαν. Τούτον συνιστά προπαγάνδαν τζιαι απαξίωσην του χείριστου είδους τζιαι είναι ψευδέστατη. Οι απέχοντες κατ' εμέναν χωρίζονται σε τέσσερις κατηγορίες:
α) τους όντως αδιάφορους, αδαείς, μη συνειδητούς πολίτες που "κουράζονται" τζιαι που απαξιούν για "τούτα τα πράματα". Τούτη η κατηγορία κατ'εμέναν εν ξεπερνά το 10-15% τζιαι είναι όντως μια κατηγορία αθρώπων με τους οποίους διαφωνώ.
β) τους απογοητευμένους εντός του συστήματος, που θεωρούν ότι ναι μεν η ψήφος τους εν "καθήκον/ δικαίωμαν" αλλά δεν έχουν εκπληρωθεί στο ελάχιστον οι προσδοκίες τους που περασμένες εκλογές. Τούτοι εν τουλάχιστον 30-40% της αποχής.

γ) τους αθρώπους που με την αποχήν/ λευκόν/ άκυρον τους εθέλαν να στείλουν "τιμωρητικά μηνύματα" στην παράταξην που σχεδόν πάντα εψηφίζαν στο παρελθόν. Δαμέ εν έναν άλλον 30-40% κατ' εμέναν.

δ) τους αθρώπους που ιδεολογικά δεν πιστεύκουν καθόλου στο σύστημαν της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας τζιαι θεωρούν την συμμετοχήν τους δια της ψήφου υποκριτικήν τζιαι συνένοχην. Τούτοι εν 5-10% κατά την άποψην μου.

Έτσι, εν μπορεί κατ' εμέναν να ισοπεδώσεις 190000 αθρώπους κάτω που τον χαρακτηρισμόν του "αδιάφορου/ τεμπέλη", όπως σκόπιμα τζιαι εντόνως εκάμαν αρκετοί, ανάμεσα στους οποίους τζιαι ο Κώστας Κωνσταντίνου του "ΠΟΛΙΤΗ", προς μεγάλην μου απογοήτευσην, διότι κατά βάσην εκτιμώ τες απόψεις του.
2) Το αναντίρρητον γεγονός ότι 13 shιηλιάες Κυπρέοι επήαν τζιαι εψηφίσαν έναν νεοναζίστικόν μόρφωμαν ΔΕΝ μπορεί επ'ουδενί να αποδοθεί στην αποχήν αλλά καθαρά στην αποτυχίαν του λειψού μοντέλου της έμμεσης δημοκρατίας. Άσε που το ίδιον σύστημαν εν τζιείνον που προκρίνει την αντιπροσωπευτικότηταν κάθε άποψης, αν καλύπτει "ικανόν" αριθμόν αθρώπων. Το 2011 οι Οικολόγοι εφκάλαν βουλευτήν με κάπου 8-9 shιηλιάες ψήφους αν δεν κάμνω λάθος, γιατί το ΕΛΑΜ να μεν φκάλει με 13 shιηλιάες; Α; Δημοκράτες μου;

3) Εν ξέρω ποιον εν πιο ανήθικον τζιαι οξύμωρον, το να ψηφίζεις εν έτει 2016 νεοναζιστικά μορφώματα, ή το να απειλείς όσους εν θέλουν να συμμετέχουν στο εν λόγω παναϋριν (για τους λόγους που επροανέφερα) ότι αν δεν ψηφίσουν εννά φταίουν για την εκλογήν νεοναζιστών. Τζιαι να εισηγείσαι ουσιαστικά να ψηφίσουν το "μη χείρον βέλτιστον", ήτοι να τους βάλεις που τα σκατά στα κότσιρα γιατί εσύ ο θιασώτης της αστικής δημοκρατίας εν εξόρτωσες να επιμορφώσεις τους ψηφίζοντες για το τι εστί νεοναζισμός. Υποκρισία τζιαι μετακύλιση ευθύνης του χειρίστου είδους.

4) Αφού shιήζεις το μαγιώ σου με υστερίαν για την αποχήν τζιαι για το ότι φταίει που εφκήκαν οι ναζί, γιατί εν την επικροτείς που εβοήθησεν να φκει ο Θεοπέμπτου των Οικολόγων ας πούμεν, ένας αξιολογότατος άθρωπος με έργον, που έθθα έφκαινεν μάλλον αν είχαμεν την μισήν αποχήν. Με την ίδιαν ακριβώς φαύλην, επιλεκτικήν λογικήν σου.

5) Εν υπάρχει κανέναν, μα κανέναν, αξιόπιστον τεκμήριον τζιαι εχέγγυον ότι η προσέλευση άλλων, ξέρω γω 100-120 shιηλιάων ψηφοφόρων στην κάλπην θα ήταν αρκετή να αποτρέψει την εκλογήν έστω ενός βουλευτή που το ΕΛΑΜ. Κανέναν. Ζέρο. Εκτός που κάτι δημοσκοπήσεις της μιας μπακκίρας που δεν εξορτώσαν καν να προβλέψουν το ύψος της αποχής, πόσον μάλλον να την ερμηνεύσουν τζιόλας ώστε να εγγυηθούν την επίδρασην της.  Εν φανερόν εξάλλου ότι η Κυπριακή κοινωνία, ελέω τζιαι της "ελληνοχριστιανικής" παιδείας που ταϊζουν αφειδώς τα κοπελλούθκια μας, έshιει υψηλά ποσοστά εθνικιστών τζιαι θρησκόληπτων, που εύκολα ππέφτουν θύματα της προπαγάνδας του κάθε φασίστα, επίσημου ή ανεπίσημου.

Αυτά. Αν μετά που τούτα ούλλα που εθκιάβασες, εξακολουθείς να θεωρείς την αποχήν πρωταρχικά υπεύθυνην για την είσοδον του ΕΛΑΜ στη βουλήν....δεν φταίμε μεις, που λαλεί τζιαι το Bo Concept.

Ώσπου να αποδείξετε κάποιοι ότι η αποχή φταίει επίσης για την λειψυδρίαν, το σιριβίδιν τζιαι το ρουσούδιν, stay cool and keep rocking!

Εγώ τζιαι τα τσιγάρα

Αθθυμούμαι η σχέση μου μαζίν τους άρχισεν κάπως περίεργα. Ο παπάς μου υπήρξεν καπνιστής για σχετικά μικρό χρονικό διάστημαν (που τα 30 στα 35 του), αλλά επρόλαβεν να δοκιμάσει ούλλην την γκάμαν (τσιγάρα, πούρα, πίππα), τζιαι στα τελικά στάδια εκάπνιζεν τόσον πολλά που αναγκάστηκεν να το κόψει μαshέριν γιατί έκαμεν του αναπνευστικά προβλήματα. 'Έρκεται κάποτε στο μυαλό μου μια σκηνή που επεριεργάζουμουν τες θκιο-τρεις πίππες που άφησεν για αρκετόν τζιαιρόν να κάθουνται στο γραφείον του ενώ είshιεν σταματήσει να τες χρησιμοποιεί, τζιαι την σχετικά ευχάριστην μυρωθκιάν που είχαν. Τα δε τσιγάρα του (Dunhill κατά βάσην), για μήνες μετά που εσταμάτησεν το κάπνισμαν, τζιαι επειδή προφανώς είshεν τα με τες κούτες, εδίαν μας τα να τα πάρουμεν του μπακάλη στο συνεργατικόν της γειτονιάς, όπου τα ανταλλάσσαμεν με άλλα πράματα, όπως ας πούμεν γάλαν τζιαι ψωμίν ή το οικογενειακόν παγωτόν της Regis που ήταν σε χαρτονένιιον κουτίν τζιαι έμοιαζεν με κέϊκ.

Την πρώτη φοράν που εδοκίμασα να καπνίσω ήταν μάλλον τέλη του δημοτικού, τζιαι ήταν έναν κλεμμένον πούρον, που τα τελευταία του παπά μου, το οποίον επήα στ'ανάθθεμαν για να χωστώ να μεν με δει κανένας, τζιαι αφού με shίλια βάσανα εκατάφερα να ανάψω, ετράβησα μια-θκιό ψευτορουφηξιές, επνίηκα λλίον τζιαι έσβησα το. Μετά που τούτην την μάλλον αποτυχημένην απόπειρα, έγινα πρώτη λυκείου για να ξανακαπνίσω, που τα Malboro ενός που τους κολλητούς, σε έξοδο μας στην θρυλικήν Amanda's. Εν αθθυμούμαι την επίδρασην που είshεν έναν που τα πιο βαριά τσιγάρα της αγοράς στους εφηβικούς μου πνεύμονες (ήμουν τζιαι αθλητής τρομάρα μου) αλλά εν ήταν αποθαρρυντική, αφού επανέλαβα τες τράκες που τον κολλητόν σε επόμενες μας εξόδους ως το τέλος του λυκείου. Εξάλλου η Amanda's, όπως τζιαι ο "Σκορπιός" ήταν συνήθως τόσον τουμάνιν που έκοφκες τον καπνόν των τσιγάρων με το μαshέριν. Ο περιορισμός του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους ήβρεν με, κατά συνέπειαν, πολλά θετικόν.

Ήντα ευλογία, ενώ στο στρατόν οι συνθήκες ήταν ευνοϊκότατες για να γίνω συστηματικός καπνιστής, αφού η πλειοψηφία των "σειράδων" ήταν, εν με ετράβησεν ποττέ τούτη η συνήθεια. Βέβαια συχνά-πυκνά έκαμνα κανέναν για το χάζιν τζιαι την "παρέαν", αφού έναν ενδιαφέρον στοιχείον των απανταχού καπνιστών είναι η τάση τους να σου προσφέρουν τσιγάρον όταν εννά καπνίσουν, χωρίς να ξέρουν αν είσαι τζιαι συ καπνιστής, τζιαι όταν αρνηθείς λαλούν σου "καλά κάμνεις". Είχα δε για αρκετά χρόνια ως "ταμπού" να αγοράσω δικό μου πακκέττον, διότι εφοούμουν ακριβώς το ότι θα μου εμείνισκεν σύστημαν. Αγόραζα μεν τσιγάρα, για να μεν βαφτιστώ τρακαδόρος ολκής, αλλά με το πέρας της κάθε συνάντησης άφηνα τα με κάποιον που τους άσιλα καπνιστές της παρέας.

Στες σπουδές εξακολούθησα τούτην την "αποσπασματικήν" μου σχέσην με το τσιγάρον, καπνίζοντας αραιά τζιαι που, κυρίως σε εξόδους με την Αγάπην (ήμαστεν που τότε μαζίν ναι!). Ούτε το άγχος των εξετάσεων ούτε μετά η πρώτη μου δουλειά με εκάμαν να σπάσω το εν λόγω σύστημαν, αγοράζοντας δικό μου πακέτο. Πάντα έβρισκα κολλητούς ή συγγενείς που εκαπνίζαν τζιαι "έκλεφκα" που λλόου τους ή εσπόνσαρα τους για να τους τσιμπώ όσα ήθελα χωρίς τύψεις.

Επιστρέφοντας στην Κύπρον εξακολούθησα τούτον που πολλοί λαλούν "social smoking", δηλαδή αραιόν, περιστασιακόν κάπνισμαν, κυρίως σε εξόδους ή άλλες, μη ρουτινιάρικες περιπτώσεις, όπως ας πούμεν τα ταξίθκια με τη δουλειά στο εξωτερικόν. Κάποια στιγμήν όμως επαρέβηκα τον δικό μου όρον, τζιαι αγόρασα δικό μου πακκέττο. Επροτίμησα ελαφριά τσιγάρα, τάχα να μεν με επιβαρύνουν πολλά, αλλά η ζημιά έγινεν. Τζιαμέ που εκάπνιζα 4-5 τσιγάρα το μήναν, ξαφνικά εκάπνιζα 4-5 την ημέραν (μα να πίνεις φραπέ τζιαι να μεν ανάψεις ρε αδερφέ;). Πάλε ήντα ευλογία, μια κάποια άμυνα μέσα μου έδωσεν μου να καταλάβω ότι έτεινα να "βαρύνω" ως καπνιστής, οπότε έκοψα μαshέριν την παρουσίαν πακέτου στο πάλαι ποτέ "τσαντάκι" μου τζιαι εκατάφερα να το ξανακατεβάσω στα επίπεδα του παρελθόντος. Κατά τζιαρούς, ειδικά υπό την συστηματικήν παρουσία καπνιστών, συγγενών ή φίλων, μπορεί να καπνίσω αρκετά σε μικρό χρονικό διάσητμαν, αλλά ποττέ ελπίζω έθθα μου τύχει να σηκώνουμαι που το κρεβάτιν τζιαι τα πρώτα αντικείμενα που να γυρεύκω να είναι το πακκέττον τζιαι ο αναπτήρας, όπως οι βέροι καπνιστές που ξέρω.

Κάπου δαμέ εννά αποπειραθώ να εξηγήσω σε όσους που σας εν έshετε καπνίσει ποττέ, την μυστήριαν γοητείαν τούτου του αποδεδειγμένα θανατηφόρου πράματος που ονομάζεται "τσιγάρον". Για μέναν έshιει τρία καλά: (1) διά την αίσθησην του στυλ (2) εν ποσκόλιον, ειδικά σε στιγμές αμηχανίας ή απραξίας (3) σε συνδυασμόν με καφέν ή ποτάκιν, η επίδραση της νικοτίνης χαλαρώνει σε, ενώ αναλόγως του τσιγάρου, υπάρχει τζιαι "γευστικόν ενδιαφέρον" στο συνδυασμόν (γενικά ποττέ σχεδόν εν καπνίζω χωρίς κάποιον ποτόν ανα χείρας). Για κάποιους δε, λειτουργεί τζιαι αγχολυτικά, αν τζιαι ενδεχομένως το άγχος τους κάποτε να αυξάνεται τζιαι λόγω του εθισμού τους στη νικοτίνη. Δαμέ τα "καλά" (αν μπορείς να τα δεχτείς ως καλά, ενδεχομένως κάποιοι να διαφωνήσουν) τελειώνουν. Τζιαι αρκέφκουν τα άshιημα. Εν γνωστόν ότι το τσιγάρον εν ο υπ'αριθμόν έναν λόγος για καρκίνους παντός είδους. Επίσης, βρωμίζει τον χρήστην του, τόσον στην αναπνοήν, όσον τζιαι στα ρούχα. Ειδικά οι βαριοί καπνιστές κυριολεκτικά "ζέχνουν" που λέμεν. Σε δημόσιους χώρους, υποχρεώνεις τζιαι τους άλλους, μη καπνιστές, να υποστούν τες βλαβερές συνέπειες της συνήθειας σου. Τζιαι φυσικά, λειτουργεί κατά διαφόρων άλλων στοιχείων της φυσιολογίας μας, όπως η αντοχή τζιαι η γονιμότητα. Τα "ηλεκτρονικά τσιγάρα" που εκυκλοφορήσαν εσχάτως φαίνεται να εβελτιώσαν την κατάστασην όσον αφορά στες οσμές τζιαι την πίσσαν που το χαρτίν του παραδοσιακού τσιγάρου, αλλά προφανώς άλλες, μακροπρόθεσμες δυσμενείς συνέπειες εξακολουθούν να τες έχουν.

Οπότε mes amies, η δική μου σύσταση, την οποίαν ήδη έχω κάμει στα παιθκιά μου, είναι να αποφύγετε το τσιγάρον αν μπορέσετε. Εν κάτι που δεν σας χρειάζεται πουθενά τζιαι που σίουρα βλάφτει σας. Που την άλλην, αν θέλετε να δοκιμάσετε για να σας φύει η απορία, φροντίστε να είσαστεν αρκετά δυνατοί για τον απαιτούμενον αυτοέλεγχον. Εν θεωρώ ότι με το να κάμεις ένα τσιγάρον εννά εθιστείς, χρειάζεται συνεχής τζιαι μεγάλη ποσότητα για τούτον, όπως τζιαι με το αλκοόλ τζιαι άλλες ουσίες. Είμαι δηλαδή κατά τούτης της ψυχαναγκαστικής δαιμονοποίησης, τόσον του τσιγάρου όσον τζιαι του αλκοόλ, το οποίον τα κράτη για πολλοστήν φοράν, επειδή αποτύχαν να αναπτύξουν μια σωστήν παιδείαν, μάχουνται αφενός να καταστείλουν τζιαι αφετέρου να εκμεταλλευτούν με εξοντωτικές φορολογίες προς τους πολίτες τους. Στο τέλος της ημέρας, το σώμαν μου εν δικόν μου τζιαι δικαιούμαι να το κάμω ότι θέλω, που τη στιγμήν που έχω σώας τα φρένας τζιαι έχω περάσει έναν ηλικιακόν όριον (μεγάλον θέμαν τζιαι τούτον) που θεωρείται επαρκές για "υπεύθυνες επιλογές".

Ώσπου να κάμω τες υπεύθυνες επιλογές μου, stay cool and keep rocking!

Πραγματικότητα, αλήθεια, τεκμήρια, αποδείξεις

Μια που τες ταινίες που με επηρεάσαν σε διάφορα επίπεδα σε τεράστιον βαθμόν ήταν το "The Matrix", ειδικά η πρώτη ταινία, όπου εξεδιπλώθηκεν ο σχετικός κόσμος. Ουσιαστικά επερίγραφεν έναν κόσμον όπου οι αθρώποι ήταν σκλάβοι των μηχανών, οι οποίες για να τους ελέγχουν είχαν δημιουργήσει μιαν "εικονικήν πραγματικότηταν", μέσα στην οποίαν ο κάθε άθρωπος είshεν την ψευδαίσθησην ότι εζούσεν μιαν "κανονικήν ζωήν" στη Γην του 20ου αιώνα, την στιγμήν που ήταν ξαπλωμένος μέσα σε έναν "φέρετρον", με συστήματα που τον ετροφοδοτούσαν τροφήν, λειτουργώντας ως "ζωντανή παταρία" για να "ταϊζει" τες μηχανές-επικυρίαρχους. Πολλαπλά τα μηνύματα για τον φιλοσοφικά ανήσυχον σινεφίλ, αλλά η συγκεκριμένη ανάρτηση εννά σταθεί σε έννοιες όπως η "πραγματικότητα", η "αλήθεια" τζιαι τα "τεκμήρια", ή "αποδείξεις".

Ερέθισμαν έδωσεν μου μια συζήτηση που επαρακολούθησα εχτές στο "Έχεις Μέσον", όπου η συγγραφέας του βιβλίου "Ραντεβού με τους στρατηγούς", Άννα Αντρέου, ανέπτυξεν το σκεπτικόν πίσω που το πόνημαν της τζιαι επαρουσίασεν κάποιες ενδιαφέρουσες πτυχές της διαδρομής της κατά τη συγγραφήν του. Όλως παραδόξως, ίσως μέσα που κάποιαν που τες ομάδες για την επανένωσην στο fb, είμαστεν "friends" με την συγγραφέαν, οπότε είδα εχτές το σχόλιον της για μιαν αναφοράν του Λάζαρου Μαύρου στο βιβλίον της, με καθαρά μειωτικά σχόλια για τες προθέσεις της όταν το έγραφεν, τζιαι με υπόνοιες για το "νενενικόν" της παρελθόν τζιαι το που την "οδηγεί" (κλασσική απορριπτική στάση). Βάλλω τζιαι δαμέ το σχόλιο μου σχετικά με το παραλήρημαν του Λάζαρου Μαύρου:
""Εξωραϊσμός" οτιδήποτε μπορεί να σπάσει τα στερεότυπα κάποιων, τζιαι να δώσει μιαν άλλην πλευράν της ιστορίας. Ευτυχώς η ιστορία εν επιστήμη τζιαι οϊ δόγμαν, όπως της θρησκείας. Τζιαι κάθε τεκμήριον εν ευπρόσδεκτον στην επιστημονικήν "μη λήθην" (αλήθεια), ακόμα τζιαι αν προέρχεται που τον "εχθρόν"."

Ψάχνοντας στο internet, ήβραν τζιαι μιαν του Μιχάλη Ιγνατίου, ο οποίος, αν τζιαι ομοϊδεάτης του Μαύρου, εν προβαίνει σε αντίστοιχα σχόλια, αντίθετα περιορίζεται στην ενδεχόμενην αξίαν του βιβλίου ως προς τα νέα στοιχεία που παρουσιάζει για την εισβολήν των Τούρκων. Να λέμεν τζιαι τα καλά όταν τα θωρούμεν.

Τι σχέσην έχουν τούτα με τον τίτλον εννά μου πείτε; Το τι είναι πραγματικότητα, αν σκεφτούμεν τον κόσμον του "The matrix", παίρνει μιαν ενδιαφέρουσαν διάστασην. Ουσιαστικά πραγματικότητα για τον καθέναν μας εν αρχικά το τι του λαλούν οι αισθήσεις του (αφή, όραση, ακοή, γεύση, όσφρηση). Πέραν τούτου, εν το τι του "εκπέμπει" το "περιβάλλον", τόσον το "έμψυχον" όσον τζιαι το "άψυχον". Έτσι ξέρουμεν ότι το λεμόνιν εν ξινόν, το δέντρον πράσινον, ο πάγος κρύος, η μυρωθκιά της σούβλας ευχάριστη. Μέρος της πραγματικότητας εν εύκολα "πιστοποιήσιμον" που τες αισθήσεις μας. Εν χρειάζεται περαιτέρω τεκμήρια. Βέβαια μπορεί να είμαστεν τζιαι μεις ξαπλωμένοι σε φέρετρα, με ηλεκτρόδια στον εγκέφαλον που μας τροφοδοτούν με "ψευδαισθήσεις" ενώ είμαστεν "ζωντανές παταρίες", αλλά φυσικά για να δεχτούμεν κάτι τέθκοιον χρειαζούμαστεν "αποδείξεις" ή "τεκμήρια". "Πραγματικότητα" λοιπόν εν κάτι που δεχούμαστεν χωρίς αμφισβήτησην επειδή έχουμεν "επαρκή τεκμήρια". Έναν άλλον μέρος της "πραγματικότητας" εν μπορούμεν να το πιστοποιήσουμεν με τες αισθήσεις μας. Λόγω χάρην κανένας εν μπορεί να εν 100% σίουρος ότι η Γη περιστρέφεται γυρόν που τον εαυτόν της τζιαι γυρόν που τον Ήλιον, γιατί εν το έshιει "καταγράψει" με τες αισθήσεις του. Μπορεί όμως να το δεχτεί ως πραγματικότηταν, επιδεικνύοντας "πίστην" στα τεκμήρια που του προσκομίζουν οι επιστήμονες, μέσα που την διδασκαλίαν τζιαι άλλα μέσα (τηλεόραση, internet κλπ.). Περί της διάκρισης της "πίστης σε τεκμήρια" τζιαι της "τυφλής θρησκευτικής πίστης" μπορείτε να θκιαβάσετε σε μιαν παλιάν μου ανάρτηση.
Που τούτην την έννοιαν, η "πραγματικότητα" εν μπορεί ποττέ να είναι μια τζιαι απαράβατη, αντίθετα καθένας μας μπορεί να έshιει την δικήν του, προσωπικήν πραγματικότηταν, βάσει του τι έshιει αποδεκτεί με τη βοήθειαν των αισθήσεων του τζιαι των τεκμηρίων που του έχουν προσκομιστεί για όσα εν μπορεί να επαληθεύσει (ή να σκεφτεί) μόνος του.

Ποια εν η σχέση τωρά, της "πραγματικότητας" με την "αλήθεια"; Ο φίλος ο Μιχάλης Παρασκευάς (OSR), κάποια στιγμήν ανέφερεν ότι "αλήθεια" σημαίνει "μη λήθη", δηλαδή κάτι σαν το "δεν ξεχνώ" (ειρωνικόν αν το συνδέσεις με το πάλαι ποτέ σύνθημαν τζιαι την παθογένειαν του κυπριακού προβλήματος). Με λλία λόγια, η αλήθεια είναι μια διαδικασία "μνήμης της πραγματικότητας", δηλαδή μιας επαφής με το τι έshιει τεκμηριωθεί (μα τι λαλώ ο γίγαντας!!). Αν λοιπόν υπάρχει ουσιαστικά μια διαφορετική πραγματικότητα για τον καθέναν μας, έτσι υπάρχει τζιαι μια διαφορετική αλήθεια. Τι καθιστά μιαν "πραγματικότηταν" ή μιαν "αλήθειαν" πιο "αποδεκτές" που μιαν άλλην; Μα φυσικά το λεγόμενον consensus, δηλαδή η αποδοχή/ συμφωνία που μιαν κάποιαν "πλειοψηφίαν". Τζιαι δαμέ έρκεται μια τραγικότητα τζιαι μια απελπισία στην ούλλην κατάστασην μας ως είδος, στο ότι η "πλειοψηφία" τζιαι το consensus πολλάκις είναι παντελώς λάθος, όπως έρκεται αργά ή γλήορα να "αποδείξει" η "ιστορική συνέχεια". Δείτε ας πούμεν την θρησκείαν. Μηδέν αποδείξεις, τζιαι όμως το consensus παγκοσμίως είναι ότι αποτελεί ο "Θεός", "πραγματικότηταν"...τόση "πίστη" στο "συναίσθημαν" επιτέλους....
Ώσπου να εύρουμεν την "αλήθειαν", άρα τζιαι την "πραγματικότηταν", stay cool and keep rocking!